Fic สงครามนักรบผู้หวนคืน (OC)
บทนำ
ว่ากันว่าการที่เราช่วยคนอื่นย่อมส่งผลดีต่อตัวเอง นั่นคือสิ่งที่ใครๆ ก็คิดกัน…เว้นเสียแต่ว่าความเป็นจริงมันจะโหดร้ายกว่าที่คิด
…ทั้งการเข้าใจผิดที่ก่อให้เกิดสงครามอันหนักหน่วงที่เปลี่ยนทั่วทั้งโลกให้ลุกเป็นไฟ เกินกว่าที่ผู้นำประเทศหรือใครหลายๆ คนจะจินตนาการได้
มันมีทั้งการสูญเสีย ความกลัว ความเกลียดชังที่เป็นพลังให้กับใครบางคนขับเคลื่อนทำในสิ่งที่เรียกว่าล้างแค้น…
ณ เมืองปูซาน เวลา 17 : 00
เสียงเรียกของเพื่อนสนิททำให้คนที่เท้าคางบนโต๊ะทำท่าเหมือนจะหลับ(ที่จริงหลับไปแล้ว)สะดุ้งตื่นส่งเสียงงัวเงียตอบกลับไป
ยุนอูยอน
หาว~…สอนจบแล้วเหรอ?
จีซอน
ยังไม่เลยบทที่สองเลย!
คนที่ถูกปลุกเช็ดน้ำลายที่ไหลมุมปากนิดๆ ก่อนจัดผมสีดำสนิทให้ไปทัดหูซ้าย เผยให้เห็นตุ้มหูจำนวนสี่อันเลียงกันอยู่บนขอบหู และ อีกหนึ่งตุ้มหูที่อยู่บนติ่ง
คนที่ถามหรือ ‘ตัวฉัน’ มองไปทางเพื่อนสาวที่ตอนนี้สวมชุดเสื้อยืดลายแมวกางแกงนอนกำลังทำแก้มป่องน่ารักน่าเอ็นดู
เธอพูดก่อนจะหลับตาหันหน้าหนีไปอีกทาง ฉันมองท่าทางนั้นแล้วต้องลูบหลังคอตัวเอง
ยุนอูยอน
เฮ้อ…พอดีวันนี้ทำงานพาร์ทไทม์ดึกไปหน่อย…ขอโทษที่หลับ
‘จีซอน’ ลืมตาข้างซ้ายเหลือบมองการขอโทษฉบับของ ‘ยุนอูยอน’ ที่ดูแล้วเป็นคนปากแข็งกำลังพยายามพูดขอโทษด้วยสีหน้าที่ฝืนเค้นออกมา
จีซอน
ให้อภัย! เอามาหมื่นวอนด้วย!
ยุนอูยอน
ฉันจะไปมีจ่ายให้หล่อนหรือไง!
เสียงหัวเราะของเพื่อนสนิทดังขึ้นแทบจะทันที ฉันได้แต่มองอีกฝ่ายที่แกล้งสมใจอยาก มันก็ผ่านมา 2 ปีแล้วที่ได้เป็นเพื่อนกับจีซอน
ตั้งแต่เข้ามหาลัยในเมืองปูซานเข้ามาศึกษาในฐานะรุ่นน้อง ก็มีหลายครั้งที่คนอื่นมองแล้วต้องหลบหน้าหนีไม่ก็กระซิบลับหลัง
เพราะด้วยใบหน้าที่โหดและสายตาทิ่มแทงนั่น รวมไปถึงเจาะหูทำให้คนอื่นตีโผยตีผายไปว่าคงเป็น เด็กเกเร ที่ย้ายมาจากมหาลัยใกล้ๆ
ซึ่งตัวฉันไม่ได้สนใจข่าวลือมั่วซั่วอะไรพวกนั้น ดีซะยิ่งกว่าที่จะได้ไม่มีปัญหาอะไรกับคนอื่น แถมยังเรียนไปอีกหลายปีได้อย่างชิลๆ… แต่ตัวเองก็ดันเข้าไปยุ่งกับเหตุการณ์ที่ไม่ควรไปยุ่ง
นั่นก็คือการที่มีนักศึกษาหญิงสองคนนำน้ำมาสาดใส่นักศึกษาหญิงคนหนึ่งที่ดูแล้วจะเป็นรุ่นเดียวกับฉัน แล้วยังมีป้ายกระดาษเขียนว่า ‘เตะฟรี’ แปะไว้ด้านหลัง
พอมองแล้วมันก็นึกหงุดหงิดไม่ว่าจะเป็นที่ไหน มันก็มีการกระทำแบบนี้ให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง
ยุนอูยอน
‘ เฮ้ย! มาเล่นเป็นเด็กไปได้! xูจะเดิน! ’
คำพูดบวกกับสายตาที่จ้องเหมือนจะเอาเรื่อง ทำเอาผู้หญิงสองคนนั้นไม่กล้ามีเรื่องด้วย
ต.ป.ก 1
‘ เฮ้ย ไปเหอะ นังนั่นน่ากลัว ’
ต.ป.ก 2
‘ ที่มหาลัยเราดูจะมีเด็กปัญหาเข้ามาอีกแล้ว น่าเบื่อชะมัด ’
ฉันเกาหัวพลางถอนหายใจกับการแกล้งที่ดูโง่เง่าของคนในมหาลัยนี้ ก่อนจะหันไปมองคนที่โดนสาดน้ำ
จีซอน
‘ โอย~…หัวเปียกไปหมดเลย ’
โชคยังดีที่โดนแค่หัวส่วนเสื้อเปียกไม่มาก ฉันหันไปเจอร้านสะดวกซื้อของมหาลัยที่นี่พอดี เลยเดินเข้าไปข้างในร้านสะดวกซื้อ
ยุนอูยอน
‘ เอาไปเช็ดหัวให้แห้งซะ สภาพตอนนี้คงเข้าเรียนไม่ได้ ’
ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูยื่นให้กับอีกฝ่ายที่ดูเหมือนกำลังลุกขึ้นยืน เธอคนนั้นดูจะไม่คาดคิดที่ฉันนำผ้าขนหนูจากร้านค้ามาให้
เมื่อเธอรับผ้าขนหนูไปแล้วก็เตรียมจะเดินไปที่อื่น
แต่กลับถูกนักศึกษาผมบลอนด์อ่อนคนนี้คว้าจับมือรั้งเอาไว้ ทำให้ตัวฉันเกือบจะหงายหลัง
ยุนอูยอน
‘ นี่ทำอะไรของหล่อนห๊ะ!! ’
หัวใจแทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อคิดว่าเกือบจะหงายหลังหัวฟาดพื้นซะแล้ว
จีซอน
‘ มาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ!! ’
จีซอน
‘ เพื่อนค่ะ! มาเป็นเพื่อนกัน! ’
การกุมมือขอร้องอ้อนวอนภาพพื้นหลังแทบจะเป็นแมวหูตกชุ่มไปด้วยน้ำอยู่แล้ว ฉันต้องมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นคนอื่นต่างเดินซุบซิบไปมา…สุดท้ายก็ได้เป็นเพื่อนกันแบบงงๆ
ด้วยความที่เป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก ได้รับเงินสนับสนุนจากทางโบสถ์ ฉันเลยมักจะหางานพาร์ทไทม์ทำและเรียนไปด้วยเลยได้มาเช่าห้องเล็กในตึกแห่งนี้ และ จีซอนมักจะมหาหาแทบตลอดไม่ก็นอนค้างที่นี่ซะเลย
ไม่ต้องคิดอะไรมาก คำตอบก็ออกมาจากปากโดยไม่ต้องปริยายอะไรทั้งสิ้น มือซ้ายถือถุงร้านสะดวกซื้อเต็มไปด้วยเครื่องดื่มและของกินเล่น
ติวกันมาหลายชั่วโมง เลยจะลงมาหาซื้ออะไรขึ้นไปกิน แต่กลับเจอคนวานให้ลงไปอีกรอบได้ซะเนี่ย
ยุนอูยอน
ทำไมคุณเธอไม่บอกตั้งแต่แรกคะ?
