ไม่จำเป็นหรอกทฤษฎี21วัน

มันคือจุดเริ่มต้น

"ขอโทษครับ"ผมมั่วแต่คุยกับเพื่อนจนไม่ได้มองทางเลยทำให้ผมไปชนกับผู้ชายตัวสูงโปร่ง "เดินดูทางหน่อยไม่ใช่ก้มเล่นแต่โทรศัพท์"ชายตัวสูงเอ่ยด้วยเสียงเรียบ ผมได้แต่ก้มหน้าเพราะมัวแต่เก็บของที่หล่นอยู่และจังหวะที่เงยหน้ามาเห็นผู้ชายตรงหน้าทำเอาผมนิ่งไปสักพัก......

ภราดร ไตรวิชญ์สุกล (พี่ทิศเหนือ) ลูกชายคนเล็กของไตรวิชญ์สุกล เงียบ แบดบอย แต่ซึน อยู่คณะบริหารธุระกิจ ปี3

ภัทรนัน ศิลปกร (นะนาย) ผมเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกรับมาเลี้ยงในครอบครัวบุญธรรมซึ่งสถานะการเงินไม่ค่อยดี กลัวพี่ทิศเหนือ ขี่เล่น ชอบอ้อน ชอบการเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจ อยู่คณะบริหารธุรกิจ ปี1

"ผมขอโทรจริงๆครับ ผมจะระวังให้มากกว่านี้ครับ"ผมไม่กล้าแสดงท่าทางอะไรมาก

"อืม....." ได้คำตอบรับสั้นๆและพี่เค้าก้เดินจากไปจากตรงนี้ พี่เค้าคือคนที่ผมเจอแว็บแรกแล้วทำให้ผมตกหลุมรักได้....ใช่ครับผมเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกันผมไม่เคยปิดบังและไม่ได้กลัวที่จะเปิดเผยตัวตนที่ผมเป็นเพราะที่บ้านผมคุณพ่อคุณแม่คอยซัพพอร์ต

เวลาผ่านไปสักพักก็ถึงเวลาที่ต้องไปเข้ารับน้อง ผมเดินไปเข้าแถวและฟังพี่ๆเค้าบรรยายเกี่ยวกับกิจกรรมที่จะให้ทำ

"เอาละคะน้องๆ พี่จะให้น้องๆจับคู่กันนะคะ"

"คนไหนไม่มีคู่ช่วยยกด้วนะคะ"

ผมได้ยกมือขึ้นเพราะผมไม่มีคู่เพราะเพื่อนๆของผมเรียนวิศวะกันหมดมีแค่ผมคนเดียวที่เรียนบริหาร...พี่ยี่หว่าเลยเดินมาบอกผมว่า "งั้นนะนายคู่กับพี่ทิศเหนือนะ" ผมถึงกับนิ่งไปสักคู๋หนึ่งผมได้คู่กับพี่ทิศเหนือจริงไหรอเนี้ยผู้ชายที่ทุกคนอยากได้ไปครอบครองรวมถึงผมด้วย ผมไม่รู้ว่าผมยื่นนิ่งไปนานขนาดไหนจู่ๆก็มีเสียพูดขึ้นมาว่า"นี้นายจะยื่นนิ่งไปถึงไหน" พี่ทิศเหนือได้เดินมาอยู่ตรงด้านหน้าผมผมทำได้แต่หลบสายตาเพราะครอบครัวผมเป็นลูกหนี้เค้าสาเหตุทีครอบครัวผมเป็นลูกหนี้เค้าเพราะพ่อกับแม่ได้ไปกู้เงินเพือมาจ่ายค่าเทอมให้ผม

"จะไม่มองหน้ากันหน่อยหรอ...หืม?.

"ม..มองก็ได้ ค..ครับ.

ผมหันหน้ามามองพี่เค้า พี่เค้าเอาแต่จ้องผมจนผมทำไรไม่ถูกแล้วจู่ๆพี่เค้าก็หัวเราะในลำคอใส่ผม

"หึ"

"พี่ทิศเหนือหัวเราะอะไรครับ.."

"ฉันหัวเราะไม่ได้รึไง?"

"ได้ครับ...ผมขอโทษเรื่องที่ผมเดินชนพี่ด้วยนะครับ"

"อืม..ชั่งมันเถอะฉันไม่ได้เป็นไรสักหน่อย"

"ครับ."

