คุณเชื่อเรื่องคู่แห่งโชคชะตาไหม?

แล้วถ้าปัญหาเรื่องคู่แห่งโชคชะตาเกิดขึ้นกับตัวคุณเอง คุณจะทำยังไง?

...01:20 น....

"ฮัลโหลพี่พัช"

'น้องเธอ ไอ้เพียงอยู่กับพวกพี่นะคะ'

"เมาอีกแล้วหรอพี่พัช"

'ใช่ค่ะ คนสวยนอนก่อนเลยนะคะทางนี้พวกพี่จัดการเอง'

"เธอฝากด้วยนะครับ"

'ไม่ต้องห่วงนะคะพี่ตะวันก็อยู่หายห่วงได้'

"ขอบคุณมากครับ"

'ค่ะ'

ร่างเล็กของเด็กชายวัย 18 ปี ที่พ่วงตำแหน่งโอเมก้าตัวน้อยกำลังกระวนกระวายใจเพียงเพราะห่วงใครบางคนที่เมาแอ๋เป็นภาระเพื่อนฝูงอยู่ที่ร้านเหล้าตอนนี้

เหมือนเธอเป็นโอเมก้าเบี้ยล่างต่ำสุดของชนชั้นนี้ เขาโชคดีที่ได้มาเจอกับอัลฟ่ามหาอำนาจอย่าง'เพียงฟ้า'

การเป็นโอเมก้ามันทำให้การใช้ชีวิตในโลกภายนอกลำบากมากสำหรับเขา เพราะเป็นชนชั้นที่ต่ำที่สุด จึงมักถูกรังแกจากพวกอัลฟ่าหัวสูงอยู่บ่อยๆ

แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เขากลายเป็นโอเมก้าที่อยู่เหนืออัลฟ่าบางคนเพียงเพราะสามีของเขาเป็นมาเฟีย

แต่ก็ไม่วายมักถูกนินทาลับหลังเรื่องความเลื่อมล้ำของชนชั้นและฐานะ

"หลายวันมานี้พี่มักจะบ่นปวดหลัง เราเตรียมลูกประคบไว้นวดให้พี่ดีกว่า"

ไวเทียบเท่าความคิดมือเรียวสวยของเหมือนเธอก็จัดเตรียมสมุนไพรที่พึ่งได้จากจีนอาทิตย์ก่อนมาทำลูกประคบไว้เตรียมนวดให้สามีของตน

เหมือนเธอเป็นคนสวย จิตใจอ่อนโยน ถึงแม้โลกภายนอกจะโหดร้ายกับเขาขนาดไหนแต่เหมือนเธอก็ไม่เคยเก็บเรื่องพวกนั้นมาใส่ใจเลยสักครั้ง

เพราะเป็นโอเมก้าจึงมักไม่เป็นที่ต้องการของใครๆ แม้กระทั่งพ่อและแม่ของเขาเอง

...02:00 น....

ร่างผอมบางของเด็กหนุ่มพลิกตัวบนเตียงนุ่มไปมา ใบหน้าหวานดุจดั่งน้ำผึ้งป่าของเหมือนเธอแสดงสีหน้าเป็นกังวลเมื่อนึกถึงเรื่องอาทิตย์ที่ผ่านมา

"ช่วงนี้พี่เป็นกังวลเพราะต้องแต่งงานใช่มั้ย"

เสียงหวานเอื้อยแอ้วอย่างแผ่วเบา แต่ในใจกับกระตุกจนเจ็บทุกครั้งที่นึกถึงวันวิวาห์คนรักของตนกับคนอื่น

"เราเชื่อใจพี่นะ"

หลังจากที่นอนคิดเรื่องต่างๆจนเวลาผ่านไปสักพักเหมือนเธอก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ปล่อยให้การหลับใหลซ่อมแซมความเจ็บปวดที่อยู่ในใจ

ถึงแม้ตื่นขึ้นมาจะต้องรู้สึกเจ็บอีกครั้งก็เถอะ...

...09:10 น....

แกร๊ก~~

ประตูบานหรูถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างกำยำของมาเฟียหนุ่มวัย 22 ปี เพียงฟ้าเป็นมาเฟียตระกูลใหญ่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งเดี๋ยวที่วงการมาเฟียไม่อยากจะมีเรื่องด้วย

มหาอำนาจของพ่อเพียงฟ้าถือเป็นที่เลื่องลือกันทั่ว และตำแหน่งหัวหน้าแก๊งค์คนต่อไปก็คือเพียงฟ้าคนนี้

ภาระหน้าที่ที่ตามมาหนักหนาสาหัสจนบางครั้งเขาก็อยากจะระเบิดทุกสิ่งทุกอย่างไปให้มันจบๆ แต่สิ่งที่เยียวยาจิตใจของเขาได้ดีมาตลอดก็คงจะเป็นภรรยาตัวน้อยของเขา'เหมือนเธอ'

เพียงฟ้าไปเจอเหมือนเธอที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งที่เขาคนนี้เป็นเจ้าของที่ดิน ความบังเอิญเจอกันทำให้เขาประทับใจในตัวของเหมือนเธอมากๆ รูปร่างที่น่าหลงใหล กับใบหน้าน่ารักที่มองยังไงก็ไม่เบื่อ

เขาตัดสินใจซื้อตัวเหมือนเธอมาจากเจ้าของร้าน สืบสาวหาประวัติก็ได้รู้ว่าเหมือนเธอเป็นโอเมก้าที่ถูกพ่อกับแม่เอามาขายให้กับเจ้าของร้านเพื่อนำเงินไปใช้หนี้

เด็กหนุ่มวัย 16 ปี ที่ต้องสู้ชีวิตเพียงลำพังกับโลกที่ไม่ยุติธรรมกับเขาเลยสักนิด

"พี่กลับมาแล้วหรอ"

เสียงหวานที่ฟังไม่เคยเบื่อพาร่างตัวเองมาหยุดอยู่ต่อหน้าของเขา เหมือนเธอส่งยิ้มหวานมาให้มาเฟียหนุ่มก่อนจะพุ่งคำถามหลายคำถามใส่เขา จนคนพี่ต้องรีบเบรคเพราะฟังคำถามของน้องไม่ทัน

"ค่อยๆพูดครับคนเก่ง พี่ฟังไม่ทัน"

"พี่หิวอะป่าว เราทำข้าวให้เอามั้ย"

"งั้นฝากด้วยนะพี่ไปอาบน้ำก่อน"

"แล้วพี่อยากกินอะไรครับ"

"อะไรก็ได้ที่เธอทำ พี่กินได้หมด"

"โอเคค้าบ"

ว่าจบก็รีบวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าครัวไปทันที ก็น่ารักขนาดนี้จะไม่ให้รักได้ยังไง

...20:00 น....

"พี่เพียง"

"หื้ม"

ร่างเล็กในชุดนอนแสนน่ารักลุกขึ้นนั่งจุ๊มปุ๊กมองหน้าสามีของตนด้วยความสงสัย

แต่จะถามออกไปก็ใช่ว่าจะควรถาม มันเป็นเรื่องที่เขาสงสัยแต่ก็กลัวว่าถ้าถามไปแล้วจะทำลายบรรยากาศของอีกฝ่าย

"เปล่าๆ เราลืมแล้ว"

"บ๊องไง"

"พี่ว่าเราหรอ"

"ชมต่างหาก"

"ไม่ใช่อะ พี่ว่าเรา"

ใบหน้าง้ำงอของเหมือนเธอเรียกสายแต่เอ็นดูจากมาเฟียหนุ่มได้เป็นอย่างดี ตั้งแต่ซื้อตัวเหมือนเธอมาวัันนั้นวันเวลาก็ผ่่านไป 2 ปีกว่าแล้วที่เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน

เหมือนเธอที่คิดว่าน่ารักจนอยากได้มาครอบครองเอาไว้เอง พอได้รู้จักจริงๆน้องน่ารักกว่าที่คิดไว้เป็นร้อยเท่า

"พี่เมื่อยอะป่าวเราทำลูกประคบไว้เรานวดให้มั้ย"

"ดีเลย พี่ปวดหลังอยู่พอดี"

"งั้นแป๊บนึงนะเราไปต้มลูกประคบก่อน"

