ไวรัสซอมบี้ | kookv - 2

__________________

. . . . .

ทางด้านภาคิน ที่นั่งอยู่บนอาคารร้างแห่งหนึ่งในเมือง

ภูผา

มึงว่าพวกนั้นจะปลอดภัยมั้ย

เป็นภูผาที่เอ่ยถามเพื่อทำลายความเงียบ ภาคินและพายุหันไปมองหน้าคนถาม พวกเขาสองคนก็เป็นห่วงเพื่อนไม่ต่างกัน

ภาคิน

กูว่าคงปลอดภัย

ภาคิน

ถึงพวกนั้นจะตัวเล็ก

ภาคิน

แต่พวกนั้นก็พอต่อสู้ได้

ภาคินเอ่ยบอกเพื่อน แม้ในใจจะหวั่นๆอยู่เหมือนกัน แต่เขามั่นใจว่าม่านฟ้าต้องรอด

ภูผา

อืม

ภูผา

กูก็คิดว่างั้น

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่สีหน้าพวกเขาดูกังวลมากจนลูกทีมพากันสงสัย

ลม

ผู้กองกับหมวดเป็นอะไรครับ

ลม

ทำไมหน้าเครียดกันจัง

ลม

ซอมบี้มันมาหรอครับ

ภาคิน

เปล่าหรอก

ภาคิน

พวกเราแค่คิดว่า

ภาคิน

จะมีใครรอดบ้าง

เมฆ

ผู้กองเป็นห่วงคุณหมอม่านฟ้าหรอครับ

เมฆเอ่ยถามเพราะเห็นภาคินถือมือถือโทรตั้งแต่ออกจากค่ายแล้ว

พายุ

อืม...

เป็นพายุที่ตอบเพราะเพื่อนทั้งสองยังหน้าเครียดอยู่

Rrrrrrrrrr

เสียงมือถือในกระเป๋ากางเกงของภาคินดังขึ้น ทุกสายตามองมายังภาคินเป็นตาเดียวกัน ชายหนุ่มล้วงเอามือถือออกมาดูเป็นเบอร์บ้านภาคินจึงกดรับสาย

ม่านฟ้า

00:00:08

ภาคิน

00:00:11

ภาคิน

“ฮัลโหลครับ”

ม่านฟ้า

“พี่คิน...ฮึก..."

ภาคิน

“ม่านหรอ”

ม่านฟ้า

“ครับ ม่านเอง...พี่คินไม่เป็นอะไรใช่มั้ย...ฮึก”

ภาคิน

“ครับ พี่ปลอดภัยดี”

ภาคิน

“ตอนนี้ม่านอยู่ไหนปลอดภัยมั้ย”

หัวใจของเขากระตุกเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของร่างบาง

ม่านฟ้า

“ม่านปลอดภัยดีพี่มนต์พี่ชาก็ปลอดภัยครับ”

ม่านฟ้า

“บอกพี่ภูผากับพี่พายุด้วย”

ม่านฟ้า

“สองคนนั้นเขาปลอดภัยมั้ยครับ”

ร่างบางรีบเอ่ยถามหาสองหนุ่มเพราะแรงสะกิดแขนของรุ่นพี่สองคนข้างๆ

ภาคิน

“ปลอดภัยม่าน”

ม่านฟ้าเปิดเสียงให้รุ่นพี่ทั้งสองคนฟังด้วยถึงกับยิ้มออกมาอย่างโล่งอก

ภาคิน

“ตอนนี้อยู่ไหนกัน”

ม่านฟ้า

“ตอนนี้พวกเราอยู่บ้านพี่ชาครับ”

ม่านฟ้า

“ข้างนอกมีพวกศพเดินได้เต็มไปหมดเลย”

“ปัง! ปัง! ปัง!”

เสียงปืนหน้าบ้านของชาดังขึ้นอีกครั้ง

ภาคิน

“เสียงอะไรม่าน”

ภาคิน

“เกิดอะไรขึ้น”

ม่านฟ้า

“เสียงปืนหน้าบ้านของพี่ชา...”

ม่านฟ้า

“คงเป็นพี่ทหารกับบอดี้การ์ด”

ม่านฟ้า

“ที่พ่อของพี่ชาให้ดูแลพวกเรา”

ม่านฟ้า

“เพราะตอนนี้ซอมบี้เต็มไปหมดเลยครับ”

ม่านเอ่ยบอกเพราะก็ไม่มั่นใจว่าพวกเขาจะต้านพวกซอมบี้ได้นานแค่ไหน

ชา

“แล้วป๊าชาล่ะครับ”

ชา

“พวกพี่ติดต่อท่านได้ไหมครับ”

ชาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เพราะติดต่อพ่อของตัวเองไม่ได้ ตั้งแต่ท่านโทรมาบอกให้อยู่แต่ในบ้านแล้ว

ภาคินยื่นมือถือให้พายุ เพราะท่านนายพลเป็นเพื่อนกับพ่อของพายุ ชายหนุ่มยื่นมือมารับโทรศัพท์

พายุ

“ฟังดีๆนะชา...”

ชา

“ทะ...ทำไม”

พายุ

“ตอนนี้พวกเราติดต่อใครไม่ได้เลย”

พายุ

“และตอนนี้มันก็กลายเป็นวิกฤตไปแล้ว...”

พายุ

“คาดว่าน่าจะไม่มีคนรอด”

สิ้นเสียงของพายุ ชาก็ถึงกับยืนอึ้ง

ภาคิน

“เอาเป็นว่าพวกเราจะไปหาพวกคุณนะม่าน”

ภาคิน

“รอผมอยู่ที่นั่นนะ”

ภาคิน

“อย่าไปไหนเข้าใจมั้ย”

ภาคินเอ่ยบอกเชิงกำชับ

ม่านฟ้า

“ครับ พี่คิน”

ม่านฟ้า

“ม่านจะรอ”

ม่านฟ้า

“พวกพี่ก็ระวังตัวนะ...”