แทนที่เพื่อนสนิทจะบอกตั้งแต่แรกก่อนออกจากห้อง นี่กลับโทรมาบอกในตอนที่กำลังขึ้นบันไดเกือบจะถึงห้องพอดี
จีซอน
( ฮือออ~ เค้าลืมอ่ะ~ ขอร้องล่ะนะเค้าหิว~ )
เสียงโหยหวนหารามยอนอันเป็นที่รักดังแทบจะตลอด ฉันรู้สึกเอือมระอากับท่าที่ของคนในสาย ก่อนจะหลับตาเกาหัวเล็กน้อย
ยุนอูยอน
เออๆ เดี๋ยวจะซื้อรามยอนขึ้นไปด้วย
แต่ปากก็ผลอยตอบตกลงไป ส่งผลให้คนปลายสายส่งเสียงร่าเริงมาแทบจะทันที
จีซอน
( ยุนจังน่ารักที่สุดเลย~ รักนะคะ~ )
ยุนอูยอน
นวดไหล่ 3 ชั่วโมง ค่าตอบแทน
มุมปากยกสูงเป็นรอยยิ้มก่อนฉันจะบอกแค่นี้นะแล้วกดวางสายไป ก่อนกดโทรศัพท์เข้าแอพมิวสิคเปิดเพลงคลาสสิคเดินฟังระหว่างทางไปชั้นล่าง
กระดิ่งร้านสะดวกซื้อส่งเสียงเรียกเมื่อมีคนเข้ามา ฉันเดินมองเชล์ทวางของจนไปเจอซองรามยอนที่คุณผู้หญิงกำลังตามหา
ไหนๆ แล้วฉันก็เลยหยิบไปหลายห่อมันซะเลย แล้วค่อยไปคิดเงินกับหล่อนทีหลัง
คุณป้าร้านสะดวกซื้อ
แม่หนูยุนยิ้มซะน่ากลัวเชียว มีเรื่องอะไรเหรอ?
คุณป้าพนักงานเคาน์เตอร์ถามอย่างสงสัย ฉันเลยตอบไปตามจริง
ยุนอูยอน
ไม่มีไรหรอกคุณป้า แค่จะได้ดอกเบี้ยเพิ่มน่ะ…ไม่ต้องทอนค่ะ
ฉันให้เงินไปเพิ่ม ทีแรกป้าแกก็ดูจะรับไว้ไม่ได้เพราะนี่ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่เธอได้รับเงินมาจากหญิงสาว สุดท้ายก็เป็นเหมือนทุกทีเธอจำใจต้องรับมาไว้
คุณป้าร้านสะดวกซื้อ
เดินกลับคนเดียวก็ดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะ มันอันตราย
ยุนอูยอน
คุณป้าก็ดูแลตัวเองด้วย
ยิ้มตอบกลับไป ก่อนจะมาสนใจกับโทรศัพท์ของตัวเองมุ่งหน้าเดินกลับห้องพัก ฉันทักไปบอกคนที่รออยู่ว่ากำลังขึ้นไป อย่าลืมค่าดอกเบี้ยด้วย
ทว่าไม่ทันไรก็มีแสงไฟสาดส่องมาทางฉันจนต้องนำมือมาบังตา ใช้เวลาพักนึงก่อนจะปรับสายตาได้ทันแล้วก็ต้องพบว่ามีรถขนของขับเกยฟุตบาทมา
โดยมองผ่านกระจกรถก็พบว่าหมอนั่นเมาแล้วขับ
นาเดีย
ท่านนักรบ ตื่นได้แล้วค่ะ!
สติฟื้นขึ้นพร้อมกับยันลำตัวท่อนบนขึ้น เหงื่อกาฬผุดพรายขึ้นมาบนใบหน้า
นาเดีย
โล่งอกไปที! ท่านนักรบฟื้นแล้วค่ะ!!
ฉันไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ ผู้หญิงสีแทนตรงหน้าแต่งกายเหมือนละครย้อนยุคคนนี้เป็นใคร แล้วไอที่เรียกว่า ท่านนักรบ นี่คือฉันงั้นเหรอ?
ก้มมองดูตัวเองก็พบว่าบนจอโทรศัพท์ขึ้นว่าไม่มีสัญญาณตกอยู่ใกล้ตัว
พร้อมกับบนพื้นหินที่นอนอยู่มันถูกสลักไปด้วยอะไรสักอย่างคล้ายวงเวทในนิยายพวกแฟนตาซีกำลังเรืองแสงอยู่ ทั้งที่โดนรถชนควรจะได้รับบาดเจ็บแสนสาหัส แต่นี่กลับไม่มีแผลหรือเลือดอออกซะด้วยซ้ำ
สถานที่แห่งนี้คล้ายกับเป็นปราสาทโบราณที่ใช้ประกอบพิธีอะไรสักอย่าง ซึ่งมีคนที่เรียกฉันว่านักรบ กับ คนที่มี…เอ่อ--หูสัตว์? ยืนอยู่ไม่ไกลบวกกับสายตาปิติยินดีที่ส่งมาให้อีก
ยังตั้งสติเรื่องราวไม่ครบ ผู้หญิงคนเดิมก็เข้ามาทักพร้อมคุกเข่าทั้งสองลงให้เท่ากับระดับสายตาของฉันตอนนี้
นาเดีย
ได้โปรดช่วยโลกของพวกเราด้วยเถอะค่ะ
ก่อนเธอจะขอร้องในสิ่งที่ไม่คาดคิดกับฉัน…
การที่ตัวเองโดนรถชนแล้วหลุดมาอยู่ในโลกแปลกประหลาดนี่ เหมือนในนิยายแฟนตาซี
มันกลับเป็นหายนะที่ตัวเองจะได้เจอเมื่อปราบจอมมารเสร็จ และ กลับไปยังโลกที่จากมา
โลกที่เต็มไปด้วยซากประหลักหักพัง
สงครามระหว่างนักรบด้วยกัน
คำอวยพร
การที่ผู้หญิงธรรมดาที่ใกล้จะสอบสำหรับเลื่อนชั้นมหาลัย ได้รับบทกลายมาเป็น ‘นักรบ’ เพื่อกำจัด ‘ราชาปีศาจ’ มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ?
