อุแว๊. ..อุแว๊

แง๊..

อุ๊แว๊ๆๆๆ

"อยู่กับเขานะลูกรัก ถ้าเขาเห็นหน้าพวกหนูเขาจะหลงรักพวกหนูเอง เหมือนกับที่แม่รู้สึก...."

วุแว๊ๆๆๆๆ

วุแว๊

"นายครับ...นาย..."

"มีอะไร.."

"ไม่รู้มีใคร...เอาเด็กพวกนี้มาทิ้งไว้หน้า คฤหาสน์ นายครับ"

"ห๊ะ!...มึงว่าอะไรนะ"

"ไม่รู้ใครเอาเด็กๆ..พวกนี้มาทิ้งไว้หน้า คฤหาสน์นายครับ"

เสียงเด็กร้องดังทั่วคฤหาสน์หรูสร้างความวุ่นวายให้กับกลุ่มชายชุดดำนับร้อยคนไม่น้อย ไม่เว้นแม้แต่ มาเฟียหนุ่มหัวหน้าแก๊งที่มีชื่อเสียงระดับต้นๆอย่าง ท่านคาซัส มาเฟียหนุ่มไฟแรง ที่มีใบหน้าหล่อเหลาเป็นที่หมายตาของผู้หญิงหลายๆคน แต่เขากับไม่สนใจใครเลย เขาชอบใช้ชีวิตอยู่อย่างอิสระมากกว่า

จนกระทั่งวันนี้ในเวลาดึกที่มีฝนเม็ดหนาโรยรินมาจากฟ้า ลูกน้องคนสนิทของเขาก็วิ่งกันอุ้มเด็กน้อยเข้ามาหาเขาในคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่กำลังร้องไห้โววายเสียงดังเพราะความเหน็บหนาวเนื้อตัวของเธอเปียกปอนไปหมด และมีเด็กถึงสี่คนด้วยกัน

"เด็กพวกนี้มีกี่คน.."

"เอ่อ...4 คน ครับนาย"

"เวร...นี่เห็นบ้านกู เป็นที่สงเคราะห์เด็กหรอวะ"

"พวกมึงไปตามสืบมาดิ...ใครมันเอาเด็กพวกนี้ มาทิ้งไว้หน้าบ้านกู "

"ครับ..นาย "

"ได้ตัวแล้ว...ลากคอมันมาให้กูด้วย"

"ครับ..นาย"

"เอ่อ!...แล้วจะเอาไงกับเด็กพวกนี้ดีครับ...นาย"

คาซัสก้มมองเด็กน้อย 4 คน ที่ตอนนี้ทุกคนล้วนตัวเปียกปอน หลับตาร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของลูกน้องเขาแต่ละคน ไม่ต้องมีใครบอกเขาว่าเด็กพวกนนี้เป็นเด็กผู้ชายหรือผู้หญิง เพราะสังเกตุได้จากใบหน้าที่ราวกับตุ๊กตาก็มองออกว่าทุกคนคือเด็กผู้หญิง ถึงแม้เขาจะเป็นมาเฟียที่โหดเหี้ยมและเขาสามารถฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น แต่เด็กพวกนี้ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมเขาจะต้องฆ่าพวกเธอด้วย เมื่อเขาได้มองเห็นใบหน้าของเด็กๆที่กำลังร้องไห้งอแง เขาก็รู้สึกเอ็นพวกเธออย่างน่าแปลกใจ เขารู้สึกหลงรักพวกเธอเห็นเหมือนพวกเธอเป็นลูกสาวของเขาเลย เขาจึงตัดสินใจได้ขึ้นมาทันทีว่าเขาจะเลี้ยงพวกเธอเอง พวกเธอจะต้องเป็นลูกสาวที่สวยและน่ารักของเขา

"ในเมื่อ คน เป็น พ่อ เป็น แม่ มันไม่รัก พวกเธอ กุนี่แหละจะเลี้ยงพวกเธอเอง"

" เอาจริงหรอครับนาย"

"เออ..กูจะเลี้ยงเอง"

"แต่พวกเรามีแต่ผู้ชายนะครับ"

"แล้วไงวะ..."

"ก็พวกผมเลี้ยงเด็กไม่เป็นนี่ครับ"

"พวกมึง!..ยังต้องให้กุบอกอีกหรอ"

"แล้วจะให้พวกผมทำอย่างไงดีครับนาย"

"ไอ้พวกโง่...มึงก็ไป..จ้างแม่นมมาเลี้ยงสิวะ ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ พวกมึงมาเบิกที่ ไอ้ต้นได้เลย"

"ครับนาย"

"พวกมึงไปจัดการเร็วสิ พวกคุณหนูๆ ร้องไห้ใหญ่แล้ว"

เหล่าลูกน้องของคาซัสวิ่งกันไห้วุ่น กับการเตรียมเลี้ยงคุณหนูของพวกเขา ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปหา แม่นมมาเลี้ยงพวกเด็กๆและข้าวของที่ต้องใช้ ให้เร็วที่สุด ถ้าหากล่าช้ากว่านี้ พวกเขาต้องโดนเจ้านายเขาลงโทษแน่ๆเลย

"ไอ้ต้น มึงเอาพวกเธอไปเปลี่ยนชุดก่อน เดี๋ยวเด็กพวกนี้่จะไม่สบายเอา"

"ครับ....ผมพึ่งเห็นนายในมุมโอ่นโยนก็วันนี้แหละครับ..หึๆ"

"เออ...มึงจำไว้นะ..ว่าต่อไปนี้ พวกเธอทั้ง 4 คน จะมาเป็นลูกสาวของกู"

"ครับ..นาย."

