

มาเฟียสาวอ้อนรัก

 

มาเฟียสาวอ้อนรัก

Ep.1 ลูกสาวมาเฟีย

อุแว๊. ..อุแว๊

แง๊..

อุ๊แว๊ๆๆๆ

"อยู่กับเขานะลูกรัก ถ้าเขาเห็นหน้าพวกหนูเขาจะหลงรักพวกหนูเอง เหมือนกับที่แม่รู้สึก...."

วุแว๊ๆๆๆๆ

วุแว๊

"นายครับ...นาย..."

"มีอะไร.."

"ไม่รู้มีใคร...เอาเด็กพวกนี้มาทิ้งไว้หน้า คฤหาสน์ นายครับ"

"ห๊ะ!...มึงว่าอะไรนะ"

"ไม่รู้ใครเอาเด็กๆ..พวกนี้มาทิ้งไว้หน้า คฤหาสน์นายครับ"

เสียงเด็กร้องดังทั่วคฤหาสน์หรูสร้างความวุ่นวายให้กับกลุ่มชายชุดดำนับร้อยคนไม่น้อย ไม่เว้นแม้แต่ มาเฟียหนุ่มหัวหน้าแก๊งที่มีชื่อเสียงระดับต้นๆอย่าง ท่านคาซัส มาเฟียหนุ่มไฟแรง ที่มีใบหน้าหล่อเหลาเป็นที่หมายตาของผู้หญิงหลายๆคน แต่เขากับไม่สนใจใครเลย เขาชอบใช้ชีวิตอยู่อย่างอิสระมากกว่า

จนกระทั่งวันนี้ในเวลาดึกที่มีฝนเม็ดหนาโรยรินมาจากฟ้า ลูกน้องคนสนิทของเขาก็วิ่งกันอุ้มเด็กน้อยเข้ามาหาเขาในคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่กำลังร้องไห้โววายเสียงดังเพราะความเหน็บหนาวเนื้อตัวของเธอเปียกปอนไปหมด และมีเด็กถึงสี่คนด้วยกัน

"เด็กพวกนี้มีกี่คน.."

"เอ่อ...4 คน ครับนาย"

"เวร...นี่เห็นบ้านกู เป็นที่สงเคราะห์เด็กหรอวะ"

"พวกมึงไปตามสืบมาดิ...ใครมันเอาเด็กพวกนี้ มาทิ้งไว้หน้าบ้านกู "

"ครับ..นาย "

"ได้ตัวแล้ว...ลากคอมันมาให้กูด้วย"

"ครับ..นาย"

"เอ่อ!...แล้วจะเอาไงกับเด็กพวกนี้ดีครับ...นาย"

คาซัสก้มมองเด็กน้อย 4 คน ที่ตอนนี้ทุกคนล้วนตัวเปียกปอน หลับตาร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของลูกน้องเขาแต่ละคน ไม่ต้องมีใครบอกเขาว่าเด็กพวกนนี้เป็นเด็กผู้ชายหรือผู้หญิง เพราะสังเกตุได้จากใบหน้าที่ราวกับตุ๊กตาก็มองออกว่าทุกคนคือเด็กผู้หญิง ถึงแม้เขาจะเป็นมาเฟียที่โหดเหี้ยมและเขาสามารถฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น แต่เด็กพวกนี้ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมเขาจะต้องฆ่าพวกเธอด้วย เมื่อเขาได้มองเห็นใบหน้าของเด็กๆที่กำลังร้องไห้งอแง เขาก็รู้สึกเอ็นพวกเธออย่างน่าแปลกใจ เขารู้สึกหลงรักพวกเธอเห็นเหมือนพวกเธอเป็นลูกสาวของเขาเลย เขาจึงตัดสินใจได้ขึ้นมาทันทีว่าเขาจะเลี้ยงพวกเธอเอง พวกเธอจะต้องเป็นลูกสาวที่สวยและน่ารักของเขา

"ในเมื่อ คน เป็น พ่อ เป็น แม่ มันไม่รัก พวกเธอ กุนี่แหละจะเลี้ยงพวกเธอเอง"

" เอาจริงหรอครับนาย"

"เออ..กูจะเลี้ยงเอง"

"แต่พวกเรามีแต่ผู้ชายนะครับ"

"แล้วไงวะ..."

