ปากหมา

ฮ่องกง

"ทำยังไงกับมันดีครับนาย"ลูกน้องคนสนิทชิดซ้ายมือเอ่ยถามออกความเห็นขึ้น

"เก็บมันซะ!"อะไรที่เขาต้องการมันก็ย่อมได้

"ครับนาย"

ไม่ว่าใครหน้าไหนที่ล่วงรู้ความลับของผม ไม่ว่ามันจะเป็นใครมาจากไหนถ้ามันปากโป้งพูดเรื่องของผมเมื่อไหร่มันจะหายไปจากโลกนี้เมื่อนั้น

"นายครับ เมื่อวันก่อนที่ไทยมีคนเห็นเด็กผู้ชายคนนึงอยู่กับคุณรินครับนาย นี่ครับภาพถ่าย"ลูกน้องคนสนิทยื่นภาพถ่ายให้ผู้เป็นนายทันทีที่พูดจบ

"..น่าสนใจดี ไปสืบมาว่าเป็นใครมาจากไหน"

"เเล้วมารายงานฉัน...คราวนี้เเหละจะทำใก้มันเห็นว่าการสูญเสียคนที่รักมันรู้สึกยังไง"บุคคลในเงามืดหันหน้าไปทางหน้าต่างเงาสะท้อนทำให้คนที่ยืนด้านหลังเขามองเห็นเเค่เพียงเงามืดๆจากอีกคนที่บ่งบอกได้ว่าคนๆนี้ดูมีอะไรซับซ้อนที่ซ่อนไว้..เเต่ไม่เผยออกมา

"ครับนาย"

พาร์ท เฟ่ยหลิน

"เรื่องที่ฉันให้ตามได้เรื่องรึยังเฉิ่น"เฟ่ยหลินหมุนเกาอี้ว่าที่ประธานคนใหม่ที่เขากำลังจะได้นั่งมันต่อจากนายใหญ่

"ได้เเล้วครับนาย สายเรารายงานมาว่าฝั่งนั้นใช้ให้คนไปสืบประวัติเด็กผู้ชายคนนึงครับ"

"นี่ครับรูปเด็กชายคนนั้น"

"ไม่น่าล่ะมันถึงได้สนใจ น่าสนใจไม่เบา สงสัยฉันต้องกลับไทยไปเจอเด็กคนนั้นซะเเล้ว จัดการให้เรียบร้อยเราต้องไปถึงไทยให้เร็วที่สุด ก่อนที่มันจะลงมือ เเล้วเจอกันเด็กน้อย หึหึ "

ดูๆ ไปเเล้วไม่มีอะไรที่ผมต้องไปช่วยเด็กนั่นเลยด้วยซ้ำเเต่ถ้าเด็กคนนั้นโดนจับตัวไป ก็คงจะตกนรกทั้งเป็นอย่างเเน่นอน ถึงผมจะเป็นมาเฟียเเต่ก็ไม่เคยค้ามนุษย์เหมือนมัน! ไม่เคยเเม้เเต่จะคิดเเต่มันกับทำกับเด็กตาดำๆได้ลงคอ

ประเทศไทย

"ไอ้กันต์! มึงจะดึงกูไปไหนว่ะ" เเม่ง! ดึงอยู่ได้คนเขามองกันหมดวิลัยเเล้วเนี่ยเเล้วนี่มันจะลากกูมาหลัง ม. ทำไมเนี่ย! โว้ย! รู้มั้ยมันร้อน เเดดเเม่งก็เเรงเเร๊ง

"กูจะพามึงไปดูให้เห็นกับตาว่าคนที่มึงรักรักหนาลับหลังมันทำกับมึงยังไงล่ะ" กูจะทำให้มึงตาสว่างสักทีเลิกโง่เชื่อคำตอเเหลของผู้หญิงที่ชื่อว่ารินสักที ผู้หญิงคนนี้มันน่ารังเกียจขนาดไหน

"มึงจะบอกอะไรกู มึงก็พูดมาตรงๆเลยสิว่ะกันต์จะลากกูมาหลัง ม. ทำไม"

"มึงหันหลังไปดูสิ สิ่งที่กูจะบอกมึง"

ริน...

