#ตัวร้ายอย่างฉันไม่มีใครรักหรอก | LEK |
ตอนที่ 5 :เงื่อนไข
แสงอาทิตย์สีทองยามเย็นส่องผ่านหน้าต่างใสบานใหญ่ ทอประกายผ่านพื้นห้อง ลามมาจนถึงเตียงนอนเดี่ยวในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสว่าง ทั้งสว่างทั้งร้อนเเละทั้งสวยในเวลาเดียวกัน
เมื่อรับรู้ถึงความร้อนและความสว่างที่แยงตาแม้จะปิดอยู่ทำให้ร่างที่นอนอยู่บนเตียงเดี่ยวที่ใหญ่จนเหมือนไม่ใช่เตียงเดี่ยว ตื่นจากความฝัน
โนเอล |นนท์|
อือ~ [ ขยี้เปลือกตา ]
โนเอล |นนท์|
ร้อนจัง โอ้ย!! มันจ้าซะเหลือเกิน
[ เเอบเเง้มตาขึ้นมานิดนึงเเล้วหลับใหม่ ]
ความสว่างที่สะท้อนเข้าตาทำเอาตาปวด ร่างที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงก็ขยี้ตา เหมือนถ้าควักออกมาได้คงทำไปแล้ว
โนเอล |นนท์|
เเสบตาวู๊ยยยยย
โนเอล |นนท์|
[ พยุงตัวเดินไปปิดม่าน ]
* ครืด~ *
*_____* เสียงเอฟเฟคต่างๆนะ
โนเอล |นนท์|
ยังดีนะที่ม่านเป็นสีเทา
โนเอล |นนท์|
ถ้าเป็นสีขาวไม่ก็ใส คงตาบอดแหง
มิเชล
เอ่อ...คุณหนูเจ้าคะ ตื่นรึยังคะ ได้เวลารับประทานอาหารเย็นแล้วนะเจ้าคะ
โนเอล |นนท์|
โอ๊ะ!! คร้าบๆ~ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ
โนเอล |นนท์|
{ เอาล่ะตัวชั้น ร่าเริงเข้าไว้อย่าบูดบึ้งหรือเศร้าหมองเด็ดขาด }
มิเชล
เจ้าค่ะ วันนี้เอา 1ทัพพีเหมือนเดิมนะเจ้าคะ
โนเอล |นนท์|
อื้อ!! ฝากด้วยนะ
[ เปิดประตู ]
《 ระหว่างทาง ขณะเดินอยู่ 》
โนเอล |นนท์|
{ เดี๋ยวนะ ในนิยายบอกว่านี่เป็นยุคกลางหนิ เเถมเป็นนี่เเถบตะวันตก แต่ตอนไปหาข้อมูลของอาหารแถบตะวันตกยุคกลางมันมีแต่ขนมปังหนิ ม่ายน้าาาาา }
โนเอล |นนท์|
ความสุขหนึ่งเดียวของช้านนนน
[ เผลอพูดตามความคิด ]
มิเชล
เอ๋ เมื่อกี้คุณหนูพูดว่าอะไรหรือเจ้าคะ มิเชลฟังไม่ทัน
[ หันหน้ามาถาม ]
โนเอล |นนท์|
โอ๊ะ!? มะ..ไม่มีอะไรเเค่พูดกับตัวเองหน่ะ
[ โบกไม้ โบกมือ ]
มิเชล
อ่อเจ้าค่ะ
[ หันไปสนใจกับการเดินต่อ ]
โนเอล |นนท์|
{ ชั้นไม่อยากกินขนมปังนะ มันจืดดดด ฮรืออ }
ไรท์
จินตนาการล้วนๆเรื่องอาหาร แต่เรื่องขนมปังนั่นของจริงนะ
โนเอล |นนท์|