ร่างผอมบางรีบวิ่งลงจากเตียงทันทีหลังว่าจบ มือเล็กหยิบตะกร้าที่เต็มไปด้วยลูกประคบติดมือไปก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ครัว

กลิ่นหอมอบอวนของสมุนไพรจีนที่ได้กลิ่นแล้วทำให้โล่งจมูกทันทีล่องลอยไปทั่วทั้งห้อง มือเล็กตักลูกประคบขึ้นมาวางไว้ในตะกร้าหวายราคาแพงตามเดิมอย่างคล่องแคล่ว

ตั้งแต่ที่ได้รับความช่วยเหลือจากเพียงฟ้าเขาก็สาบานกับตนเลยว่าจะดูแลคนๆนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

และก็เป็นแบบนี้ทุกวันจนเวลาผ่านไป 2 ปีย่างเข้าปีที่ 3 ชีวิตที่สงบสุขทั้งชีวิตนี้เหมือนเธอไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้มีชีวิตดีๆแบบคนอื่นเขา

ถึงแม้ทางครอบครัวของพี่เพียงฟ้าจะต่อต้านเขาขนาดไหนแต่พี่เพียงฟ้าก็ไม่เคยสนใจเลยสักครั้ง แถมยังจับมือเราแน่นขึ้นทุกวันอีก

"มาแล้ว"

ร่างบางหอบของพะรุงพะรังเดินเข้ามาหาคนที่นอนอยู่บนเตียงจนคนพี่ต้องลุกขึ้นเพื่อมาช่วยยกของ

"เยอะแยะไปหมด"

"เดี๋ยวหมอเหมือนเธอจะรักษาพี่เองเชื่อมือหมอได้"

"แค่เห็นหน้าเธอพี่ก็หายปวดแล้ว"

"อ๊ะหรอ"

เสียงล้อเลียนของเหมือนเธอทำเอาคนพี่หลุดขำออกมาเพราะทนเอ็นดูภรรยาตัวน้อยของตนไม่ไหว

ทำไมน่ารักอย่างงี้นะ...

...08:20 น....

"พี่เพียง"

"ว่าไงครับ"

"เรื่องที่บ้านของพี่"

"เหมือนเธอ"

แขนแกร่งโอบกอดร่างของภรรยาไว้แนบอก เขารู้ดีว่าเหมือนเธอกำลังหมายถึงอะไร

"เธอไม่ต้องห่วงนะ พี่รักเธอไม่ว่าจะยังไงพี่จะไม่ทิ้งเธอเด็ดขาด"

"อื้อ พี่พูดแล้วนะ"

ร่างเล็กโอบกอดสามีอย่างสุดรัก เขาเชื่อคำพูดของพี่เพียงฟ้าอย่างสุดใจ

ครืนน~~ ครืนน~~

มาเฟียหนุ่มปล่อยร่างเล็กของภรรยาก่อนจะออกไปรับโทรศัพท์ด้านนอกระเบียง ใบหน้าตึงเครียดปรากฏทันทีหลังจากกดรับสาย

ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของเหมือนเธอที่ยืนมองอยู่ด้านใน มือเล็กกุมมือกันแน่น ความเป็นห่วงสามีปะทุขึ้นกลางอกทันทีและไม่มีทีท่าว่าจะลดลง

"เหมือนเธอพี่มีธุระด่วนเข้าคืนนี้อาจจะกลับดึกหน่อยนะครับ"

"ให้เรารอมั้ย"

"นอนก่อนเลยครับกว่าพี่จะกลับ"

"อื้อ พี่ขับรถดีๆนะ"

มาเฟียหนุ่มพยักหน้าตอบรับภรรยาก่อนจะจูบที่หน้าผากมนอย่างแสนรัก ขายาวก้าวออกจากห้องไปหลงเหลือเพียงเด็กหนุ่มวัย 18 ปีเพียงลำพัง

"พี่"

ไม่รู้เพราะอะไรทำไมถึงรู้สึกกลัวขึ้นมาดื้อๆ ความรู้สึกโดดเดี่ยวนี้มันกลับมาอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานมากๆแล้ว

...01:30 น....

"ฮัลโหลพี่เพียง"

"พี่ยุ่งอยู่เหมือนเธอ ไว้พี่โทรกลับนะ"

"ครับ"

ปลายสายถูกตัดไปหลังจากบทสนทนาเมื่อครู่จบลง เหมือนเธอพาตัวเองมายังเตียงกว้างก่อนจะตัดสินใจปิดไฟนอน

เขาเข้าใจอีกฝ่ายทุกอย่าง เพียงฟ้าเป็นมาเฟียที่กำลังจะได้ขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งค์คนต่อไป ภาระหน้าที่ย่อมมีมากโขเพราะฉะนั้นเขาจะไม่ทำตัวงี่เง่าให้อีกฝ่ายต้องหนักใจอย่่งแน่นอน

...2 weeks later...

...12:00 น....

"ฮัลโหลพี่เพียง"

'ว่าไงครับ'

"คืนนี้พี่กลับห้องหรือเปล่า เราจะได้เตรียมอาหารไว้รอ"

'คืนนี้หรอคงไม่ได้กลับพี่มีนัดต่อที่บ้าน'

"อ่าวหรอ"

'ไว้วันหลังนะ'

"อื้อ เรารอนะ"

มือเรียวกดวางสายหลังจากว่าจบก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆอย่างช้าๆ

"อีกครั้งที่พี่ปฏิเสธเรา เราไม่ได้อยากจะงี่เง่าหรอกนะแต่ช่วงนี้พี่กลับบ้านทุกวันเลย"

"ปกติพี่แทบไม่อยากจะกลับบ้านเลยนี่นา"

พรางคิดสงสัยแต่หาได้คำตอบจากความสงสัยนี้ เขารู้เพียงแค่ว่าคนพี่มีคู่หมั้นหมายที่กำลังจะแต่งงานกัน แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ยังเชื่อในคำพูดของพี่ที่เคยบอกเอาไว้ว่าจะรักเพียงแค่เหมือนเธอคนนี้เท่านั้น

...1 month later...

...02:00 น....

[ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ]

"ติดต่อไม่ได้อีกแล้ว"

ร่างผอมบางของโอเมก้าตัวน้อยเริ่มสั่นคลอนเพราะใครอีกคนที่เขากำลังคิดถึงช่วงนี้ห่างหายกันไป

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนเขาตั้งตัวรับไม่ทัน หลังจากที่คนพี่ออกไปวันนั้นระยะห่างของความสัมพันธ์ก็เริ่มมีมากขึ้น

จากวันเป็นสองวัน สองวันเป็นอาทิตย์ และอาทิย์เป็นเดือน

ร่างบางในชุดนอนสีขาวที่ตอนนี้กำลังเช็ดน้ำตาที่มันรินไหลลงมาอาบแก้มมนทั้งสองข้าง

ดวงตาพร่ามัวบวกกับอาการเจ็บที่อกข้างซ้ายสุดแสนจะทรมานสำหรับเขาคนนี้

เพราะเคยถูกทอดทิ้งมาก่อนเหมือนเธอจึงรู้ว่ามันน่ากลัวมากแค่ไหนเพราะงั้นเขาจึงกลัวว่าจะถูกทิ้งไปอีกรอบ

เพราะเป็นโอเมก้าที่อ่อนแอ ใครๆก็มักจะทิ้งขว้างงั้นหรอ

ทำไมโลกถึงไม่ยุติธรรมกับโอเมก้าอย่างเขาบ้าง

"ฮึก!..พี่"

ทำได้แค่ร้องไห้และเรียกหาแค่นั้น เหมือนกับ 5 ปีก่อนที่เขาร้องไห้หาพ่อกับแม่แต่ก็ทำได้แค่ร้องเรียกหา เพราะถึงยังไงสิ่งที่เขาเรียกหาก็ไม่มีวันกลับมาหาเขาอีกแล้ว

...1 week later...

...09:00 น....

