Fall In Love With The Doctor
Ep3
แดดบ่ายคล้อยสาดลงบนสนามฝึกกว้างกลางพื้นที่ของสถาบันฝึกเจ้าหน้าที่ระดับสูง พื้นดินแห้งแข็งเต็มไปด้วยฝุ่นสีน้ำตาลที่ฟุ้งขึ้นทุกครั้งที่เท้าของนักศึกษาฝึกหัดกระแทกลงพื้นอย่างพร้อมเพรียง
ชินณภัทร วชิรไพศาล—นักศึกษาชั้นปีที่ 4 หน่วยฝึกปฏิบัติพิเศษ—ยืนนิ่งอยู่ปลายแถว สีหน้าราบเรียบแต่อึดแน่น สมุดบันทึกการฝึกในมือถูกพับเก็บเรียบร้อยในกระเป๋าด้านหลังของเครื่องแบบฝึก ผิวคล้ำแดด ดวงตาคมจัดแน่วนิ่งดั่งเหล็กกล้า
:ชินณภัทร ก้าวขึ้นมาข้างหน้า!
เสียงครูฝึกตะโกนก้องจนก้องสนาม ทุกสายตาหันมาจับจ้องเขาทันที แต่ชายหนุ่มกลับเดินออกมาอย่างมั่นคง ไม่หวั่นไหว
:นายเป็นหัวหน้ากลุ่มชุดฝึกนี้ จำไว้ เราไม่ได้ฝึกเพื่อโชว์ความเก่งส่วนตัว
:เราฝึกเพื่อปกป้อง ประชาชนเป็นเป้าหมายสูงสุด เข้าใจไหม!
เสียงเขาทุ้มต่ำ หนักแน่นจนนักเรียนฝึกหลังแถวลุกตรงพร้อมกัน
เมื่อครูฝึกเดินพ้น ขุนเขาหันมาทางกลุ่มเพื่อนที่ยังหอบหายใจจากการฝึกวิ่งต้านลม
ขุนเขา
ชื่อ:พันเอกชินณภัทร วชิรไพศาล
(ขุนเขา)
อายุ:31
สถานะ:โสด
ฐานะ:รวยยมากกกกก
อาชีพ:เจ้าหน้าที่หน่วยพิเศษ
ขุนเขา
เหนื่อยก็ค่อยพักตอนผ่านด่านแล้ว
ขุนเขา
ตอนนี้วิ่งให้ถึงก่อนตะวันตกดิน
เขาไม่ได้ตะโกน แต่คำพูดของเขาทิ่มตรงเข้าใจกลางสติของทุกคน ราวกับพลังบางอย่างในน้ำเสียงเรียบนิ่งนั้นปลุกให้คนยืนขึ้นได้
เพื่อนร่วมรุ่นต่างรู้ดีว่า ขุนเขาไม่ใช่คนที่พูดมาก แต่ทุกคำพูดของเขา “เฉียบคมและเด็ดขาด” ทุกการตัดสินใจของเขา “แม่นยำและฉับไว” เขาอาจไม่ใช่คนที่คนอื่นคุยด้วยง่าย แต่ใครได้ร่วมภารกิจกับเขสักครั้งจะไม่มีวันกลัวตาย
และนั่นคือเหตุผลที่ใครต่อใคร—รวมถึงผู้ฝึกสอนระดับสูง—ต่างจับตามองเขา...
หลังจากพระอาทิตย์คล้อยต่ำและเสียงเป่านกหวีดสุดท้ายจบลง บรรยากาศทั่วค่ายฝึกก็กลับสู่ความเงียบสงบ ผืนดินยังชื้นแฉะจากการวิ่งลุยโคลน ฝุ่นบนรองเท้าคอมแบตแห้งกรังแทบกลายเป็นเปลือกแข็ง พอประตูห้องพักบานเลื่อนเปิดออก เพื่อนทั้งห้าของขุนเขาก็พากันโซซัดโซเซเข้ามาด้วยสีหน้าเหน็ดเหนื่อยเต็มขั้น
วรัน
โอ้โห..เชี่ยขุน! มึงจะให้กูซ้อมไปลงสงครามโลกหรอว่ะ?
วรันโอดครวญเป็นคนแรก พร้อมทิ้งตัวลงบนเตียงเสียงดังฟุบ ข้างๆ เหนือกำลังถอดเสื้อรัดกล้ามเนื้อเปื้อนเหงื่อออกอย่างเหนื่อยอ่อน
ธาม
แม่งขากับแขนกูหมดแรงเลย สมองกูก็ไหม้แล้วแหละ!
พอร์ช
เหนื่อยจนอยากกราบพื้นห้องเลยว่ะ…
พอร์ชพึมพำ ก่อนจะทิ้งเป้ลงข้างเตียงด้วยเสียงดังตุบ
ขุนเขายืนอยู่มุมห้อง มือขวากอดอก มือซ้ายวางกระบอกน้ำเย็นลงบนโต๊ะอย่างเรียบเฉย ใบหน้าเย็นชานั้นไม่แสดงความรู้สึกอะไรนอกจากสายตานิ่งสนิท
ขุนเขา
นี้ก็แค่ฝึกเบื้องต้น ถ้าลงภาคสนามจริงพวกมึงจะเหนื่อยกว่านี้สิบเท่า
เขาพูดนิ่งๆ แต่ในน้ำเสียงกลับมีความอบอุ่นปนเอ็นดูแบบลึกๆ ที่ไม่ค่อยมีใครจับได้ง่ายๆ
เหนือ
อ๋อออ...ขอโทษนะครับผู้กอง!
เหนือ
งั้นมึงช่วยมีเมตตากับร่างกายชาวบ้านแบบพวกกูด้วย!
เหนือแกล้งยกมือไหว้ ขณะที่พอร์ตกลิ้งตัวลงพื้นพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ
แม้จะเหนื่อย แต่ในห้องก็อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะ การแซวกันไปมา และความผูกพันของชายหนุ่มทั้งห้าที่ผ่านการฝึกสุดโหดด้วยกันมานับไม่ถ้วน
และแม้ขุนเขาจะไม่พูดมาก…แต่ในสายตาเงียบสงบคู่นั้น กลับมีบางอย่างอบอุ่นลึกๆ คล้ายกับว่า เพื่อนเหล่านี้คือครอบครัวที่เขาเลือกเดินมาด้วยเอง...
Comments