นิทานของปีศาจ1​ มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม

ก็อกๆ!

คีร่า(ตอนเด็ก)

งืม

แม่?

คีร่าตื่นได้เเล้วจ๊ะเช้าแล้วนะ

คีร่า(ตอนเด็ก)

ครับบ

กึก

แม่?

ช่วยปลุกเคนจิด้วยนะลูกรัก

แม่ของเคนจิพูดจบก็เดินออกไป

คีร่า(ตอนเด็ก)

เคนจิๆ

คีร่าเขย่าตัวเคนจิ

คีร่า(ตอนเด็ก)

ตื่นได้แล้ว

เคนจิ(ตอนเด็ก)

งืม

คีร่า(ตอนเด็ก)

ตื่นเคนจิ~

คีร่าเขย่าตัวเคนจิ

เคนจิ(ตอนเด็ก)

งืม

คีร่า(ตอนเด็ก)

เคนจิ~

เคนจิ(ตอนเด็ก)

ตื่นแล้วน่า~

เคนจิลุกออกจากเตียง

คีร่า(ตอนเด็ก)

รีบไปเถอะ

เคนจิ(ตอนเด็ก)

อืม

คีร่ารีบล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปข้างล่าง

แม่?

อ่าวลงมาแล้วหรอจ๊ะ

คีร่า(ตอนเด็ก)

ครับ

พ่อ?

อรุณสวัสดิ์คีร่า

คีร่า(ตอนเด็ก)

อรุณสวัสดิ์ครับ

เคนจิ(ตอนเด็ก)

อรุณสวัสดิ์ฮะ

แม่?

อรุณสวัสดิ์จ๊ะ

แม่?

รีบมากินข้าวเถอะมันจะเย็นแล้วนะ

คีร่า(ตอนเด็ก)

ครับ

เคนจิ(ตอนเด็ก)

ครับ

แม่?

อ่อแม่ลืมเลย... ช่วยมาที่ห้องแม่ได้ไหมจ๊ะคีร่าแม่มีธุระจะพูดกับหนู

คีร่า(ตอนเด็ก)

ครับ~

พอคีร่ากินข้าวเสร็จคีร่าก็รีบไปที่ห้องแม่ของเธอ

เคนจิ(ตอนเด็ก)

นี่พี่ครับแม่เรียกไปไหนหรอครับ

คีร่า(ตอนเด็ก)

พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันเคนจิ

คีร่า(ตอนเด็ก)

พี่ไปก่อนนะ

เคนจิ(ตอนเด็ก)

แต่พี่

คีร่า(ตอนเด็ก)

เดี๋ยวพี่รีบกลับมานะ

เคนจิ(ตอนเด็ก)

....

เคนจินิ่งเงียบแล้วก้มหน้าลง

คีร่ารีบไปที่ห้องแม่ของเธอ

คีร่าเดินไปเรื่อยๆจนมาถึง

คีร่า(ตอนเด็ก)

ห้องแม่หรอ..

คีร่ามองไปรอบๆ

คีร่า(ตอนเด็ก)

น่ากลัว..

ที่ห้องของแม่เธอมืดทึบไม่เเสงลอดมีแต่เตียงเตียงที่ตั้งอยู่กลางห้องและโตะที่มีเข็มและด้ายเต็มไปหมด

แม่?

อ้าวมาแล้วหรอจ๊ะ

คีร่า(ตอนเด็ก)

คะ... ครับ

แม่?

มานี่สิจ้ะ.. มานั่งที่เตียงแม่สิแม่มีอะไรจะให้

คีร่า(ตอนเด็ก)

ครับ..

คีร่า.. ค่อยๆเดินไปเรื่อยๆแต่เหมือนว่าเตียงมันอยู่ไกลเหลือเกิน

แม่?

มานี่สิจ้ะ..

คีร่าเดินไปเรื่อยๆจนเกือบใกล้ถึงเตียงแล้วแต่ทันใดนั้น

เคนจิ(ตอนเด็ก)

พี่!

คีร่า(ตอนเด็ก)

อ้ะ!