'ฮัลโหลค่ะน้องเธอ'

"พี่พัชชา"

'ว่าไงคะคนสวยของพี่พัช'

"คือเธอมีอะไรจะปรึกษาหน่อยอะครับ"

'ว่าไงคะ'

"ช่วงนี้เธอรู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวแปลกๆ แถมยังอาเจียนไม่หยุดอีก กินข้าวไม่ค่อยได้ด้วย"

'ไม่ลองไปหาหมอดูคะหรือจะมาให้พี่พัชตรวจให้ก็ได้'

"ช่วงนี้พี่เพียงไม่อยู่ด้วยอะครับเธอไม่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียว"

'อ๋อ แล้วน้องเธอปวดท้องหรือเปล่า'

"ไม่นะครับ"

'จะว่าอาหารเป็นพิษก็ไม่ใช่ อาการแบบเนี้ยคล้ายๆอาการแพ้ท้องเลยค่ะ'

"..."

'งั้นเดี๋ยวพี่ส่งที่ตรวจครรภ์ไปให้ที่ห้องนะคะ น่าจะถึงบ่ายๆน้องเหมือนเธอลองตรวจดูนะเผื่อจะมีข่าวดี'

"ได้ครับ ขอบคุณมากๆเลยนะครับพี่พัชชา"

'ยินดีค่ะ'

มือเรียวกดวางสายก่อนจะเงยหน้ามองตัวเองในกระจก ถ้าท้องจริงๆพี่เพียงจะดีใจมั้ย ลูกของเราเขาจะยอมรับหรือเปล่า

แต่ช่วงนี้พี่เพียงหายไปเลย ติดต่อก็ไม่ได้ ห้องก็ไม่กลับ ที่โทรกลับมาล่าสุดก็เมื่ออาทิตย์ก่อนบอกจะไปดูงานที่ต่างประเทศ

"เราคิดถึงพี่จัง"

ไม่รู้ว่ากี่วันแล้วที่เราต้องนอนหลับไปคนเดียวโดยที่ไม่มีพี่...

...2 days later...

...12:00 น....

"เหมือนเธอ"

ร่างสูงกำยำของมาเฟียหนุ่มร้องเรียกหาภรรยาตัวน้อยเมื่อกลับมาถึงห้องในรอบกี่เดือนก็ไม่อาจรู้

"พี่หรอ"

เหมือนเธอในชุดนอนสีขาวตัวใหญ่เดินออกมาจากห้องนอนด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาช้ำบวม จมูกแดงเหมือนพึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

"เป็นไรร้องไห้ทำไม"

มาเฟียหนุ่มสวมกอดภรรยาอย่างสุดรัก มือหนาลูบหลังคนน้องเป็นการปลอบขวัญ ในใจพรางนึกว่าภรรยาเจอเรื่องร้ายอะไรมา

"พี่ปล่อย"

เหมือนเธอใช้แรงที่มีผลักร่างของคนพี่ออกให้ห่างจากตัว ใบหน้าหวานที่เคยเปื้อนรอยยิ้มตอนนี้กลับมีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง

"เหมือนเธอเป็นอะไร"

"พี่นั่นแหละ"

"พี่ทำอะไร"

คำพูดที่เตรียมเอาไว้พอถึงเวลาจริงๆมันกลับกลืนลงคอไปจนหมด เด็กหนุ่มทำได้แค่ยืนร้องไห้อย่างน่าสงสาร โดยมีคนพี่ที่ยืนมองอย่างไม่เข้าใจ

"ฮึก!..พี่"

ร่างเล็กที่พยายามปาดน้ำตาที่มันไหลลงมาไม่หยุดอย่างยากลำบาก เรี่ยวแรงแทบจะไม่มียืน พอนึกไปถึงเรื่องเมื่อ 2 วันก่อนทีไรความเจ็บก็วิ่งชนหัวใจจนปวดไปหมด

"เหมือนเธอเป็นอะไรอย่าเอาแต่ร้องไห้"

"แล้วพี่จะไม่ให้เราร้องได้ยังไง"

"แล้วมันเกิดอะไรขึ้นบอกพี่มา"

"พี่หายไปไหนมา"

"..."

"พี่หายไปติดต่อไม่ได้ ข่าวคราวก็ไม่ได้ยิน"

"พี่ทำงานไงเหมือนเธอ ช่วงนั้นพี่ยุ่งๆ"

ยิ่งได้ฟังคำพูดแก้ตัวของคนรักก็ยิ่งทำให้ดวงใจน้อยๆของเขาเองสลาย คนเดียวที่เขาไว้ใจที่สุด และรักที่สุด ทำไมถึงยังทำร้ายเขาได้ลงคอ

"พี่เพียงฟ้า"

ร่างเล็กหล่นลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรง สร้างความตกใจให้กับคนพี่จนต้องเข้ามาประคองร่างเล็กๆนี้เอาไว้

"เหมือนเธอเป็นอะไรไม่สบายหรอ"

"ทั้งๆที่พี่บอกว่ารักเรามากแล้วแท้ๆ"

"..."

"ทั้งๆที่เราก็เชื่อในคำพูดของพี่อย่างสุดหัวใจ"

เพียงฟ้ามองหน้าคนในอ้อมกอดอย่างไม่เข้าใจ เหตุอะไรถึงทำให้ลูกแมวน้อยของเขามีสภาพแบบนี้

"ไหนพี่บอกจะไม่แต่งงานกับเขาไง"

"..."

"แล้วทำไมพี่ถึงไปแต่งงานกับเขาที่ต่างประเทศได้"

"เหมือนเธอ"

แขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กแน่นเหมือนกลัวว่าคนๆนี้จะหายไป ความผิดของเขาเองเรื่องที่แต่งงาน แต่คำมั่นสัญญาที่จะไม่ทิ้งเหมือนเธอไปมันยังอยู่

"พี่ไม่รักเราแล้วหรอ"

เหมือนเธอเงยหน้าจ้องมองคนรักอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาพร่ามัวเพราะน้ำตาหลั่งไหลไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นร่ำไห้ที่พอใครได้ยินแล้วต้องสงสาร

"รักสิ ทำไมพี่จะไม่รัก"

"แล้วไหนพี่บอกจะไม่แต่งงานไง"

"เหมือนเธอ"

"ทำไมพี่โกหกเรา"

เสียงหวานปนเศร้าเอ่ยอย่างคนไม่เข้าใจอะไรในตัวคนรักของตน เหตุผลอะไรทำไมคนพี่ถึงต้องโกหกเขาแล้วไปแต่งงานกับใครอีกคนได้

"เขาเป็นคู่แห่งโชคชะตาของพี่"

"..."

"พี่ปฏิเสธไม่ได้"

เหมือนถูกสายฟ้าฟาดที่กลางใจ คู่แห่งโชคชะตาได้มาพบเจอกัน ก็คงยากที่จะปล่อยให้หลุดมือไปได้ กับเขาคนนี้ที่เป็นเพียงโอเมก้าธรรมดาจะเอาอะไรไปสู้เขาได้

"เหมือนเธอทุกอย่างระหว่างเรายังเหมือนเดิม แต่พี่แค่ต้องแบ่งเวลาไปให้เขาด้วย"

"แต่เรากำลังจะมีลูกด้วยกันนะพี่เพียง"

"..."

"หมายความว่าไง"

"เราท้อง"

ประโยคเมื่อครู่ทำเอามาเฟียหนุ่มทำอะไรไม่ถูก มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้

"ไปเอาออก"

"พี่ว่าไงนะ"

"เอาเด็กออก"

"พี่เพียง! นี่ลูกของเรานะ"

คำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากสามีทำเอาเศษฝุ่นหัวใจของเหมือนเธอล่องลอยไปในอากาศ ใยคนรักของเขาถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทำไมถึงใจร้ายได้แม้กระทั่งลูกของตัวเอง

"ถ้าไม่อยากกลับไปอยู่ในจุดเดิมที่เคยอยู่ก็ไปเอาเด็กออกซะ"

"..."

