EP:1

คุณเชื่อเรื่องคู่แห่งโชคชะตาไหม?

แล้วถ้าปัญหาเรื่องคู่แห่งโชคชะตาเกิดขึ้นกับตัวคุณเอง คุณจะทำยังไง?

...01:20 น....

"ฮัลโหลพี่พัช"

'น้องเธอ ไอ้เพียงอยู่กับพวกพี่นะคะ'

"เมาอีกแล้วหรอพี่พัช"

'ใช่ค่ะ คนสวยนอนก่อนเลยนะคะทางนี้พวกพี่จัดการเอง'

"เธอฝากด้วยนะครับ"

'ไม่ต้องห่วงนะคะพี่ตะวันก็อยู่หายห่วงได้'

"ขอบคุณมากครับ"

'ค่ะ'

ร่างเล็กของเด็กชายวัย 18 ปี ที่พ่วงตำแหน่งโอเมก้าตัวน้อยกำลังกระวนกระวายใจเพียงเพราะห่วงใครบางคนที่เมาแอ๋เป็นภาระเพื่อนฝูงอยู่ที่ร้านเหล้าตอนนี้

เหมือนเธอเป็นโอเมก้าเบี้ยล่างต่ำสุดของชนชั้นนี้ เขาโชคดีที่ได้มาเจอกับอัลฟ่ามหาอำนาจอย่าง'เพียงฟ้า'

การเป็นโอเมก้ามันทำให้การใช้ชีวิตในโลกภายนอกลำบากมากสำหรับเขา เพราะเป็นชนชั้นที่ต่ำที่สุด จึงมักถูกรังแกจากพวกอัลฟ่าหัวสูงอยู่บ่อยๆ

แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เขากลายเป็นโอเมก้าที่อยู่เหนืออัลฟ่าบางคนเพียงเพราะสามีของเขาเป็นมาเฟีย

แต่ก็ไม่วายมักถูกนินทาลับหลังเรื่องความเลื่อมล้ำของชนชั้นและฐานะ

"หลายวันมานี้พี่มักจะบ่นปวดหลัง เราเตรียมลูกประคบไว้นวดให้พี่ดีกว่า"

ไวเทียบเท่าความคิดมือเรียวสวยของเหมือนเธอก็จัดเตรียมสมุนไพรที่พึ่งได้จากจีนอาทิตย์ก่อนมาทำลูกประคบไว้เตรียมนวดให้สามีของตน

เหมือนเธอเป็นคนสวย จิตใจอ่อนโยน ถึงแม้โลกภายนอกจะโหดร้ายกับเขาขนาดไหนแต่เหมือนเธอก็ไม่เคยเก็บเรื่องพวกนั้นมาใส่ใจเลยสักครั้ง

เพราะเป็นโอเมก้าจึงมักไม่เป็นที่ต้องการของใครๆ แม้กระทั่งพ่อและแม่ของเขาเอง

...02:00 น....

ร่างผอมบางของเด็กหนุ่มพลิกตัวบนเตียงนุ่มไปมา ใบหน้าหวานดุจดั่งน้ำผึ้งป่าของเหมือนเธอแสดงสีหน้าเป็นกังวลเมื่อนึกถึงเรื่องอาทิตย์ที่ผ่านมา

"ช่วงนี้พี่เป็นกังวลเพราะต้องแต่งงานใช่มั้ย"

เสียงหวานเอื้อยแอ้วอย่างแผ่วเบา แต่ในใจกับกระตุกจนเจ็บทุกครั้งที่นึกถึงวันวิวาห์คนรักของตนกับคนอื่น

"เราเชื่อใจพี่นะ"

หลังจากที่นอนคิดเรื่องต่างๆจนเวลาผ่านไปสักพักเหมือนเธอก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ปล่อยให้การหลับใหลซ่อมแซมความเจ็บปวดที่อยู่ในใจ

ถึงแม้ตื่นขึ้นมาจะต้องรู้สึกเจ็บอีกครั้งก็เถอะ...

...09:10 น....

