ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณความรัก
EP5 ฝันร้ายหวนคืน
นี่ก็เป็นเวลาร่วมสองอาทิตย์แล้วที่เวหามาอยู่ที่นี่
เมฆ
ลงเขาไปในเมืองกับพี่ไหม
เมฆ
ที่นั้นมีร้านขนมเพียบเลยเพื่อเราอยากกิน
ใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมงครึ่งก็ถึงที่หมาย ตัวเมืองอยู่ห่างจากหมู่บ้านไม่น้อยเลย
เมฆ
//จอดมอไซค์หน้าบ้านหลังหนึ่ง
เมฆ
พี่ขอคุยธุระก่อนนะแล้วค่อยไปลุยส่วนของพวกเรา//ลูบหัว
เวหา(ฟ้า)
(ที่นี่เงียบดีแฮะ)
เวหา(ฟ้า)
(ไม่เหมือนข้างในเมืองเลย)
วา
พวกที่ลักลอบตัดไม้เคลียร์ให้แล้ว น่าปวดหัวมาก
เมฆ
ฝากช่วยดูแลส่วนนี้ด้วยนะ
เมฆ
ดูแลคนเดียวไม่ไหวจริง พวกนี้ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ เลย
วา
เดี๋ยวเกณฑ์ทหารมาช่วยดูแลเพิ่มให้
วา
ถามจริงนะคนอย่างนายจะมาเมืองเพื่อเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ
เมฆ
แนะนำที่ท่องเที่ยวดีๆ กับร้านขนมให้หน่อย
วา
น้องคนนั้นหรอ//มองไปทางเวหา
หลังจากนั้นก็วาใช้เวลาไม่นานในการแนะนำที่ต่างให้
และพวกเขาทั้งสามก็ไปเที่ยวด้วยกัน
กลายเป็นว่าตอนนี้เวหาสนิทกับวามากๆ
เวหา(ฟ้า)
พี่วาเราแวะร้านนี้ด้วยไหม
วา
ตาถึงนะเนี่ยร้านนี้อร่อยมาก
วา
ทำเหมือนพี่เป็นเด็กไปได้//ขำ
เมฆ
ปกติจะจับมือพี่ตลอดแท้ๆ //บ่นพึมพำ
วา
คงต้องแยกกันตรงนี้แล้วแหละ
เวหา(ฟ้า)
ทำไมล่ะครับ//งอแง
วา
พี่ต้องไปเคลียร์งานต่อ พ่อโทรตามเมื่อกี้เอง
เวหา(ฟ้า)
ไว้โอกาสหน้ามาเที่ยวด้วยกันอีกนะ
วา
โอกาสหน้าเที่ยวด้วยกันอีก
เวหา(ฟ้า)
(ไม่ชอบเสียงรถติด เสียงบีบแตรแบบนี้เลย)
เมฆ
ไม่ต้องกลัว พี่อยู่ตรงนี้
เมฆ
(คิดถูกคิดที่พาลงมาเนี่ย)
เมฆ
ไม่ต้องกลัวพี่อยู่ตรงนี้ อยู่ตรงนี้แล้ว
เมฆ
(ทางถึงจะอ้อมแต่ก็ดีกว่าทางตรง)
แม้เวหาจะหยุดร้องให้แล้ว แต่เมฆก็รับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวที่ยังไม่หายไปไหน
เวหา(ฟ้า)
(ออกไป เอาภาพบ้าๆ ออกไปที!!!)
แม้เวหาจะไม่ได้ยินเสียงการจราจรของรถแล้วก็ตามที แต่ว่า...
ภาพในอดีตที่เขาอยากลืมมันย้อนกลับมาและเด่นชัดขึ้นจนได้
ย้อนกลับไปในตอนที่เวหาอายุเพียงห้าขวบ
ฟ้า(ตอนเด็ก)
นี่เธอต้องระวังตอนข้าถนนนะ
ฟ้า(ตอนเด็ก)
ไฟยังแดงอยู่เลย
เพื่อน
ไม่เป็นไรหรอกน้าไม่มีรถซะหน่อย
ตปก
ฮือๆ ทำไมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย
ตปก
เพราะแกใช่ไหม//ชี้หน้าฟ้า
ตกป 1 :ฉันเคยได้ยินมาว่าเด็กคนนั้นพูดว่าถ้าข้ามถนนตอนนี้รถจะชนเอา
ตปก 2 :แล้วก็เป็นแบบนั้นตลอดเลยจริงๆ ผมได้ยินมาเหมือนกัน
ตกป 3 : เด็กนั่นต้องเป็นตัวหายนะแน่
ฟ้า(ตอนเด็ก)
ไม่ใช่นะ อึก ผม ฮือๆ เตือนเขาแล้ว
ฟ้า(ตอนเด็ก)
ผมไม่ใช่ปีศาจนะ ฮือๆๆ //ร้องไห้
เมฆ(ตอนเด็ก)
//เข้ามายังและกอดฟ้าเอาไว้
เมฆ(ตอนเด็ก)
ไม่ต้องกลัวพี่อยู่ตรงนี้ อยู่ตรงนี้แล้ว
ฟ้า(ตอนเด็ก)
ฮือๆๆ//ร้องไห้
เมฆ(ตอนเด็ก)
คุณก็โตแล้ว!!!
เมฆ(ตอนเด็ก)
คิดให้มันดีสิว่าอะไรมันถูกมันผิดกันแน่!!!! ฮะ!!//ตะโกน
สิ้นสุดประโยคนั้นเมฆก็รีบพาฟ้าไปส่งที่บ้านทันที และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พิณฟัง
และด้วยเหตุนี้เองฟ้าจึงกลัวการออกจากบ้านมากๆ ความกลัวนี้ทำให้ลืมความทรงจำบางส่วนด้วยซ้ำ
ลืมแม้กระทั่งว่าใครเป็นคนช่วยเขาเอาไว้
ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้ฟ้าจำเรื่องราวทุกอย่างได้อย่างชัดเจน ทุกเรื่องเลย
และพวกเขาก็เดินทางถึงบ้าน
เวหา(ฟ้า)
พี่เมฆผมกลัว//เสียงสั่น
เมฆ
ไม่เป็นไรพี่อยู่ตรงนี้แล้ว
เวหา(ฟ้า)
//หน้าซีดอยู่เหมือนเดิม
เมฆ
พี่จะจูบเราจนกว่าจะหายกลัวเอง
เวหา(ฟ้า)
(ตอนนี้ผมหายกลัวและ)
เวหา(ฟ้า)
(แต่สับสนกับเรื่องตรงหน้านี้มากกว่าอีก!!!)
Comments