"ภาระมากพอแล้วไม่อยากมีภาระเพิ่ม"

"พี่เพียง"

ทั้งๆที่เรามั่นใจว่าความรักของเรามากพอแล้วแท้ๆ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ คู่แห่งโชคชะตาอะไรนั่นทำไมถึงต้องเข้ามาทำลายความรักของเขาด้วย

ร่างกำยำของมาเฟียหนุ่มเดินออกจากห้องไปด้วยความโมโห เหลือเพียงร่างเล็กของเหมือนเธอไว้เพียงลำพัง

เสียงร้องเหมือนใจจะขาดดังทั่วทั้งห้อง น้ำตาที่ไหลไม่เคยพอหยดลงพื้นจนเฉอะแฉะ ความรู้สึกที่เคยถูกทอดทิ้งหวนกลับมาอีกครั้งและครั้งนี้เขากลับมืดแปดด้าน

ถ้าเขาไม่เก็บเด็กไว้เพียงฟ้ายังพอเมตตาเขา แต่ถ้าเก็บไว้เขาก็จะถูกเฉดหัวกลับไปอยู่ที่เดิมที่เคยอยู่

ทำไมพอเป็นเหมือนเธอคนนี้แล้วใครๆกลับไม่ต้องการ เพราะเป็นโอเมก้าหรอ เพราะไม่ได้เกิดในบ้านคนรวย หรือเพราะเขาเป็นเขา

"แม่จะไม่ทำร้ายหนูเด็ดขาด ไม่ว่าจะยังไงแม่ก็จะปกป้องหนูจนตัวตายแม่ก็ยอม"

...TBC....

......เพียงเธอ......

จากกันครั้งสุดท้ายแม้ไม่ได้เอ่ยคำลา...

...18 years later...

...10:20 น....

"คุณพ่อขา"

"ว่าไงคะ"

เด็กหญิงวัย 16 ปี สาวเท้าเดินมาหาพ่อของตนด้วยความเร่งรีบ ในมือถือโทรศัพท์ราคาแพงก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปกอดคนเป็นพ่อที่นั่งอยู่โซฟาตัวใหญ่

"อ้อนเอาอะไรคะ"

"พรุ่งนี้วันเกิดเพลงแล้วคุณพ่อจะให้อะไรเพลงน๊า?"

"ถึงพรุ่งนี้ก็รู้เองแหละลูก อย่าเซ้าซี้คุณพ่อเลย"

ชายวัย 38 ปี ที่พ่วงตำแหน่งภรรยาของหัวหน้ามาเฟียเดินถือแก้วกาแฟมาวางไว้ที่โต๊ะหรู ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆสามีของตน

"โถ่คุณแม่ขา ก็เพลงอยากรู้นิ"

"แล้วมันจะเรียกเซอร์ไพรส์หรอคะลูกเพลง"

"เอาล่ะๆทั้งแม่ทั้งลูกเลย"

คนเป็นพ่ออดปวดหัวไม่ไหวที่สองแม่ลูกทะเลาะกันจึงต้องเอ่ยห้ามปราม

"เย็นนี้กินอะไรดีสองพ่อลูกเดี๋ยวขวัญทำให้"

"อะไรก็ได้ขวัญทำอร่อยหมด"

"ใช่แล้ว คุณแม่ของเพลงทำอาหารอร่อยที่สุดในโลกเลย"

"ปากหวานนักนะเพลินเพลง"

"งั้นเพลงขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ"

ว่าจบร่างเล็กๆของหญิงสาวก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปทันที เรียกร้อยยิ้มจากคุณพ่อและคุณแม่อย่างอดเอ็นดูลูกสาวของตัวเองไม่ได้

"งั้นเดี๋ยวขวัญจะออกไปซื้อของมารอทำอาหารเย็น พี่เพียงอยากได้อะไรมั้ยครับ"

"ไม่ค่ะ ขวัญเอาแม่บ้านไปด้วยคนนึงนะจะได้มีคนช่วยถือของ"

"ครับ"

สายตาคมมองแผ่นหลังของภรรยาเดินจากไปก่อนจะกลับมาสนใจเอกสารที่อยู่ในมือต่อโดยไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนกำลังเดินมาหยุดอยู่ต่อหน้าของเขา

"เพียงฟ้า"

ชายวัย 40 ปีเพื่อนสนิทของเพียงฟ้าที่พ่วงตำแหน่งมือขวาของหัวหน้ามาเฟีย ที่ได้รับภารกิจให้ตามหาคนๆนึงมาตลอดระยะเวลา 18 ปี และวันนี้เขาก็เอาข่าวมารายงานเพื่อนสนิทของตนถึงแม้จะไม่ได้อะไรเลย

"เป็นไงบ้าง"

"ไม่มีเหี้ยไรเลย ว่างเปล่า"

"..."

"กูแทบจะพลิกแผ่นดินหาอยู่แล้วนะแต่ก็ไม่เจอว่ะ"

"หาต่อไป"

"มึงเลิกพยายามเถอะเพียงฟ้า 18 ปีที่ผ่านมามันก็ชัดเจนแล้วนะ"

"กูบอกมึงแล้วไงตะวัน ว่าถ้ายังหาตัวไม่เจอก็ให้หาต่อไป"

"เหมือนเธออาจจะตายไปแล้วก็ได้"

"..."

"มึงก็รู้ว่าโลกภายนอกนั่นมันโหดร้ายกับโอเมก้าอย่างน้องแค่ไหน"

"กูเชื่อว่าเหมือนเธอยังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่ง"

"พอเถอะว่ะ"

"กูขอสั่งให้มึงหาต่อไป หาจนกว่าจะเจอ"

"ควยเอ้ย"

ตะวันเดินออกไปอย่างหัวเสีย ความดื้อรั้นของเพียงฟ้าไม่มีใครเอาลงเลยจริงๆ ทั้งๆที่เป็นคนทำเขาหายไปเองแต่ทำไมกลับเป็นเขาเองที่ต้องมาคอยตามหาให้กันวะ

...19:00 น....

"คุณพ่อคุณแม่ขาวันพรุ่งนี้หนูชวนเพื่อนมาบ้านเยอะๆได้มั้ย"

"ได้อยู่แล้วค่ะ"

คนเป็นแม่ขานตอบรับลูกสาวสุดที่รักก่อนจะตักอาหารให้สามีและลูกของตัวเองทีละคน

ความสัมพันธ์ในครอบครัวของเขาถือว่าเป็นที่อิจฉาของใครหลายๆคน เพราะสามีของเป็นถึงหัวหน้ามาเฟียและยังเป็นคู่แห่งโชคชะตาของกันอีก

ถือว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบที่สุดครอบครัวนึงเลย...

...11:20 น....

"คุณแม่ขา วันนี้คุณพ่อจะกลับบ้านเร็วมั้ย"

"วันเกิดลูกทั้งทีคุณพ่อก็ต้องรีบกลับบ้านอยู่แล้วค่ะ"

"เพลงรอให้ถึงงานเลี้ยงไม่ไหวแล้วค่ะ"

เพลินเพลงเดินไปหาแม่ของตนที่นั่งอยู่โซฟาตัวหรู เด็กหญิงที่มีใบหน้าน่ารักเหมือนกับแม่ของเขาทำหน้าง้ำงอเพราะทนรอให้ถึงงานเลี้ยงวันเกิดตอนเย็นไม่ไหว

คนเป็นแม่สุดแสนจะเอ็นดูลูก มือเล็กยกขึ้นลูบหัวทุยๆของลูกสาวด้วยความเอ็นดู วันนี้เป็นวันเกิดครบ 17 ปีของลูกสาวคนเดียวของเขา

พาขวัญจึงจัดเตรียมของขวัญที่พิเศษที่สุดสำหรับแก้วตาดวงใจของเขาเอาไว้เพื่อรอเซอร์ไพรส์วันเกิดเพลินเพลงลูกสาวสุดที่รักของเขา

"งั้นหนูขอตัวไปโทรหาเพื่อนๆก่อนนะคะ"

"ค่ะ"

เพลินเพลงรีบสาวเท้าขึ้นห้องด้วยความตื่นเต้น ถึงแม้จะมีวันเกิดของเพลินเพลงทุกปี แต่สำหรับเพลินเพลงเด็กสาวคนนี้แล้วมันเป็นวันที่พิเศษและตื่นเต้นมากๆ

...13:00 น....

