รักต้องห้ามของผีสาว #Forbidden Love With The Ghost Girl
ห้วงแห่งความฝัน
ท่ามกลางเสียงร้องของหมู่จิ้งหรีดเรไรกลางฤดูร้อน และเสียงหัวเราะอันเต็มไปด้วยความสนุกสนาน จากการออกเที่ยวต่างจังหวัดกับกลุ่มเพื่อนเป็นครั้งแรก
ใครจะคิดการเที่ยวเล่นธรรมดาในวันหยุดยาวครั้งนี้ มันใด้กลายเป็นจุดเปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอดกาล
ทุกค่ำคืนที่ผมเข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา ผมมักจะฝันเห็นใครคนนึง ใครคนที่ผมรู้สึกว่าคุ้นเคยเสมือนเราสนิทกันมาแสนนาน
ภาพในฝันคือตัวผมตอนอยู่ชั้นประถมศึกษา
ยามเสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น มักมีเด็กผู้หญิงคนนึงวิ่งเข้ามาหาผมที่โต๊ะเร่งให้เก็บข้าวของใส่กระเป๋าเพื่อไปวิ่งเล่นกัน
ก่อนทุกอย่างจะเลือนหายไปเมื่อผมสะดุ้งตื่นในตอนเช้า
เช่นเดียวกับคืนนี้ เด็กผู้หญิงคนเดิมเอื้อมมือมาดึงตัวผมให้ลุกจากที่นั่งพาวิ่งถลาไปสนามหญ้า
เราวิ่งไล่จับกันนานสักเท่าไหร่ไม่อาจทราบ รู้เพียงว่าช่วงเวลานั้นช่างสนุกเหลือเกิน
น่าแปลกที่ผมจำได้ว่าเราเล่นอะไรกัน แม้ภาพสถานที่รอบตัวจะพร่ามัวทุกเสียงในห่วงความฝันต่างอื้ออึง จับใจความแทบไม่ได้
ขณะที่ผมวิ่งเข้าใกล้จนเกือบจะแตะตัวเธอ จู่ๆ เสียงหัวเราะคิกคักของใครอีกคนก็ดังขึ้น
เเก้วตา(กุมารีน้อย)
Not support
เสียงหัวเราะแบบนี้คงไม่ใช่ของใครนอกจากแก้วตา ซึ่งพยายามปลุกผมให้ตื่นจากความฝัน
ทำให้ผมต้องลาจากเธอคนนั้น เพื่อหวนกลับสู่โลกของความเป็นจริง
ตะวันทอแสงจ้าผ่านรอยแยกของผ้าม่านเข้ามากระทบใบหน้าของผม ผมยังนอนหลับตาพริ้มใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างเป็นสุข ไม่คิดจะตื่นขึ้นมาโดยง่าย
แต่ผ้าห่มที่คลุมกายผม กลับถูกสิ่งซึ่งมองไม่เห็นกระชากตกอยู่ข้างเตียง
ลมหนาววูบใหญ่จากเครื่องปรับอากาศที่เปิดไว้ จึงทำให้ผมหนาวสั่นจนต้องลืมตาตื่น
เเก้วตา(กุมารีน้อย)
Not support
เเก้วตา(กุมารีน้อย)
"พ่อจ๋าตื่นได้แล้วว"
ริว(พระเอก)
"โอ๊ย มาปลุกดีๆ ก็ได้ หล่อนแต่เช้าเลย ไปเลียนแบบเกมไหนมาอีกละเนี่ย
เเก้วตา(กุมารีน้อย)
Not support
เเก้วตา(กุมารีน้อย)
"เเหะ ๆ หนูเก่งใช่มั้ยจ๊ะ"
ริว(พระเอก)
"ยังจะมาถามอีก ถ้ายังไม่เลิกทำอะไรแผลง ๆ แบบนี้ เดี๋ยวจะสั่งงดเล่นเกมแล้วนะรู้มั้ย
เเก้วตา(กุมารีน้อย)
Not support
เเก้วตา(กุมารีน้อย)
"ก็หนูปลุกไม่ตื่นสักทีนี่นา พ่อมัวแต่นอนฝันหวาน ตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว"