ขอบอกเลยว่า ใช่ เพราะตอนนี้ฉันได้มาอยู่ในสถานะนักรบมาได้ 1 ปีแล้ว
ตอนแรกฉันคิดว่าสมองตัวเองได้รับกระทบกระเทือน ไม่ก็เป็นบ้าไปแล้ว
ยุนอูยอน
ถ้านี่ตั้งกล้องแอบถ่าย เพื่อสร้างคอนเทนต์…ขอบอกเลยนะว่าxูไม่ขำเลยสักนิดเดียว!!
นาเดีย
คะ…คอนเทนต์? มันคืออะไรเหรอคะ?
แต่หลักจากเค้นความจริงไปเรื่อยๆ นั่นทำให้รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้มันไม่ใช่การจัดฉาก แต่หากเป็นเรื่องจริงที่ภายนอกปราสาทเต็มไปด้วยเการลอยได้ และ มนุษย์สัตว์เดินคุยกันราวกับเป็นเรื่องปกติ
จนตัวฉันถูกคนที่อัญเชิญมา หรือ นาเดีย พาไปพบกับพระราชา
ยุนอูยอน
เxี่ยชุดคอสเพลย์โคตรเท่ห์เลย
นาเดีย
ทะ-ท่านนักรบ ถึงไม่รู้จะหมายความว่ายังไง แต่อย่าพูดกับกษัตริย์ เลโอ แบบนั้นได้มั้ยคะ!
สีหน้าผู้คนในห้องโถงรวมถึงนาเดียต้องหน้าซีดไปตามๆ กัน
ตรงหน้าฉัน ณ ตอนนี้ก็คือสิงโตที่สวมชุดราชวงศ์เหมือนในแฟนตาซี มีร่างกายบึกบึนคล้ายกับออกกำลังกายแทบจะตลอดทั้งวัน ยืนอยู่ตรงขั้นบันไดใกล้กับเก้าอี้บัลลังก์
กษัตริย์ เลโอ
ฮ่า! ฮ่า! เป็นคำพูดคำจาที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ท่านนักรบ
เสียงทุ้มต่ำถูกเปล่งออกมาจากปากที่เต็มไปด้วยคมเขี้ยวแหลมคมนั่น
กษัตริย์ เลโอ
ท่านคงพึ่งเคยพบราชวงศ์เป็นครั้งแรก ดูจากท่าทางที่สงบนิ่งของท่านแล้วดูจะไม่ตกใจเท่าไหร่
เสียงเดินลงจากขั้นบันไดนั่นสามารถสยบทุกคำพูดของทุกคนให้ก้มหัวคำนับเขาได้เป็นอย่างดี พอมายืนใกล้กันแล้วฉันถึงกับต้องเงยหน้ามอง
ยุนอูยอน
พอดีมีเพื่อนชอบให้อ่านแนวหลุดไปต่างโลกบ่อย และ สถานการณ์ที่ฉันกำลังเจอตอนนี้มันโคตรจะเหมือนเด๊ะเลย
สีหน้าเขาดูจะสนอกสนใจต่อคำพูดของฉัน
กษัตริย์ เลโอ
ถ้าอย่างนั้นท่านคงจะรู้เรื่องกติกาการกลับโลกเก่าของท่านแล้วใช่หรือไม่?
หากปฏิบัติทำภารกิจที่โลกนี้เสร็จ ตัวฉันก็จะได้กลับไปในโลกเดิมที่จากมา ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้หรอกแต่มันฟังไม่ค่อยขึ้นสักเท่าไหร่
แต่พอฝ่ายกษัตริย์บอกว่าหากไม่ช่วย โลกนี้ก็จะล่มสลาย และ เป้าหมายต่อไปของราชาปีศาจก็คือโลกที่ฉันจากมา
ราวกับไม่มีทางเลือกที่จะปฏิเสธคำขอของกษัตริย์เลยแม้แต่นิดเดียว
กษัตริย์ เลโอ
ถ้าหากหมายถึงสิ่งตอบแทนสำหรับท่านนักรบแล้ว
นิ้วมือใหญ่กว่านิ้วมือมนุษย์ธรรมดาได้ดีดนิ้วเรียกทหารคนสนิทนำบางสิ่งมาให้
ฉันมองลูกแก้มที่ดูมีสีสรรค์หลากสีอย่างสงสัย จะให้มองยังไงมันก็ดูคล้ายกับลูกอมสีสรรค์ที่วางขายในห้าง
กษัตริย์ เลโอ
สิ่งนี้จะบรรดาพรให้กับท่านได้ไม่ว่าจะเป็นการปรารถนาใดๆ ก็ตาม
ยุนอูยอน
ลูกแก้วธรรมดานี่อะนะ?
รับลูกแก้วขนาดเท่ามือนั่นมาดูใกล้ๆ ถ้าเกิดได้ลูกแก้วโอเวอร์นี่กลับไปโลกเดิมไปคงขอคอนโดส่วนตัวไม่ก็ชีวิตที่ไม่มีอุปสรรคใดๆ เลย
ยุนอูยอน
ขอได้หมดเลยจริงอ่ะ?
มองทางพระราชาด้วยความแน่ใจ ฝ่ายนั้นยกนิ้วมือแตะแก้มเหมือนจะคิดอะไรก่อนจะนึกออก
กษัตริย์ เลโอ
ถ้าท่านนักรบมีความปรารถนาดีน่ะนะ
คำตอบแบบนั้นทำเอาฉันจ้องแทบจะทะลุตัวสิงโตที่มีศักดิ์เป็นพระราชา
' ไอ้สิงโตเจ้าเล่ห์นี่! '
ฉันต้องสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อไม่ให้ไมเกรนขึ้นไปมากกว่านี้ ก่อนยื่นมือไปทางเขา
กษัตริย์ เลโอ
ฮ่า! ฮ่า! ก็คิดไว้แล้วที่เลือกของชิ้นนี้มา ข้าถูกใจท่านนักรบเหลือเกิน!
ยุนอูยอน
จ้ะ จ้ะ ถูกใจตายล่ะ
การจับมือกันระหว่างนักรบที่อัญเชิญมากับพระราชาของพวกเขา ทำให้บรรดาคนที่เป็นผยานในเหตุการร์นี้ต่างปรบมือแสดงความยินดีต่อความร่วมมือของนักรบในการกอบกู้โลกของพวกเขา
ทว่าไม่ใช่แค่นั้นเมื่อตอบตกลงในการช่วยโลกนี้ พระราชาได้มอบหอกอัญมณีที่ถูกส่งต่อมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษให้กับนักรบซึ่งก็คือฉันในตอนนี้
แม้มันจะหนักไป แต่พระราชาก็พูดไว้ว่าหากฝึกฝนไปจนเก่งกาจคงควงหอกเล่มนี้ได้สบาย…
และนับตั้งแต่นั้นฉันก็ได้สวมชุดนักรบออกเผชิญหน้าศัตรูในสนามรถแล้วต้องเข่นฆ่าเพื่อสร้างสมดุลให้กับโลกใบนี้และมอบความเป็นธรรมให้กับผู้ที่โดนลูกหลง ต่อคำสาปของราชาปีศาจ
ด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมรบที่ออกเดินทางมาด้วยกันปีนึง ทำให้ฉันได้รับประสบการณ์ที่ไท่เคยเป็นมาก่อน
ทัสค์
สะ…สิ่งนี้มันสามารถส่งเสียงร้องแปลกประหลาดได้ด้วย!?