'ฮัลโหลน้าพัช'

"ว่าไงคะหลานสาวของน้า"

'น้าจะมาวันเกิดเพลงใช่มั้ยคะ'

"อืม น้าขอดูก่อนนะแต่น้าก็อยากไปมากๆ"

'โถ่คุณน้าขา มาเถอะน้าคะ'

"ไว้น้าว่างจะไปนะคะแต่ถ้าไปไม่ได้น้าจะฝากน้าตะวันเอาของขวัญไปให้แทนนะคะ"

'ก็ได้ค่ะ'

หญิงวัยกลางคนวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะทำงานก่อนจะเดินไปที่ตู้เอกสารที่เก็บเอกสารไว้มากมาย

พัชชาเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างบ้างาน วันๆเธอมักจะขังตัวเองไว้กับกองเอกสารที่กองเท่าภูเขา

เธอเคยเป็นหมอในหน่วยรบมาก่อน ก่อนที่เธอจะได้เข้ามาทำงานเป็นหมอส่วนตัวของเพียงฟ้า

มือของหญิงวัยกลางคนเปิดเอกสารไปมาเหมือนกำลังหาบางอย่าง เสียงเปิดกระดาษหน้าถัดไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนหมดก่อนที่เธอจะโยนเอกสารที่พึ่งเปิดกลับไปกลับมาทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี

ครืนน~~ ครืนน~~

"ฮัลโหล"

'คุณพัชชาครับมีคนมาขอเข้าพบครับ'

"ใคร"

'เป็นเด็กหนุ่ม 2 คน เขาบอกว่ามีเรื่องอยากจะคุยกับคุณพัชชาครับ'

"ฉันยังไม่สะดวก ไล่กลับไปซะ"

'แต่เขาบอกว่าคุณพัชชาเป็นคนเดียวที่จะช่วยพวกเขาได้'

"เฮ้อ ไอ้พวกนี่นิให้เข้ามา"

'ครับ'

...20:00 น....

งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นในคฤหาสน์หลังใหญ่ ในงานถูกประดับตกแต่งด้วยลูกโป่งและไฟหลากสี

ผู้คนที่มางานร่วมแสดงความยินดีกับเด็กสาวตัวน้อยในวัย 17 ปีเต็ม เสียงเพลงและเสียงพูดคุยในงานดูสนุกร่าเริง สร้างรอยยิ้มให้กับเจ้าของวันเกิดไม่น้อย

"คุณพ่อคุณแม่ขา ขอบคุณสำหรับวันเกิดนะคะ"

"สำหรับลูกพ่อแล้วพ่อให้ได้ทุกอย่าง"

แขนแกร่งลูบหัวลูกสาวอย่างสุดรัก โดยมีภรรยาอย่างพาขวัญยืนอยู่ข้างๆ ทุกคนภายในงานมายืนล้อมรอบเพื่อรอร้องเพลงวันเกิดและอวยพรให้กับเจ้าของวันเกิดอย่างเพลินเพลง

เสียงปรบมือดังขึ้นและตามด้วยเพลงวันเกิดที่ร้องให้กับเจ้าของวันเกิด เพลินเพลงยิ้มมีความสุขกับภาพตรงหน้าและไม่ลืมที่จะปรบมือร้องเพลงไปตามจังหวะ

หลังจากร้องเพลงจบไปสองรอบก็ถึงเวลาที่เจ้าของวันเกิดจะได้เป่าเค้ก เพลินเพลงยกมือขึ้นอธิษฐานต่อหน้าเค้กปอนด์ใหญ่ที่สั่งทำพิเศษสำหรับลูกสาวมาเฟียอย่างเพียงฟ้า

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเจ้าของวันเกิดใช้แรงทั้งหมดเป่าเทียนให้ดับทุกเล่ม เด็กสาวยิ้มอย่างร่าเริงให้พ่อกับแม่ของตนก่อนจะใช้มีดตัดแบ่งเค้กแล้วแจกคนในงานเป็นลำดับต่อไป

ตะวันมือขวาของเพียงฟ้าปรากฏตัวขึ้นหลังจากร้องเพลงวันเกิดจบ ขายาวสาวเท้ามาหาเพื่อนรักที่ยืนเก๊กอยู่หน้างานก่อนจะกระซิบที่หูเพื่อแจ้งข่าว

"พาขวัญพี่ขอไปคุยธุระก่อนนะ"

"ครับ เดี๋ยวทางนี้ขวัญจัดการเอง"

"อืม"

เพียงฟ้าเดินเข้ามาในบ้านตามที่ตะวันบอก ภายในห้องโถงกว้างมีพัชชากับเด็กหนุ่มอีก 2 คนที่นั่งหันหลังรออยู่

พัชชาที่เห็นเพื่อนตัวเองเดินมาก็ลุกขึ้นยืนต้อนรับก่อนจะส่งสายตาให้นั่งคุยกัน

เพียงฟ้าทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามทั้งสามคนให้เรียบร้อย

จัดแจงทุกอย่างเสร็จสายตาคมก็สำรวจคนแปลกหน้าอีก 2 คนโดยอัตโนมัติ เพียงแค่เหลือบมองก็สร้างความตกอกตกใจให้กับมาเฟียคนนี้เป็นอย่างมาก

คนที่เขาตามหามาตลอดระยะเวลา 18 ปี ตอนนี้กลับนั่งตาแป๋วอยู่ตรงหน้าของเขา

"เหมือนเธอ!"

เด็กหนุ่มที่โดนเรียกชื่อยิ้มตอบรับอย่างเป็นมิตรผิดกับอีกคนที่นั่งด้านข้างของเขาตอนนี้กำลังส่งสายตาไม่พอใจให้กับมาเฟียอย่างเพียงฟ้า

ความเงียบเกิดขึ้นจนกลายเป็นความอึดอัดในใจของเด็กหนุ่มทั้งสองคน สายตาที่จ้องมองไม่กระพริบของเพียงฟ้าทำเอาเด็กหนุ่มวางตัวไม่ถูก

"เหมือนเธอ"

และเขาก็ตัดสินใจทำลายความเงียบโดยการเรียกชื่อคนที่เฝ้าหาอีกครั้ง

"ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่ได้ชื่อเหมือนเธอ"

"..."

"ก่อนอื่นเลย สวัสดีครับผมชื่อ'เพียงเธอ'ส่วนนี่พี่ชายฝาแฝดของผมเองชื่อ'เหมือนฟ้า'ครับ"

เพียงฟ้ามองอย่างไม่เข้าใจ จะเป็นไปได้ยังไงที่จะมีคนที่หน้าตาเหมือนกันยังกับเป็นคนเดียวกันขนาดนี้

"ไม่ต้องสงสัยครับ เหมือนเธอนั้นเป็นแม่ของพวกเราเอง"

"..."

หัวใจกระตุกวูบเมื่อนึกถึงเรื่อง18ปีก่อน ก่อนที่เหมือนเธอจะหนีไป เขาได้เป็นคนบีบบังคับให้น้องเอาเด็กในท้องออก

เด็กในท้องที่เป็นลูกของเราสองคนที่ตอนนี้พวกเขากลับมานั่งอยู่ต่อหน้าของเพียงฟ้า

เพียงฟ้าใช้สายตาสำรวจใบหน้าน่ารักของเพียงเธออย่างละเอียด ไม่ว่าจะตา จมูก ปาก แม้แต่รอยยิ้มก็เหมือนกับแม่ของเขาไม่มีผิด

ส่วนเหมือนฟ้าที่นั่งอยู่ด้านข้าง สายตาดุดัน มีบุคลิกนิ่งขรึม ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับเขาตอนที่ยังหนุ่มๆยังไงยังงั้น

ทั้งสองคนล้วนแต่เป็นลูกของเขากับเหมือนเธออย่างงั้นหรอ?