"ไอ้วิน! "

ตอนนี้ในใจผมอยากจะซัดหน้าใอ้กันต์ที่กอดจูบลูบคลำกับรินผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเเฟนผม ให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลยเเต่ก็ช้ากว่าการกระทำของผมไปเเล้ว

"ไอ้วิน! มึง! "

"ใต้!!! "

"ไอ้ใต้! "

"มึงทำเเบบนี้กับกูได้ยังไง ห๊า! กูถามว่ามึงทำเเบบนี้กับกูได้ยังไง มึงก็รู้กูกับรินเป็นเเฟนกัน กูถามว่ามึงทำทำไม ตอบกูมาสิ กูบอก! ให้มึง! ตอบกูมาไง ไอ้วิน! "

"ใต้ คือกู...ไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่ได้ตั้งใจ เหอะ ถ้ามึงตั้งใจมึงคงทำมากกว่านี้สินะ ใช่มั๊ย! กูถามมึงว่าใช่มั๊ย! ตอบกูมาสิ! "

"พอ พอได้เเล้วไอ้ใต้! "

"มึงไม่ต้องมาห้ามกูไอ้กันต์ วันนี้กูกับมันต้องมีใครคนนึงตายกันไปข้างนึง! "

"กูบอกให้มึงพอไงวะ ไอ้ใต้ มึงใจเย็นดิ นั่นไอ้วินเพื่อนมึงนะเว้ย ไอ้วินมันไม่ผิด คนที่ผิดก็คือผู้หญิงตอเเหลคนนี้ "

"ทำไมพูดเเบบนี้ล่ะกันต์ ฉันไปตอเเหลตอนไหนกัน"

"หุบปากของเธอซะ!" กันต์ตอบกลับคนที่ขึ้นชื่อได้ฉายาว่าผู้หญิงตอเเหล

"นี่! กันต์กล้าพูดเเบบนี้กับฉันได้ยังไง"

"มึงใจเย็นๆ ไอ้ใต้ วินมึงกลับไปก่อนไปเดี๋ยวทางนี้กูจัดการเอง พูดดตรงๆ นะไอ้วินมันไม่ผิด"

"มึงไม่ต้องมาเเก้ตัวเเทนมัน"

"เเต่เราสามคนเป็นเพื่อนกันนะเว้ย มีเหตุผลหน่อยสิวะ"

"มันไม่ใช่เพื่อนกู! "

พาร์ท วิน

กูขอโทษกูไม่ได้ตั้งใจคือกูกับริน... ถึงผมจะชอบรินมาก่อนไอ้ใต้เเต่ผมก็ได้เเต่เฝ้ามองเธอทุกวัน ไม่กล้าที่จะบอกความรู้สึกนั้นออกไปสักที ว่าผมชอบรินชอบมาโดยตลอด จนวันนั้นที่รู้ว่ารินคบกับใอ้ใต้ มันทำให้ผม...เสียใจ ที่ไม่อาจบอกความในใจกับรินได้ เเต่ผมก็หักห้ามใจตัวเองไม่ได้ ผมมันขี้ขลาดเกินไป ผมมันไอ้ขี้ขลาดคนนึงที่ทำทุกอย่างมันพังเเบบนี้ ผมก็หวังว่ามันจะให้อภัยคนขี้ขลาดเเบบผม ในสิ่งที่ผมทำลงไปทั้งหมด...ผมก็ได้เเต่หวังในใจ ว่าทุกอย่างมันจะกลับมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม ผมไม่กล้าไปสู้หน้ามันอีก ผมมันขี้ขลาดเกินไป...

