Fic สงครามนักรบผู้หวนคืน (OC)
บทนำ
ว่ากันว่าการที่เราช่วยคนอื่นย่อมส่งผลดีต่อตัวเอง นั่นคือสิ่งที่ใครๆ ก็คิดกัน…เว้นเสียแต่ว่าความเป็นจริงมันจะโหดร้ายกว่าที่คิด
…ทั้งการเข้าใจผิดที่ก่อให้เกิดสงครามอันหนักหน่วงที่เปลี่ยนทั่วทั้งโลกให้ลุกเป็นไฟ เกินกว่าที่ผู้นำประเทศหรือใครหลายๆ คนจะจินตนาการได้
มันมีทั้งการสูญเสีย ความกลัว ความเกลียดชังที่เป็นพลังให้กับใครบางคนขับเคลื่อนทำในสิ่งที่เรียกว่าล้างแค้น…
ณ เมืองปูซาน เวลา 17 : 00
เสียงเรียกของเพื่อนสนิททำให้คนที่เท้าคางบนโต๊ะทำท่าเหมือนจะหลับ(ที่จริงหลับไปแล้ว)สะดุ้งตื่นส่งเสียงงัวเงียตอบกลับไป
ยุนอูยอน
หาว~…สอนจบแล้วเหรอ?
จีซอน
ยังไม่เลยบทที่สองเลย!
คนที่ถูกปลุกเช็ดน้ำลายที่ไหลมุมปากนิดๆ ก่อนจัดผมสีดำสนิทให้ไปทัดหูซ้าย เผยให้เห็นตุ้มหูจำนวนสี่อันเลียงกันอยู่บนขอบหู และ อีกหนึ่งตุ้มหูที่อยู่บนติ่ง
คนที่ถามหรือ ‘ตัวฉัน’ มองไปทางเพื่อนสาวที่ตอนนี้สวมชุดเสื้อยืดลายแมวกางแกงนอนกำลังทำแก้มป่องน่ารักน่าเอ็นดู
เธอพูดก่อนจะหลับตาหันหน้าหนีไปอีกทาง ฉันมองท่าทางนั้นแล้วต้องลูบหลังคอตัวเอง
ยุนอูยอน
เฮ้อ…พอดีวันนี้ทำงานพาร์ทไทม์ดึกไปหน่อย…ขอโทษที่หลับ
‘จีซอน’ ลืมตาข้างซ้ายเหลือบมองการขอโทษฉบับของ ‘ยุนอูยอน’ ที่ดูแล้วเป็นคนปากแข็งกำลังพยายามพูดขอโทษด้วยสีหน้าที่ฝืนเค้นออกมา
จีซอน
ให้อภัย! เอามาหมื่นวอนด้วย!
ยุนอูยอน
ฉันจะไปมีจ่ายให้หล่อนหรือไง!
เสียงหัวเราะของเพื่อนสนิทดังขึ้นแทบจะทันที ฉันได้แต่มองอีกฝ่ายที่แกล้งสมใจอยาก มันก็ผ่านมา 2 ปีแล้วที่ได้เป็นเพื่อนกับจีซอน
ตั้งแต่เข้ามหาลัยในเมืองปูซานเข้ามาศึกษาในฐานะรุ่นน้อง ก็มีหลายครั้งที่คนอื่นมองแล้วต้องหลบหน้าหนีไม่ก็กระซิบลับหลัง
เพราะด้วยใบหน้าที่โหดและสายตาทิ่มแทงนั่น รวมไปถึงเจาะหูทำให้คนอื่นตีโผยตีผายไปว่าคงเป็น เด็กเกเร ที่ย้ายมาจากมหาลัยใกล้ๆ
ซึ่งตัวฉันไม่ได้สนใจข่าวลือมั่วซั่วอะไรพวกนั้น ดีซะยิ่งกว่าที่จะได้ไม่มีปัญหาอะไรกับคนอื่น แถมยังเรียนไปอีกหลายปีได้อย่างชิลๆ… แต่ตัวเองก็ดันเข้าไปยุ่งกับเหตุการณ์ที่ไม่ควรไปยุ่ง
นั่นก็คือการที่มีนักศึกษาหญิงสองคนนำน้ำมาสาดใส่นักศึกษาหญิงคนหนึ่งที่ดูแล้วจะเป็นรุ่นเดียวกับฉัน แล้วยังมีป้ายกระดาษเขียนว่า ‘เตะฟรี’ แปะไว้ด้านหลัง
พอมองแล้วมันก็นึกหงุดหงิดไม่ว่าจะเป็นที่ไหน มันก็มีการกระทำแบบนี้ให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง
ยุนอูยอน
‘ เฮ้ย! มาเล่นเป็นเด็กไปได้! xูจะเดิน! ’
คำพูดบวกกับสายตาที่จ้องเหมือนจะเอาเรื่อง ทำเอาผู้หญิงสองคนนั้นไม่กล้ามีเรื่องด้วย
ต.ป.ก 1
‘ เฮ้ย ไปเหอะ นังนั่นน่ากลัว ’
ต.ป.ก 2
‘ ที่มหาลัยเราดูจะมีเด็กปัญหาเข้ามาอีกแล้ว น่าเบื่อชะมัด ’