ลูกน้องคนสนิทพยักหน้ารับคำอย่างยิ้มๆเพราะตั้งแต่เขาทำงานกับเจ้านายเขามาหลายปี เขาพึ่งเคยเห็นนายของเขาอ่อนโยนมีเมตตาก็วันนี้แหละ

แว๊...อุแว๊ๆๆๆ

แว๊...!

22 ปีผ่านไป......

" มอนิ่งค่ะ..ป๊า"

สวัสดีทุกคน ฉันชื่อ ซอล เป็นลูกสาวคนโตของป๊าคาซัส ตอนนี้ฉันกำลังทักทายป๊าสุดที่รักของฉัน...ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารเหมือนทุกๆวัน อ่อลืมบอกไปฉันมีน้องสาวอีก 3 คนแน่ะเผื่อใครยังไม่รู้ พวกเธอชื่อ โซ่ ซิน เซียร์ พวกเราเป็นแฝดกันนะ แต่หน้าตาเราไม่ได้เหมือนกันเท่าไหร่ แค่คล้ายๆกัน เห็นป๊าบอกตอนเด็กๆป๊าพาเราไปตรวจดีเอ็นเอ แล้วสรุปว่าพวกเราเป็นฝาแฝดกัน ป๊ายังแทบไม่อยากจะเชื่อเลย

เรื่องที่ฉันไม่ได้เป็นลูกสาวแท้ๆพวกฉันรู้ดี แต่ฉันไม่คิดมากหลอกเพราะป้าให้ความรักกับพวกเราเหมือนลูกแท้ๆเลยด้วย บางทีอาจจะดีกว่าพ่อแมที่ีรักลูกแท้ๆของเขาซะอีก ส่วนใครเป็นพ่อแม่แท้ๆของฉันตอนนี้ฉันก็ไม่สนใจหลอก มีป๊า คาซัส คนเดียวก็พอแล้ว เพราะพวกฉันไม่ได้รู้สึกขาดอะไรเลย

"แล้วน้องๆยังไม่ตื่นกันหรอ ซอล"

ป๊านั่งจิ๊บกาแฟไปด้วยถามฉันไปด้วย ซึ่งไม่ต้องรอให้ฉันตอบ เสียงวิ่งลงจากบรรไดก็ทำให้ป๊ารู้แล้วว่าพวกเธอกำลังรีบร้อนกันลงมา

ตึงๆๆ

"มอนิ่งค่ะป๊า"

ฟอด!

"เซียร์..ตัดหน้าพวกเราอีกแล้วนะ.."

"ก็ซินช้าเองช่วยไม่ได้"

"ได้...เดี๋ยวพรุ่งนี้ซินจะวิ่งมาหอมแก้มป๊าเป็นคนแรกเลยคอยดู"

"จะตื่นทันหรอ..ซิน "

ฉันอดที่จะท้วงถามซินไม่ได้เพราะเธอน่ะเป็นคุณหนูตื่นสายตลอด

หาววว!

"ตื่นยังเนี่ยโซ่..."

"หืมๆ..ตื่นแล้ว"

เสียงหาวดังมาจากข้างๆฉันทำให้พวกเราหันไปมองคนที่หาววอดๆ อย่างพร้อมเพียงกัน

"หึๆ...รีบๆกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวก็ไปมหาลัยสายหลอก"

ป๊าขำให้กับพวกเราที่มักจะหยอกเล่นกันแบบนี้ทุกเช้าแล้วบอกให้พวกเราทุกคนรีบทานข้าว ก่อนที่ท่านจะลุกเตรียมขึ้นรถไปทำงานของท่านแบบเป็นปกติทุกวันทิ้งให้พวกฉันนั่งกินข้าวด้วยกัน 4 คนเหมือนเช่นเคย

"พวกเรารีบๆกินเข้าเถอะ เดี๋ยวก็สายจริงๆ หลอก"

"ไม่สายหลอกซอล เดี๋ยววันนี้เซียร์เหยียบให้สุดเลย"

"น้อยๆหน่อยเถอะ...เดี๋ยวก็ตายก่อนวัยอันควรหลอก"

ฉันอดที่จะบ่นไม่ได้ก็เพราะเซียร์น่ะ ตีนผีจะตายไป ล่าสุดนี่ เกือบจะชนคนแก่ที่ขายของข้างทางซะได้.. เหนื่อยใจกับเธอจริงๆ

บรื้น...!

ปรี๊ดๆ

ปรี๊ด....

"โอ้ย...เซียร์ขับดีๆหน่อยไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้"

"ซอลจะกลัวอะไร นี่นักแข่งมืออาชีพเลยนะ"

"แต่นี่มันบนท้องถนนไงเซียร์..ไม่ใช่สนามแข่ง"

"เถอะน่ามันก็เหมือนๆกันแหละ..."

