"ขอโทษครับ"ผมมั่วแต่คุยกับเพื่อนจนไม่ได้มองทางเลยทำให้ผมไปชนกับผู้ชายตัวสูงโปร่ง "เดินดูทางหน่อยไม่ใช่ก้มเล่นแต่โทรศัพท์"ชายตัวสูงเอ่ยด้วยเสียงเรียบ ผมได้แต่ก้มหน้าเพราะมัวแต่เก็บของที่หล่นอยู่และจังหวะที่เงยหน้ามาเห็นผู้ชายตรงหน้าทำเอาผมนิ่งไปสักพัก......

ภราดร ไตรวิชญ์สุกล (พี่ทิศเหนือ) ลูกชายคนเล็กของไตรวิชญ์สุกล เงียบ แบดบอย แต่ซึน อยู่คณะบริหารธุระกิจ ปี3

ภัทรนัน ศิลปกร (นะนาย) ผมเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกรับมาเลี้ยงในครอบครัวบุญธรรมซึ่งสถานะการเงินไม่ค่อยดี  กลัวพี่ทิศเหนือ ขี่เล่น ชอบอ้อน ชอบการเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจ   อยู่คณะบริหารธุรกิจ ปี1

.

.

.

.

.

"ผมขอโทรจริงๆครับ ผมจะระวังให้มากกว่านี้ครับ"ผมไม่กล้าแสดงท่าทางอะไรมาก

"อืม....." ได้คำตอบรับสั้นๆและพี่เค้าก้เดินจากไปจากตรงนี้ พี่เค้าคือคนที่ผมเจอแว็บแรกแล้วทำให้ผมตกหลุมรักได้....ใช่ครับผมเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกันผมไม่เคยปิดบังและไม่ได้กลัวที่จะเปิดเผยตัวตนที่ผมเป็นเพราะที่บ้านผมคุณพ่อคุณแม่คอยซัพพอร์ต

เวลาผ่านไปสักพักก็ถึงเวลาที่ต้องไปเข้ารับน้อง  ผมเดินไปเข้าแถวและฟังพี่ๆเค้าบรรยายเกี่ยวกับกิจกรรมที่จะให้ทำ

"เอาละคะน้องๆ  พี่จะให้น้องๆจับคู่กันนะคะ"

"คนไหนไม่มีคู่ช่วยยกด้วนะคะ"

 ผมได้ยกมือขึ้นเพราะผมไม่มีคู่เพราะเพื่อนๆของผมเรียนวิศวะกันหมดมีแค่ผมคนเดียวที่เรียนบริหาร...พี่ยี่หว่าเลยเดินมาบอกผมว่า "งั้นนะนายคู่กับพี่ทิศเหนือนะ" ผมถึงกับนิ่งไปสักคู๋หนึ่งผมได้คู่กับพี่ทิศเหนือจริงไหรอเนี้ยผู้ชายที่ทุกคนอยากได้ไปครอบครองรวมถึงผมด้วย ผมไม่รู้ว่าผมยื่นนิ่งไปนานขนาดไหนจู่ๆก็มีเสียพูดขึ้นมาว่า"นี้นายจะยื่นนิ่งไปถึงไหน" พี่ทิศเหนือได้เดินมาอยู่ตรงด้านหน้าผมผมทำได้แต่หลบสายตาเพราะครอบครัวผมเป็นลูกหนี้เค้าสาเหตุทีครอบครัวผมเป็นลูกหนี้เค้าเพราะพ่อกับแม่ได้ไปกู้เงินเพือมาจ่ายค่าเทอมให้ผม

"จะไม่มองหน้ากันหน่อยหรอ...หืม?.

"ม..มองก็ได้ ค..ครับ.

ผมหันหน้ามามองพี่เค้า พี่เค้าเอาแต่จ้องผมจนผมทำไรไม่ถูกแล้วจู่ๆพี่เค้าก็หัวเราะในลำคอใส่ผม

"หึ"

"พี่ทิศเหนือหัวเราะอะไรครับ.."

"ฉันหัวเราะไม่ได้รึไง?"