ม่านฟ้า

“ม่านรักพี่นะ”

นานๆทีคุณหมอสุดหล่ออย่างม่านฟ้า จะบอกรักผู้กองภาคิน พวกเขาทั้งสองคนเป็นคนปากแข็งพอกัน

ภาคิน

“พี่ก็รักม่านนะ”

ภาคิน

“ดูแลตัวเองดีๆ”

ภาคิน

“อย่าเป็นอะไรก่อนที่พี่จะไปถึงล่ะ”

ภาคิน

“เข้าใจมั้ย”

ม่านฟ้า

“ครับ เข้าใจแล้ว”

ม่านฟ้า

“พี่ก็เหมือนกันดูแลตัวเองดีๆนะครับ”

วางสายแล้ว

ว่าจบม่านก็รีบกดวางสายเพราะความเขิน

ส่วนฝั่งภาคินมีหรือเพื่อนจะไม่แซว

พายุ

แหมๆๆ บอกรักกันไม่เกรงใจเลย

พายุ

อิจฉาโว้ย

เสียงแซวจากพายุและสายตากรุ่มกริ่มของลูกทีม

ภาคิน

ไม่ต้องมาแซวเลย

ภาคิน

ไม่ต้องมาทำสายตากรุ่มกริ่มด้วย

ภาคิน

รีบมาเปลี่ยนกะเลยนะพวกนาย

ว่าแล้วภาคินก็เดินปัดก้นไปนอนตามด้วยภูผา และพายุแค่ได้ยินเสียงของแฟน และเพื่อนพวกเขาทั้งสามคนก็สบายใจแล้ว

__________________

. . . . .

ทางด้านบ้านของชา

ชา

พวกเรานอนห้องเดียวกันกับธันเลยนะ

ชา

ให้ขึ้นไปนอนห้องพี่แล้ว

ม่านฟ้า

ครับพี่ชา

น้ำมนต์

อืม

พวกหนุ่มๆรีบขึ้นไปพักผ่อน เพราะไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น

_______________

. . . . .

“โฮกกกกกก!!!”

ภาคินสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงของซอมบี้ ชายหนุ่มมองไปยังลูกทีมที่ใช้ปืนยิง พวกที่เดินเข้ามาในเขตอาคารร้างที่พวกเขาพักอยู่กัน

ภาคิน

ไอ้ภูผา ไอ้พายุ

ภาคิน

ตื่นเร็วพวกมันมาแล้ว!

ภาคินหันมาปลุกเพื่อนทั้งสองคนที่สะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินคำว่าพวกมันมาแล้ว

พายุ

พวกห่าเอ้ย!

พายุ

ให้สบายสักวันไม่ได้หรือไงว่ะ!!!

พายุพูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย

มิก

ผู้กองครับ

มิก

พวกมันมากันเยอะมากเลย

มิก

เอาไงดีครับ

มิกเอ่ยถามภาคินเพราะเห็นพวกมันเริ่มเดินลากขามากันเยอะเรื่อยๆ

ภาคิน

ถอยออกด้านหลังก่อนที่พวกมันจะเข้ามาเยอะกว่านี้ เร็ว!!!

ลูกทีมทั้งหมดนำโดยพายุ มิก ลม ติน หมอก กาย เมฆ โดนัท แล้วปิดท้ายด้วยภาคิน และภูผา

ภูผา

แม่งเยอะชิบหาย

ภาคิน

นายลองคิดดูถ้าคนในเมืองตายหมด

ภาคิน

พวกซอมบี้จะเยอะขนาดไหน

ภาคินตบไหล่ภูผาพรางให้คิดตาม

“อ๊ากกกกก!!!”

โดนัท

แม่งเอ้ยกัดกู

เสียงโดนัทร้องออกมาเมื่อมีซอมบี้พุ่งเข้ามากัดแขนของเขา

“ปัง! ปัง! ปัง!”

ภาคินใช้ปืนยิงเข้าที่หัวของซอมบี้ที่โผล่เข้ามาสามตัว ภาคินเป็นคนที่ยิงปืนแม่นที่สุด

กาย

โดนัทโดนพวกมันกัดครับ!

“โฮกกกกก!!!”

เสียงซอมบี้ที่ไล่หลังพวกเขามาติดๆ

ภาคิน

นายไหวมั้ยโดนัท

ภาคินเอ่ยถามลูกทีม แต่เขากลับสายหัว

โดนัท

ผู้กองรีบไปเถอะครับ

โดนัท

พวกมันใกล้มาแล้ว

โดนัท

ผมจะต้านพวกมันไว้เอง

กาย

ไม่ นายต้องไปกับพวกเรา

กายยังรับไม่ได้ที่เพื่อนจะกลายเป็นพวกมัน

“โฮกกกกกก!!!”

เสียงของซอมบี้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

โดนัท

ผู้กอง ผมฝากด้วยครับ

ภาคินพยักหน้าแล้วรีบดึงแขนกายให้รีบออกไปจากที่นี่

พายุ

“ข้างหลังโอเคใช่มั้ย”

พายุเอ่ยถามผ่านวิทยุสื่อสารของทีม

ภูผา

โอเค

ภูผาตอบกลับไป

ภาคิน

“ตอนนี้เราเหลือ 9 คนแล้ว”

ภาคิน

“สอดส่องดูพวกซอมบี้ให้ดี”

ภาคิน

“มันอาจจะโผล่มาจากไหนก็ได้”

“ครับผู้กอง”

__________________

. . . . . . .

โปรดติดตามตอนต่อไป

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