เพื่อนร่วมรบรับหน้าที่เป็น ‘แทงค์’ รูปร่างคล้ายกับหมีมือสั่นระริกขณะถือโทรศัพท์ไว้ในมือ
ไลลี่
จริงเรอะ!? ไหนขอข้าดูบ้าง!
มือเรียวทั้งสองกำแน่นก่อนนำมาเขกหัวเพื่อนร่วมรบทั้งสองโดยไม่ออกมือใดๆ
ไลลี่
อ๊าก! ท่านนักรบ! ทำไมต้องใช้พลังมหาศาลเช่นนั้นกับพวกข้าด้วย!
ชายหนุ่มคล้ายกับหมาป่ารับหน้าที่เป็น ‘แอซซาซิน’ ต้องกุมหัวตัวเมื่อมีอะไรนูนขึ้นมาก็ไม่รู้
ยุนอูยอน
พวกxึงสองตัวหยุดเลย! เดี๋ยวมือถือฉันก็พังหรอก!!
ฉันยืนกำหมัดแทบจะตลอดเวลานี่พึ่งวันแรกที่ออกมากจากเมือง เจ้าพวกนี้ก็สร้างเรื่องให้ฉันจะต้องปวดหัวอีกแล้ว!
นาเดียคนที่อัญเชิญฉันมาก็ได้มาเป็นเพื่อนร่วมรบรับหน้าที่เป็น ‘นักบวช’ ลักษณะเธอคล้ายกับเป็นเสือดาว และอีกคนก็เป็นเสือดาวเช่นกันรับหน้าที่เป็น ‘นักธนู’
วันเวลาผ่านไปรวดเร็วตัวฉันค่อยๆ เรียนรู้เกี่ยวกับโลกใบนี้ และ การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ที่มากกว่าเดิมต่อเพื่อนร่วมรบ แม้มันจะไม่ใช่ทางของฉันก็เถอะ แต่ก็เต็มใจที่จะทำ
วันเวลาผ่านไปรวดเร็วตัวฉันค่อยๆ เรียนรู้เกี่ยวกับโลกใบนี้ และ การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ที่มากกว่าเดิมต่อเพื่อนร่วมรบ แม้มันจะไม่ใช่ทางของฉันก็เถอะ แต่ก็เต็มใจที่จะทำ
เสียงเพลงดังแผ่วเบาผ่านหูฟังเข้าหูทั้งสอง ฉันเลื่อนดูรูปที่ถ่ายไว้ในโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นวิวที่ไม่เคยเห็น เพื่อนร่วมรบที่พากันทำหน้าตลกขณะฉันเซลฟี่
เมื่อตอนออกเดินทางได้เดือนนึง ฉันถามหาสิ่งที่พอจะชาร์ตแบตมือถือกับเพื่อนร่วมรบ โดยอธิบายสรรพคุณของที่ชาร์จแบต
นาเดียเลยนำมือถือฉันไปรวมกับอัญมณีไฟฟ้าทำให้สามารถชาร์จแบตโทรศัพท์ได้อย่างน่าประหลาดใจ โชคดีที่เซฟเพลงเอาไว้เยอะ เลยทำให้ฉันได้มีอะไรฟังระหว่างพักเอาแรง ถึงตอนนี้จะฟังวนไปวนมาก็เถอะ
อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มมองดูภาพงี่เง่านี่ และ ฉันก็เลื่อนไปเจอรูปจีซอนที่หล่อนขโมยโทรศัพท์ไปเซลฟี่เล่นในนั้นก็มีฉันอยู่ด้วย
ยุนอูยอน
เวลานี้เธอทำอะไรอยู่กันแน่…
คงจะสอบเลื่อนปีไปแล้วส่วนตัวฉันคงจะต้องเรียนซ้ำปี พอคิดแล้วก็อดหัวเราะเงียบๆ ไม่ได้ ทั้งที่หล่อนตั้งใจสอนซะขนาดนั้น แต่กลับไม่ได้ใช้เลย
นาเดีย
ท่านนักรบ! พวกเราพร้อมแล้วค่ะ!
ฉันเงยหน้าออกจากโทรศัพท์มองนาเดียและเพื่อนร่วมรบคนอื่นๆ มีสีหน้าขึกขักเต็มที
จากเพลงผ่อนคลายถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นเพลงร็อคของวง skipknot ทันทีพร้อมกับไว้ด้านในชุด
ยุนอูยอน
ได้เวลามันส์กันแล้ว
ทุกคนกุมสิ่งที่เป็นอาวุธแน่นพยักขานรับต่อคำพูดนั้น บานประตูขนาดใหญ่ถูกฉันออกแรงดันให้เปิดออก
เผยให้เห็นด้ายในที่คล้ายกับเป็นทะเลทรายที่กว้างขวาง มีต้นไม้ขนาดยักษ์ตั้งอยู่ใจกลางมันไม่ออกผลใดๆ เลยทำให้มันดูเหมือนอยู่มาอย่างยาวนาน
ยุนอูยอน
xึงเองสินะที่ไม่ยอมอาบน้ำ แล้วปล่อยเชื้อไปทั่วอาณาจักร
ฉันพาดหอกไว้บนหัวไหล่ พูดทักกับคนที่ดูเหมือนเผ่าสิงโตคล้ายกับพระราชาปัจจุบันที่ฉันเคยเจอ แต่ขนกลับเป็นสีขาวหิมะเว้นเสียแต่นัยน์ตาสีแดงที่แทบจะทำให้เพื่อนร่วมรบรู้สึกกดดันไปตามๆ กัน
ก่อนที่ร่างราชาปีศาจจะขยับจนส่งเสียงกระดูกเคลื่อนตัวตลอดเวลา ขนาดร่างจากเท่าเดิม ณ ตอนนี้กลับมีความสูงเท่ากับภูเขาลูกนึง ใช้เท้าสีขาในการทรงตัว คมเขี้ยวค่อยๆ อ้าเผยให้เห็นว่ามันมีฟันอยู่หลายซี่
หวืออ…เปรี๊ยะ!--เปรี๊ยะ!!