"ได้ครับ...ผมขอโทษเรื่องที่ผมเดินชนพี่ด้วยนะครับ"

"อืม..ชั่งมันเถอะฉันไม่ได้เป็นไรสักหน่อย"

"ครับ."

ผมไม่กล้าพูดต่อมากเท่าไหร่พี่เค้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะคุยต่อเลยจบบทสนทนาลงแค่นั้น แล้วกิจกรรมที่พี่เค้าเตรียมไว้ก็เริ่มแล้วพี่ๆเค้าให้ปิดตาวาดรูปโดยมีอีกคนคอยบอก คนที่เริ่มคนแรกคือผมพี่ทิศเหนือเป็นคนคอยบอก ซึ่งผมโดนปิดตาผมไม่รู้ว่าผมต้องวาดจากตรงไหนแล้วกระดาษอยู่ไหนมีแต่ดินสอที่อยู่ในมือผม ละจู่ๆก็มีมือใหญ่ๆมาจับมือผมวางลงบนกระดาษซึ่งเดาไม่ยากเลยว่ามือใครพร้อมพูดว่า

"กระดาษอยู่ตรงนี้"

"ค..ครับ"

ผมทำตัวไม่ถูกเลยไม่รู้ว่าต้องทำไงต่อ ผมได้ยินเสียงพี่ยี่หว่าและพี่ติณตะโกนขึ้นทำลายความเงียบทั้งหมด

"เริ่มเลย‼"

"เริ่มวาดจาก วงกลมเป็นหัวก่อน"

"ครับ"

"แล้วก็วาดวงรียาวๆข้างล่าง ขยับลงมานิดนึงนั้นแหละ"

"เติมหางด้วย"

"ตรงไหนครับ"

ขยับมือมาทางขวานิดนึง"

"ตรงนี้ใช้มั้ยครับ"

"ใช่ๆๆ แล้วเขยิบขึ้นไปข้างบนเติมลูกตาด้วย"

ละนกหวีดก็ดังขึ้น "หมดเวลาาาาา" เสียงผู้หญิงตัวเล็ฏตะโกนผ่านไมค์ขึ้นมา ผมจึงหยุดวาดละเปิดผ้าปิดตาภาพที่ผมวาดมันตลกมาก

ผมจึงหันไปถามพี่ทิศเหนือว่ารูปที่ผมวาดคืออะไรเพราะผมเดาไม่ออกจริงว่ามันจะเป็นแมวรึเป็นหมาหรือว่าไม่ใช่ทั้งสองอย่าง

"พะ..พี่ทิศเหนือครับ"

"หืม..."

"ม..มันคือตัวอะไรหรอครับ"

"เอ่อ...มันคือแมว"

"55555ที่ผมวาดเหมือนแมวมั้ยครับ" //หัวเราะ+ยิ้ม//

"(เชี้ยน้องมันน่ารักจังว่ะ//เผลอยิ้ม//)"

"พี่ยิ้มหรอ⁈"

ผมไม่รู้ว่าผมเผลยิ้มไปตอนไหนจังหวะที่น้องมันถามผมก็จิตหลุดไปแล้วรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่น้องมันถามเนี้ยแหละ แต่เอาจริงน้องมันก็น่ารักดีนะเวลายิ้มเนี้ยผมก็ไม่ได้ติดอะไรนะที่จะคบผู้ชายคนที่ติดคือพ่อผมอีกอย่างพ่อก็เป็นคนหาคู่มั่นมาให้ผม ใจจริงผมไม่ได้อยากหมั่นกับคนที่พ่อหามาให้แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้

"ละเห็นมั้ยละว่ายิ้ม"//ทำหน้านิ่ง//

"เทื่อกี้ผมเห็นพี่ยิ้ม"

"นั้นมันเมื่อกี้นิ  แต่ตอนนี้ไม่ได้ยิ้มแล้ว"//เก็บทรง//

"อ่อ...ครับ"//หุบยิ้ม+กลัว//

น้องมันก้มหน้าอีกแล้วผมจะทำไงดีผมไม่ได้ตั้งใจจะตอบไปแบบนั้นผมแค่ปากไวไปนิดหน่อยผมไม่ได้ตั้งจใจจะดุน้องมันเลยสักนิดเดียว

"เอ่อ...เมื่อกี้ฉันล้อเล่น"

"ครับ."//ก้มหน้า+น้ำตาคลอ//

.