แกร๊ก~~

ประตูบานหรูถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างกำยำของมาเฟียหนุ่มวัย 22 ปี เพียงฟ้าเป็นมาเฟียตระกูลใหญ่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งเดี๋ยวที่วงการมาเฟียไม่อยากจะมีเรื่องด้วย

มหาอำนาจของพ่อเพียงฟ้าถือเป็นที่เลื่องลือกันทั่ว และตำแหน่งหัวหน้าแก๊งค์คนต่อไปก็คือเพียงฟ้าคนนี้

ภาระหน้าที่ที่ตามมาหนักหนาสาหัสจนบางครั้งเขาก็อยากจะระเบิดทุกสิ่งทุกอย่างไปให้มันจบๆ แต่สิ่งที่เยียวยาจิตใจของเขาได้ดีมาตลอดก็คงจะเป็นภรรยาตัวน้อยของเขา'เหมือนเธอ'

เพียงฟ้าไปเจอเหมือนเธอที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งที่เขาคนนี้เป็นเจ้าของที่ดิน ความบังเอิญเจอกันทำให้เขาประทับใจในตัวของเหมือนเธอมากๆ รูปร่างที่น่าหลงใหล กับใบหน้าน่ารักที่มองยังไงก็ไม่เบื่อ

เขาตัดสินใจซื้อตัวเหมือนเธอมาจากเจ้าของร้าน สืบสาวหาประวัติก็ได้รู้ว่าเหมือนเธอเป็นโอเมก้าที่ถูกพ่อกับแม่เอามาขายให้กับเจ้าของร้านเพื่อนำเงินไปใช้หนี้

เด็กหนุ่มวัย 16 ปี ที่ต้องสู้ชีวิตเพียงลำพังกับโลกที่ไม่ยุติธรรมกับเขาเลยสักนิด

"พี่กลับมาแล้วหรอ"

เสียงหวานที่ฟังไม่เคยเบื่อพาร่างตัวเองมาหยุดอยู่ต่อหน้าของเขา เหมือนเธอส่งยิ้มหวานมาให้มาเฟียหนุ่มก่อนจะพุ่งคำถามหลายคำถามใส่เขา จนคนพี่ต้องรีบเบรคเพราะฟังคำถามของน้องไม่ทัน

"ค่อยๆพูดครับคนเก่ง พี่ฟังไม่ทัน"

"พี่หิวอะป่าว เราทำข้าวให้เอามั้ย"

"งั้นฝากด้วยนะพี่ไปอาบน้ำก่อน"

"แล้วพี่อยากกินอะไรครับ"

"อะไรก็ได้ที่เธอทำ พี่กินได้หมด"

"โอเคค้าบ"

ว่าจบก็รีบวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าครัวไปทันที ก็น่ารักขนาดนี้จะไม่ให้รักได้ยังไง

...20:00 น....

"พี่เพียง"

"หื้ม"

ร่างเล็กในชุดนอนแสนน่ารักลุกขึ้นนั่งจุ๊มปุ๊กมองหน้าสามีของตนด้วยความสงสัย

แต่จะถามออกไปก็ใช่ว่าจะควรถาม มันเป็นเรื่องที่เขาสงสัยแต่ก็กลัวว่าถ้าถามไปแล้วจะทำลายบรรยากาศของอีกฝ่าย

"เปล่าๆ เราลืมแล้ว"

"บ๊องไง"

"พี่ว่าเราหรอ"

"ชมต่างหาก"

"ไม่ใช่อะ พี่ว่าเรา"

ใบหน้าง้ำงอของเหมือนเธอเรียกสายแต่เอ็นดูจากมาเฟียหนุ่มได้เป็นอย่างดี ตั้งแต่ซื้อตัวเหมือนเธอมาวัันนั้นวันเวลาก็ผ่่านไป 2 ปีกว่าแล้วที่เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน

เหมือนเธอที่คิดว่าน่ารักจนอยากได้มาครอบครองเอาไว้เอง พอได้รู้จักจริงๆน้องน่ารักกว่าที่คิดไว้เป็นร้อยเท่า

"พี่เมื่อยอะป่าวเราทำลูกประคบไว้เรานวดให้มั้ย"

"ดีเลย พี่ปวดหลังอยู่พอดี"

"งั้นแป๊บนึงนะเราไปต้มลูกประคบก่อน"

ร่างผอมบางรีบวิ่งลงจากเตียงทันทีหลังว่าจบ มือเล็กหยิบตะกร้าที่เต็มไปด้วยลูกประคบติดมือไปก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ครัว