ตอนนี้ฉันปวดหัวกับน้องสาวของฉันมาก ขับรถแบบนี้ ลุ้นเอาแล้วกันว่าเราจะมีชีวิตรอดไปถึงมหาลัยมั้ย!รู้อย่างนี้ฉันเอารถตัวเองมาดีกว่าถ้าไม่ติดว่าฉันขับรถไม่เก่งก็นะ..

ไม่นานรถของพวเราก็เเล่นสู่รั้วมหาลัยเข้ามาจอดในโรงรถที่ประจำ เมื่อรถจอดสนิทพวกเราต่างลงมาจากรถเหมือนปกติทุกวัน วันนี้ก็ยังมีเสียงโห่แซวจากพวกผู้ชายที่นั่งกันอยู่แถวนั้นเหมือนเคย บางคนก็ผิวปากแซว บางคนก็มองพวกฉันด้วยสายตาอย่างหื่น

ฉายยาของพวกฉันที่ใครๆชอบเรียกก็คงจะเป็นตุ๊กตาเดินได้นี่แหละ โดยเฉพาะฉันตัวเล็กที่สุดในพวกเราสี่คน ผิวขาว แก้มอมชมพู ตาโตๆ หลายคนจึงชอบเข้ามาจีบฉันแต่ฉันก็ปฏิเสธหมดทุกคนเพราะคงยังไม่เจอคนที่ใช่อะไรประมาณนี้มั้ง

"วู้วว...มาแล้วเว้ย!ตุ๊กตาเดินได้ชัดๆเลยว่ะ..."

"บอกกูทีนั่นคนใช่มั้ย...เหมือนนางฟ้าลงมาเกิดจริงๆ"

"เชี่ย...พวกเธอเหมือนตุ๊กตายางเลยวะ...สวยฉิปหาย"

ทั้งสี่สาวรีบสาวเท้าเดินออกมาให้พ้นจากพวกผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงโรงรถเพราะเธอไม่อยากจะเป็นเป้าสายตาให้พวกนั้นมองพวกเธออย่างจาบจ้วงอีก..

"เหอะ...เบื่อจริงๆ เดินไหนก็มีแต่คนมองเนี่ย เอ้ย!..คนสวยเซง"

ซินเธอบ่นออกมาอย่างมีจริตตามความเคยชินของเธอซึ่งฉันก็อดไม่ได้ที่จะระบายยิ้มน้อยๆกับท่าทางของเธอ

"อยากขี้เหร่มั้ยล่ะ...เดี๋ยวโซ่เอามีดกรีดหน้าให้แปปเดียว"

"น้อยๆหน่อยเถอะค่ะคุณพี่สาว...นี่น้องค่ะ..ค่ะน้อง"

"555555+"

ทุกคนต่างหัวเราะออกมาอย่างสนุก โซ่ที่น้อยครั้งเธอจะพูดกับหันไปแหย่ซินอย่างขำๆ แต่ใครจะรู้ว่าที่จริงเธอน่ะโหดมาก หากจะทำขึ้นมาจริงๆน่ะเธอทำได้สบายมากอยู่แล้ว

"รีบเดินเข้าเถอะ..อีกไม่กี่นาทีก็ถึงเวลาเรียนแล้ว"

ฉันบอกพวกน้องๆก่อนที่จะเริ่มสาวท้าวเร็วๆเดินไปที่คณะของเราเพื่อที่จะขึ้นลิฟไปยังชั้นเรียนและก็พบว่าพวกฉันเกือบจะสายกันจริงๆ

#ช่วงพัก

"เฮ่อ!..ผ่านไปแล้ว...สองวิชา..เหลือแค่วิชาเดียวสินะ..."

เซียร์บ่นออกมาอย่างเซงๆ หลังจากที่พวกเราลงมานั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนแถวหน้าคณะ ที่เป็นลานกว้างๆ มีแต่นักศึกษามานั่งเล่นกันบ้าง บางกลุ่มก็เอาบอลมาแตะกันแถวนี้ทั้งๆที่สนามฟุตบอลก็มีแท้ๆ

"คุยกันไปเลยนะของีบแปป"

โซ่เธอฟุปหน้าลงกับโต๊ะเพื่อจะงีบพักผ่อน ในบรรดาพี่น้อง เธอเป็นคนที่เหนื่อยที่สุดแล้ว เพราะเธอต้องไปช่วยป๊าคุมบ่นตั้งหลายสาขา ส่วนพวกฉันก็นานๆทีถึงจะเข้าไปช่วยงานเธอ เพราะฉันรู้สึกว่าไม่ค่อยชอบงานพวกนี้เอาซะเลย

"เอ้ย.!..ถูกใจคนสวย คนนั้นอ่ะใช่เลย"

ซินที่นั่งส่องหนุ่มแต๊ะฟุตบอลอยู่แถวนั้น เธอก็พูดออกมาเสียงดัง อย่างคนถูกใจ เพราะเธอเห็นผู้ชายที่เข้าตาเธอซะแล้ว

"ไม่เห็นจะหล่อเลย...คนนู้นหล่อกว่าตั้งเยอะ"

"คนนี้หล่อกว่าย่ะ..."