เคนจิกระโดดกอดเธอ

คีร่า(ตอนเด็ก)

กะ... เกิดอะไรขึ้น

แม่?

บ้าเอ้ย..

แม่?

อ้าวเคนจิมีอะไรจ้ะ

เคนจิ(ตอนเด็ก)

ผมอยากเล่นกับพี่

แม่?

อ้าว... งั้นพวกลูกไปเล่นเถอะจ้ะ

เคนจิ(ตอนเด็ก)

ครับ

เคนจิรีบจูงมือคีร่าออกไปจากห้องแม่

คีร่า(ตอนเด็ก)

ดะ.... เดี๋ยวสิ

คีร่า(ตอนเด็ก)

ไม่ต้องรีบก็ได้

ทันทีที่คีร่าและเคนจิออกไปจากห้อง

แม่?

ตัวขัดขวาง.. น่าจะรีบจัดการไปตั้งนานแล้ว

คีร่าเล่นกับเคนจิจนค่ำก็ถึงเวลานอนแล้ว

แม่?

รีบไปนอนเถอะจ๊ะนี่มันก็ค่ำแล้วนะ

คีร่า(ตอนเด็ก)

ครับ

เคนจิ(ตอนเด็ก)

ครับ

คีร่า(ตอนเด็ก)

รีบนอนเถอะเคนจินี่มันก็ค่ำแล้วนะ

เคนจิ(ตอนเด็ก)

แต่ผมยั-

คีร่า(ตอนเด็ก)

เคนจิ

เคนจิ(ตอนเด็ก)

ครับ

เคนจิหันหลังให้แล้วหลับตาลง

พอได้ยินเสียงหายใจที่สม่ำเสมอของเคนจิไปสักพักคีร่าก็รีบหลับตาตามแต่เธอไม่สามารถหลับตาได้เพราะว่า

ตึกๆ

เสียงรองเท้ากระทบพื้นผ่านหน้าห้องเธอ

คีร่านิ่งไปสักพักใหญ่ก็ทำใจกล้าลุกออกจากเตียงแล้วเปิดประตู

แอ๊ด~

คีร่าเห็นเงาคนสองคนกำลังคุยอะไรบางอย่างที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่าง

คีร่าทำใจกล้าเดินออกไปนอกห้องแล้วแอบฟังที่ราวกั้นบันได

พ่อ?

อะไรกัน? คุณทำพลาด!

แม่?

ฉันไม่ได้ตั้งใจมีตัวขัดขวางฉันก็ทำอะไรไม่ได้

พ่อ?

รีบฆ่าพวกมันซะก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น

แม่?

ฉันจะรีบจัดการขอเวลาก่อน

คีร่าเอามืออุดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น

พ่อ?

รีบจัดการมันซะภายในสามวันนี้ก่อนที่มันจะสายไป!

แม่?

คุณอย่าตะโกนสิเดี๋ยวพวกมันก็ตื่นหรอก

คีร่ารีบวิ่งกลับไปที่ห้องแล้วปิดประตู

กึก

คีร่า(ตอนเด็ก)

ฮึก!

คีร่าพิงประตูก้มหน้าลงแล้วสะอื้นร้องไห้

คีร่า(ตอนเด็ก)

ฮึก! ..

คีร่าพูดไม่ออกกับสถานการณ์เพราะเธอก็เด็กอยู่มาก

คีร่า(ตอนเด็ก)

แม่... พ่อ... จะฆ่าพวกเรา

คีร่า(ตอนเด็ก)

ทะ... ทำไม

คีร่านิ่งเงียบแล้วเดินกลับไปที่เตียงแล้วนอนลงพยามข่มตาให้หลับ

ผ่านไปสักผักเธอก็หลับไป

ผู้ควบคุม

อะไรกันไม่สนุกเลย

ผู้ควบคุม

ดูก่อนว่าจะออกไปได้ไหม

.......

........

คนแต่ง

คนแต่งหลงคำมาก

คนแต่ง

ด้วยความที่ติดตัวละครหญิงเลยพิมคำว่าค่ะแทนครับบ่อยมากกกก

คนแต่ง

พยามพิมให้ถูกนะคะไปก่อนนะค่ะบายยยย

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