"ก็พวกผมเลี้ยงเด็กไม่เป็นนี่ครับ"

"พวกมึง!..ยังต้องให้กุบอกอีกหรอ"

"แล้วจะให้พวกผมทำอย่างไงดีครับนาย"

"ไอ้พวกโง่...มึงก็ไป..จ้างแม่นมมาเลี้ยงสิวะ ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ พวกมึงมาเบิกที่ ไอ้ต้นได้เลย"

"ครับนาย"

"พวกมึงไปจัดการเร็วสิ พวกคุณหนูๆ ร้องไห้ใหญ่แล้ว"

เหล่าลูกน้องของคาซัสวิ่งกันไห้วุ่น กับการเตรียมเลี้ยงคุณหนูของพวกเขา ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปหา แม่นมมาเลี้ยงพวกเด็กๆและข้าวของที่ต้องใช้ ให้เร็วที่สุด ถ้าหากล่าช้ากว่านี้ พวกเขาต้องโดนเจ้านายเขาลงโทษแน่ๆเลย

"ไอ้ต้น มึงเอาพวกเธอไปเปลี่ยนชุดก่อน เดี๋ยวเด็กพวกนี้่จะไม่สบายเอา"

"ครับ....ผมพึ่งเห็นนายในมุมโอ่นโยนก็วันนี้แหละครับ..หึๆ"

"เออ...มึงจำไว้นะ..ว่าต่อไปนี้ พวกเธอทั้ง 4 คน จะมาเป็นลูกสาวของกู"

"ครับ..นาย."

ลูกน้องคนสนิทพยักหน้ารับคำอย่างยิ้มๆเพราะตั้งแต่เขาทำงานกับเจ้านายเขามาหลายปี เขาพึ่งเคยเห็นนายของเขาอ่อนโยนมีเมตตาก็วันนี้แหละ

แว๊...อุแว๊ๆๆๆ

แว๊...!

22 ปีผ่านไป......

" มอนิ่งค่ะ..ป๊า"

สวัสดีทุกคน ฉันชื่อ ซอล เป็นลูกสาวคนโตของป๊าคาซัส ตอนนี้ฉันกำลังทักทายป๊าสุดที่รักของฉัน...ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารเหมือนทุกๆวัน อ่อลืมบอกไปฉันมีน้องสาวอีก 3 คนแน่ะเผื่อใครยังไม่รู้ พวกเธอชื่อ โซ่ ซิน เซียร์ พวกเราเป็นแฝดกันนะ แต่หน้าตาเราไม่ได้เหมือนกันเท่าไหร่ แค่คล้ายๆกัน เห็นป๊าบอกตอนเด็กๆป๊าพาเราไปตรวจดีเอ็นเอ แล้วสรุปว่าพวกเราเป็นฝาแฝดกัน ป๊ายังแทบไม่อยากจะเชื่อเลย

เรื่องที่ฉันไม่ได้เป็นลูกสาวแท้ๆพวกฉันรู้ดี แต่ฉันไม่คิดมากหลอกเพราะป้าให้ความรักกับพวกเราเหมือนลูกแท้ๆเลยด้วย บางทีอาจจะดีกว่าพ่อแมที่ีรักลูกแท้ๆของเขาซะอีก ส่วนใครเป็นพ่อแม่แท้ๆของฉันตอนนี้ฉันก็ไม่สนใจหลอก มีป๊า คาซัส คนเดียวก็พอแล้ว เพราะพวกฉันไม่ได้รู้สึกขาดอะไรเลย

"แล้วน้องๆยังไม่ตื่นกันหรอ ซอล"

ป๊านั่งจิ๊บกาแฟไปด้วยถามฉันไปด้วย ซึ่งไม่ต้องรอให้ฉันตอบ เสียงวิ่งลงจากบรรไดก็ทำให้ป๊ารู้แล้วว่าพวกเธอกำลังรีบร้อนกันลงมา

ตึงๆๆ

"มอนิ่งค่ะป๊า"

ฟอด!

