ย้อนเวลากลับมาครั้งนี้ขอให้ท่านไม่เกลียดข้า
1.จุดเริ่มต้นของการย้อนเวลา
ชายคนหนึ่งเป็นชายร่างเล็ก ผิวขาวดั่งหิมะ เส้นผมพลิ้วไหวเหมือนสายลม ดวงตา เหมือนดั่งท้องทะเล และ เปล่งประกายดั่งจันทรา ที่ไม่สามารถหยั่งรู้ได้ว่าคิดเช่นไร กำลังมองคนตรงหน้าด้วยความแค้น ร่างกายมีแต่บาดแผล
เป็นชายร่างใหญ่ ผมสีดำดั่งท้องฟ้า ผิวหยาบกระด้าง ใบหน้าดุดัน ดวงตาเช่นท้องฟ้ายามค่ำคืน ที่กำลังสติแตก กำลังยืนมองชายร่างเล็กที่ถูดมัดอยู่ตรงหน้า
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
เป็นเช่นไรบ้าง"ฮ่องเต้"
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ท่าน...เข้าใจความรู้สึกของข้าหรือยัง?
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
การที่ท่านสั่งประหาร คนทั้งตระกูลของข้า!
ชายร่างใหญ่ได้นำแซ้มาฟาดลงกลางอกชายร่างเล็ก
หลีหยางซิน/นอ.
อึก!!!!/กระอักเลือด
เมื่อชายร่างใหญ่เห็นเช่นนั้นจำมีความสุขเป็นอย่างมาก ที่ชายตรงหน้านั้นได้รับความเจ็บปวด
หลีหยางซิน/นอ.
ท...ที่ข้าสั่งประหารคนตระกูลของเจ้า!
หลีหยางซิน/นอ.
เพราะตระกูลเจ้าก่อกบฎต่างหากเล่า!!
ชายร่างเล็กได้ตอบกลับไปถึงเหตุผลที่เขาทำ
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ไม่จริง!ท่านเอาแต่หลอกข้ามาตลอด!!
ชายร่างใหญพุ่งไปบีบคอชายตรงหน้าอย่างรุนแรง
หลีหยางซิน/นอ.
อึก! จ..เจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่ มัน..อึก! ก็เรื่องของเจ้า!/หลับตา
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ยังจะมาปากดีอีก!/เขวี้ยงชายที่อยู่ในมือใส่กำแพง
ชายร่างเล็กกระแทกกับกำแพงเข้าอย่างจังจนกระอักเลือดออกมาอีดครั้ง
หลีหยางซิน/นอ.
ข้า..ก..เกลียดเจ้า..ที่สุด
หลีหยางซิน/นอ.
ข..ข้าไม่น่า ม..มอบคว..ามรักของข้า ห..ให้เจ้าเลย/หลับตาลง
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
เจ้าพูดใหม่อีกครั้งสิ!!?
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
อย่ามาสำออยแกล้งตายใส่ข้า!!!
ชายร่างใหญ่เดินเข้าไปจับตัวชายร่างเล็กขึ้นมาเพื่อพิสูจน์
ชายตรงหน้าได้ตายจากตนไปแล้ว..
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
จ...เจ้า!?
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ตื่นขึ้นมานะ!!
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ตื่นขึ้นมาบอกว่าเจ้ารักข้าใหม่อีกรอบสิ!!
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
เจ้าห้ามตายนะ!!
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
หลีหยางซิน!!ตื่นขึ้นมาคุยกับข้าก่อน!/กอดร่างเล็ก
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
เจ้าอย่าพึ่งทิ้งข้าสิ!
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
หลีหยางซิน!หลีหยางซิน!!/ร้องไห้
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ลุกขึ้นมาบอกรักข้าอีกสิ!
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
เจ้ารักข้ามิใช่หรือ!
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
อึก!ฮึก!😭
ชายร่างใหญ่ได้สติกลับมาเมื่อได้ยินคำว่ารักจากชายร่างเล็ก
แต่เขานั้นดันได้สติช้าไป...ชายตรงหน้าเขานั้น..
เขาเริ่มพึมพัม ขอร้องให้ชายที่ไร้วิญญาณตื่นขึ้นมาบอกคำว่า"รัก"กับเขาอีกครั้ง
เขาพึมพัมซ้ำไปมา แต่ชายที่เขากอดผู้นั้นก็ไม่มีท่าทีที่จะตื่นมาเพื่อบอกรักเขาเลย
เขาเริ่มสติแตกเหมือนดั่งคนบ้า
เพราะชายตรงหน้าที่เขารักได้จากไปแล้ว
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ข้า..ข้าขอโทษ
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ข้าขอโทษ
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ข้าขอโทษ
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ข้าขอโทษทุกอย่างมี่ทำกับเจ้า
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ข้า..ข้ารู้ตัวแล้ว
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
พูดไปเจ้าก็คงมิได้ยิน
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ข้าขอโทษ...เจ้าจริงๆ/กอดชายในอ้อมแขนไว้แน่น
ร้องไห้และกอดร่างไร้วิญญาณอยู่อย่างนั้นทุกวัน
ป้อนอาหาร ดูแลเป็นอย่างดี
ถึงแม้เขาจะรู้อยู่แล้วว่าทำไปก็ไม่มีวันที่เขาจะกลับมา
ทาสรับใช้ในจวนเริ่มคิดว่าเขาเป็นคนบ้า
แต่เขาก็ยังมำเช่นเดิมอย่างทุกวันเรื่อยมา
จนวันหนึ่ง ร่างกายของเขาผอมแห้ง ผิวหนังติดกระดูกเหี่ยวย่นเหมือนดั่งผี
ลมหายใจอ่อนแรงจนเหมือนจะตายได้ทุกวินาที
เขานั้นเริ่มทนไม่ไหว และได้ลงไปนอนกอดกับร่างเล็ก
เฉิงเว่ยเสี่ย/พอ.
ข้าขอย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตที่ข้าทำกับเจ้าเถิดนะ
เขานั้นได้สิ้นลมหายใจไปพร้อมกับอ้อมกอดที่กอดร่างเล็กอยู่
แอดเองงง
แอดแต่งแนวนี้ครั้งแรกนะะ
แอดเองงง
อย่าว่ากันนะถ้าแอดแต่งมิดี~~
แอดเองงง
แอดไม่เคยแต่งแนวดราม่ามาก่อนน
แอดเองงง
เรื่องนี้อาจแย่นะะะ
แอดเองงง
ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนิยายส้งตีงนี้ที่แอดแต่งคร้าบ
Comments