{ ผิดคาดเเฮะ มีทั้งเสต็ก ทั้งสปาเก็ทตี้ เนื้อเพะทอด ไก่รมควัน เเบบนี้สองคนก็กินไม่หมด แต่ก็มีหลายอย่างดีเหลือเกินคิดว่าจะได้กินขนมปังซะแล้ว }
มิเชล
นี่ของคุณชายใหญ่เจ้าค่ะ
[ วางจานข้าวปล่าวไว้หน้ามิเอล ]
มิเชล
นี่ของคุณชายรองเจ้าค่ะ
[ วางจานข้าวไว้หน้าโนเอล ]
โนเอล |นนท์|
จะกินหมดมั้ยเนี่ย
[ พูดเบาเเบบเบ๊าเบา ]
มิเชล
ถ้ากินน้อยกว่านี้คุณหนูจะป่วยเอานะเจ้าคะ
โนเอล |นนท์|
เเค่ครั้งเดียวไม่ได้หรอ [ ทำแก้มป่องข้างเดียว ]
อยู่ๆเสียงคนที่นั่งนิ่งฟังบทสนทนาตั้งแต่เริ่มของคนรับใช้กับน้องชายตนจนสะดุดเพราะเห็นว่าทางคนรับใช้เริ่มใจอ่อน เตรียมตักข้าวออกจากชามให้ตามคนขอ
โนเอล |นนท์|
เอ่อ...เเต่ข้าไม่หิวนะขอรับท่านพี- เอ่อท่านมิเชล...
มิเอล
ไม่ได้ข้าวตักใส่จานแล้วต้องกินให้หมด
มิเอล
{ ไม่ได้จะปล่อยให้กินข้าวน้อยกว่านี้ได้ผอมตายเเน่ เมื่อเช้าที่อุ้มขึ้นไปนอนบนเตียงก็เหมือนกับยกหมอนเเหนะ }
มิเอล
{ แล้วข้าจะห่วงทำไมกับคนที่ทำร้ายลิก้า... }
มิเอล
{ แต่ถ้าปล่อยให้ตายคงไปเป็นผีหลอกลิก้าแน่ ฉะนั้นให้ตายไม่ได้ }
มิเอล
{ เพื่อความปลอดภัยของลิก้า?...}
โนเอล |นนท์|
กะ...ก็ได้ขอรับ
{ ถ้ากินหมดนี่มีหวังได้พุงแตกตายแน่แถมอาหารยุโรปแบบนี้มันกินกับข้าวได้ด้วยหรออออ? }
โนเอล |นนท์|
{ เอ๊ะ! แล้วยุคกลางมันมีข้าวด้วยหรอ? }
โนเอล |นนท์|
{ เเต่เพื่อความปลอดภัย ต้องรู้ถึงสภาพแวดล้อมของอณาเขตก่อนละกัน เผื่อบางทีมันเอื้ออำนวยต่อการปลูกข้าวก็แปลว่าต้องมีข้าวที่ผลิตกินเอง ถามแบบนี้คงจะมีพิรุธ น้อยสุดละ " มั้ง " }
โนเอล |นนท์|
{ ถ้าถามเเล้วเขาจะตอบมั้ยนะ }
โนเอล |นนท์|
{ ลองดูละกันตายเป็นตายวะ }
โนเอล |นนท์|
เอ่อ...คือท่านมิเอลข้ามีคำถามขอรับ
โนเอล |นนท์|
{ ให้ถามด้วยเเฮะ }
โนเอล |นนท์|
เอ่อคือ...อาณาเขตปกครองของตระกูลดยุค มิเรเคิล อยูที่ใหนหรือขอรับ
โนเอล |นนท์|
เอ่อคือ... ข้าแค่สงสัยว่าอาณาเขตของตระกูลปลูกข้าวด้วยหรือปล่าว? น่ะขอรับ
มิเอล
เจ้าอยากรู้มากรึไม่หล่ะ
โนเอล |นนท์|
มากๆขอรับ! [ ตาเป็นประกาย ]
มิเอล
ข้ามีเงื่อนไขให้เจ้าหาก เจ้าทำตามข้าจะบอกเจ้า
{ ท่าทางตาเป็นประกายนี่น่ารักดีเเฮะ }
โนเอล |นนท์|
ทำตาม! ข้าจะทำตามแน่นอนขอรับ!