"เซียร์..ตัดหน้าพวกเราอีกแล้วนะ.."

"ก็ซินช้าเองช่วยไม่ได้"

"ได้...เดี๋ยวพรุ่งนี้ซินจะวิ่งมาหอมแก้มป๊าเป็นคนแรกเลยคอยดู"

"จะตื่นทันหรอ..ซิน "

ฉันอดที่จะท้วงถามซินไม่ได้เพราะเธอน่ะเป็นคุณหนูตื่นสายตลอด

หาววว!

"ตื่นยังเนี่ยโซ่..."

"หืมๆ..ตื่นแล้ว"

เสียงหาวดังมาจากข้างๆฉันทำให้พวกเราหันไปมองคนที่หาววอดๆ อย่างพร้อมเพียงกัน

"หึๆ...รีบๆกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวก็ไปมหาลัยสายหลอก"

ป๊าขำให้กับพวกเราที่มักจะหยอกเล่นกันแบบนี้ทุกเช้าแล้วบอกให้พวกเราทุกคนรีบทานข้าว ก่อนที่ท่านจะลุกเตรียมขึ้นรถไปทำงานของท่านแบบเป็นปกติทุกวันทิ้งให้พวกฉันนั่งกินข้าวด้วยกัน 4 คนเหมือนเช่นเคย

"พวกเรารีบๆกินเข้าเถอะ เดี๋ยวก็สายจริงๆ หลอก"

"ไม่สายหลอกซอล เดี๋ยววันนี้เซียร์เหยียบให้สุดเลย"

"น้อยๆหน่อยเถอะ...เดี๋ยวก็ตายก่อนวัยอันควรหลอก"

ฉันอดที่จะบ่นไม่ได้ก็เพราะเซียร์น่ะ ตีนผีจะตายไป ล่าสุดนี่ เกือบจะชนคนแก่ที่ขายของข้างทางซะได้.. เหนื่อยใจกับเธอจริงๆ

บรื้น...!

ปรี๊ดๆ

ปรี๊ด....

"โอ้ย...เซียร์ขับดีๆหน่อยไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้"

"ซอลจะกลัวอะไร นี่นักแข่งมืออาชีพเลยนะ"

"แต่นี่มันบนท้องถนนไงเซียร์..ไม่ใช่สนามแข่ง"

"เถอะน่ามันก็เหมือนๆกันแหละ..."

ตอนนี้ฉันปวดหัวกับน้องสาวของฉันมาก ขับรถแบบนี้ ลุ้นเอาแล้วกันว่าเราจะมีชีวิตรอดไปถึงมหาลัยมั้ย!รู้อย่างนี้ฉันเอารถตัวเองมาดีกว่าถ้าไม่ติดว่าฉันขับรถไม่เก่งก็นะ..

ไม่นานรถของพวเราก็เเล่นสู่รั้วมหาลัยเข้ามาจอดในโรงรถที่ประจำ เมื่อรถจอดสนิทพวกเราต่างลงมาจากรถเหมือนปกติทุกวัน วันนี้ก็ยังมีเสียงโห่แซวจากพวกผู้ชายที่นั่งกันอยู่แถวนั้นเหมือนเคย บางคนก็ผิวปากแซว บางคนก็มองพวกฉันด้วยสายตาอย่างหื่น

ฉายยาของพวกฉันที่ใครๆชอบเรียกก็คงจะเป็นตุ๊กตาเดินได้นี่แหละ โดยเฉพาะฉันตัวเล็กที่สุดในพวกเราสี่คน ผิวขาว แก้มอมชมพู ตาโตๆ หลายคนจึงชอบเข้ามาจีบฉันแต่ฉันก็ปฏิเสธหมดทุกคนเพราะคงยังไม่เจอคนที่ใช่อะไรประมาณนี้มั้ง

"วู้วว...มาแล้วเว้ย!ตุ๊กตาเดินได้ชัดๆเลยว่ะ..."

"บอกกูทีนั่นคนใช่มั้ย...เหมือนนางฟ้าลงมาเกิดจริงๆ"

"เชี่ย...พวกเธอเหมือนตุ๊กตายางเลยวะ...สวยฉิปหาย"

ทั้งสี่สาวรีบสาวเท้าเดินออกมาให้พ้นจากพวกผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงโรงรถเพราะเธอไม่อยากจะเป็นเป้าสายตาให้พวกนั้นมองพวกเธออย่างจาบจ้วงอีก..