.

(เวลาก็ผ่านไปถึงตอนเลิกเรียนทุกคนก้ได้แยกย้ายกันกลับหอขอตัวเอง มีแต่นะนายที่กลับไปนอนบ้านบ้านของนะนายไม่ได้ไกลกับมหาลัยมากนะนายเลยเลือกที่จะกลับไปนนอนบ้าน)

.

.

ป้ายรถเมล์

   14:45 น.

"เมื่อไหร่รถเมลืจะมานะ" ผมมานั่งรอรถเมล์อยู่ที่หน้ามหาลัยได้สามสิบนาทีกว่าแล้วยังไม่มีรถเมล์สายที่ผมนั่งเลยครับผมก็เริ่มถอดใจกับการนั่งรอแล้วมาเรียนวันแรกก็เฟลไปหมดเลย ทั้งพี่ทิศเหนือดุ รถเมล์ที่จะนั่งกลับบ้านก็ไม่วิ่ง ระหว่างทางที่ผมเดินมาก็มีรถเบนซ์คันสีดำมาจอดแล้วบีบแต๊รใส่ผมทำเอาผมตกใจสะดุ้งหย๊ง รถคันนั้นก็เปิดกระจกลงข้างในนั้นคือพี่ทิศเหนือเป็นคนขับ

"อร๊ากกกกกกกกกกกก"

"ขอโทษที่ทำให้ตกใจ  เดี๋ยวแันไปส่งเป็นการของโทษ"

"เอ่อ....ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมเดินไปแป๊ปเดี๋ยวก็ถึงแแล้วครับ"

"นี้มันก็เย็นแล้ว เดินกลับบ้านคนเดี๋ยวมันอันตรายนะหน้ายิ่งเหมือน.."

"ผู้หญิงใช้มั้ยครับ."//ก้มหน้า//

ผมไม่รอให้พี่เค้าตอบผมดลยชิงตอบก่อนเพราะผมมีปมเรื่องนี้ตังแต่เด็กแล้วผมไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะผมหน้าเหมือนผู้หญิง

"เอ่อ..ก็ใช่แหละประมาณนั้น"(น้องมันก้มหน้าอีกแล้วทำไงดีว่ะ)

"..."

"เอาเป็นว่าฉันไปส่งนะ ขึ้นรถได้แล้วช้าเดี๋ยวรถติด"

ผมไม่ได้ตอบอะไรและเดินตามพี่เข้าขึ้นรถไปเพราะพี่เค้าถือกระเป๋าผมไปด้วยผมจึงจำเป็นต้องขึ้นรถไปกับพี่เค้า ผมบอกทางพี่เค้าเสร็จแล้วผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีกผมนั่งเงียบมาตลอดทางสักพักรถก็จอดเพราะตอนนี้จราจรติดขัดมากและจู่ๆก็มีข้อความเด้งมาที่โทรศัพท์มือถือของะี่ทิศเหนือพี่เค้าก็พาผมเลี้ยวไปไหนก็ไม่รู้ซึ่งผมไม่คุ้นทางเลยสักนิดขี่เข้ามาสักแป๊ปก็เจอบ้านหลังใหญ่มากแล้วแน่นอนครับพี่ทิศเหนือก็เลี้ยวเข้าไปเพราะนั้นคือบ้านของพี่ทิศเหนือไตรวิชญ์สกุล ข้างนอกว่าใหญ่แล้วเข้ามาข้างในใหญ่กว่าบ้านผมเป็น10เท่า

"พี่พาผมมาที่นี้ทำไมครับ"

"แม่ฉันบอกให้รีบมาที่บ้านด่วนนะ นายรอที่บ้านฉันสักแป๊ปนะ"

"ก็ได้ครับ"