"คนนู้นสิหล่อกว่า"

ในระหว่างที่ซินกับเซียร์กำลังเถียงกันอยู่นั้นก็มีเสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังของฉันจนต้องหันกับไปมองตามเสียง

"เฮ้ย! เธอระวัง"

ตุ๊บ!

"โอ้ย!..."

ไม่ต้องแปลกใจว่าเสียงใครร้องมันคือ เสียงฉันเองค่ะ อยู่ๆลูกบอลที่พวกผู้ชายแย่งกันแตะก็ลอยมาโดนหัวฉันเต็มๆเลย ตอนนี้ฉันจึงรู้ว่ามึนหัวมาก

"เฮ้ย...ซอลเป็นอะไรมั้ย"

"เจ็บอ่ะ...มึนตึบเลย"

"อือ...รู้สึกได้ว่าต้องเธอมึนจริง"

#ต้องมึนตึบเลยสิ. โดนซะขนาดนั้น😄😄😄😄😃

"เฮ้ย..น้องเป็นอะไรมั้ย โทษทีนะพี่ไม่ได้ตั้งใจ"

ในระหว่างที่ฉันนั่งกุมหัวตัวเองอยู่นั้นมีรุ่นพี่คนนึงวิ่งเข้ามาขอโทษฉันอย่างรู้สึกผิด

"เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะพี่...แค่มึนๆค่ะ"

"ไปห้องพยาบาลมั้ยเดี๋ยวพี่พาไป..."

รุ่นพี่คนนั้นรีบทำท่าจะพยุงฉันขึ้นเพื่อที่จะพาไปห้องพยาบาล

"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะพี่เดี๋ยวพวกหนูพาเธอไปเองค่ะ"

ซินที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉัน เธอรีบอาสาขึ้นมาทันทีเพราะเธอรู้ว่าฉันไม่ชอบให้ผู้ชายที่ไหนมาโดนตัวนอกจากป๊าของพวกเรา

"มันจะดีหรอน้อง...พี่เป็นคนทำน้องคนนี้เจ็บนะ.."

"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ เดี๋ยวพวกเราพาเธอไปเองค่ะ"

เซียร์รีบเสริมทับขึ้นมาอีกคน

"โอเคๆ งั้นพี่ไปก่อนนะ พี่ขอโทษจริงนะน้อง"

"ถ้าพี่รู้สึกผิดจริงๆก็ควรจะย้ายไปเล่นกันที่สนามนะคะ ตรงนี้มันไม่ใช่ที่เล่นฟุตบอลค่ะ"

ฉันบอกรุ่นพี่คนนั้นไปเพื่อเตือนเขากลายๆ ถ้าใครต้องมาโดนลูกบอลรอยมาโดนหัวอย่างฉันอีกคงหน้าสงสารน่าดู เท่านี้ฉันก็สงสารตัวเองแล้ว ฮือ ฮือๆ

"เอางี้เดี๋ยวซินพาซอลไปเอง เซียร์กับโซ่รออยู่ที่นี่แหละเดี๋ยวพวกเรามา"

"เอาตามนั้นละกัน."

"ฝากด้วยนะ..."

เซียร์เธอพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย ส่วนโซ่เพียงพูดออกมาทั้งๆที่ยังก้มหน้านอนหลัลอยู่แบบนั้น

"จริงๆเราไม่ต้องไปห้องพยาบาลก็ได้นะ...แค่นี้เอง"

"แค่นี้เองอะไรล่ะ...เลือดเธอไหลออกจมูกแล้วยัยพี่บ้า"

"อ้าวหรอ!...ไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ"

ฉันรีบเอามือมาแตะที่จมูกเพื่อดูว่ามีเลือดไหลออกมาจริงมั้ยซึ่งมันก็เป็นอย่างที่ซินบอกเลย มือที่ฉันยกขึ้นมาแตะตรงรูจมูกมีเลือดเปื้อนติดมือของฉันมาด้วย เพียงแค่ฉันเห็นของเหลวสีแดงเท่านั้นแหละโลกมันก็หมุนแล้วมืดลงในที่สุด

ตุบ!

"เฮ้ย!...ซอล"

"ซอล..."

#กราฟ

สวัสดีครับผมชื่อกราฟ ผมเรียนอยู่ปี 4 คณะวิศวะครับตอนนี้ผมนั่งดูพวกเพื่อนผมแตะฟุตบอลตรงหน้าลานกว้าง ที่อยู่แถวหน้าคณะของผมกลุ่มผม ผมมีเพื่อนอีกสามคนที่สนิทกันมากพวกมันมีชื่อว่า ไอ้ริว ไอ้พยัคฆ์แล้วก็ไอ้เคน นอกจากพวกเราจะเป็นนักศึกษาแล้วพวกผมก็เป็นมาเฟียด้วยครับเพราะตระกุลของพวกผมและของไอ้พวกนั้นเป็นมาเฟียกันทั้งนั้นเลย แถมติดอันดับต้นๆของประเทศเลยก็ว่าได้

"เชี่ย...."

