ตอน ซวยเเล้ว>~<

1 ตอนมีภาพประกอบ3ภาพเด้อ~

[โมเม]

"ม้ายย~เปิดเทอมวันเเรกก็สายเเล้วหรอเนี่ย"

สวัสดีคับผมชื่อโมเมอยู่ม.1เอ่อ...พอดีเปิดเทมอวันเเรกตื่นเต้นไปหน่อยนอนไม่หลับรู้ตัวอีกทีตื่นมาก็7:00น.เช้าของอีกวันเเล้วเฮ้อ~ ชีวิต

"โอ้ย!"

ผมค่อยๆเงิยหน้าขึ้นพอเจอบุคคลที่อยู่ตรงหน้าผมใจมันก็ตกวูบทําอะไรไม่ถูกเหมือนผมเจอเสือตัวใหญ่จ้องจะเขมือบผมอยู่ตรงหน้า

ไม่นะไม่นี่เปิดเทอมวันเเรกก็มีเรื่องกับพวกอันธพาลซะเเล้วทําไงดีเนี่ย

"อะเอ่อขอโทษครับขอโทษครับอะขอโทษจริงๆนะครับ"

ผมพูดพร้อมกับสายตาที่ลุกลี่ลุกลนเหงื่อไหลพากทั้งที่อากาศหนาวเเท้ๆ

ผมยืนตัวเเข็งอยู่นานจนตั้งสติได้เลยรีบเพ่นออกมาจากตรงนั้นก่อนที่ตัวเองจะไปต่างโลกซะก่อนยิ่งตัวบางอยู่ด้วย T_T

เลิกเรียน

[โมเม]

"ลาลันลาลลาลาลา~"

ผมเดินกลับบ้านฮําเพลงด้วยความร่าเริงเป็นวันที่ดีอีกวันของของผม °//v//°

"ท้องฟ้าสดใสจริงๆเล๊ย"

"ลันลาลั่นลา~"

ผมเดินฮําเพลงมาเรื่อยๆจนถึงทางซอยหนึ่งที่ผมใช้เดินเป็นลัดเลาะในการกลับบ้านไม่บ่อยนักเเต่มีไม่รู้ว่าในหัวคิดอะไรอยู่ทําไมขามันก้าวเข้าซอยเปลี่ยวเเบบนั้นกันนะ°^°

\[ชีตาห์\]

"เเหมอารมณ์ดีเชียวนะมึง"

"พวกมึงไอ้เด็กนี่เเหละที่มันมาชนดูเมื่อเช้าพอดีเลยกูอารมณ์เสียน้องพิมพ์บอกเลิกกูหาตัวระบายอารมณ์ได้ละ"

[กาย]

"มึงเเน่ใจหรอวะ555"

"เชี่ยตัวโครตบางถ้ามึงต่อยมันไม่ตายอ๋อหวะ555"

[โมเม]

"ลั๊นลาลั่นลา~"

ผมเดินมาเรื่อยๆอยู่ดีผมก็สังเกตเห็นใครบางคนเดินออกมาจากทางสามเเยกยิ่งเดินเข้าไปใกล้ยิ่งเริ่มคุ้นเอิ่ม..ใช่นั่นมันคนที่เราเดินชนเมื่อเช้าหนิตายเเล้วทําไงดีค้าบเนี่ย>~<

[ชีตาห์]

"อ้าวว่าไง"

"มาถูกจังหวะนะเนี่ย"

[โมเม]

"อะ..เอ่อ..."

ผมควรทําไงดีมันทําอะไรไม่ถูกเลยจริงๆผมไม่กล้าสบตาคนที่ตรงหน้าได้เเต่ก้มมองพื้นอํ่าอึ้งพูดอะไรไม่ออกตายเเน่ๆเลยทําไงดี

[ชีตาห์]

"เงียบหาพ่*งมึงอ๋อ

เขาขึ้นเสียงที่ดังขึ้นจนผมสะดุ้งนิดๆเข้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนที่จะ

จงอย่าเชื่อใจหน้าปกให้มากนักEp2ถึงรู้ว่าทําไม

จากBall Koma~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***