ผมนั่งรอพี่เค้าอยู่ที่สวนหน้าบ้านระหว่างรอพี่ทิศเหนือไปคุยธุระกับแม่ของพี่ทิศเหนือ เวลาผ่านไปราวๆ20นาทีพี่ทิศเหนือเดินออกจากบ้านด้วยสีหน้าโมโหมาก และได้เรียกผมขึ้นรถไปพี่ทิศเหนือขี่รถออกไปด้วยความเร็วมากจนทำเอาถึงกับกลัวมากจนทำอะไรไม่ถูก ผมเป็นคนไม่ถูกกับความเร็วเอาซะเลยแต่ผมทำได้แต่นั่งจับเข็มขัดนิรภัยและหลับตา จู่ๆพี่ทิศเหนือเอ่ยถามขึ้นมา

"กลัวหรอหืม..?"

"คะ...ครับผมกลัวความเร็ว"

"ฉันขอโทษที่ทำให้กลัวนะ"

"ถึงบ้านนายแล้ว"

ผมหันไปมองบ้านที่คุ้นเคย และหันกลับมาขอบคุณพี่ทิศเหนือที่มาส่งที่บาน

"ขอบคุณครับพี่ทิศเหนือ ผมเป็นหนี้เงินพี่ไม่พอยังมาเป็นหนี้บุญคุณพี่อีก"

"ไม่เป็นไร."

"เอาไว้วันหลังผมจะทำขนมไปให้นะครับ"

"กลับดีๆนะครับ อย่าขี่เร็วมากนะครับ😁"

"ฉัน...."

"ครับ"

"ฉันขอค้างบ้านนายได้มั้ย."

.

.

.

จบ.

ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมคิดอะไรอยู่ผมเลยพูดออกมาแบบนั้นทั้งๆที่คอนโดผมก้มีบ้านเพื่อนผมก็มีแต่ผมดันขอน้องมันนอนด้วย

"ค..ครับ พี่ทิสเหนือพูดว่าไงนะครับ"

"ฉันขอนอนด้วยคืนหนึ่ง...นะ"

(ถ้าไม่ให้นอนจะดูใจร้ายไปมั้ยเนี้ยนะนาย)

"ก็ได้ครับ...แต่ว่าบ้านผมมันเล็กนะครับ"

"ถือซะว่าตอบแทนที่ฉันมาส่งละกัน"

"ครับ:)"

ผมเดินตามน้องมันเข้ามาในบ้านพ่อกับแม่ของน้องรีบยกมือไหว้ 'สวัสดีครับ/ค่ะ' ผมแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาพ่อแม่น้องตกใจ

ผมจึงรับไหว้และตอบกับไปทันที

"สวัสดีครับ ไม่ต้องไหว้ผมหรอกครับ"

"ไม่ได้ค่ะ!"

"นะนายทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือป่าวคะถึงตามน้องมาถึงบ้าน"

"ป่าวครับ วันนี้ผมขอค้างที่นี้สักคืนนะครับ"//พูดแบบเขินๆ//

"....??"//มองหน้านะนาย//

"พ่อครับแม่ครับนะนายหิวข้าวแล้วไปกินข้าวกันครับ"

"จ๊ะๆไปก็ไปจ๊ะ"

"ไปครับ...ไปกินข้าวด้วยกันครับพี่ทิศเหนือ"

"อืม"//งงๆ//

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จผมก็ตามน้องมันไปที่ห้องผมนั่งรอน้องมันจัดที่นอนอยู่ตรงโซฟา ผมมองน้องมันทุกการเคลื่อนไหวมันชั่งมีเสน่ห์เหมือนกันนะผมมองน้องมันจนเผลอหลับไป  จู่ๆก็มีเสียงเล็กๆมาเรียกผม

"พี่ทิศเหนือครับ"

"พี่ทิศเหนือครับ!!"

