พยัคฆ์​ร้ายกับคุณชายคนนั้น I

ไรท์

อะแหะ

ไรท์

เปิดใหม่อีกแล้ว แล้ว แล้ว แล้ว แล้ว แล้ว แล้ว~

ไรท์

พอดีไปอ่านมังฮวาแอ็คชั่นแฟนตาซี โชเน็น เรื่องนึงที่พระเอกโดนอุ้มท่าเจ้าหญิงบ่อย"นิดนึง"แล้วเกิดคิดพร็อตนิยายขึ้นมาได้

ไรท์

อดใจไม่ไหว

ไรท์

กลัวจะลืมไปก่อนก็มาแต่งเลยสิคะ

//การกระทำ /ความรู้สึก/ (คิดในใจ) <พูดผ่านอุปกรณ์สื่อสาร> -เสียงประกอบฉาก- 'เสียงที่เกิดจากการกระทำ' "เน้นคำ"

. .

(ครู)

เอาล่ะ วันนี้ก็เอาไว้เพียงเท่านี้

(ครู)

(หืม?)

(ครู)

(นี่เขาหลับอยู่งั้นหรอ)

(ครู)

(..เอาเถอะ)

(ครู)

//เดินออกไป

เมื่อครูเดินออกไป

นักเรียนเริ่มจับกลุ่มและพูดคุยกัน

ยกเว้นไว้คนนึง

หนุ่มหน้ามนผมสีน้ำตาล ใบหน้าของเขามีกระ สวมแว่นหนาเตอะราวกับพวกเนิร์ดแต่ไม่ใช่

เมื่ออยู่ท่ามกลางฝูงชนเขาดูธรรมดามาก(หน้าตา)

ใครจะรู้ เมื่อเขาถอดแว่นและลบรอยกระปลอมๆนั่นออก....

เมล(เพื่อนร่วมชั้น)

นี่! แร็กนาร์

[แร็กนาร์]

...

[แร็กนาร์]

อะ อ้ะ..! //สะดุ้งตื่น

[แร็กนาร์]

//รีบควานหาแว่นมาสวม

[แร็กนาร์]

คะ..ครับ?

[แร็กนาร์]

มีอะไรหรอครับ?

เมล(เพื่อนร่วมชั้น)

มาโรงเรียนแล้วทำไมถึงเอาแต่นอนล่ะ?

[แร็กนาร์]

อ้ะ คือ..

เมล(เพื่อนร่วมชั้น)

ช่างเถอะ

เมล(เพื่อนร่วมชั้น)

ตาของนาย?

[แร็กนาร์]

อื้ม แร็กนาร์ไม่เป็นไร

[แร็กนาร์]

ไม่ได้เห็นอะไร ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก...

เมล(เพื่อนร่วมชั้น)

งั้นหรอ ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ...

. .

หลังเลิกเรียน

ร้านสะดวกซื้อ

[แร็กนาร์]

อือ... //ยืนมองแผงผลไม้ด้วยความยุ่งยาก

factor.

เธอว่าพนักงานพาร์ทไทม์คนใหม่เป็นไงบ้าง?

factor.

คนที่ว่านั่นหรอ? โอ้ย~งานดีมาก..

factor.

ใช่ม่ะๆ

[แร็กนาร์]

...

[แร็กนาร์]

//เหลือบตามอง

ติ๊ดๆ

(อมนุษย์)

ทั้วหมดเป็น280คอลครับ

(คอล คือ ค่าเงินที่ไรท์ตั้งขึ้นมามั่วๆ)

[แร็กนาร์]

//รีบหันไปทางอื่น

เมื่อเขาเลือกของมาที่เคาน์เตอร์

เขาพยายามที่จะไม่มองพนักงานตรงหน้า

แม้ว่าเขาจะสวมแว่นหนาเตอะจนแทบมองไม่เห็นเองก็ตาม

(อมนุษย์)

180คอลครับ

[แร็กนาร์]

//จ่าย

(อมนุษย์)

//กำลังจะยื่นมือไปหยิบ

[แร็กนาร์]

//วางเงินลงบนเคาน์เตอร์

(อมนุษย์)

//ชะงัก

เหตุการณ์อย่าง"แตะมืออย่างบังเอิญ"ลบออกไปได้เลยเมื่อเขาไม่เปิดโอกาส

(อมนุษย์)

//ยิ้ม

[แร็กนาร์]

//รีบหยิบของ.เดินออกไปอย่างเร่งรีบ

(อมนุษย์)

...//มองตาม

ดวงตาของพนักงานสว่างวาบด้วยแสงสีแดง

และไม่มีใครสังเกตเห็น

(อมนุษย์)

//แสยะยิ้ม

(อมนุษย์)

เจอแล้ว...//พึมพัม

. .

