ปีวัยรุ่นที่มืดมน

Marie Ely ชื่อเดิมคือ Huo Ely ในวันที่ Ely เกิด Hou Fay ยืนอยู่นอกแผนกสูติกรรม ใบหน้าของเขามืดลงทันที หันกลับมาและจากไปโดยไม่สนใจภรรยาและลูก ๆ ของเขาเมื่อเขาได้ยินว่าลูกของเขาเป็นเด็กผู้หญิง Marie Rue อุ้มลูกสาวแรกเกิดที่ผอมบางและอ่อนแอในอ้อมแขน จูบใบหน้าที่อ่อนโยนของเธอ น้ำตาไหลอาบแก้ม เด็กดูเหมือนจะเข้าใจความทุกข์ของแม่และร้องไห้ "โอ เอะ โอ โอ" เสียงร้องไห้ที่อกหักทำให้แพทย์และพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกเสียใจ

เนื่องจากการผ่าตัดคลอด Marie Rue เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเป็นเวลาเจ็ดวัน ตั้งแต่เกิดของ Ely สามีและแม่สามีของเธอก็ไม่ปรากฏตัวอีกเลย โชคดีที่รูเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลแห่งนี้ มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับแพทย์และพยาบาลในโรงพยาบาล บวกกับความเห็นอกเห็นใจของทุกคนที่มีต่อแม่และลูกสาวของเธอ ดังนั้นนอกเวลางานจึงมักผลัดกันดูแลแม่และลูก

ในวันที่สามหลังคลอด คุณยายของเอลี่ขึ้นมาจากชนบทและนำชามซุปไก่ไปเลี้ยงลูกสาว เธอลูบหัวหลานสาวของเธอและถอนหายใจเบา ๆ : - ผู้หญิงคนนี้ช่างน่าสังเวชจริงๆ!

ในวันที่รูและแม่ของเธอออกจากโรงพยาบาลไม่มีใครมารับเธอจากบ้านสามีของเธอ ยายของ Ely พูดกับลูกสาวของเธอว่า: - ดีกว่าที่จะกลับบ้านกับแม่และอยู่ต่อ!

Rue ส่ายหัวแล้วตอบว่า: -Ely ก็เป็นเนื้อและเลือดของ Fay ด้วย เขาจะไม่ละทิ้งลูกของเขาอย่างไร้หัวใจหรือ?

ทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน รูเห็นว่าประตูปิดอยู่ เคาะประตูเป็นเวลานาน แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวภายใน ไม่เพียงแค่นั้น แต่ยังทำให้เพื่อนบ้านตกใจอีกด้วย เพื่อนบ้านเปิดประตูเห็นรูและทักทายว่า -อ่า รูออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ? โฮไม่อยู่บ้าน? หรือมาที่บ้านผมแล้วนั่งพักเถอะ ผมยังอยู่ในที่คุมขัง อย่าออกไปตามลม!

รูยิ้มแล้วตอบว่า: -ไม่เป็นไร ฉันมั่นใจว่านายเฟย์จะกลับมาซื้ออาหารเร็วๆ นี้ รออยู่ข้างนอกประตูสักพักนะ!

เพื่อนบ้านอีกคนหนึ่งพูดว่า: -เปล่า ฉันเพิ่งเห็นลุงเฮาเมื่อกี้ ดูเหมือนเขาจะยุ่งกับการทำบางอย่างที่บ้าน เลยไม่ได้ยินที่เธอเรียก ให้ฉันเรียกประตูให้คุณ!- เพื่อนบ้านวิ่งไปเคาะประตูอย่างกระตือรือร้นเคาะและเรียกเสียงดัง: ลุง Hou ลุง Hou ... รีบเปิดประตูให้ฉัน!

ในที่สุดประตูก็เปิดออก Hou Fay ยืนอยู่หน้าประตู ยิ้มและพูดว่า: -ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งกับการทำซุปที่บ้าน ไม่ได้ยินเสียงกริ่งประตู ขอบคุณ! – สมัยนั้นยังไม่มีบ้านหรูเหมือนตอนนี้ บ้านสามีของ Rue เป็นเพียงอพาร์ตเมนต์สวัสดิการที่จัดหาให้สำหรับพนักงานโดยหน่วยงานที่ Hou Fay ทำงาน อพาร์ตเมนต์ทั้งหมดในอาคารนี้จัดทำโดยยูนิตสำหรับพนักงานในยูนิต ดังนั้นด้านบน ด้านล่าง และบริเวณโดยรอบ… ล้วนเป็นเพื่อนร่วมงานของ Hou Fay Hou Fay กลัวว่าจะทำเรื่องใหญ่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาจะเสียหน้าต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน ดังนั้นเขาจึงต้องเปิดประตูเพื่อให้ภรรยาและลูกๆ ของเขาเข้ามา ทันทีที่เขาปิดประตู ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง Hou Fay ตะโกนที่ Rue:

คุณยังอยู่ที่นี่เพื่ออะไร?