ในขณะที่พวกผมนั่งดูพวกมันเล่นบอลกันอยู่นั้น เพื่อนร่วมห้องของผมคนนึงที่กำลังเล่นฟุตบอลกับไอ้สามตัวก็แตะบอลพลาดไปโดนหัวผู้หญิงคนหนึ่งเข้าซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอต้องมึนหัวมามากแน่ๆ ขนาดพวกผมเดินด้วยกันเองยังมึนมากเลย

"มึงก็วิ่งไปดูน้องเขาสิวะ...ไอ้ชัย"

เสียงไอ้ริวบอกกับเพื่อนร่วมห้องของผม อย่างร้นรน พอไอ้ชัยมันตั้งสติได้ก็รีบวิ่งไปดูน้องเขาอย่างรู้สึกผิด

" หูว!....น่ารักเลยว่ะ"

"อะไรของมึงวะ..."

ผมหันไปถามไอ้เคนที่ตอนนี้มันกับมานั่งโต๊ะกับผมแล้วพร้อมทั้งไอ้พยัคฆ์และไอ้ริวด้วย

"ก็น้องคนที่บอลโดนหัวอ่ะดิ..นั่นคนหรือตุ๊กตายางวะ"

"ไหนวะ...เออ.. เชี่ย!..น่ารักแม่งยกกลุ่มเลยหนิ คนนั้นก็น่ารัก คนนี้ก็น่ารัก"

พอพวกมันบอกว่าน่ารักมีหรอที่ผมกับไอ้พยัคฆ์จะไม่หันไปมอง และก็เป็นจริงอย่างที่มันว่า พวกเธอน่ารักกันจริงๆ ยิ่งคนที่โดนบอลอัดหัวนี่สเปคผมเลย

"ไอ้ชัย..เดินคอตกกับมาเลยว่ะ5555+"

ไอ้ริวมันหัวเราะเยอะใส่ไอ้ชัยใหญ ่ที่ไอ้ชัยมันโดนเธอคนนั้นต่อว่าที่เล่นฟุตบอลไม่รู้สถานที่ ก็สมควรโดนพวกมันก็เล่นไม่รู้สถานที่กันจริงๆ เห็นท่าทางของมันผมก็ยังอดขำไม่ได้เหมือนกัน..หึๆ..

"เฮ้ยๆ พวกเธอเดินมาทางนี้ว่ะ..."

"มึงจะแปลกใจอะไรก็ห้องพยาบาลมันต้องเดินผ่านทางนี้ปะวะ"

ไอ้เคนกับไอ้ริวนั่งมองพวกเธอเดินผ่านพวกผมไปตาไม่กระพริบเลย ยิ่งพวกเธอเดินมาไกล้ๆ ยิ่งโครตน่ารักเลย ผมเรียนอยู่ที่นี่จนขึ้นปีสี่พึ่งจะเคยเห็นพวกเธอนี่แหละ นางฟ้าชัดๆ

"เฮ้ย..ซอล.."

"ซอล"

เสียงผู้หญิงคนที่เดินมาคู่กับเธอร้องดังขึ้นเมื่อคนตัวเล็กที่เธอพยุงมาล้มลงไปกับพื้น และที่ที่เธอล้มมันก็อยู่ไกล้โต๊ะที่พวกผมนั่งพอดี ผมจึงเดินเข้าไปอาสาอุ้มคนตัวเล็กพาเธอไปที่ห้องพยาบาล

"มาเดี๋ยวพี่ช่วย"

"เอ่อ...ขอบคุณมากค่ะพี่สุดหล่อ"

เพื่อนน้องคนนั้นขอบคุณผมแล้วส่งยิ้มมาให้จนตาหยี แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรเธอนอกจากยัยตัวเล็กในมือผมนี้...น่ารักดีว่ะ ตัวก็ยังหอมอีก

#ซอล

ฉันลืมตาตื่นขึ้นก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ห้องพยาบาลแล้ว ถึงจะยังงงๆแต่ก็พอจะรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ใช่ฉันเป็นคนกลัวเลือด เห็นเลือดทีไรมักจะเป็นลมตลอดฉันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆแล้ว และนี่คือเหตุผลนึงที่ป๊าไม่ให้ฉันไปช่วยคุมงานเท่าไหร่นักเพราะอาชีพของป๊ามันต้องเจอเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว

"อืม...ขอน้ำหน่อยสิ."

"อ้าวตื่นแล้วหรอ...เมื่อกี้นี้มี่พี่สุดหล่อใส่เสื้อช็อปอุ้มซอลมาส่งห้องพยาบาลด้วย...โอ้ยเห็นแล้วหัวใจจะวายหล่อมากกกกก"

ฉันรับน้ำจากซอลขึ้นมาดื่มและมองเธอเล่าถึงเหตุการเมื่อครู่นี้ไปด้วย จึงทำให้รู้ว่ามีรุ่นพี่ผู้ชายน่าเรียนคณะวิศวะอุ้มฉันมาส่งที่ห้องพยาบาล สงสัยต้องทำขนมไปขอบคุณพี่เขาซะแล้ว ว่าแต่พี่เขาคนไหนอ่ะ หน้าฉันยังไม่เคยเห็นเลยนี่..งือ..

"ตื่นแล้วหรอ..."

"อื้ม..."