กลิ่นหอมอบอวนของสมุนไพรจีนที่ได้กลิ่นแล้วทำให้โล่งจมูกทันทีล่องลอยไปทั่วทั้งห้อง มือเล็กตักลูกประคบขึ้นมาวางไว้ในตะกร้าหวายราคาแพงตามเดิมอย่างคล่องแคล่ว

ตั้งแต่ที่ได้รับความช่วยเหลือจากเพียงฟ้าเขาก็สาบานกับตนเลยว่าจะดูแลคนๆนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

และก็เป็นแบบนี้ทุกวันจนเวลาผ่านไป 2 ปีย่างเข้าปีที่ 3 ชีวิตที่สงบสุขทั้งชีวิตนี้เหมือนเธอไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้มีชีวิตดีๆแบบคนอื่นเขา

ถึงแม้ทางครอบครัวของพี่เพียงฟ้าจะต่อต้านเขาขนาดไหนแต่พี่เพียงฟ้าก็ไม่เคยสนใจเลยสักครั้ง แถมยังจับมือเราแน่นขึ้นทุกวันอีก

"มาแล้ว"

ร่างบางหอบของพะรุงพะรังเดินเข้ามาหาคนที่นอนอยู่บนเตียงจนคนพี่ต้องลุกขึ้นเพื่อมาช่วยยกของ

"เยอะแยะไปหมด"

"เดี๋ยวหมอเหมือนเธอจะรักษาพี่เองเชื่อมือหมอได้"

"แค่เห็นหน้าเธอพี่ก็หายปวดแล้ว"

"อ๊ะหรอ"

เสียงล้อเลียนของเหมือนเธอทำเอาคนพี่หลุดขำออกมาเพราะทนเอ็นดูภรรยาตัวน้อยของตนไม่ไหว

ทำไมน่ารักอย่างงี้นะ...

...08:20 น....

"พี่เพียง"

"ว่าไงครับ"

"เรื่องที่บ้านของพี่"

"เหมือนเธอ"

แขนแกร่งโอบกอดร่างของภรรยาไว้แนบอก เขารู้ดีว่าเหมือนเธอกำลังหมายถึงอะไร

"เธอไม่ต้องห่วงนะ พี่รักเธอไม่ว่าจะยังไงพี่จะไม่ทิ้งเธอเด็ดขาด"

"อื้อ พี่พูดแล้วนะ"

ร่างเล็กโอบกอดสามีอย่างสุดรัก เขาเชื่อคำพูดของพี่เพียงฟ้าอย่างสุดใจ

ครืนน~~ ครืนน~~

มาเฟียหนุ่มปล่อยร่างเล็กของภรรยาก่อนจะออกไปรับโทรศัพท์ด้านนอกระเบียง ใบหน้าตึงเครียดปรากฏทันทีหลังจากกดรับสาย

ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของเหมือนเธอที่ยืนมองอยู่ด้านใน มือเล็กกุมมือกันแน่น ความเป็นห่วงสามีปะทุขึ้นกลางอกทันทีและไม่มีทีท่าว่าจะลดลง

"เหมือนเธอพี่มีธุระด่วนเข้าคืนนี้อาจจะกลับดึกหน่อยนะครับ"

"ให้เรารอมั้ย"

"นอนก่อนเลยครับกว่าพี่จะกลับ"

"อื้อ พี่ขับรถดีๆนะ"

มาเฟียหนุ่มพยักหน้าตอบรับภรรยาก่อนจะจูบที่หน้าผากมนอย่างแสนรัก ขายาวก้าวออกจากห้องไปหลงเหลือเพียงเด็กหนุ่มวัย 18 ปีเพียงลำพัง

"พี่"

ไม่รู้เพราะอะไรทำไมถึงรู้สึกกลัวขึ้นมาดื้อๆ ความรู้สึกโดดเดี่ยวนี้มันกลับมาอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานมากๆแล้ว

...01:30 น....

"ฮัลโหลพี่เพียง"

"พี่ยุ่งอยู่เหมือนเธอ ไว้พี่โทรกลับนะ"

"ครับ"

ปลายสายถูกตัดไปหลังจากบทสนทนาเมื่อครู่จบลง เหมือนเธอพาตัวเองมายังเตียงกว้างก่อนจะตัดสินใจปิดไฟนอน

เขาเข้าใจอีกฝ่ายทุกอย่าง เพียงฟ้าเป็นมาเฟียที่กำลังจะได้ขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งค์คนต่อไป ภาระหน้าที่ย่อมมีมากโขเพราะฉะนั้นเขาจะไม่ทำตัวงี่เง่าให้อีกฝ่ายต้องหนักใจอย่่งแน่นอน

...2 weeks later...