"งั้นพวกกูออกไปข้างนอกก่อนนะ"

ตะวันกับพัชชาที่อยากให้เวลาส่วนตัวพวกเราได้คุยกัน ก็ขอตัวออกไปด้านนอก เหลือเพียงแค่ลูกของเขาทั้งสองคนและตัวเขาเองที่อยู่ภายในห้อง

"วันนี้ที่มาเพราะจะเอาเงินมาคืน"

เหมือนฟ้ายกกระเป๋าเป้สีดำที่เต็มไปด้วยเงินสดขึ้นมาบนโต๊ะ เงินที่พวกเขาหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงและความเป็นความตายของพวกเขาเองเพื่อจะเอามาใช้หนี้ให้กับแม่ของเขา

"เงินพวกนี้คืออะไร"

"เงินนี่คือเงินที่พวกเราตั้งใจหามาเพื่อเอามาคืนคุณ แม่เคยบอกว่าคุณเป็นผู้มีพระคุณกับแม่ แม่เลยตั้งใจทำงานเก็บเงินเพื่อจะเอาเงินทั้งหมดนี้มาคืนคุณ"

เพียงเธอพูดพร้อมกับยิ้มกว้างมาให้เพียงฟ้า สายตาเศร้าหมองลงจนเห็นได้ชัด

"แล้วแม่ของพวกเธออยู่ที่ไหน"

"แม่เสียแล้วครับ"

ความรู้สึกเหมือนโดนมีดปักที่กลางอก เหมือนกับสิ่งรอบตัวนั้นหยุดหมุนลงทันทีหลังได้ยินประโยคที่ไม่คาดฝัน ความเจ็บปวดวิ่งชนหัวใจของมาเฟียคนนี้จนชาหนึบไปทั้งตัว

หัวใจเต้นเร็วจนรู้สึกเหมือนจะทะลุออกมามันทำให้การหายใจของเพียงฟ้าลำบากมากขึ้น

ความหวังที่จะได้เจอกับเหมือนเธออีกครั้งพังทะลายลงไม่เป็นท่า เขาเฝ้าตามหาเหมือนเธอมาตลอดแต่ไหนกลับรีบทิ้งกันไปไกลซะได้

"คุณครับ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"

เสียงหวานหูของเพียงเธอทำเอาเพียงฟ้าหวนนึกถึงความหลังที่เคยมีกัน เข้าใจคำว่าใจสลายก็ตอนนี้นี่แหละ เหมือนหัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่รู้ว่าควรจะเอาไงต่อไปหรือต้องทำอะไร

ความผิดพลาดในอดีตที่เขาไม่มีโอกาสได้แก้ไขมันจะเป็นตราบาปติดตัวของเขาไปตลอดชีวิต

"ไม่เป็นไร"

"ครับ งั้นพวกผมขอรบกวนคุณเพียงเท่านี้นะครับ"

"เดี๋ยว!"

แขนแกร่งยกขึ้นห้ามปรามเด็กหนุ่มทั้ง 2 ทันทีหลังจากเห็นทีท่าที่จะไปของทั้งสองคน

เขาเชื่ออย่างสนิทใจว่าเหมือนฟ้าและเพียงเธอเป็นลูกชายของเขากับเหมือนเธอ เพราะทั้งใบหน้าและท่าทางของทั้งสองคนล้วนเหมือนเขากับเหมือนเธอไม่มีผิด

เหมือนฟ้าที่ได้เค้าโครงหน้าของเขาไปจนใครได้เห็นก็ต้องคิดว่าเขาตอนสมัยอายุ 17-18 แน่ๆ

ส่วนเพียงเธอก็ไม่ต้องพูดถึง ทุกอย่างล้วนเป็นของเหมือนเธอ ไม่ว่าจะมองยังไงตรงส่วนไหนโอเมก้าตัวน้อยที่อยู่ด้านหน้าของเขาก็เหมือนแม่ทุกประการ

"ขอโทษด้วยแต่พวกเรามีงานกะค่ำต้องไปทำต่อ"

เหมือนฟ้าที่ไม่สบอารมณ์ตั้งแต่แรกเอ่ยขัดเจ้าพ่อมาเฟียอย่างเพียงฟ้าโดยไม่กลัวตาย

สายตาเรียบนิ่งของเหมือนฟ้าถูกส่งมายังเขาบ่งบอกได้ถึงความเกลียดชังแม้แรกพบ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาเฝ้ารอวันที่จะได้เจอกับเหมือนอีกครั้ง

แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เจอตัวแทนของเราทั้งสองคนแทน ความรู้สึกผิดที่มีต่อเหมือนเธอในอดีตมันทำให้เขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป

ความเจ็บปวดที่ปักอยู่ในใจตอนนี้มันยังไม่เพียงพอสำหรับเขาหากต้องใช้ชดจริงๆ ไม่หวังการให้อภัยจากเหมือนเธอ ไม่หวังจะให้ลูกทั้งสองเรียกเขาว่าพ่อ

ความผิดครั้งนี้เขาสมควรโดนแล้วจริงๆ หากวันนั้นเขาไม่บังคับให้เหมือนเธอเอาเด็กออก เหมือนเธอจะยังอยู่กับเขาหรือไม่ เราจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมั้ย แล้วเหมือนเธอจะยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า

"คุณครับ พวกเรารู้"

ใบหน้าน่ารักของเพียงเธอมอบรอยยิ้มมาให้เขาเมื่อเห็นทีท่าที่ไม่ดี นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำเข้าไปใหญ่

"คุณไม่ต้องส่งคนออกตามหาแม่แล้วนะ ที่พวกเรามาวันนี้ก็เพื่อจะมาจบทุกอย่างระหว่างคุณกับแม่"

"..."

"คุณเองก็มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบอยู่แล้ว ใช้ชีวิตของคุณให้มีความสุขเถอะนะครับ เราสองคนขออวยพรให้คุณและครอบครัวของคุณแทนแม่ของพวกเรา"

น้ำตาที่คิดว่ากลั้นไหวกลับไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ทั้งคู่รู้ว่าเขาเป็นใครและมีความสัมพันธ์อะไรกับพวกเขา แต่เลือกที่อวยพรเขากับครอบครัวแล้วจากไปอย่างงั้นหรอ

เหมือนเธอเลี้ยงลูกได้เหมือนตัวเองไม่มีผิด...

"หลังจากที่พวกเราออกจากบ้านหลังนี้ไป อย่าส่งคนตามเรา และอย่าตามหาเรา"

เหมือนฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขามาในวันนี้เพื่อจะตัดขาดกับเจ้าพ่อมาเฟียอย่างเพียงฟ้า เขาและน้องทำงานหาเช้ากินค่ำอย่างลำบากกันมาตั้งแต่แม่เสียไป

ถึงแม้จะรู้ว่าพ่อของพวกเขาเป็นใครและมีอิทธิพลมากขนาดไหนแต่ก็ไม่เคยคิดจะเรียกร้องอะไรจากคนๆนี้เลยสักนิด

เราทั้งสองรับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพ่อจากเจ้าของบาร์ที่แม่เคยไปทำงาน

แม่ไม่เคยเล่าเรื่องพ่อของพวกเขาให้ฟัง แม่บอกเพียงแค่พ่อของเขารักพวกเขามากๆถึงแม้ความเป็นจริงคนเป็นพ่อไม่ได้ต้องการพวกเขาเลยสักนิด

ความเกลียดชังและความโกรธเกิดขึ้นในใจเมื่อต้องมาพบเจอหน้าของคนที่ชื่อว่าเป็นพ่อ แถมยังมีความสุขดีกับครอบครัวที่ฟ้ากำหนดมาให้

เขารู้ดีว่าตัวเองและคนตรงหน้าเหมือนกันมากแค่ไหน ตอนแรกก็พอใจกับหน้าตาของตัวเองอยู่หรอก แต่ตอนนี้เริ่มอยากเก็บเงินไปทำหน้าใหม่ให้ไม่เหลือเค้าโครงเดิมแล้ว

"เงินพวกนี้พวกเธอเอากลับไปเถอะ ฉันไม่ต้องการ"

"มันเป็นความต้องการของแม่ก่อนแม่จะตาย เพราะงั้นเราก็รับไว้ไม่ได้เหมือนกัน"

เพียงเธอพูดอย่างหนักแน่นเพราะสิ่งสุดท้ายที่แม่เคยบอกพวกเขาคือผู้มีพระคุณที่เคยช่วยแม่เอาไว้ แม่บอกว่าชีวิตนี้จะต้องหาเงินไปคืนเขาคนนั้นให้ได้

แต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้ว งั้นพวกเราสองพี่น้องก็จะขอทำหน้าที่ตรงนั้นต่อจากแม่เพื่อที่แม่จะได้ไปอย่างสงบสุขโดยไม่ติดค้างอะไร

"คุณเพียงฟ้า"

"..."