"ห้ะๆๆๆ มีอะไร"//งัวเงีย//

"ไปอาบน้ำก่อนครับแล้วค่อยมานอนจะได้สบายตัว"

"ขอใช้ผมเตรียมไว้ให้พี่แล้วนะครับ เสื้อผ้าพี่ใส่ของพ่อผมไปก่อนนะครับ"

"อืม...ขอบใจ"

ผมอาบน้ำเสร็จก็ออกมาโดยผ้าขนหนูผันเอวออกมาผมเห็นนองมันนั่งอยู่ตรงเก้าอี้สีผมพูน่ารัก น้องเห็นผมทำฟน้าตกใจเหมือนเจอผีน้องมันรีบหันหลังกลับอย่าไว

"ทำไมพี่ไม่ใส่เสื้อผ้าดีๆละครับ"

"ฉันพึ่งอาบน้ำเสร็จนะ จะให้ใส่เสื้อผ้าได้ไงตัวยังเปียกอยู่เลย"

"พี่ก็รีบเช็ดตัวสิครับพี่ไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียวสักหน่อย"

ผมเห็นน้องมันเขินเลยคิดอยากจะแกล้งขึ้นมา ผมเดินตรงไปยังที่น้องมันนั่งอยู่ผมเดินเข้าไปใกล้น้องมันรีบเอามือทั้งสองข้างเข้ามาปิดตาไว้ 'ได้เวลาาสนุกละสิ'

"เขินพี่หรอครับ..นะนาย"//พูดด้วยเสียงกระเส่า//

"ปะ...ป่าวสักหน่อย" //พูดตะกุกตะกัก//

"จริงหรอครับ..หืม"//หายใจใส่ข้างหู//

"พี่ทิศเหนือรีบไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลยนะครับ!"

"55555นี้กล้าสั่งฉันด้วยหรอ"

"โอเคเลิกแกล้งแล้ว"

น้องมันคือคนแรกที่ผมอยากแกล้งมากที่สุดผมไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนเลยนะนายรู้มั้ยนะนายนายคือคนแรกที่ฉันแกล้งเลยนะเนี้ยผมชักจะสนใจเด็กน้อยคนนี้แล้วสิ

"พี่นอนบนเตียงนะครับ...เดี๋ยวผมนอนที่โซฟาเอง"

"ทำไมไม่นอนด้วยกันละเตียงนายก็ออกจะใหญ่"

"ไม่เป็นไรครับผมนอนโซฟานี้แหละ"

จู่ๆผมก็โดนจึงจากข้างหลังทำให้ผมล้มลงไปบนเตียงโดยคนที่ดึงผมก้คือพี่ทิศเหนือผมถึงกับงงไปเลยครับว่าพี่เค้าทำแบบนั้ทำไม

"ฉันไม่ชอบนอนให้เจ้าของบ้านลำบาก"

"ลำบากตรงไหนครับแค่นอนโซฟาเอง"

"อย่าเถียง!นอนด้วยกันนี้แหละ"

ผมเขินมากที่พี่ทิศเหนือพูดแบบนี้มันทำเอาผมเก็บอาการไม่อยู่เวลาผมเขินแก้มผมจะแดงแบบเห้นได้ชัดและจะพูดติดๆขัดๆ

"ม..ไม่เอาค..ครับ"

"นี้นายเขินฉันหรอ"

"ฉันแค่บอกว่านอนด้วยกันถึงกับเขินขนาดนี้เลยหรอ หรือว่านายขอบผู้ชายเหมือนที่คนที่คณะพูดกัน"

ผมถึงกับนิ่งไปเลยที่พี่ทิศเหนือพูดแบบนั้น ผมชอบผู้ชายเหมือนกันมันปิดมากหรอครับผิดขนาดนั้นเลยหรอหรือว่าพี่เค้าไม่ชอบคนที่ชอบผู้ชายด้วยกัน ความคิดผมตอนนี้มันฟุ้งซ่านไปหมดแล้วครับผมมีปมเรื่องนี้ตัั้งแต่เรียนมัธยมเพื่อนๆที่ผมคบก้มีแต่คนที่ชอบผู้ชายเหมือนกัน

"ใช้ครับ...ผมชอบผู้ชายครับ‼"//น้ำตาคลอ+เสียงสั่น//

"ทำไมครับผมชอบผู้ชายมันผิดมากเลยใช้ไมครับ พี่ทิศเหนือคงไม่ชอบคนแบบผมเหมือนคนอื่นใช้ไมครับ⁈"//น้ำตาไหล//

"ไม่!ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นนะ"

"ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจที่พี่จะไม่ชอบผมผมชินแล้วครับ"