กระแสไฟฟ้าสีแดงเริ่มปะทุอยู่รอบตัวนักรบสาว หอกที่พาดบ่าไว้ถูกหยิบมาควงอย่างฉ่ำฉองก่อนจะหยุดควงแล้วเอาไว้ข้างหลัง
ฉันโน้มตัวลงทำท่าคล้ายจะออกวิ่ง
ก่อนจะถีบตัวพุ่งออกไปอย่างเต็มกำลังส่งผลให้พื้นที่เหยียบอยู่เมื้อกี้ยุบลงไปแทบจะทันที นาเดียทำการร่ายเวทเพิ่มบัพให้กับฉัน
และคนอื่นๆ ต่างทำการซัพพอร์ตฉันอย่างเต็มที
จังหวะนั้นราชาปีศาจใช้อุ้งเท้าที่ใหญ่กว่าตัวมนุษย์หวังจะตะครุบฉันให้จมดิน เห็นดังนั้นฉันเลยใช้วิชา ‘ย่างก้าวพริบตา’ หลบอุ้งเท้านั่นแล้วโผล่มาอยู่บนหลังมือมันพร้อมดีดตัวสูงให้อยู่เหนือหัวราชาปีศาจ
ยุนอูยอน
ได้เวลาเซลฟี่แล้วนะเว้ย!!
ฉันใช้มือขวาควงหอกแล้วจับให้ปลายหอกเล็งไปด้านหน้าง้างจนสุดแขน ปริมาณไฟฟ้าปะทุมากกว่าตอนแรก
ราชาปีศาจอ้าปากกว้างแหงนหน้าขึ้นมา พลังเริ่มหลอมรวมกลายเป็นเพลิงแดงอยู่ข้างในปาก
ไลลี่กำมีดกริชเอาไว้ แล้วใช้สกิลเฉพาะตัวโผล่รอยตัวอยู่ใกล้บริเวณดวงตาซ้ายของราชาปีศาจ
มีดกริชถูกตวัดฟาดเป็นรูปตัวเอ็กซ์พร้อมกันสร้างบาดแผลบริเวณซ้ายของมัน ทำให้มันเล็งพลาดปล่อยการโจมตีไปอีกทางไม่โดนท่านนักรบ
ทัสค์เสริมพลังเวทไว้ที่โล่ขนาดใหญ่เท่าตัว ก่อนจะทุ่มกำลังทั้งหมดวิ่งนำโล่ชนทำให้ขาหลังซ้ายมันทรุดลง
ซาร่า
ทัสค์! หลบก่อน! ฉันจะใช้ท่าใหญ่!
ซาร่าใช้พลังของภูติลมถึงขีดสุดง้างสายธนูเล็งไปทางตัวของราชาปีศาจ จากนั้นปล่อยคันธนู ลูกธนูแปรเปลี่ยนเป็นคลื่นพายุหมุนขนาดยักษ์ไปกระทบร่าง
นาเดีย
ท่านนักรบที่เหลือฝากด้วยนะคะ!!
นาเดียร่ายเวทคุ้มครองให้กับท่านนักรบจนเสร็จก็เอ่ยขึ้น
ยุนอูยอน
เดี๋ยวแม่จัดให้!!
ฉันยิ้มรับเมื่อทุกคนเปิดโอกาสให้ขนาดนี้ เสี้ยววินาทีที่เขวี้ยงหอกไปด้านหน้ามันพุ่งด้วยความรวดเร็วถึงขนาดเกิดโซนิคบูมขนาดเล็กเลยทีเดียว
ตัวหอกทำการปล่อยลำแสงมากมายเฉือนร่างราชาปีศาจแทบจะไม่ให้มันได้ตั้งตัว
หลังจากนั้นตัวหอกก็ดีดตัวกลับมาอยู่ในมือเจ้าของ คราวนี้ฉันจับด้วยสองมือง้างขึ้นเหนือหัวเล็งบริเวณคอของราชาปีศาจ
เมื่อฟาดกลางอากาศก็บังเกิจคลื่นแสงสีแดงขนาดยักษ์ บั่นคอราชาปีศาจหลุดออกจากบ่า…
อาณาจักรเลโอจัดงานฉลองขึ้นเมื่อราชาปีศาจที่สร้างภัยไข้เจ็บยากต่อการรักษาตายไป คนที่ป่วยไม่ได้ฟื้นมากมายกลับลืมตาขึ้นมาและบรรดาสมุนของราชาปีศาจก็พากันตายไป
ทำให้เกิดงานฉลองต้อนรับการกลับมาของนักรบของพวกเขา
ฉันมองภาพเหล่านี้ด้วยความเหม่อลอย ในที่สุดก็กำจัดราชาปีศาจลงได้และตามสัญญาก็จะได้กลับไปยังโลกเดิมที่จากมา
มีเด็กเสือดาวตัวน้อยมามอบมงกุฏดอกไม้สวมใส่บนหัวให้ ฉันยิ้มรับด้วยความขอบคุณแต่ก็ต้องมองค้อนให้กับไลลี่และทัสค์ที่กลั้นขำแทบไม่อยู่
แต่ก็ถูกซาร่าเข้ามาเขกหัวเพื่อนทั้งสองคล้ายกับทำแทนให้
นาเดียเดินมาแตะบ่าฉันพร้อมยิ้มให้แล้วชวนโบกมือขอบคุณทุกคน ฉันมองบนแต่ก็ทำตามโดยไม่ได้บ่นอะไร เพราะฉันเต็มใจ…
การพบเจอก็ต้องมีการลาจาก เมื่อการกำจัดราชาปีศาจสำเร็จลุล่วงและถึงเวลาที่ต้องส่งกลับโลกเดิม
อดไม่ได้ที่ฉันจะพูดออกมา ในเมื่อตอนนี้เพื่อนร่วมรบต่างพากันน้ำตาคลอเบ้าไม่ก็ร้องห่มร้องไห้
ทัสค์
ฮึก พอคิดว่าจะไม่ได้ยินเสียงโวยวายของท่านนักรบแล้วข้าก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา
ยุนอูยอน
นี่หลอกด่าฉันเหรอห๊ะ?
แทนที่จะซึ้งให้กับคำบอกลาของไลลี่แต่ทำไมรู้สึกหมันไส้กันเนี่ย?
ฉันรับคำอวยพรของเพื่อนร่วมรบแต่ละคนทัสค์และซาร่าต่างเข้ามากอดพร้อมกัน โชคดีที่ตั้งตัวทันเลยไม่ได้รู้สึกเหมือนรัดตัวจนหายใจไม่ออก
นาเดีย
ขอให้ท่านยุนอูยอนได้พบชีวิตที่ดีนะคะ
คราวนี้เป็นนาเดียเข้ามากุมมือพร้อมกล่าวอวยพร ฉันรับคำอวยพรนั้นมาด้วยความเต็มใจ
ยุนอูยอน
แหม ทุกทีเรียกท่านนักรบ คราวนี้เรียกชื่อฉันเป็นกรณีพิเศษเหรอ~?
นาเดีย
มะ...ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ!!
เห็นได้ชัดเลยว่าทั้งใบหูและแก้มแทบจะร้อนผ่าวพร้อมๆ กัน
เพื่อนนักรบ
ท่านนักรบ เซลฟี่กันๆ!
เพื่อร่วมรบคนอื่นพูดเป็นเสียงเดียวกัน ฉันยิ้มบางให้กับคำพูดที่ใช้กัน
ยุนอูยอน
ต้องยิ้มกันนะ ห้ามทำหน้าเศร้าด้วย!