ผมไม่กล้าพูดต่อมากเท่าไหร่พี่เค้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะคุยต่อเลยจบบทสนทนาลงแค่นั้น แล้วกิจกรรมที่พี่เค้าเตรียมไว้ก็เริ่มแล้วพี่ๆเค้าให้ปิดตาวาดรูปโดยมีอีกคนคอยบอก คนที่เริ่มคนแรกคือผมพี่ทิศเหนือเป็นคนคอยบอก ซึ่งผมโดนปิดตาผมไม่รู้ว่าผมต้องวาดจากตรงไหนแล้วกระดาษอยู่ไหนมีแต่ดินสอที่อยู่ในมือผม ละจู่ๆก็มีมือใหญ่ๆมาจับมือผมวางลงบนกระดาษซึ่งเดาไม่ยากเลยว่ามือใครพร้อมพูดว่า

"กระดาษอยู่ตรงนี้"

"ค..ครับ"

ผมทำตัวไม่ถูกเลยไม่รู้ว่าต้องทำไงต่อ ผมได้ยินเสียงพี่ยี่หว่าและพี่ติณตะโกนขึ้นทำลายความเงียบทั้งหมด

"เริ่มเลย‼"

"เริ่มวาดจาก วงกลมเป็นหัวก่อน"

"ครับ"

"แล้วก็วาดวงรียาวๆข้างล่าง ขยับลงมานิดนึงนั้นแหละ"

"เติมหางด้วย"

"ตรงไหนครับ"

ขยับมือมาทางขวานิดนึง"

"ตรงนี้ใช้มั้ยครับ"

"ใช่ๆๆ แล้วเขยิบขึ้นไปข้างบนเติมลูกตาด้วย"

ละนกหวีดก็ดังขึ้น "หมดเวลาาาาา" เสียงผู้หญิงตัวเล็ฏตะโกนผ่านไมค์ขึ้นมา ผมจึงหยุดวาดละเปิดผ้าปิดตาภาพที่ผมวาดมันตลกมาก

ผมจึงหันไปถามพี่ทิศเหนือว่ารูปที่ผมวาดคืออะไรเพราะผมเดาไม่ออกจริงว่ามันจะเป็นแมวรึเป็นหมาหรือว่าไม่ใช่ทั้งสองอย่าง

"พะ..พี่ทิศเหนือครับ"

"หืม..."

"ม..มันคือตัวอะไรหรอครับ"

"เอ่อ...มันคือแมว"

"55555ที่ผมวาดเหมือนแมวมั้ยครับ" //หัวเราะ+ยิ้ม//

"(เชี้ยน้องมันน่ารักจังว่ะ//เผลอยิ้ม//)"

"พี่ยิ้มหรอ⁈"

ผมไม่รู้ว่าผมเผลยิ้มไปตอนไหนจังหวะที่น้องมันถามผมก็จิตหลุดไปแล้วรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่น้องมันถามเนี้ยแหละ แต่เอาจริงน้องมันก็น่ารักดีนะเวลายิ้มเนี้ยผมก็ไม่ได้ติดอะไรนะที่จะคบผู้ชายคนที่ติดคือพ่อผมอีกอย่างพ่อก็เป็นคนหาคู่มั่นมาให้ผม ใจจริงผมไม่ได้อยากหมั่นกับคนที่พ่อหามาให้แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้

"ละเห็นมั้ยละว่ายิ้ม"//ทำหน้านิ่ง//

"เทื่อกี้ผมเห็นพี่ยิ้ม"

"นั้นมันเมื่อกี้นิ แต่ตอนนี้ไม่ได้ยิ้มแล้ว"//เก็บทรง//

"อ่อ...ครับ"//หุบยิ้ม+กลัว//

น้องมันก้มหน้าอีกแล้วผมจะทำไงดีผมไม่ได้ตั้งใจจะตอบไปแบบนั้นผมแค่ปากไวไปนิดหน่อยผมไม่ได้ตั้งจใจจะดุน้องมันเลยสักนิดเดียว

"เอ่อ...เมื่อกี้ฉันล้อเล่น"

"ครับ."//ก้มหน้า+น้ำตาคลอ//

(เวลาก็ผ่านไปถึงตอนเลิกเรียนทุกคนก้ได้แยกย้ายกันกลับหอขอตัวเอง มีแต่นะนายที่กลับไปนอนบ้านบ้านของนะนายไม่ได้ไกลกับมหาลัยมากนะนายเลยเลือกที่จะกลับไปนนอนบ้าน)

ป้ายรถเมล์

14:45 น.