"พวกเราขอลาแล้วก็สุขสันต์วันเกิดลูกสาวของคุณด้วยนะครับ"

เพียงเธอส่งยิ้มที่แสนเศร้าให่เขาครั้งสุดท้ายก่อนจะจับมือพี่ชายแล้วเดินจากไป

เพียงฟ้าได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของทั้งสองคนเดินจากไปโดยทำอะไรไม่ได้ น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

เพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ด้านนอกทั้งสองคนเดินเข้ามาภายในห้องโถงหลังจากเด็กหนุ่มเดินออกไป

พัชชาเดินมาปลอบร่างสั่นเทาของเพียงฟ้าอย่างอ่อนโยน เธอรับรู้ดีว่าเพียงฟ้ารักเหมือนเธอมากแค่ไหน ตอนที่เธอรู้ว่าเหมือนเธอตายไปแล้วก็เสียใจไม่น้อย ไม่แปลกที่เพื่อนของตนจะเสียใจมากขนาดนี้

"กูสืบให้แล้วนะ"

ตะวันวางแฟ้มเอกสารสำคัญไว้ต่อหน้าเพียงฟ้า ประวัติตลอดระยะเวลา 18 ปี ของเหมือนเธอและลูกๆของเขาอยู่ในแฟ้มเอกสารสีชมพูที่วางอยู่ต่อหน้าของเขาตอนนี้

"เหมือนเธอหนีไปอยู่เขตชายแดนติดทะเล ตั้งหลักปักฐานได้ 3 ปี ก็ย้ายไปอยู่ชานเมืองแห่งหนึ่งที่ไกลจากที่เราอยู่มากๆกูไม่แปลกใจเลยทำไมถึงหาน้องไม่เจอ"

เพียงฟ้ากุมมือแน่นตั้งใจฟังสิ่งที่ตะวันกำลังอธิบาย ดวงตาคมที่ตอนนี้มีแต่น้ำตาที่เปรอะเปื้อนอยู่รอบๆ จ้องมองไปยังแฟ้มเอกสารตรงหน้าด้วยความกลัวและเสียใจ

"มึงจะไม่อ่านก็ได้นะแต่กูจะเล่าให้ฟังเอง"

"..."

พัชชาและตะวันมองหน้ากันอย่างคิดไม่ตก จนตัดสินใจที่จะเล่าออกไปให้จบๆ ตะวันหายใจเข้าออกเพื่อไล่ความหน่วงในใจออกไปเพราะสิ่งที่จะเล่าต่อไปนี้มันโหดร้ายมากๆสำหรับพวกเขา

"เหมือนเธอถูกฆาตกรรมเมื่อ 8 ปีก่อน หลังจากที่กลับจากที่ทำงานในตอนดึก"

ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อได้ยินประโยคที่คนรักถูกฆ่า ความแค้นเกิดขึ้นในใจจนเกิดเป็นไฟอารมณ์ร้อนที่พร้อมประทุทุกเมื่อ

"หลังจากที่เด็กๆอายุ 7 ขวบเหมือนเธอก็ย้ายกลับมาเช่าบ้านอยู่ในตรอกซอยแห่งหนึ่งในเมือง น้องกลับไปทำงานอยู่บาร์เดิมที่มึงเจอน้องครั้งแรก และวันที่น้องถูกฆ่าก็ตรงกับวันเกิดของมึงตอนอายุครบ 32 ปี"

"..."

"กูไปถามคนที่ทำงานอยู่ในบาร์แล้ว แต่ไม่มีใครบอกอะไรเลยจนกูต้องใช้กำลังนิดหน่อยพวกมันถึงจะยอมเปิดปากพูด มีคนบอกว่าน้องถูกแก๊งค์มาเฟียแก๊งค์นึงฉุดออกจากร้านไป โดยที่ขอซื้อตัวจากเจ้าของร้านแล้วในจำนวนเงิน 2 ล้าน 5 แสนบาท แต่พอผ่านคืนนั้นไปก็มีคนไปเจอศพน้องที่ข้างทางโดยมีล่องลอยของการถูกทำร้ายร่างกาย และน้องก็ถูกฆ่าตายด้วยวุธมีคมและพบกระสุนปืนที่หน้าอกน้อง 1 นัด ขาซ้าย 1 นัด และสะโพกขวาอีก 1 นัด"

"น้องถูกแทงทะลุปอดซ้ายย้ำๆจนตายคาทีก่อนจะถูกทิ้งศพเอาไว้แบบนั้น"

พัชชาพูดเสริมขึ้นหลังจากที่ตะวันพูดจบ ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างทั้งสามคนหลังจากจบประโยคของพัชชา

และในที่สุดเสียงสะอื้นของเพียงฟ้าก็เริ่มดังขึ้นจนเพื่อนๆต่างต้องเข้ามาปลอบหวังให้เขาทำใจให้ดีเมื่อรับรู้ถึงการตายของเหมือนเธอ

"กูผิดเอง"

เพียงฟ้าร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ปล่อยให้น้ำตาไหลและความเสียใจกัดกินจิตใจของเขาโดยไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนกำลังแอบฟังอยู่ด้านนอก

"กูสืบสาวหาความแล้ว แก๊งค์มาเฟียนั้นเป็นนักพนันจากอีกเมืองนึง อิทธิพลก็ถือว่ากระจอกกว่าเราเยอะแต่เพราะมีเส้นสายของตำรวจคดีเลยไม่คืบหน้า สุดท้ายแล้วตำรวจก็ไม่สนใจ"

"เด็กๆหลังจากรู้ว่าแม่ตายก็ได้รับความช่วยเหลือจากเจ้าของห้องเช่า เขาให้อยู่ฟรีและยังช่วยเหลือเรื่องอาหารการกินอีก แต่ยังต้องดิ้นรนหาเงินเพื่อส่งตัวเองเรียน เหมือนฟ้าอายุเพียงแค่ 9 ขวบ ทำงานหาเงินเพื่อส่งน้องเรียนแต่ตัวเองออกมาทำงานที่ร้านอาหารแถวๆโรงเรียนที่เพียงเธอเรียนอยู่"

ตะวันและพัชชารายงานสิ่งที่รู้และสิ่งที่ได้ยินจากเด็กๆให้เพียงฟ้าฟัง ทั้งสามคนสู้ชีวิตมาตลอด แม้คนเป็นแม่จะตายไปแล้วแต่เด็กๆทั้งสองก็ยังดิ้นรนเอาชีวิตรอดและไม่ลืมที่จะทำงานหาเงินเพื่อเอามาคืนให้กับเพียงฟ้า

"แต่สิ่งที่น่าตกใจกว่านั้นคือเมื่อ 3 ปีก่อน เหมือนฟ้าและเพียงเธอได้เข้าเป็นเด็กฝึกของหน่วยรบของสหรัฐ ภารกิจล่าสุดที่ได้รับมอบหมายก็คือทำลายสิ้นค้าล็อตใหญ่ของเจ้าพ่อมาเฟียที่จะส่งออกในเดือนที่แล้ว ซึ่งคลังสินค้านั้นก็เป็นของมึง"

"..."

ตะวันยื่นรูปถ่ายเมื่อ 3 ปีก่อนที่ได้จากการขายข้อมูลของคนในตลาดมืดให้เพียงฟ้า ในรูปมีเด็กชาย 2 คนในวัย 14 ปีที่เขาต่างก็คุ้นหน้าดีและอีกคนก็เป็นหัวหน้าหน่วยปราบปรามของสหรัฐ

ใบหน้าของมาเฟียวัย 40 ของเพียงหน้้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเริ่มวิตกกังวลกับเด็กหนุ่มทั้งสองภายในรูป

หากในอนาคตต้องได้เจอกันอีกแต่อยู่ในฐานะศัตรูพอถึงตอนนั้นเขาคงทำใจไม่ได้ถ้าต้องฆ่าลูกตัวเอง แต่เขาก็ไม่อาจตายได้เพราะด้วยหน้าที่และครอบครัวของเขาเอง

"เพียงเธอบอกกับกูก่อนที่จะมาเจอกับมึงเอาไว้"

"บอกว่าอะไร"

"ถ้าในวันข้างหน้าได้พบเจอกันอีก ให้ทำหน้าที่ของตัวเอง ในสนามรบไม่มีคำว่าเมตตา"

"..."