ฉันเกาหัวพลางถอนหายใจกับการแกล้งที่ดูโง่เง่าของคนในมหาลัยนี้ ก่อนจะหันไปมองคนที่โดนสาดน้ำ
จีซอน
‘ โอย~…หัวเปียกไปหมดเลย ’
โชคยังดีที่โดนแค่หัวส่วนเสื้อเปียกไม่มาก ฉันหันไปเจอร้านสะดวกซื้อของมหาลัยที่นี่พอดี เลยเดินเข้าไปข้างในร้านสะดวกซื้อ
ยุนอูยอน
‘ เอาไปเช็ดหัวให้แห้งซะ สภาพตอนนี้คงเข้าเรียนไม่ได้ ’
ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูยื่นให้กับอีกฝ่ายที่ดูเหมือนกำลังลุกขึ้นยืน เธอคนนั้นดูจะไม่คาดคิดที่ฉันนำผ้าขนหนูจากร้านค้ามาให้
เมื่อเธอรับผ้าขนหนูไปแล้วก็เตรียมจะเดินไปที่อื่น
แต่กลับถูกนักศึกษาผมบลอนด์อ่อนคนนี้คว้าจับมือรั้งเอาไว้ ทำให้ตัวฉันเกือบจะหงายหลัง
ยุนอูยอน
‘ นี่ทำอะไรของหล่อนห๊ะ!! ’
หัวใจแทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อคิดว่าเกือบจะหงายหลังหัวฟาดพื้นซะแล้ว
จีซอน
‘ มาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ!! ’
จีซอน
‘ เพื่อนค่ะ! มาเป็นเพื่อนกัน! ’
การกุมมือขอร้องอ้อนวอนภาพพื้นหลังแทบจะเป็นแมวหูตกชุ่มไปด้วยน้ำอยู่แล้ว ฉันต้องมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นคนอื่นต่างเดินซุบซิบไปมา…สุดท้ายก็ได้เป็นเพื่อนกันแบบงงๆ
ด้วยความที่เป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก ได้รับเงินสนับสนุนจากทางโบสถ์ ฉันเลยมักจะหางานพาร์ทไทม์ทำและเรียนไปด้วยเลยได้มาเช่าห้องเล็กในตึกแห่งนี้ และ จีซอนมักจะมหาหาแทบตลอดไม่ก็นอนค้างที่นี่ซะเลย
ไม่ต้องคิดอะไรมาก คำตอบก็ออกมาจากปากโดยไม่ต้องปริยายอะไรทั้งสิ้น มือซ้ายถือถุงร้านสะดวกซื้อเต็มไปด้วยเครื่องดื่มและของกินเล่น
ติวกันมาหลายชั่วโมง เลยจะลงมาหาซื้ออะไรขึ้นไปกิน แต่กลับเจอคนวานให้ลงไปอีกรอบได้ซะเนี่ย
ยุนอูยอน
ทำไมคุณเธอไม่บอกตั้งแต่แรกคะ?
แทนที่เพื่อนสนิทจะบอกตั้งแต่แรกก่อนออกจากห้อง นี่กลับโทรมาบอกในตอนที่กำลังขึ้นบันไดเกือบจะถึงห้องพอดี
จีซอน
( ฮือออ~ เค้าลืมอ่ะ~ ขอร้องล่ะนะเค้าหิว~ )
เสียงโหยหวนหารามยอนอันเป็นที่รักดังแทบจะตลอด ฉันรู้สึกเอือมระอากับท่าที่ของคนในสาย ก่อนจะหลับตาเกาหัวเล็กน้อย
ยุนอูยอน
เออๆ เดี๋ยวจะซื้อรามยอนขึ้นไปด้วย
แต่ปากก็ผลอยตอบตกลงไป ส่งผลให้คนปลายสายส่งเสียงร่าเริงมาแทบจะทันที
จีซอน
( ยุนจังน่ารักที่สุดเลย~ รักนะคะ~ )
ยุนอูยอน
นวดไหล่ 3 ชั่วโมง ค่าตอบแทน
มุมปากยกสูงเป็นรอยยิ้มก่อนฉันจะบอกแค่นี้นะแล้วกดวางสายไป ก่อนกดโทรศัพท์เข้าแอพมิวสิคเปิดเพลงคลาสสิคเดินฟังระหว่างทางไปชั้นล่าง
กระดิ่งร้านสะดวกซื้อส่งเสียงเรียกเมื่อมีคนเข้ามา ฉันเดินมองเชล์ทวางของจนไปเจอซองรามยอนที่คุณผู้หญิงกำลังตามหา
ไหนๆ แล้วฉันก็เลยหยิบไปหลายห่อมันซะเลย แล้วค่อยไปคิดเงินกับหล่อนทีหลัง
คุณป้าร้านสะดวกซื้อ
แม่หนูยุนยิ้มซะน่ากลัวเชียว มีเรื่องอะไรเหรอ?