...12:00 น....

"ฮัลโหลพี่เพียง"

'ว่าไงครับ'

"คืนนี้พี่กลับห้องหรือเปล่า เราจะได้เตรียมอาหารไว้รอ"

'คืนนี้หรอคงไม่ได้กลับพี่มีนัดต่อที่บ้าน'

"อ่าวหรอ"

'ไว้วันหลังนะ'

"อื้อ เรารอนะ"

มือเรียวกดวางสายหลังจากว่าจบก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆอย่างช้าๆ

"อีกครั้งที่พี่ปฏิเสธเรา เราไม่ได้อยากจะงี่เง่าหรอกนะแต่ช่วงนี้พี่กลับบ้านทุกวันเลย"

"ปกติพี่แทบไม่อยากจะกลับบ้านเลยนี่นา"

พรางคิดสงสัยแต่หาได้คำตอบจากความสงสัยนี้ เขารู้เพียงแค่ว่าคนพี่มีคู่หมั้นหมายที่กำลังจะแต่งงานกัน แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ยังเชื่อในคำพูดของพี่ที่เคยบอกเอาไว้ว่าจะรักเพียงแค่เหมือนเธอคนนี้เท่านั้น

...1 month later...

...02:00 น....

[ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ]

"ติดต่อไม่ได้อีกแล้ว"

ร่างผอมบางของโอเมก้าตัวน้อยเริ่มสั่นคลอนเพราะใครอีกคนที่เขากำลังคิดถึงช่วงนี้ห่างหายกันไป

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนเขาตั้งตัวรับไม่ทัน หลังจากที่คนพี่ออกไปวันนั้นระยะห่างของความสัมพันธ์ก็เริ่มมีมากขึ้น

จากวันเป็นสองวัน สองวันเป็นอาทิตย์ และอาทิย์เป็นเดือน

ร่างบางในชุดนอนสีขาวที่ตอนนี้กำลังเช็ดน้ำตาที่มันรินไหลลงมาอาบแก้มมนทั้งสองข้าง

ดวงตาพร่ามัวบวกกับอาการเจ็บที่อกข้างซ้ายสุดแสนจะทรมานสำหรับเขาคนนี้

เพราะเคยถูกทอดทิ้งมาก่อนเหมือนเธอจึงรู้ว่ามันน่ากลัวมากแค่ไหนเพราะงั้นเขาจึงกลัวว่าจะถูกทิ้งไปอีกรอบ

เพราะเป็นโอเมก้าที่อ่อนแอ ใครๆก็มักจะทิ้งขว้างงั้นหรอ

ทำไมโลกถึงไม่ยุติธรรมกับโอเมก้าอย่างเขาบ้าง

"ฮึก!..พี่"

ทำได้แค่ร้องไห้และเรียกหาแค่นั้น เหมือนกับ 5 ปีก่อนที่เขาร้องไห้หาพ่อกับแม่แต่ก็ทำได้แค่ร้องเรียกหา เพราะถึงยังไงสิ่งที่เขาเรียกหาก็ไม่มีวันกลับมาหาเขาอีกแล้ว

...1 week later...

...09:00 น....

'ฮัลโหลค่ะน้องเธอ'

"พี่พัชชา"

'ว่าไงคะคนสวยของพี่พัช'

"คือเธอมีอะไรจะปรึกษาหน่อยอะครับ"

'ว่าไงคะ'

"ช่วงนี้เธอรู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวแปลกๆ แถมยังอาเจียนไม่หยุดอีก กินข้าวไม่ค่อยได้ด้วย"

'ไม่ลองไปหาหมอดูคะหรือจะมาให้พี่พัชตรวจให้ก็ได้'

"ช่วงนี้พี่เพียงไม่อยู่ด้วยอะครับเธอไม่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียว"

'อ๋อ แล้วน้องเธอปวดท้องหรือเปล่า'

"ไม่นะครับ"

'จะว่าอาหารเป็นพิษก็ไม่ใช่ อาการแบบเนี้ยคล้ายๆอาการแพ้ท้องเลยค่ะ'

"..."