"เมื่อไหร่รถเมลืจะมานะ" ผมมานั่งรอรถเมล์อยู่ที่หน้ามหาลัยได้สามสิบนาทีกว่าแล้วยังไม่มีรถเมล์สายที่ผมนั่งเลยครับผมก็เริ่มถอดใจกับการนั่งรอแล้วมาเรียนวันแรกก็เฟลไปหมดเลย ทั้งพี่ทิศเหนือดุ รถเมล์ที่จะนั่งกลับบ้านก็ไม่วิ่ง ระหว่างทางที่ผมเดินมาก็มีรถเบนซ์คันสีดำมาจอดแล้วบีบแต๊รใส่ผมทำเอาผมตกใจสะดุ้งหย๊ง รถคันนั้นก็เปิดกระจกลงข้างในนั้นคือพี่ทิศเหนือเป็นคนขับ

"อร๊ากกกกกกกกกกกก"

"ขอโทษที่ทำให้ตกใจ เดี๋ยวแันไปส่งเป็นการของโทษ"

"เอ่อ....ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมเดินไปแป๊ปเดี๋ยวก็ถึงแแล้วครับ"

"นี้มันก็เย็นแล้ว เดินกลับบ้านคนเดี๋ยวมันอันตรายนะหน้ายิ่งเหมือน.."

"ผู้หญิงใช้มั้ยครับ."//ก้มหน้า//

ผมไม่รอให้พี่เค้าตอบผมดลยชิงตอบก่อนเพราะผมมีปมเรื่องนี้ตังแต่เด็กแล้วผมไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะผมหน้าเหมือนผู้หญิง

"เอ่อ..ก็ใช่แหละประมาณนั้น"(น้องมันก้มหน้าอีกแล้วทำไงดีว่ะ)

"..."

"เอาเป็นว่าฉันไปส่งนะ ขึ้นรถได้แล้วช้าเดี๋ยวรถติด"

ผมไม่ได้ตอบอะไรและเดินตามพี่เข้าขึ้นรถไปเพราะพี่เค้าถือกระเป๋าผมไปด้วยผมจึงจำเป็นต้องขึ้นรถไปกับพี่เค้า ผมบอกทางพี่เค้าเสร็จแล้วผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีกผมนั่งเงียบมาตลอดทางสักพักรถก็จอดเพราะตอนนี้จราจรติดขัดมากและจู่ๆก็มีข้อความเด้งมาที่โทรศัพท์มือถือของะี่ทิศเหนือพี่เค้าก็พาผมเลี้ยวไปไหนก็ไม่รู้ซึ่งผมไม่คุ้นทางเลยสักนิดขี่เข้ามาสักแป๊ปก็เจอบ้านหลังใหญ่มากแล้วแน่นอนครับพี่ทิศเหนือก็เลี้ยวเข้าไปเพราะนั้นคือบ้านของพี่ทิศเหนือไตรวิชญ์สกุล ข้างนอกว่าใหญ่แล้วเข้ามาข้างในใหญ่กว่าบ้านผมเป็น10เท่า

"พี่พาผมมาที่นี้ทำไมครับ"

"แม่ฉันบอกให้รีบมาที่บ้านด่วนนะ นายรอที่บ้านฉันสักแป๊ปนะ"

"ก็ได้ครับ"

ผมนั่งรอพี่เค้าอยู่ที่สวนหน้าบ้านระหว่างรอพี่ทิศเหนือไปคุยธุระกับแม่ของพี่ทิศเหนือ เวลาผ่านไปราวๆ20นาทีพี่ทิศเหนือเดินออกจากบ้านด้วยสีหน้าโมโหมาก และได้เรียกผมขึ้นรถไปพี่ทิศเหนือขี่รถออกไปด้วยความเร็วมากจนทำเอาถึงกับกลัวมากจนทำอะไรไม่ถูก ผมเป็นคนไม่ถูกกับความเร็วเอาซะเลยแต่ผมทำได้แต่นั่งจับเข็มขัดนิรภัยและหลับตา จู่ๆพี่ทิศเหนือเอ่ยถามขึ้นมา

"กลัวหรอหืม..?"

"คะ...ครับผมกลัวความเร็ว"

"ฉันขอโทษที่ทำให้กลัวนะ"

"ถึงบ้านนายแล้ว"

ผมหันไปมองบ้านที่คุ้นเคย และหันกลับมาขอบคุณพี่ทิศเหนือที่มาส่งที่บาน

"ขอบคุณครับพี่ทิศเหนือ ผมเป็นหนี้เงินพี่ไม่พอยังมาเป็นหนี้บุญคุณพี่อีก"

"ไม่เป็นไร."

"เอาไว้วันหลังผมจะทำขนมไปให้นะครับ"

"กลับดีๆนะครับ อย่าขี่เร็วมากนะครับ😁"

"ฉัน...."

"ครับ"

"ฉันขอค้างบ้านนายได้มั้ย."