ทุกคนต่างยืนเป็นกระดานโดยที่ฉันอยู่ตรงกลางคราวนี้ทุกคนยิ้มแต่ก็มีน้ำตาคลอเบ้าอยู่หน่อย ให้ภูติลมของซาร่าคอยถือมือถือให้ในแนวนอน คนอื่นๆ
พระราชาเดินเข้ามาพอดีคราวนี้เลยมีพระราชาแห่งลีโอมาร่วมถ่ายรูปได้ ใช้จะโวยเมื่อตัวพระราชาใหญ่เกินไปจนเบียดที่
เป็นเวลาเดียวกับน้องภูติเผลอกดปุ่มไปแล้ว เลยได้ภาพที่ฉันกำลังโวยใส่พระราชาที่ลูบหัวหงอยๆ กับ เพื่อนนักรบที่ยิ้มหัวเราะให้กับพระราชาและนักรบของพวกเขา
ตัวฉันไม่ได้พบเจอชีวิตที่ดีหรอก
ฉันวิ่งแทบจะสุดกำลังไปห้องเช่าของตัวเอง ทว่าก็พบแต่เพียงซากประหลักหักพังของตึก และ ร้านสะดวกซื้อที่เละ รวมไปถึงทั่วทั้งเมืองมีสภาพแบบเดียวกัน
ยุนอูยอน
นะ…นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น
ฉันได้พบว่าตอนนี้เมืองปูซานและรัฐบาลได้ล่มสลาย
เหมือนอยู่ตัวคนเดียว...
ฉันเรียกเท่าที่เสียงจะสามารถเปล่งออกมาได้ หวังให้เพื่อนสนิทขานตอบรับโผล่มาให้เห็นด้วยสภาพที่ยังปลอดภัย
แต่ก็เป็นเพียงแค่ฝันลมๆ แล้งๆ เพราะนอกจากจะไม่มีเสียงตอบรับ ยังเจอรอยเลือดและซากศพของชาวเมืองที่บางรายก็มีสภาพสยดสยอง
จนทำให้ฉันเกือบจะอาเจียนสิ่งที่อยู่ในท้องออกมา เข้งขาที่เคยแข็งแรงตอนนี้กลับไร้เรี่ยวแรงทรุดฮวบลงไปนั่งกับพื้น ได้แต่มองเมืองที่อาศัยอยู่ มีสภาพไม่ต่างจากวันสิ้นโลก
ทั้งเพื่อนที่มีอยู่คนเดียว
สถานที่ที่เติบโตมาตั้งแต่เด็กๆ…
ทุกสิ่งทุกอย่างกลับถูกทำลาย มันแทบจะทำให้หัวใจของเธอแตกสลาย น้ำตาหลั่งออกมาตามความรู้สึกที่เป็นอยู่อย่างหักห้ามไม่ได้
ทั้งที่ได้ลูกแก้วปราธนามา เลยคิดจะมอบมันให้กับซิสเตอร์ที่คอยช่วยเหลือเธอมาตลอด
หยาดน้ำตาหยดลงบนหลังมือแทบจะตลอดเวลา มือซ้ายกำสิ่งที่กษัตรย์เลโอมอบให้มาด้วยความขุ่นเคือง เม้มปากจนเลือดออกตรงริมฝีปาก
ทั้งที่ตั้งใจรีบกลับมาแล้วแท้ๆ
นี่เหรอสิ่งตอบแทนที่อุตส่าห์ช่วยโลกนั้นไว้จากการล่มสลาย…ด้วยการที่โลกของเธอล่มสลายซะเอง
ขณะที่ตัวฉันจมปลักกับความรู้สึกที่เจออยู่นั้น ก็สัมผัสได้ว่ามีคนกำลังมุ่งหน้าเดินมาทางนี้
？？？
ห๊า…การปฏิบัติการล้มเหลวเหรอ…?
ฉันมองไปทางต้นเสียทั้งน้ำตาที่ยังคงไหลอยู่ คนที่พูดเป็นชายร่างกำยำสวมชุดรัดรูปใจกลางมีสัญลักษณ์รูปดาว คล้ายกับว่าเป็นสัญลักษณ์แห่ง ‘ยุติธรรม’
ทว่าสายตาที่มองมามันประดับไปด้วยความเกลียดชังในลึกๆ แต่ปากกลับยิ้มกว้าง
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ยังมีคนรอดชีวิตอีกเหรอเนี่ย?
ในเขตนี้ถูกปกครองด้วยฝีมือของ ‘นักรบไอออน’ ที่เห็นบ้านเมืองเป็นซากประหลักหักพังรวมไปถึงผู้เสียชีวิตที่หญิงสาวเจอล้วนแล้วแต่เป็นฝีมือของนักรบคนนี้
ฉันมองไปที่ชายคนนั้น ก่อนที่ริมฝีปากเปรอะได้ด้วยเลือดจะขยับเอ่ยถาม
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
ฮ่า! ฮ่า! ถ้าหมายถึงพวกคนชั่วที่ถูกฉันลงทัณฑ์ไปล่ะก็ คงตอบว่าใช่!
หมอนั่นหักข้อนิ้วมือเหมือนจะสื่อว่าต่อไปก็จะเป็นคราวของเธอ
ดวงตาสีนีลเบิกกว้างทีละนิด บรรยากาศรอบตัวสั่นไหวมากเสียจนนักรบไอออนอาร์มสัมผัสได้
เสี้ยววิที่ดวงตากระพริบ ก็พบว่าร่างหญิงสาวที่ควรจะนั่งอยู่ที่เดิมกลับโผล่มาในระยะประชิด กำปั้นเรียวที่แฝงไปด้วยความรุนแรงใกล้จะถึงเบ้าหน้าอีก 2 เซน
ทว่ามือหนากลับยกขึ้นรับกำปั้นได้อย่างทันควัน เกิดแรงลมกรรโชกขึ้นเมื่อเขารับการโจมตีนี้ไว้
นักรบไอออนอาร์มเผยรอยยิ้มกว้างพร้อมกับแววตาที่เหมือนกำลังสนุก
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
ที่แท้…เธอก็เป็นนักรบเหมือนกันนี่เอง
เสียงคำรามจากหญิงสาวทำเอานักรบด้วยกันต้องขนลุก
มือขวาที่ไม่ถูกจับไว้เหมือนมือซ้ายมีกระแสไฟปะทุขึ้นมาตอบนองต่อร่างกายก่อนจะกำแน่น ง้างแขนขวาจนสุดแล้วต่อยกลางหน้าท้องนักรบไอออนอาร์มจนตัวลอยอยู่บนพื้น
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
แรงเยอะใช้ได้นี่!!
ทว่านักรบไอออนอาร์มกลับใช้แขนทั้งสองนำมากันหมัดเอาไว้ได้เลยรู้สึกเจ็บแปลบเพียงอย่างเดียว
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
!!