'งั้นเดี๋ยวพี่ส่งที่ตรวจครรภ์ไปให้ที่ห้องนะคะ น่าจะถึงบ่ายๆน้องเหมือนเธอลองตรวจดูนะเผื่อจะมีข่าวดี'

"ได้ครับ ขอบคุณมากๆเลยนะครับพี่พัชชา"

'ยินดีค่ะ'

มือเรียวกดวางสายก่อนจะเงยหน้ามองตัวเองในกระจก ถ้าท้องจริงๆพี่เพียงจะดีใจมั้ย ลูกของเราเขาจะยอมรับหรือเปล่า

แต่ช่วงนี้พี่เพียงหายไปเลย ติดต่อก็ไม่ได้ ห้องก็ไม่กลับ ที่โทรกลับมาล่าสุดก็เมื่ออาทิตย์ก่อนบอกจะไปดูงานที่ต่างประเทศ

"เราคิดถึงพี่จัง"

ไม่รู้ว่ากี่วันแล้วที่เราต้องนอนหลับไปคนเดียวโดยที่ไม่มีพี่...

...2 days later...

...12:00 น....

"เหมือนเธอ"

ร่างสูงกำยำของมาเฟียหนุ่มร้องเรียกหาภรรยาตัวน้อยเมื่อกลับมาถึงห้องในรอบกี่เดือนก็ไม่อาจรู้

"พี่หรอ"

เหมือนเธอในชุดนอนสีขาวตัวใหญ่เดินออกมาจากห้องนอนด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาช้ำบวม จมูกแดงเหมือนพึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

"เป็นไรร้องไห้ทำไม"

มาเฟียหนุ่มสวมกอดภรรยาอย่างสุดรัก มือหนาลูบหลังคนน้องเป็นการปลอบขวัญ ในใจพรางนึกว่าภรรยาเจอเรื่องร้ายอะไรมา

"พี่ปล่อย"

เหมือนเธอใช้แรงที่มีผลักร่างของคนพี่ออกให้ห่างจากตัว ใบหน้าหวานที่เคยเปื้อนรอยยิ้มตอนนี้กลับมีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง

"เหมือนเธอเป็นอะไร"

"พี่นั่นแหละ"

"พี่ทำอะไร"

คำพูดที่เตรียมเอาไว้พอถึงเวลาจริงๆมันกลับกลืนลงคอไปจนหมด เด็กหนุ่มทำได้แค่ยืนร้องไห้อย่างน่าสงสาร โดยมีคนพี่ที่ยืนมองอย่างไม่เข้าใจ

"ฮึก!..พี่"

ร่างเล็กที่พยายามปาดน้ำตาที่มันไหลลงมาไม่หยุดอย่างยากลำบาก เรี่ยวแรงแทบจะไม่มียืน พอนึกไปถึงเรื่องเมื่อ 2 วันก่อนทีไรความเจ็บก็วิ่งชนหัวใจจนปวดไปหมด

"เหมือนเธอเป็นอะไรอย่าเอาแต่ร้องไห้"

"แล้วพี่จะไม่ให้เราร้องได้ยังไง"

"แล้วมันเกิดอะไรขึ้นบอกพี่มา"

"พี่หายไปไหนมา"

"..."

"พี่หายไปติดต่อไม่ได้ ข่าวคราวก็ไม่ได้ยิน"

"พี่ทำงานไงเหมือนเธอ ช่วงนั้นพี่ยุ่งๆ"

ยิ่งได้ฟังคำพูดแก้ตัวของคนรักก็ยิ่งทำให้ดวงใจน้อยๆของเขาเองสลาย คนเดียวที่เขาไว้ใจที่สุด และรักที่สุด ทำไมถึงยังทำร้ายเขาได้ลงคอ

"พี่เพียงฟ้า"

ร่างเล็กหล่นลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรง สร้างความตกใจให้กับคนพี่จนต้องเข้ามาประคองร่างเล็กๆนี้เอาไว้

"เหมือนเธอเป็นอะไรไม่สบายหรอ"

"ทั้งๆที่พี่บอกว่ารักเรามากแล้วแท้ๆ"

"..."

"ทั้งๆที่เราก็เชื่อในคำพูดของพี่อย่างสุดหัวใจ"

เพียงฟ้ามองหน้าคนในอ้อมกอดอย่างไม่เข้าใจ เหตุอะไรถึงทำให้ลูกแมวน้อยของเขามีสภาพแบบนี้

"ไหนพี่บอกจะไม่แต่งงานกับเขาไง"

"..."