"เหอะ...เบื่อจริงๆ เดินไหนก็มีแต่คนมองเนี่ย เอ้ย!..คนสวยเซง"

ซินเธอบ่นออกมาอย่างมีจริตตามความเคยชินของเธอซึ่งฉันก็อดไม่ได้ที่จะระบายยิ้มน้อยๆกับท่าทางของเธอ

"อยากขี้เหร่มั้ยล่ะ...เดี๋ยวโซ่เอามีดกรีดหน้าให้แปปเดียว"

"น้อยๆหน่อยเถอะค่ะคุณพี่สาว...นี่น้องค่ะ..ค่ะน้อง"

"555555+"

ทุกคนต่างหัวเราะออกมาอย่างสนุก โซ่ที่น้อยครั้งเธอจะพูดกับหันไปแหย่ซินอย่างขำๆ แต่ใครจะรู้ว่าที่จริงเธอน่ะโหดมาก หากจะทำขึ้นมาจริงๆน่ะเธอทำได้สบายมากอยู่แล้ว

"รีบเดินเข้าเถอะ..อีกไม่กี่นาทีก็ถึงเวลาเรียนแล้ว"

ฉันบอกพวกน้องๆก่อนที่จะเริ่มสาวท้าวเร็วๆเดินไปที่คณะของเราเพื่อที่จะขึ้นลิฟไปยังชั้นเรียนและก็พบว่าพวกฉันเกือบจะสายกันจริงๆ

#ช่วงพัก

"เฮ่อ!..ผ่านไปแล้ว...สองวิชา..เหลือแค่วิชาเดียวสินะ..."

เซียร์บ่นออกมาอย่างเซงๆ หลังจากที่พวกเราลงมานั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนแถวหน้าคณะ ที่เป็นลานกว้างๆ มีแต่นักศึกษามานั่งเล่นกันบ้าง บางกลุ่มก็เอาบอลมาแตะกันแถวนี้ทั้งๆที่สนามฟุตบอลก็มีแท้ๆ

"คุยกันไปเลยนะของีบแปป"

โซ่เธอฟุปหน้าลงกับโต๊ะเพื่อจะงีบพักผ่อน ในบรรดาพี่น้อง เธอเป็นคนที่เหนื่อยที่สุดแล้ว เพราะเธอต้องไปช่วยป๊าคุมบ่นตั้งหลายสาขา ส่วนพวกฉันก็นานๆทีถึงจะเข้าไปช่วยงานเธอ เพราะฉันรู้สึกว่าไม่ค่อยชอบงานพวกนี้เอาซะเลย

"เอ้ย.!..ถูกใจคนสวย คนนั้นอ่ะใช่เลย"

ซินที่นั่งส่องหนุ่มแต๊ะฟุตบอลอยู่แถวนั้น เธอก็พูดออกมาเสียงดัง อย่างคนถูกใจ เพราะเธอเห็นผู้ชายที่เข้าตาเธอซะแล้ว

"ไม่เห็นจะหล่อเลย...คนนู้นหล่อกว่าตั้งเยอะ"

"คนนี้หล่อกว่าย่ะ..."

"คนนู้นสิหล่อกว่า"

ในระหว่างที่ซินกับเซียร์กำลังเถียงกันอยู่นั้นก็มีเสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังของฉันจนต้องหันกับไปมองตามเสียง

"เฮ้ย! เธอระวัง"

ตุ๊บ!

"โอ้ย!..."

ไม่ต้องแปลกใจว่าเสียงใครร้องมันคือ เสียงฉันเองค่ะ อยู่ๆลูกบอลที่พวกผู้ชายแย่งกันแตะก็ลอยมาโดนหัวฉันเต็มๆเลย ตอนนี้ฉันจึงรู้ว่ามึนหัวมาก

"เฮ้ย...ซอลเป็นอะไรมั้ย"

"เจ็บอ่ะ...มึนตึบเลย"