ผมหันไปดูเวลาและพบกับเข็มบอกเวลาบนหน้าปัดนาฬิกา บอกเวลาเกือบ 8:00 น
จากที่ง่วงแสนง่วงผมต้องผุดลุกกระโดดข้ามกองผ้าห่มบนพื้นไปที่ตู้เสื้อผ้าคว้าชุดนักเรียนกับผ้าเช็ดตัวได้ก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ
ผมปิดประตูดังปัง เรียกเสียงตะโกนว่าจากคนในครัวได้ทันที
เเม่ของริว
"ทำอะไรให้มันเบา ๆ หน่อยสิริว ปิดเปิดประตูแต่ละที บ้านจะพังแล้วนะ"
เสียงคุณแม่เอ็ดอึงสลับกับเสียงดังก๊อกแก๊กของตะหลิว และเสียงซู่ซ่าของน้ำมันในกระทะซึ่งผมได้ยินเป็นประจำ
จนมันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของผม รัตติกาล ปางเนตร หรือริว ที่ทุกคนเรียก
ผมเป็นแค่เด็กหนุ่มมัธยมธรรมดา ๆ ที่ตื่นสาย ขี้เซา ชอบทำตัวเอื่อยเฉื่อยแต่พอถึงเวลาเล่น หรืออยู่กับเพื่อนก็จะร่าเริง กระฉับกระเฉงขึ้นมาทันตา
ชีวิตของผมไม่มีอะไรแตกต่างไปจากคนอื่น นอกเสียจากความลับบางเรื่องซึ่งผมเก็บงำเอาไว้เป็นอย่างดี
ไม่มีแม้แต่คนในบ้านจะรู้เรื่องที่ว่าผมมีจิตสัมผัส มันอาจฟังดูงมงายเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติหลายคนมองว่ามันเป็นสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้ และอาจเป็นอาการทางจิตซึ่งปรุงแต่งขึ้นมาด้วยซ้ำ
ทว่าผมรู้จักตัวเองดี มองเห็นสิ่งที่ทุกคนมองไม่เห็น และสื่อสารกับมันได้ตั้งแต่เด็ก
ช่วงแรกที่ผมรู้ตัวว่าตัวเองมีความสามารถนี้ก็ทำใจยากเหมือนกัน เพราะผมแทบจะแยกคนเป็นออกจากคนตายไม่ได้เลย
จนผมได้มาเจอกับแก้วตา กุมารีทองที่บังเอิญได้มาจากผู้ใหญ่ท่านนึง
ชีวิตของผมจึงเปลี่ยนแปลงไป เมื่อสาวน้อยแก่นแก้วคนนี้คอยโผล่มาให้เห็น
เเก้วตาเป็นเด็กดี เธอช่วยเหลือผมหลายเรื่อง ตั้งแต่อุบัติเหตุอันตรายไปจนถึงเรื่องในชีวิตประจำวันอย่างการปลุกผมไปโรงเรียนทุกเช้า
การอยู่กับเธอทำให้ผมคุ้นชินกับโลกของวิญญาณพอ ๆ กับที่ผมหันมาใส่ใจโลกของไสยศาสตร์
วิญญาณกับศาสนาเกี่ยวข้องกันฉันใด ไสยศาสตร์ก็วิญญาณก็เกี่ยวข้องกันฉะนั้น
โลกของมันผูกพันกันจนไม่อาจแยกออก เพียงแต่ทุกโลกต่างมีกฎระเบียบข้อห้ามซึ่งไม่อาจฝ่าฝืน
ผมซึ่งคลั่งไคล้การศึกษาไสยศาสตร์และวิญญาณ นอกเหนือจากการศึกษาในระดับชั้นมัธยมปลาย จึงต้องแอบแบ่งเวลาเรียนและอ่านตำหรับตำราพวกนี้อยู่เสมอ
พอเเค่นี้ก็เด้อทุกคน
เดี๋ยวมาต่อ
เรื่องนี้เป็นเกมนำมาสร้างเป็นนิยายแชททุกคนสามารถไปซื้อมาเล่นกันได้นะคะเป็นเกมคนไทยสร้างด้วยเด้ออ
ชื่อเกมForbidden Love with The Ghost Girlนะคะ
Comments