"แล้วทำไมพี่ถึงไปแต่งงานกับเขาที่ต่างประเทศได้"

"เหมือนเธอ"

แขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กแน่นเหมือนกลัวว่าคนๆนี้จะหายไป ความผิดของเขาเองเรื่องที่แต่งงาน แต่คำมั่นสัญญาที่จะไม่ทิ้งเหมือนเธอไปมันยังอยู่

"พี่ไม่รักเราแล้วหรอ"

เหมือนเธอเงยหน้าจ้องมองคนรักอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาพร่ามัวเพราะน้ำตาหลั่งไหลไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นร่ำไห้ที่พอใครได้ยินแล้วต้องสงสาร

"รักสิ ทำไมพี่จะไม่รัก"

"แล้วไหนพี่บอกจะไม่แต่งงานไง"

"เหมือนเธอ"

"ทำไมพี่โกหกเรา"

เสียงหวานปนเศร้าเอ่ยอย่างคนไม่เข้าใจอะไรในตัวคนรักของตน เหตุผลอะไรทำไมคนพี่ถึงต้องโกหกเขาแล้วไปแต่งงานกับใครอีกคนได้

"เขาเป็นคู่แห่งโชคชะตาของพี่"

"..."

"พี่ปฏิเสธไม่ได้"

เหมือนถูกสายฟ้าฟาดที่กลางใจ คู่แห่งโชคชะตาได้มาพบเจอกัน ก็คงยากที่จะปล่อยให้หลุดมือไปได้ กับเขาคนนี้ที่เป็นเพียงโอเมก้าธรรมดาจะเอาอะไรไปสู้เขาได้

"เหมือนเธอทุกอย่างระหว่างเรายังเหมือนเดิม แต่พี่แค่ต้องแบ่งเวลาไปให้เขาด้วย"

"แต่เรากำลังจะมีลูกด้วยกันนะพี่เพียง"

"..."

"หมายความว่าไง"

"เราท้อง"

ประโยคเมื่อครู่ทำเอามาเฟียหนุ่มทำอะไรไม่ถูก มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้

"ไปเอาออก"

"พี่ว่าไงนะ"

"เอาเด็กออก"

"พี่เพียง! นี่ลูกของเรานะ"

คำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากสามีทำเอาเศษฝุ่นหัวใจของเหมือนเธอล่องลอยไปในอากาศ ใยคนรักของเขาถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทำไมถึงใจร้ายได้แม้กระทั่งลูกของตัวเอง

"ถ้าไม่อยากกลับไปอยู่ในจุดเดิมที่เคยอยู่ก็ไปเอาเด็กออกซะ"

"..."

"ภาระมากพอแล้วไม่อยากมีภาระเพิ่ม"

"พี่เพียง"

ทั้งๆที่เรามั่นใจว่าความรักของเรามากพอแล้วแท้ๆ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ คู่แห่งโชคชะตาอะไรนั่นทำไมถึงต้องเข้ามาทำลายความรักของเขาด้วย

ร่างกำยำของมาเฟียหนุ่มเดินออกจากห้องไปด้วยความโมโห เหลือเพียงร่างเล็กของเหมือนเธอไว้เพียงลำพัง

เสียงร้องเหมือนใจจะขาดดังทั่วทั้งห้อง น้ำตาที่ไหลไม่เคยพอหยดลงพื้นจนเฉอะแฉะ ความรู้สึกที่เคยถูกทอดทิ้งหวนกลับมาอีกครั้งและครั้งนี้เขากลับมืดแปดด้าน

ถ้าเขาไม่เก็บเด็กไว้เพียงฟ้ายังพอเมตตาเขา แต่ถ้าเก็บไว้เขาก็จะถูกเฉดหัวกลับไปอยู่ที่เดิมที่เคยอยู่

ทำไมพอเป็นเหมือนเธอคนนี้แล้วใครๆกลับไม่ต้องการ เพราะเป็นโอเมก้าหรอ เพราะไม่ได้เกิดในบ้านคนรวย หรือเพราะเขาเป็นเขา

"แม่จะไม่ทำร้ายหนูเด็ดขาด ไม่ว่าจะยังไงแม่ก็จะปกป้องหนูจนตัวตายแม่ก็ยอม"

...TBC....

......เพียงเธอ......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***