ฉันใช้ความเร็วที่ได้รับมาในฐานะ ‘นักรบแห่งเลโอ’ เคลื่อนไหวดั่งสัตว์ป่าไปเกาะติดกับซากตึก ก่อนถีบตัวไปโผล่อยู่กลางอากาศ หมุนตัวเหมือนลูกค่างก่อนจะใช้ขาขวาเหวี่ยงเตะเข้าก้านคอของชายกำยำนั่นเต็มๆ
ร่างลอยละลิ่วทะลุซากประหลักหักพังต่อหลายตึกรัวๆ ฉันลงมายืนอยู่บนพื้นก่อนที่โรงเท้าและกางเกงขายาวสีดำจะถูกแปรเปลี่ยนเป็นชุดนักรบไล่ไปจากข้างล่างลามไปถึงเสื้อครึ่งตัวกับเสื้อกันหนาวสีแดงที่สวมทับไว้
จนฉันในตอนนี้อยู่ในเครื่องแบบนักรบแห่งเลโอเป็นที่เรียบร้อย
หอกคู่ใจปรากฏขึ้นอยู่ในมือซ้าย เป็นเวลาเดียวกับที่ซากประหลักหักพังข้างหน้าเริ่มระเบิดกระจายไปคนละทิศคนละทาง
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
ลูกเตะแค่นั้น! ไม่มีทางที่จะสร้างบาดแผลทำร้ายร่างกายของคนที่เป็นผู้ปกป้องความยุติธรรมอย่างฉันได้หรอก!!
นั่นเป็นเพราะนักรบไอออนอาร์มได้วิ่งฝ่าตรงดิ่งมาหาด้วยความรวดเร็ว
ฉันมองหมอนั่นที่มีสีหน้าสนุก ทั้งที่ใส่แรงไปขนาดนั้นกลับไม่คอหัก
ยุนอูยอน
เอาไว้ไปบอกในนรกเถอะ
แขนซ้ายทำการเกร็งจนเส้นเลือดโผล่ก่อนจะทำการขว้างหอกไปทางนักรบไอออนอาร์ม แต่เมื่อปลายหอกอัญมณีถึงกล้ามหัวไหล่มันกลับไม่แทงเข้าไป และ ดีดออกลอยหมุนอยู่เหนือหัวคล้ายกับว่าเจอผนังเหล็กกล้าที่ไม่สามารถเจาะเข้าไปได้
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
ไม้จิ้มฟันนั่นไม่มีทางงัดกับหินผาได้หรอก!!
พอถึงระยะประชิดนักรบไอออนอาร์มที่มาพร้อมกับความยุติธรรมที่บิดเบี้ยวได้ง้างหมัดที่ฉากหลังมีประกายดาว ก่อนเหวี่ยงหมัดชกไปทางนักรบแห่งเลโอ
ฉันใช้ทักษะที่ถนัดเคลื่อนไหวหายไปจากจุดเดิมทำให้อนุภาพทำลายล้างจากหมัดนักรบไอออนไม่ถึงตัว
แล้วปรากฏตัวอยู่ด้านข้างพร้อมปล่อยหมัดฮุกเข้าโหนกแก้มซ้ายทันที จากนั้นม้วนตัวใช้ขาขวาเหยียบทรงตัวและใช้ขาซ้ายตวัดไปทางด้านหน้า
นักรบไอออนอาร์มเอียงตัวไปทางด้านหลังทำให้หลบลูกเตะที่เฉียบคมนั่นได้
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
ฉันอ่านการเคลื่อนไหวของแกออกหมดแล้ว!!
ยุนอูยอน
คิดว่าหลบได้จริงเหรอ?
เขาที่เตรียมจะสวนกลับต้องสงสัยต่อคำพูดของหญิงสาว สายตาเหลือบไปเห็นเท้าตัวเองที่ถูกส้นเท้าของอีกฝ่ายกดเท้าของเขาให้จมกับพื้นดิน
สิ่งที่เธอเล็งไว้ไม่ใช้หน้าหากแต่เป็นเท้า
ยุนอูยอน
ว้าว~ หลบได้จริงด้วย
ฉันพูดเหมือนแสดงความยินดีแต่น้ำเสียงกับแข็งกระด้างและใบหน้าที่ดูกดดัน
พละกำลังของสรรพสัตว์ถูกนำมาเสริมร่างกายอีกครั้ง กระทั่งซัดเข้าเบ้าหน้านักรบไอออนอาร์มจนตัวลอยไปทางด้านหลัง
ฉันเคลื่อนไหวตามพลางเรียกหอกกลับมาไว้ในมือ
นักรบไอออนอาร์มม้วนตัวแล้วใช้มือขูดกับพื้นคอนกรีตหยุดร่างไม่ให้ตัวเองไถลไปไกลมากกว่านี้ ก่อนจะสัมผัสได้ว่ามีเลือดไหลออกจากโพลงจมูก
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
ไอ้แมลงน้อยที่น่ารำคาญ!!
นั่นทำให้สีหน้าสนุกของผู้ผดุงความยุติธรรมคนนี้เปลี่ยนไป มันทั้งอำมหิตและโหดเหี้ยมก่อนที่จะดีดตัวขึ้นไปหาหญิงสาวที่ลอยอยู่บนอากาศ
คราวนี้ปลายหอกอัญมณีถูกอัดไว้ด้วยพลังเวทที่ฝึกฝนมา อัญมณีเรืองแสงตอบรับพลังเวทที่ได้รับ เห็นดังนั้นฉันเลยทิ้งดิ่งลงไปหานักรบไอออน
ใช้ทักษะย่างก้าวพริบตาอีกรอบ ม้วนตัวหลบกำปั้นเหล็กกล้าก่อนตวัดหอกในแนวเฉียงฟันเข้าตั้งแต่หัวไหล่ลากยาวไปจนถึงเอว
ผลปรากฏว่ามีเลือดไหลทะลักออกจากรอยที่ฉันฟันเอาไว้
ถึงจะไม่ลึกมาก ทว่าก็สร้างรอยบาดแผลให้กับนักรบเหล็กกล้าคนนี้ได้
ร่างทั้งสองกลับมายืนบนพื้นอีกครั้ง คราวนี้สีหน้านักรบไอออนอาร์มดูมืดมนกว่าครั้งไหนๆ
ยุนอูยอน
ดูซิว่าหินผาจะทนการโจมตีได้อีกนานแค่ไหน
ฉันแสยะยิ้มให้หมอนั่นได้เห็น เหมือนจะบอกว่าอ่านเกมออกแล้วนั่นเอง
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
หยุดทำตัวงามหน้าได้แล้ว…
ฟันกรามถูกกัดแน่นแทบจะส่งเสียงเสียดสีออกมา ใบหน้าที่บึ้งตึงมองมาทางฉันอย่างไม่ลดละ
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
แล้วหายตัวไปจากโลกนี้ซะ!!!