"ขวัญเอย...ขวัญมา"

ไม่นานเซียร์กับโซ่ก็เดินเข้ามาหาฉันในห้องพยาบาลคนที่ทักฉันเป็นแรกคือเซียร์ส่วนโซ่นั้นเธอเดินมาลูบหัวฉันเหมือนต้องการปลอบใจ แต่เดี๋ยวนะฉันเป็นพี่เธอนะโซ่

"บ้าจริง บ่ายสามแล้วหรอ"

"ใช่..เธอลุกไหวมั้ยจะได้กับบ้านกัน"

"ไหวๆ ปะ..กับบ้านกันดีกว่า"

ฉันติดสินใจลุกขึ้นหลังจากตอบคำถามของซินแล้ว ในขณะตอนที่ฉันกำลังเดินไปที่รถนั้นอยู่ๆซินก็สะกิดแขนฉันอย่างตื่นเต้น

"ซอลๆ พี่คนนั้นไงที่อุ้มเธอไปส่งห้องพยาบาลอ่ะ"

"หืม!.."

ฉันหันตามมือของซินจนไปสะดุดเข้ากับผู้ชายใส่เสื้อช็อปของมหาลัยของเราอยู่ กลุ่มหนึ่งทุกคนหล่อมากราวกับกลุ่มนายแบบที่ลงปกนิตยาสาร แต่มีอยู่เพียงคนเดียวที่เหมือนฉันหลงเข้าไปในมนต์สะกดอะไรบางอย่างทำให้ฉันละสายตาจากเขาไม่ได้เลย หัวใจของฉันก็เต้นแรงราวอย่างกับจะทะลุออกมาจากอก บ้าจริงฉันเป็นอะไรไป ทำไมใจสั่นแบบนี้....

"เป็นอะไรไป"

เซียร์หันถามฉัน

"ปะ.. ป่าว..แค่อยู่ๆใจก็สั่นอ่ะ"

"ไม่..สบายหรอ"

โซ่ถามฉันขึ้นอีกคนหลังจากที่ได้ยินฉันตอบเซียร์ออกไป แต่เมื่อเธอมองตามสายตาของฉันไปเธอจริงรู้ทันทีว่าฉันเป็นอะไร

"ไม่ใช่และ.."

"อะไรหรอโซ่..."

"ดูเอาเอง..."

โซ่บอกคนอื่นๆให้มองตามสายตาเธอไป เมื่อทุกมองตามโซ่ต่างก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

"55555+ นี่ยัยพี่สาวจอมบื้อเธอ..ปิ๊งผู้ชายหรอเนี่ย"

เซียร์ยัยปากเสียพูดซะดังเลยแล้วทีนี้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหนดีเนี่ย...โอ้ย..อาย เกิดมาพึ่งจะเคยมาใจสั่นเพราะผู้ชายก็วันนี้แหละ

😄😄😄😄😁

#เห็นผู้ชายหล่อใจมันเลยสั่น

"เอ่อ!...ซอลไปรอที่รถนะ"

ฉันบอกกับพวกน้องๆก่อนที่จะรีบเดินไปที่รถ บ้าจริงจะใช่จริงๆหรอ ฉันปิ๊งเค้าจริงๆหรอ ไม่นะยัยซอลเสียภาพพจน์กุลสตรีฉันหมด ฉันได้แต่เดินบ่นกับตัวเองในใจ ในความสบสนของตัวเอง แม้พยายามจะไม่คิด แต่ใจมันกับยิ่งคิด ป๊าช่วยซอลด้วย ฮือ ฮือ

"จะรีบอะไรขนาดนั้น..."

"เดี๋ยวก็ล้มหลอก... "

เสียงยัยซินบ่นตามหลังฉันมาอย่างหยอกล้อ ก็เพราะพวกเธอนั่นแหละยัยบ้าทำฉันต้องอายคนแถวนั้น

"จะกับบ้าน หรือ จะค้างคอนโดกันอ่ะ เซียร์จะได้ไปส่งถูก"

เซียร์ถามพวกเราหลังจากเธอเดินตามหลังฉันมา

"ซอลกับบ้านก่อน คนอื่นๆล่ะ"

"โซ่ก็กลับบ้านก่อน พอดีมีธุระจะคุยกับป๊า"

"งั้นซินก็กับไปนอนบ้านก็ได้ พรุ่งนี้นี้ค่อยมานอนคอนโดแล้วกัน"

"งั้นก็ตามนี้นะ...ไปๆ.. เดี๋ยวเซียร์พาซิ่งเอง"

หลังจากตกลงกันได้พวกฉันก็พากันขึ้นรถตรงกับบ้านกัน

"จะไม่ไปขอบคุณเขาจริงๆหรอ"

เมื่อขึ้นรถมากันจนครบซินก็เปิดประเด็นถามฉันขึ้นมาทันที

"ไปสิ...ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะทำขนมไปขอบคุณเขาด้วยน่ะ..."

"อ่อ..อย่างนี้นี่เอง"

ซินพยักหน้ารับรู้ก่อนที่เธอจะหันไปสนใจวิวข้างทางเเทน ฉันมองดูน้องๆอย่างรักใคร่ไม่มีตอนไหนเลยที่พวกเราจะทะเลาะกันนี่เป็นข้อดีของการเป็นฝาแฝดของพวกเราล่ะมั้ง มีความสุขดีจัง..

"สวัสดีค่ะป๊า...."