-แต่เดิมรูเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและอ่อนแอ เมื่อเห็นสามีดุด่า เธอทำได้เพียงยืนเฉยๆ อยู่กลางห้องนั่งเล่น น้ำตาก็ไหลอาบหน้า ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร คุณยาย Ely รู้สึกเสียใจกับลูกสาวของเธอและแนะนำลูกเขยของเธออย่างอ่อนโยน: -Fay, Rue ยังคงถูกคุมขัง สิ้นเดือนนี้มีอะไรค่อยคุยกัน!- เธอพูดขณะช่วยลูกสาวเข้าห้องนอน

เพราะเธอยืนนานมาก รูจึงรู้สึกเหนื่อยมาก ทันทีที่เธอวางลูกสาวลงบนเตียง เธอได้ยินเสียงแม่สามีทุบชามและตะเกียบนอกห้องนั่งเล่นพร้อมกับเสียงแหลมของเธอ: -ทำไมครอบครัว Hou ของเราถึงโชคร้ายจัง ที่ไม่เกี่ยวกับความเคารพตนเอง ในบ้านเกิดของฉัน ถ้าฉันให้กำเนิดลูกสาวคนแรก ผู้คนจะโยนพวกเขาทั้งหมดเข้าป่าเพื่อเลี้ยงหมาป่า!

Hou Fay และ Marie Rue เป็นพนักงานของรัฐทั้งคู่ ตามข้อบังคับ พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้มีบุตรคนที่สอง ดังนั้นลูกสะใภ้และหลานสาวของเธอจึงกลายเป็นหนามในสายตาของ Trinh

รูเอนพิงกับขอบเตียงอย่างเหน็ดเหนื่อย มองดูใบหน้าที่ง่วงนอนของเอลี่ น้ำตาของเธอร่วงลงมาอีกครั้ง เด็กอายุน้อยกว่าหนึ่งเดือนยังคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัวเขา ยังคงหลับสนิท คุณยายของเอลี่เป็นหญิงชราชาวนาที่อ่อนโยนและเรียบง่าย สิ่งเดียวที่เธอทำได้ตอนนี้คือเช็ดน้ำตาของลูกสาวอย่างเงียบๆ

ในเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน คุณโฮ่วพยายามบังคับยายของเอลี่ให้กลับบ้านเกิด เธอไม่เพียงแต่ดูแลลูกสะใภ้และหลานชายของเธอเท่านั้น แต่นางเฮามักจะจู้จี้และด่าทอรูอยู่เสมอ รูน่าสงสารมากจนกินข้าวไม่พอ แน่นอนว่าคุณแม่หิวโหย พวกเขาไม่สามารถให้นมลูกได้ ดังนั้นเอลี่จึงร้องไห้ทั้งวันเพราะเธอกระหายน้ำ

Không chỉ có vậy, Rue chưa ở cữ được hết tháng đã phải xuống giường làm việc nhà, phục vụ mẹ chồng và chồng mệt đến tối tăm mặt mũi, thế mà còn phải chịu đựng sự lạnh nhạt và mỉa mai của hai mẹ con họ. Đúng lúc ấy thì Rue mắc bệnh. Thế là từ đó về sau, cứ mỗi lần thay gió trở trời là Rue lại đau nhức toàn thân. Hết thời gian nghỉ đẻ, Rue không thể không tiếp tục đi làm. Sau khi cho con bú và thay tã cho nó xong, Rue rụt rè nói với mẹ chồng:

-Mẹ ơi, mẹ giúp con chăm sóc cho Ely một lúc nhé! Hết giờ làm con sẽ lập tức về nhà!

Mẹ chồng lạnh nhạt “Ừ” một tiếng. Rue vẫn cảm thấy có chút không yên tâm, muốn trao đổi với mẹ cách chăm sóc đứa trẻ thì mẹ chồng đã bực mình gắt: -Thôi đủ rồi, chẳng qua chỉ là chăm sóc một đứa trẻ con thôi mà. Fay do một tay tao chăm sóc từ nhỏ đến lớn, chẳng lẽ lại không biết chăm trẻ bằng mày?

Rue thấy mẹ chồng nói vậy liền im bặt không dám lên tiếng nữa. Cô đi làm mà lòng dạ cứ thấp thỏm. Chắc là do giữa mẹ và con luôn có thần giao cách cảm, thế nên lúc đi làm Rue luôn cảm thấy nóng ruột. Trưa hôm ấy, cô xin y tá trưởng cho nghỉ buổi chiều rồi tất tưởi chạy về nhà. Trong phòng yên ắng đến lạ thường. Bình sữa bột cô chuẩn bị cho Ely trước khi đi làm vẫn nằm yên ở trên bàn chưa ai pha. Nói một cách khác, suốt cả sáng nay Ely vẫn chưa được bú sữa. Rue xộc thẳng vào phòng ngủ, thấy con gái đang nằm trên giường, miệng bị dán băng dính kín mít. Khuôn mặt non nớt tím tái vì ngạt thở.

Rue hoảng hốt gỡ miếng băng dính ra khỏi miệng con gái nhưng đứa trẻ lúc này khóc không thành tiếng được nữa. Hai tay của Rue như run lên. Cô ép bản thân mình phải thật bình tĩnh để thực hiện cấp cứu cho con. Một lúc sau, Ely cuối cùng cũng khóc được ra tiếng. Rue thở phào nhẹ nhõm, hai chân mềm nhũn ngồi bệt xuống đất, hai tay ôm chặt lấy đứa con tội nghiệp của mình. Nỗi đau đớn bị dồn nén ở trong lòng bật ra thành tiếng khóc.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***