เขาออกมาจากร้านสะดวกซื้อที่มีพนักงานแปลกมนุษย์และมีเพียงเขาที่มองเห็นรูปร่างที่แท้จริงของพวกมัน

[แร็กนาร์]

//ถอนหายใจ

[แร็กนาร์]

(เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ...)

[แร็กนาร์]

(ที่เรามองเห็นสิ่งมีชีวิตที่แฝงตัวอยู่อาศัยท่ามกลางมนุษย์...)

ระหว่างทางกลับบ้าน

ผ่านตรอกมืดแห่งหนึ่ง

อยู่ๆเขาก็รู้สึกขนลุกและรีบเร่งฝีเท้า(วิ่ง)กลับบ้าน

. .

เชื่อเถอะว่าบ้านหลังนี้เขาอยู่คนเดียว

ทำไมน่ะหรอ

ก็ผู้ปกครองชั่วคราวของเขาดันหนีตามผู้ชายไปฮ่องกงเมื่อหลายปีก่อนแล้วน่ะสิ

. .

แกร๊ก

[แร็กนาร์]

//เข้าบ้าน.ปิดประตู

[แร็กนาร์]

//ถอนหายใจ

[แร็กนาร์]

//ถอดแว่น

-เมี้ยวๆ-

[แร็กนาร์]

ไงเด็กๆ

ฝูงแมว3ตัวเดินเรียงกันออกมาต้อนรับเขา

เขาอุ้มแมวอ้วนตัวนึงขึ้นมาและเดินนำไปที่ห้องๆนึง

ห้องนี้กว้างมาก ดูราวกับสนามเด็กเล่นขนาดย่อม

ผนังห้องสีขาวประตูสีขาวเต็มไปด้วยกระจกใสและผ้าม่านสีขาว

มีเปียโนสีขาวตัวใหญ่วางอยู่มุมนึง

ประตูกระจกและผ้าม่านถูกเปิดไว้

อีกมุมมีบ้านและคอนโดแมวธีมสีขาว พรมผืนใหญ่หนานุ่มสีขาวและเก้าอี้สีขาวเบาะนุ่ม

อีกมุมเป็นเตียงและฝูกนอนสีขาวใหญ่นุ่มที่ไม่เป็นระเบียบแต่ดูเรียบร้อยอย่างลงตัว ข้างๆยังมีตู้เย็นขนาดไม่ใหญ่มากสีขาวสะอาด ไว้ใส่เครื่องดื่มและขนมหวานบางส่วน

และอีกมุมสุดท้ายเป็นโซฟากำมะหยี่สีขาว โต๊ะเล็ก ทีวีจอใหญ่ ข้างๆยังมีโต๊ะคอมและอุปกรณ์ITอีกหลายๆอย่าง และตู้หนังสืออีก4-5หลัง

กลางห้องยังมีพรมผืนใหญ่สีเทาอ่อนที่ไม่หนามากแต่นุ่ม ผืนใหญ่มาก ขนาดผู้ชายตัวโตนอนเรียงกันนับ10คนก็ยังได้

(หารูปที่ต้องการไม่ได้ก็บรรยายยาวหน่อยอะนะ.../ไรท์)

ในบ้าน(คฤหาสน์)หลังใหญ่นี้มีคนอยู่เพียงคนเดียวและแมวจร3ตัวที่เขาเก็บมาเลี้ยง

ส่วนใหญ่เขาจะใช้เวลาอยู่ในห้องนี้ แทบจะไม่ขึ้นชั้น2เลย แม้ว่าจะมีห้องนอนของตัวเองอยู่แล้วก็ตาม

. .