ทาสรักแวมไพร์ ตอนที่๒

ต่อ

1ปีผ่านไป

ชาช่า

//โดนผลักเข้าไปในคุก//

ชาช่า

โอ๊ย!!

ชาช่า

ข้าเจ็บนะคิดจะปล่อยก็ปล่อยเลยรึไง

มาเรีย/นางเอก

เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม

ชาช่า

อื้ม

ชาช่า

ข้าไม่เป็นอะไรหรอก

มาเรีย/นางเอก

แล้วเจ้าทำไมถึงโดนจับได้ล่ะ

ชาช่า

ข้าตามหาพี่ของข้า แต่ดันโดนไอ้พวกนี้จับซะได้น่ะ

ชาช่า

ว่าแต่เจ้าเถอะเหตุใดถึงได้มาอยู่คนเดียวในคุกสกปรกนี่ได้

มาเรีย/นางเอก

ความจริงข้าโดนจับมาตั้งนานแล้วล่ะนี่ก็ปีหนึ่งแล้ว

ชาช่า

อะไรนะ!!

ชาช่า

งั้นเจ้ากับข้ามาหาทางหนีจากที่นี้กันมั้ยล่ะ

มาเรีย/นางเอก

หนีเหรอ!?

มาเรีย/นางเอก

ข้าว่ามันไม่ง่ายขนาดนั่นหรอก

ชาช่า

นั่นอ่ะสินะ

ชาช่า

จริงสิข้ายังไม่รู้จักชื่อเจ้าเลย

มาเรีย/นางเอก

ข้ามาเรีย

ชาช่า

ยินดีที่ได้รู้จักนะ มาเรีย ข้าชาช่า

มาเรีย/นางเอก

อื้ม

1เดือนผ่านไป

วันแล้ววันเล่ามีพวกมนุษย์มากมายโดนจับเข้ามาที่นี้

มนุษย์บางส่วนก็ถูกแวมไพร์ชนชั้นสูงซื้อกลับไปเป็นทาส

มนุษย์ไม่อาจขัดขืนความต้องการของแวมไพร์ได้

ชาช่า

เฮ้อ~น่าเบื่ออ่ะนี่ตั้งเดือนหนึ่งแล้วนะ

ชาช่า

ยังไม่มีวี่แววว่าใครจะต้องการตัวพวกเราเลย

มาเรีย/นางเอก

มันมีสองทางเลือกนะถึงจะออกจากที่นี้ได้

มาเรีย/นางเอก

ทางเลือกแรกคือยอมเป็นทาสพวกแวมไพร์พวกนี้ที่จับเรามาขัง

มาเรีย/นางเอก

ส่วนอีกทางหนึ่งก็คือรอจนกว่าแวมไพร์ชั้นสูงจะถูกใจเราแล้วนำเราออกไป

มาเรีย/นางเอก

มันไม่ง่ายเลยนะ

มาเรีย/นางเอก

ที่จะออกจากที่นี้

มาเรีย/นางเอก

ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้านะชาช่า

ชาช่า

อื้มขอบใจเจ้ามากนะ

มาเรีย/นางเอก

ไม่เป็นไรหรอก

หนึ่งเดือนต่อมา

แวมไพร์

เชิญเลือกทาสที่ท่านต้องการได้เลย

ทิวา

อืม

ทิวา

//มองไปมองมา//

ทิวา

ข้าต้องการตัวนาง //ชี้ไปที่ชาช่า//

ชาช่า

ขะ.....ข้าเหรอ //ชี้ตัวเอง//

มาเรีย/นางเอก

ไปเถอะชาช่าในเมื่อเขาเลือกเจ้าแล้ว //ยื่นมือไปจับไหล่ชาช่า//

แวมไพร์

รีบๆหน่อย

ชาช่า

ได้....แต่ว่านางต้องไปกับข้าด้วย //ชี้ไปที่มาเรีย//

แวมไพร์

ไม่ได้ทาสผู้ถูกเลือกเป็นเพียงความต้องการของผู้เลือกเท่านั่น

แวมไพร์

แล้วนายท่านผู้นี้ก็เลือกเจ้าแค่เพียงผู้เดียว

แวมไพร์

ไม่อาจพาคนอื่นไปได้

ชาช่ารีบเข้าไปกอดมาเรีย ก่อนจากลากัน

และแอบกระซิบกับมาเรีย

ชาช่า

ข้าจะกลับมาช่วยเจ้าออกจากที่นี้ให้ได้รอข้าหน่อยนะ //กระซิบข้างหูมาเรียในขณะกอด//

มาเรีย/นางเอก

อื้ม //รู้สึกซาบซึ้ง//

มาเรีย/นางเอก

ข้าจะรอ //พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา//

มาเรียตอบรับไปทั้งๆที่รู้ว่ายิ่งรอนานเท่าไหร่ความหวังและความคาดหวังก็ไม่มีหรอก เพราะมันไม่ง่ายขนาดนั่นหรอกที่จะหลุดพ้นจากที่นี้ได้จนกว่าจะมีคนมาพาเธอออกไป

หลังจากนั่นชาช่าก็ออกไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหม

2เดือนต่อมา