"ไม่แน่วันนี้พวกเด็กๆอาจจะมาสอดแนมมึงก็ได้นะ"

เพียงฟ้ามองหน้าพัชชาอย่างเหม่อลอย เขาไม่อาจทำได้ เขาพลาดเสียเหมือนเธอไปแล้ว เขาไม่อยากเสียตัวแทนของเราสองคนไปอีก

"พาขวัญกับเพลินเพลงต้องการมึงนะเพียงฟ้า ในเมื่ออดีตของมึงมันพังไม่เป็นท่า เพราะงั้นมึงก็ต้องรักษาปัจจุบันเอาไว้ให้ดีที่สุด"

ตะวันเอ่ยประโยคทิ้งท้ายให้เพื่อนของเขาก่อนจะเดินออกจากห้องไป พัชชาที่ต้องการให้เวลาเพื่อนของตัวเองได้ทบทวนก็เดินตามตะวันออกไปติดๆ

ภายในห้องเงียบสงัด ความรู้สึกหลากหลายที่อยู่ในใจของเพียงฟ้าทำเอาเขาเครียดจนปวดหัว มือหน้ายกขึ้นกุมขมับอย่างอัตโนมัติ ในหัวตื้อจนคิดอะไรไม่ออก

"พี่เพียงฟ้า"

ใบหน้าคมเงยขึ้นตามเสียงเรียกชื่อเขา ภรรยาของเขาพาขวัญที่ยืนถือถ้วยกาแฟในมือยกยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยน

มือเล็กวางแก้วกาแฟลงก่อนจะเดินมานั่งข้างๆสามีของตัวเอง พลันคิดจะถามคำถามที่เผลอมาได้ยินก่อนหน้านี้แต่ก็ไม่กล้า

"ขวัญ"

"ครับ"

"ถ้าพี่บอกว่าพี่รักขวัญ ขวัญจะเชื่อมั้ย"

"เชื่อสิ มีเหตุผลอะไรที่ขวัญต้องไม่เชื่อพี่ด้วยล่ะ"

ถ้าคำถามนี้เขาได้มีโอกาสถามเหมือนเธออีกครั้ง คำตอบคงได้ก็คงจะเป็นความเงียบ เหมือนเธอเป็นคนหนักแน่นหากคิดอะไรไม่จำเป็นต้องพูดก็แสดงออกทางกิริยา และการที่เหมือนเธอเงียบนั้นก็แปลว่าน้องไม่หลงเหลือความเชื่อในตัวเขาอีกแล้ว

เขาสงสัยมาตลอดว่าคนเราจะรักคนสองคนพร้อมกันได้จริงหรอ วันนี้เขาได้คำตอบแล้ว

เขารักเหมือนเธอมาตลอดรักไม่เคยเปลี่ยน และเขาเองก็รักพาขวัญเช่นเดียวกัน ความจำเป็นที่เขาต้องดูแลพาขวัญทำให้เรามีความรู้สึกดีต่อกัน

เราทั้งสองเป็นคู่แห่งโชคชะตา การพบเจอกันเป็นเรื่องที่ฟ้ากำหนดมาแล้ว เขาจำเป็นต้องดูแลพาขวัญทั้งๆที่ให้คำมั่นสัญญากับเหมือนเธอเอาไว้

แต่เพราะด้วยเขาพึ่งแต่งงานและยังไม่อยากมีปัญหากับที่บ้านจึงบังคับให้เหมือนเอาเด็กออกทั้งๆที่เขาควรจะดีใจที่เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน

หากเขาได้มีโอกาสบอกรักเหมือนเธอเหมือนที่กำลังบอกรักพาขวัญ เหมือนเธอจะดีใจหรือเปล่า หรือน้องจะด่าเขาที่เห็นแก่ตัวเพราะจับปลาสองมือ

"พี่เพียงฟ้า เรื่องคนที่ชื่อเหมือนเธอ"

"ได้ยินหรอ"

"อื้อ ขวัญบังเอิญเดินผ่านมาได้ยิน"

"อ่อ"

"เขาเป็นคนรักของพี่หรอ"

"อืม"

เพียงฟ้าตอบไปอย่างไม่ปฏิเสธ เขาไม่ต้องการหลบซ่อนความรักของเขาที่มีต่อเหมือนเธออีกแล้ว

"แล้วเด็กสองคนนั้น"

"ลูกของพี่กับเหมือนเธอ"

"..."

"เขาสองคนมาลาและตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างพี่และแม่ของเขา ความผิดของพี่เองที่ทำร้ายพวกเขาในอดีต พอจะมาแก้ไขตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว"

มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลหยดลงพื้นอย่างลวกๆ โดยมีภรรยาอย่างเพียงขวัญนั่งอยู่ข้างกาย

"ขวัญไม่ว่านะถ้าพี่จะรับเขาสองคนเข้ามาดูแล ขวัญเองก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ครอบครัวของพี่ต้องแตกแยกกัน"

พาขวัญที่รู้สึกผิดกับเด็กทั้งสองและแม่ของพวกเขาเอ่ยพร้อมน้ำตาที่รินไหล เพียงฟ้าใช้มือของตัวเองค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ภรรยาอย่างอ่อนโยน

ถึงแม้มันจะไม่ใช่ความผิดของพาขวัญ แต่ถ้าหากเขาไม่แต่งงานกับเพียงฟ้าตั้งแต่แรกเด็กๆทั้งสองคนก็คงจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนรักของพี่เพียงฟ้าก็จะไม่ต้องตายอย่างไม่ยุติธรรม

ความเสียใจของทั้งสองคนที่มีต่อเหมือนเธอกลายเป็นตราบาปที่ฝังลึกลงไปในจิตใจของทั้งคู่ เพียงฟ้าออกคำสั่งให้ทำลายแก๊งค์มาเฟียที่ฆ่าเหมือนเธอจนหมดสิ้น

พาขวัญที่สาบานกับตัวเองว่าจะดูแลเพียงฟ้าให้ดีเท่าที่เหมือนเธอเคยทำ

และเพียงเธอกับเหมือนฟ้าก็ใช้ชีวิตเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อสังหารคนชั่วและทำลายวงการมาเฟียจนได้รับฉายาเลื่องลือว่าเป็นพี่น้องนักล่าหัวมาเฟียที่อันตรายที่สุด

หากวันนึงต้องได้ลงสนามรบกับเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง พวกเขาก็ไม่หวั่นที่จะต้องลงมือสังหาร แต่หากไม่เป็นเพราะแม่รักเขาคนนั้นมาก ป่านนี้เหมือนฟ้าคงได้ค่าหัวมาเป็นกอบเป็นกำ

แต่ถึงอย่างไรพวกเขาทั้งสองก็มีความเศร้าโศกเสียใจไม่น้อย มือเปื้อนเลือดตั้งแต่เยาว์วัยเพื่อหาเลี้ยงท้อง จากที่จะได้ใช้ชีวิตตามวัยอันควร กลายมาเป็นว่าต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงในทุกๆวัน

ไม่เคยนึกเสียใจที่ได้เกิดเป็นลูกแม่ เพียงแต่เสียใจที่ไม่ได้ตอบแทนพระคุณของแม่

หากแม่มองลงมาจากบนฟ้า ขอให้แม่หายห่วงลูกทั้งสองจะรักษาเนื้อรักษาตัว วันนึงลูกทั้งสองจะขอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเหมือนคนทั่วไป

ขอให้ดวงวิญญาณของแม่ไปสู่สุคติ ความรักของแม่จะโอบอุ้มพวกเราไว้แบบนี้ไปตลอดกาล...

...END...

...ตัวละครมีความผิดที่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ อาจจะไม่ยุติธรรมกับเหมือนเธอ แต่ถ้าลองมองอีกมุมนึง เชื่อว่าเหมือนเธอเองก็ไม่อยากให้ใครต้องมาเสียใจเพราะตัวเขา ทุกคนล้วนต้องใช้ชีวิตต่อไป อะไรที่ปล่อยวางได้ก็ควรปล่อยวาง หากมัวแต่เศร้าหมองจนลืมมองสิ่งสวยงามรอบตัว เราอาจจะพลาดการมีความสุขของชีวิตในช่วงนั้นไปเลยตลอดกาล......

cr/รูปปกนิยาย (pinterest)

ปล. นิยายถูกเขียนขึ้นจากจิตนาการของแอดเองนะคะ ใครที่งงว่าโอเมก้าเวิร์สคืออะไรแนะนำหาข้อมูลได้ในอินเทอร์เน็ต แอดจะไม่ขออธิบายโลกของโอเมก้าเวิร์สนะคะ ให้เข้าใจตรงกัน