คุณป้าพนักงานเคาน์เตอร์ถามอย่างสงสัย ฉันเลยตอบไปตามจริง
ยุนอูยอน
ไม่มีไรหรอกคุณป้า แค่จะได้ดอกเบี้ยเพิ่มน่ะ…ไม่ต้องทอนค่ะ
ฉันให้เงินไปเพิ่ม ทีแรกป้าแกก็ดูจะรับไว้ไม่ได้เพราะนี่ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่เธอได้รับเงินมาจากหญิงสาว สุดท้ายก็เป็นเหมือนทุกทีเธอจำใจต้องรับมาไว้
คุณป้าร้านสะดวกซื้อ
เดินกลับคนเดียวก็ดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะ มันอันตราย
ยุนอูยอน
คุณป้าก็ดูแลตัวเองด้วย
ยิ้มตอบกลับไป ก่อนจะมาสนใจกับโทรศัพท์ของตัวเองมุ่งหน้าเดินกลับห้องพัก ฉันทักไปบอกคนที่รออยู่ว่ากำลังขึ้นไป อย่าลืมค่าดอกเบี้ยด้วย
ทว่าไม่ทันไรก็มีแสงไฟสาดส่องมาทางฉันจนต้องนำมือมาบังตา ใช้เวลาพักนึงก่อนจะปรับสายตาได้ทันแล้วก็ต้องพบว่ามีรถขนของขับเกยฟุตบาทมา
โดยมองผ่านกระจกรถก็พบว่าหมอนั่นเมาแล้วขับ
นาเดีย
ท่านนักรบ ตื่นได้แล้วค่ะ!
สติฟื้นขึ้นพร้อมกับยันลำตัวท่อนบนขึ้น เหงื่อกาฬผุดพรายขึ้นมาบนใบหน้า
นาเดีย
โล่งอกไปที! ท่านนักรบฟื้นแล้วค่ะ!!
ฉันไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ ผู้หญิงสีแทนตรงหน้าแต่งกายเหมือนละครย้อนยุคคนนี้เป็นใคร แล้วไอที่เรียกว่า ท่านนักรบ นี่คือฉันงั้นเหรอ?
ก้มมองดูตัวเองก็พบว่าบนจอโทรศัพท์ขึ้นว่าไม่มีสัญญาณตกอยู่ใกล้ตัว
พร้อมกับบนพื้นหินที่นอนอยู่มันถูกสลักไปด้วยอะไรสักอย่างคล้ายวงเวทในนิยายพวกแฟนตาซีกำลังเรืองแสงอยู่ ทั้งที่โดนรถชนควรจะได้รับบาดเจ็บแสนสาหัส แต่นี่กลับไม่มีแผลหรือเลือดอออกซะด้วยซ้ำ
สถานที่แห่งนี้คล้ายกับเป็นปราสาทโบราณที่ใช้ประกอบพิธีอะไรสักอย่าง ซึ่งมีคนที่เรียกฉันว่านักรบ กับ คนที่มี…เอ่อ--หูสัตว์? ยืนอยู่ไม่ไกลบวกกับสายตาปิติยินดีที่ส่งมาให้อีก
ยังตั้งสติเรื่องราวไม่ครบ ผู้หญิงคนเดิมก็เข้ามาทักพร้อมคุกเข่าทั้งสองลงให้เท่ากับระดับสายตาของฉันตอนนี้
นาเดีย
ได้โปรดช่วยโลกของพวกเราด้วยเถอะค่ะ
ก่อนเธอจะขอร้องในสิ่งที่ไม่คาดคิดกับฉัน…
การที่ตัวเองโดนรถชนแล้วหลุดมาอยู่ในโลกแปลกประหลาดนี่ เหมือนในนิยายแฟนตาซี
มันกลับเป็นหายนะที่ตัวเองจะได้เจอเมื่อปราบจอมมารเสร็จ และ กลับไปยังโลกที่จากมา
โลกที่เต็มไปด้วยซากประหลักหักพัง
สงครามระหว่างนักรบด้วยกัน
Comments