เสียงของเซียร์นำหน้าพวกเราไปก่อนเมื่อเธอเดินเข้าไปเห็นป๊านั่งอ่านเอกสารอยู่ห้องรับแขก ป๊าเงยหน้ามามึงพวกเราและส่งยิ้มเหมือนกับที่ส่งยิ้มให้เราทุกวัน รอยยิ้มนั้นทำให้พวกฉันอบอุ่นได้เสมอ

"เรียนเป็นไงบ้าง...สาวๆ"

"ก็ดีค่ะป๊า...แต่ได้เรียนแค่คลาบเช้าเอง"

"หืม..ทำไมล่ะ นี่พวกเราโดดเรียนกันหรอ"

ซินบอกกับป๊าด้วยสีหน้าอ้อนๆ ป๊าจึงถามพวกเราต่ออย่างสงสัยขึ้นมาทันที ว่าทำไมเราถึงไม่เข้าเรียน

"ป่าวค่ะป๊า...ซอลโดนบอลลอยมาใส่หัวน่ะ เลือดกำเดาไหล แล้วเธอก็เป็นลมน่ะป๊า"

เซียร์รีบตอบป๊าไปอย่างสีหน้าสบายๆ พร้อมทั้งเดินไปนั่งข้างป๊าอย่างออดอ้อน

"แล้วไป...ขึ้นไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ..เดี๋ยวป๊าให้นมเตรียมอาหารให้"

ป๊าบอกกับพวกเราก่อนที่ท่านจะเดินถือเอกสารออกไปด้านนอกที่มีเลขาคนสนิทอย่างนายต้นตามไปด้วย โซ่ที่ว่ามีเรื่องอะไรกับป๊าเลยต้องเก็บไว้ก่อน

"ออกไปข้างนอกอีกแล้ว..เหนื่อยแย่เลยป๊า"

ฉันบ่นพึมพำกับพวกน้องๆหลังจากเห็นป๊าขึ้นรถตู้ออกไปจากบ้าน ป๊ามักเป็นแบบนี้เสมอ...ทำงานจนไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อน

#กราฟ

วันนี้ผมมานั่งที่โต๊ะใต้คณะที่ประจำของพวกผมพร้อมกับไอ้สามตัว ที่กำลังนั่งตีป้อมกันอย ู่ส่งเสียงโวยวายไปทั่วคณะจนใครๆเดินผ่านมาต้องหันมามองพวกผม

"เชี่ย!...กากว่ะทีมอ่อนๆแบบนี้กุไม่เล่นแล้ว"

ไอ้ริวโวยวายขึ้นหลังจากที่พวกมันสามตัวป้อมแตก ตลกชะมัดแค่เกมพวกมันจะอินอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้

"เบื่อ..ว่ะ คืนนี้ใครคุมบ่นวะ"

ผมถามพวกมันหลังจากที่ผมนั่งเซงๆกับสิ่งรอบข้างอยู่คนเดียว

"คิว..กู"

ไอ้พยัคฆ์มันตอบผมด้วยสีหน้าเบื่อโลกของมัน แม่งจะหน้านิ่งอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้

"เออ...เดี๋ยวพวกกูไปแดกเหล้าด้วยคืนนี้"

ผมบอกกับมันอย่างไม่ใส่ใจนัก ก็อย่างที่รู้ๆกัน พวกผมเป็นแก๊งมาเฟียที่เป็นเพื่อนกันและเป็นหุ้นส่วนกันตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ผมแล้ว กิจการทุกอย่างจึงตกทอดมาถึงพวกผมและให้พวกผมสลับกันดูแล

วิ้ว!

น่ารักว่ะ!

มาหาใครหรอครับน้อง!

หู้วว...น่ารักอะไรขนาดนี้

ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ๆไอ้พวกเด็ก ปีสาม ที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหลังผมก็ ผิวปากแซวใครไม่รู้ เอาจริงๆผมก็ไม่ได้สนใจอ่ะไรหลอกถ้าไอ้เคนมันหันมาสะกิดแขนผม

"อะไรของมึงวะ"

"นู่น.."

ไอ้เคนมันส่งสายตามาทางด้านหลังผม ผมมองพวกมันสามตัวที่กำลังทำสีหน้าตะลึงๆ ด้วยความสงสัยผมจึงหันกับไปมอง..

"อะ...เอ่อ "

"มีอะไรหรือป่าวครับ"

ผมถามคนตัวเล็กที่ยืนเป็นตุ๊กตาอยู่ด้านหลังผม คนอะไรวะขาวมาก ตัวก็เล็กน่ารัก แต่ทำไมวันนี้เธอเดินมาคนเดียวล่ะ เพื่อนๆของเธอหายไปไหนหมด

"อะ..เอ่อ..ซอลทำขนม..มาขอบคุณ..พี่ที่ช่วยอุ้มซอลไปห้องพยาบาลค่ะ"

คนตัวเล็กยื่นขนมมาตรงหน้าผม เอาจริงๆผมเป็นคนที่ไม่ค่อยทานขนมเท่าไหร่ แต่ก็ยื่นมือไปรับมันมาถือไว้ในมือเพื่อไม่ให้เธอเสียน้ำใจ

"อ่อ..ไม่เป็นไรครับ เรื่องแค่นี้เอง"