"ฉันไม่ได้จะหมายความอย่างงั้นนะ"

"นอนเถอะครับมันดึกมากแล้ว"//ร้องไห้+ก้มหน้า//

"คือ..อืมฝันดี"

"ฝันดีครับ"

ผมเดินกลับมานอนที่โซฟาเหมือนเดิมผมเลือกที่จะหันหลังให้พี่เค้าเพราะผมไม่อยากจะเห็นหน้าพี่เค้าในตอนนี้เลยผมทั้งโกรธทั้งเสียใจและน้อยใจทำไมผมชอบผู้ชายเหมือนกันถึงมีแแต่คนไม่ชอบผมทำอะไรผิดผมไม่มีสิทธิ์จะรักจะชอบเพศเดียวกันเลยหรอครับนี้มันก็ชีวิตผมผมมีสิทธิ์ที่จะเลือกไม่ใช่หรอครับ.

.

00:30 น.

.

ผมนอนไม่หลับพยายามข่มตาให้หลับแต่ความคิดผมมันฟุ้งซ่านไปหมด ผมหันไปมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่ตรงโซฟาหันหลังให้ผมผมไม่รู้ว่าจะเริ่มคุยกับน้องมันยังไงผมไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้นให้คนตัวเล็กเข้าใจผิดเลยสักนิดและผมก้ไม่ได้รังเกียจหรือไม่ชอบคนที่เป้นเพสทางเลือกเลยด้วยซ้ำผมอยากคุยกับคนตัวเล็กให้เข้าใจผมกลัวที่ตื่นมาและไม่เห็นคนตัวเล็กนอนอยู่ตรงนั้นผมจึงเลือกเดินไปหาน้องที่โซฟา

"นะนาย"//สะกิดเบาๆกลัวคนตัวเล็กตกใจ//

"นะนาย"

"นะนายครับ"

"หืม⁓⁓⁓"//งัวเงีย//

"ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนได้มั้ย"

"ครับ....พี่ยังไม่นอนอีกหรอ"

"นอนไม่หลับหน่ะ."

"ฉันไม่ได่ตั้งใจที่จะพูดแบบนั้นให้นายเข้าใจผิดนะ ที่ฉันพูดแบบนั้นแค่แกล้งนายเฉยๆ"//หันไปมองคนตัวเล็ก//

"......"

"(เอาว่ะใช่ลูธกอ้อนก็ได้)"

"เข้าใจที่พี่พูดไมครับนะนาย หายโกรธพี่นะครับ"

"...."//ตกใจที่พี่ทิศเหนือนอ้อนเค้าแบบนี้"

"หายโกรธพี่นะครับพี่ไม่ได้รังเกียจเพศทางเลือกแบบนะนายเลยน๊าาาาา"//เอาหัวซบไหล่//

"ครับผมเข้าใจ!"//เขิน//

"ถ้าเข้าใจแล้วก็มานอนที่เตียงด้วยกัน"

"ไม่เอาครับมันดูไม่ดีนะครับถ้าพ่อกับแม่มาเห็น"

"ไม่เอา😑มานอนด้วยกัน"

"ก็ได้ครับ"

เห้อออในที่สุดผมก้เคลียร์จนได้ไม่งั้นคืนนี้ผมนอนไม่หลับแน่นอนคนตัวเล็กมันจะรู้มั้ยเนี้ยว่าผมทำแบบนี้แค่คนตัวเล้กคนเดียวเลยนะกับว่าที่คู่หมั่นผมยังไม่ทำเลยผมคงสนใจน้องขึ้นมาจริงๆละสิขนาดพึ่งเจอกันแค่วันเดียวทำเอาผมสนใจได้ขนาดนี้เลยหรอเนี้ย 'เก่งจริงๆเลยนะตัวแค่เนี้ย' ผมคงไม่อยากให้คนตัวเล็กไปอยู่ในมือใครละสิผมจะทำทุกอย่างที่ทำให้คนตัวเล็กอยู่ใกล้ผมหรือไม่ก็ต้องเป็นของผมคนเดียว.

.

.

.

.

.

จบตอนนนนนน