โนเอล |นนท์|
ใช้ชื่อโนเอล เป็นประกันเลยขอรับ!
มิเอล
ได้..ดีมาก
{ พูดอะไรไม่คิดเหมือนตอนเด็กๆเลย }
มิเอล
งั้นเจ้าต้องกินข้าวมื้อนี้ให้หมด แล้วเจ้าตามข้ามาที่ห้องสมุดของตระกูล ข้าจะรออยู่ที่นั่น
มิเอล
เจ้าเฝ้าดูคุณชายรองของเจ้าเอาไว้อย่าให้กินทิ้งกินขว้างแม้แต่เศษข้าวเม็ดเดียว!
มิเอล
[ เดินออกจากโต๊ะอาหาร ]
มิเชล
ขออภัยด้วยนะคะคุณหนู ข้าไม่สามารถพูดปดกับคุณชายใหญ่ได้จริงๆ [ ก้มหน้าพูด ]
โนเอล |นนท์|
ไม่เป็นไรหรอกเจ้าก็ทำตามหน้าที่หนิ
[ พูดด้วยตักข้าวเข้าปากด้วย ]
มิเชล
เอ่อ...คุณหนูเจ้าคะข้าอยากจะถามอะไรท่านซักหนึ่งคำถามจะได้หรือไม่เจ้าคะ
โนเอล |นนท์|
อื้อ!ถามมาสิข้าพร้อมจะตอบทุกอย่างที่ข้ารู้
มิเชล
เอ่อคือ เหตุใดคุณหนูถึงอยากรู้เรื่องของอาณาเขตปกครองเจ้าคะ
มิเชล
เอ่อหากท่านไม่พอใจ ไม่ต้องตอบคำถามแสนโง่เง่าของข้าน้อยผู้ต่ำต้อยก็ได้นะเจ้าคะ [ ก้มหน้า ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ]
โนเอล |นนท์|
เจ้านั่งลงไปทำไม พื้นนั้นไม่ได้สะอาดเสมอไปนะ ลุกขึ้นเถอะ
โนเอล |นนท์|
ส่วนคำตอบของคำถามของเจ้าคือข้าอยากลองทำอะไรซักอย่างหน่ะ
โนเอล |นนท์|
เเละแน่นอนว่ามันจะไม่เดือดร้อนผู้อื่น
โนเอล |นนท์|
มิเชลข้ากินหมดแล้วพาข้าไปหน่อยสิ ข้าอิ่มจนท้องจะแตกเอาให้ได้เลย
มิเชล
โอ้โหเพื่อ เรื่องในอณาเขตคุณหนูยอมทำขนาดนี้เลยหรือเจ้าคะ [ ตกใจ ]
โนเอล |นนท์|
ก็นะ เพื่อสิ่งที่ข้าจะทำ เรื่องเเค่นี้หยุดข้าไม่ได้หรอก!
มิเชล
งั้นคุณหนูตามข้ามาเจ้าค่ะ [ เดินไปโถงทางเดิน ]
โนเอล |นนท์|
ว้า~ดูท่าจะใกลมากเลย
มิเชล
ไม่ค่อยใกลหรอกเจ้าค่ะ คุณหนูก็ใช้โอกาสนี้ย่อยอาหารไปในตัวเลยสิเจ้าคะ ฮุฮุ
สาวใช้ตัวน้อยพูดพลางเสริมท้ายประโยคด้วยเสียงหัวเราะเล็กๆเชิงหยอกเล่น
โนเอล |นนท์|
คงย่อย จนหมดท้องแน่เลยเนอะ ฮึฮึ
คุณหนูโนเอลก็ไม่ต่างกัน ตบท้ายส่งมุขกลับด้วยเสียงหัวเราะที่ดูจะดังกว่า
ไรท์
ฝากกดไลท์สนับสนุนผู้แต่งกันด้วยนะค้า
Comments