"ยังไงก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะ..ถ้าให้น้องสาวซอลอุ้มซอลไป คงจะแย่กว่านี้"

เธอก้มหน้าขอบคุณผมด้วยสีหน้าเขินอาย พวงแก้มสองข้างของเธอแดงระเรื่อขึ้น ดูก็รู้ว่าเธอเขินผม นี่ไม่ได้หลงตัวเองเลยนะ แต่ภาพมันฟ้อง

"ไม่เป็นไรหลอกน้อง.. เพื่อนพี่มันเต็มใจช่วย"

ไอ้เคนมันตอบแทนผมทันที ไอ้นี่ขี้เสือกจังวะเขาคุยกับกุเหอะไอ้เพื่อนเลว คนตัวเล็กไม่ได้พูดอะไรนอกจากพยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มหวานๆมาให้พวกผมทุกคน

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...ซอลขอตัวก่อนนะคะ"

เธอพูดเพียงแค่นั้นก็รีบเดินออกไปทันทีอย่างเร่งรีบ ผมมองขนมในมือที่เธอเป็นคนทำมันมาให้ผม เอาวะเธออุตส่าทำมาให้รองชิมสักนิดก็ได้วะ

"มึงจะกินมั้ย...ถ้าไม่กินพวกกูขอนะ"

ไอ้ริวมันรีบแย่งขนมในมือของผมไปแกะกินอย่างอร่อยพวกมันเลย

"เหลือไว้ให้กูบ้าง..สัส..เขาทำมาให้กู"

"ก็มึงไม่ชอบขนมไม่ใช่หรอ..ไม่ต้องเกรงใจพวกกุเพื่อนเดี๋ยวพวกกูจัดการให้เอง"

"แต่อันนี้กูจะกิน..."

ผมแย่งห่อขนมจากมือไอ้ริวกับมาไว้ในมือของผมแล้วรีบเดินหนีพวกมันออกมาจากตรงนั้น ไอ้เพื่อนเหี้ยกินของกุเกือบหมดเลย...

#ซอล

"ให้เขาไปแล้วสินะ"

ฉันให้เขาไปแล้ว...ฉันพูดกับตัวเองอย่างตื่นเต้น.ตอนนี้ใจฉันเต้นแรงมากทำไมถึงเป็นแบบนี้ขึ้นมาได้นะทั้งๆที่ก็เจอผู้ชายหล่อๆแบบนี้ตั้งมากมายแต่กับเขาทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ

"เป็นเอามากนะ..."

โซ่ที่นั่งมองฉันอยู่ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้พูดขึ้นมาพร้อมทั้งส่ายหน้าให้ฉัน อย่างอืมระอา

"เอาน่า..ซอลอาจจะเจอเนื้อคู่แล้วก็ได้ใครจะรู้"

ซินทักท้วงขึ้นมาหลังจากได้ยินโซ่พูดขึ้นมา

"จะบอกอะไรให้นะซอล..ถ้าชอบก็จีบเลย...มัวช้าเดี๋ยวชะนีคาบไปกินหลอก"

เซียร์บอกกับพี่สาวของเธอหลังจากที่เธอหันไปเห็นผู้หญิงเข้าไปขอเบอร์รุ่นพี่ที่ซอลแอบชอบพอดี

"แต่เราเป็นผู้หญิงนะ ..เขาจะมองเราไม่ดีเอาสิ"

ฉันทักท้วงหลังจากที่โดนน้องสาวยุยงให้จีบผู้ชายก่อน เธอบ้าไปแล้วเซียร์

"เดี๋ยวนี้เขาไม่สนใจแล้ว...ใครจะเข้าหาก่อน...มันอยู่ที่ว่าเข้ากันได้มั้ยพอ"

ซินสนับสนุนขึ้นมาอีกคน เอาไงดีฉัน ไอ้ชอบก็ชอบอยู่หลอก แต่จะให้ไปจีบเขาก่อนนี่มันน่าอายจะตายไป

"โซ่ว่าไงอ่ะ "

"ไม่ออกความเห็น"

ฉันถามโซ่อีกคนเพราะเธอมีความคิดสุดในบรรดาพวกเราแต่เธอกับไม่ให้คำปรึกษาอะไรกับฉันเลย

"อยากทำอะไรก็ทำ..จะคิดมากทำไม"

โซ่พูดขึ้นมาอีกประโยคนึงซึ่งมันทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมาเพราะฉันรู้ ไม่ว่าฉันตัดสินใจทำอะไร ทุกคนจะเคยช่วยฉันอยู่ข้างหลังเสมอ

"ว่าแต่พี่คนนั้นเขาชื่ออะไรหรอ..."

เซียร์ถามฉันขึ้นมาด้วยความอยากรู้ของเธอ แต่มันกลับให้ฉันนึกได้ว่าฉันลืมถามชื่อพี่เขา ฮือ..จะจีบเขายังไม่รู้จักชื่อเลยฉันยัยเบ๊อะเอ้ย

"ไม่รู้อ่ะ...ซอลลืมถาม..."

"โถ่...ยัยบื้อเอ้ย!"

"ซอลนี่..ไม่ไหว..เลยจริงๆ"

"หึๆ"

#จะจีบเขาแต่ยังไม่รู้จักชื่อเลย...ดีงามมากค่ะซอลจ๋า