ก่อนดีดตัวเข้ามาหาอย่างบ้าคลั่ง
ฉันไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย เท้าทั้งสองออกตัววิ่งเข้าไปหาพร้อมควงหอกมือเดียวด้วยความชำนาญ พลังเวทปะทุออกมาเป็นกระแสไฟฟ้า
ปลายหอกอัญมณีส่งแสงเจิดจ้ามากกว่าตอนแรก
หมัดที่เคลือบไปด้วยเปลวเพลิงสีฟ้าทำการแหวกอากาศหวังจะชกให้ร่างนักรบหญิงตรงหน้ามีรูโหว่กลางอก
ดวงตาสีนีลแวววับเปลี่ยนเป็นสีแดงก่อให้เกิดแถบแสงสีแดงเหลือค้างในอากาศบางๆ ในยามที่เคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง
จากศอกลามไปจนถึงมือถูกเฉือนเร็วทันควัน ทำให้ไม่ขาด แต่เจ้าของร่างกลับขยับส่วนนั้นไม่ได้เลย
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
อ๊าก---!!!
นักรบร่างกำยำทรุดลงไปนั่งกับพื้น จับแขนตัวเองที่ไม่มีความรู้สึกแถมเลือดเองก็ดูไหลไม่มีท่าจะหยุด
ฉันควงหอกให้กลับมาไว้ท่าเดิม เสียงตัวหอกกระทบกับแผ่นหลังเบาๆ
การต่อสู้ครั้งนี้ดูเหมือนจะเห็นแพ้ชนะกันเป็นที่เรียบร้อย
ยุนอูยอน
ฉันขอถามหน่อย ทั้งหมดนี่xึงทำคนเดียว หรือ มีคนอื่นอีก?
กลับกันนักรบไอออนอาร์มไม่มีท่าทีจะฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูด แต่ตกอยู่ในภวังค์
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
' ทั้งที่เราแข็งแกร่งขึ้นแล้ว ทำไม ทำไม '
จองอึยโฮ (นักรบไอออนอาร์ม)
ทำไม!!!
ฉันเตะเสยคางหมอนั่นจนหงายหลังล้มนอนกับพื้น กแล้วเดินไปเหยียบอกทับตราสัญลักษณ์ยุติธรรมนั่นให้แนบติดกับพื้นอยู่เฉยๆ
ยุนอูยอน
ไม่ต้องบอกก็ได้…เดี๋ยวฉันไปหาคำตอบเอง
จังหวะที่ฉันคิดจะปลิดชีพนักรบตามความตั้งใจของตัวเอง ก็มีเงามาบดบังแสงจากทางด้านหลัง สัญชาตญาณบังคับร่างให้ใช้หอกหันไปทางคนข้างหลัง
ทว่ากลับถูกหยุดเอาไว้ด้วยมือเหล็กขนาดไม่เท่ากับมนุษย์ แสงสีม่วงนีออนทำการแสกนใบหน้าของนักรบที่เข้ามาโจมตีและพบว่าไม่อยู่ในฐานข้อมูล
เครื่องจักรที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ทำการจับหอกแล้วเหวี่ยงทั้งตัวอาวุธและร่างคน ปลิวไปชนกระโปรงรถจนบุบและส่งเสียงสัญญาณกันขโมย
การโจมตีที่ไม่ทันตั้งตัวทำเอาฉันสำลักน้ำลายออกมา
เสียงอิเล็กทรอนิกส์ไม่รู้ว่าเพศอะไรเอ่ยถามหญิงสาว
ปลายหอกถูกตั้งเป็นฐานพยุงร่างให้ยืนขึ้น ฉันดึงเศษกระจกรถที่ทิ้มหลังออกพลางทิ้งลงพื้น
พลังสรรพสัตว์ถูกรีดเค้นมากในการต่อสู้กับนักรบไอออน ฉันคิดว่าถ้าจะให้สู้กับเครื่องจักรตรงหน้าอีก คงตึงมือไม่ก็พลาดท่าจนแพ้ก็ได้
ยุนอูยอน
นักรบแห่งเลโอ แล้วแกล่ะไอ้เครื่องจักร
อีคารัม (นักรบแห่งเชนจ์)
...นักรบแห่งเชนจ์ มีหน้าที่ทำตามนักรบแห่งดาบ
ฉันขมวดคิ้วเป็นปม นักรบแห่งดาบที่เครื่องจักรตรงหน้าพูดถึงมันต้องเป็นหัวหน้าแน่ๆ
เสียงอุปกรณ์บางอย่างทำงาน จนฉันเห็นแล้วต้องเบิกตากว้าง เพราะหุ่นตรงหน้าได้โชว์ขีปนาวุธทางด้านหลังและหัวไหล่ รวมไปถึงแขนทั้งสองเล็งมาทางนี้
อีคารัม (นักรบแห่งเชนจ์)
BUSTER MODE SET.
‘นักรบแห่งเชนจ์’ ทำการคลายพลัง 30% เปิดโหมดปืนกล ก่อนทำการปล่อยขีปนาวุธโดยมีเป้าหมายเป็นนักรบแห่งเลโอ
พลังสรรพสัตว์ถูกรีดเค้นออกมาอีกครั้ง เคลื่อนไหวด้วยความเร็วของเสือชีตาห์บวกกับพลังเวท พยายามใต่กำแพงไปบนหลัง
มองหาทิศทางที่น่าจะหนีไปตั้งหลักได้
ฉันควงหอกหันไปฟันขีปนาวุธลูกนึงจนขาดครึ่ง
ก่อนจะรวงตกลงบนหลังคาทะลุมาด้านล่างตึก เศษหินต่างหล่นมาทับร่างตามแรงสั่นสะเทือน
นักรบแห่งเชนจ์เก็บขีปนาวุธของตัวเอง เดินเข้าไปหานักรบไอออนที่กล่าวพึมพำกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
จากนั้นพานักรบไอออนอาร์มไปกับตนมุ่งหน้าไปยังสถานทีนึง
ยุนอูยอน
เฮ้ย…อย่าหนีสิวะ…ไอ้เศษเหล็ก
ฉันได้แต่มองหุ่นยนต์ตัวนั้นนำร่างชายกำยำนั่นหนีไป รู้สึกได้เลยว่าทั่วทั้งร่างนั้นชาไปหมด เป็นผลมาจากใช้พลังที่ได้รับมาอย่างต่อเนื่อง
？？？
เธอเองสินะ นักรบหน้าใหม่อีกคน
ฉันมองท่าทีของพวกคนตรงหน้าอย่างละเอียด ดูแล้วมีท่าทีระมัดระวัง ‘นักรบ’ อย่างเห็นได้ชัด
อันเยจี
หัวหน้าทีมป้องกันวินาศกรรมและหัวหน้าทีมวิเคราะห์แผนการกลุ่มนักรบ และตอนนี้เป็นหัวหน้าทีมวางแผนของรัฐบาลใหม่ของประเทศที่ใกล้จะพังพินาศลงไปทุกที
พอฟังแล้วฉันถึงกับต้องหัวเราะเล็กน้อย
ยุนอูยอน
โคตรยาวเลย ต่อให้พูดมาฉันก็จำได้แค่ครึ่งเดียว…
คนอื่นดูจะไม่มีอารมณ์ขันด้วย ก่อนที่ ‘อันเยจี’ จะพูดกับฉันอีกครั้ง
อันเยจี
นักรบไร้นาม…ฉันขอให้เธอมากับพวกเรา
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