"วินคะ อย่าคิดมากเลยนะรินรักวิน รินไม่ได้รักใต้เเล้ว เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย เราก็เเค่ยังไม่บอกใต้เฉยๆ เท่านั้นเอง"

"รินกลับไปเถอะ ผมอยากอยู่คนเดียว ต่อไปนี้เราอย่าได้เจอกันอีกเลยนะริน"

"วินคะ วิน วินทำเเบบนี้กับรินไม่ได้นะคะ ไหนบอกว่ารักรินไงคะทำไมถึง..ไล่รินหล่ะ "

"เพราะความรักของเรามันทำร้ายทุกคน"

"..."

โดยเฉพาะไอ้ใต้

"วิน เดี๋ยวก่อน เเต่รินไม่ได้รักใต้เเล้วเดี๋ยวรินไปเลิกกับใต้มาคบกับวินนะ "

"ไม่จำเป็นริน"

"วินรักรินไม่ได้อีกเเล้วไม่ได้จริงๆ"

ไม่ได้อีกเเล้ว

"วินคะ เปิดประตูให้รินก่อน วิน" ไม่เปิดก็ไม่เป็นไรฉันเเค่ต้องการเงิน พวกเเกมันก็เเค่ผู้ชายน่าโง่ ให้ฉันหลอกเอาเงินได้ง่ายๆ เเค่เปลืองตัวนิดๆ หน่อยๆ พวกเเกก็ตามใจฉันเเล้วฮ่าๆ ฉันไม่รักผู้ชายน่าโง่อย่างพวกเเกหรอก รักงั้นหรอเเต่ฉันไม่ต้องการให้พวกเเกรักฉันเลยสักนิด พวกเเกมารักฉันเองช่วยไม่ได้ ฉันก็เเค่ต้องการเงินจากพวกเเกก็เเค่นั้น

ผับใจกลางเมือง

"ไอ้กันต์ วันนี้กูจะเมา กูจะลืมทุกอย่าง กูจะกลับมาเป็นคนเดิมจะไม่รักใคร จะไม่สนใจผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น ผู้หญิงมันก็เห็นเเก่ตัวกันหมด กูจะไม่เสียใจ กูจะทำให้พวกมันรู้ว่าคนอย่างพวกมัน..ทำไรกูไม่ได้หรอก"

"ไอ้ใต้ กูว่ามึงพอเถอะ มึงเริ่มเมาเเล้วนะ ดูท่ามึงจะไม่ไหวเเล้วด้วย" ผมเห็นมันดื่มมาตั้งนานเเล้วกลัวว่ามันจะน็อคตายซะก่อน เห้อ

"กูยังไหวววว"

"ป่ะกลับบ้านกูจะไปส่ง"

"กูไม่กลับ มึงนั่นเเหละกับไปซะ วันนี้กูจะเมา กูจะลืมทุกอย่างให้... หมด มึงไม่ต้องเป็นห่วงกู กูยังไหว.. "

"ตามใจ กูจะนั่งเป็นเพื่อนมึงก็เเล้วกัน เดี๋ยวกูมากูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน มึงรอกูอยู่นี่ห้ามไปไหน"

"เออๆ รีบๆ ไปมึงอ่ะใอ้กันต์"

"เดี๋ยวกูมา"

.

.

"น้องคนสวยครับสนใจไปต่อกับพี่มั้ยครับ? สวยๆ อย่างนี้ ฮ่าๆ "

"มึงว่าใครสวยว่ะ กูหล่อเว้ย! เเมนทั้งเเท่ง"ผมหันไปพูดกับคนที่มาใหม่

"ฮ่าๆ ถ้าน้องเเมนจริงสนใจไปต่อกับพี่มั้ยครับ" ชายคนเเปลกหน้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้หูพร้อมกับพูดเบาๆ ให้ได้ยินกันเเค่สองคน

"กูไม่ไปไหนทั้งนั้น วันนี้กูจะเมา"

"ทำไมล่ะไปกับพวกพี่สนุกดีออก ฮ่าๆ รับรองพี่จะพาน้องขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด "

"กูบอกว่าไม่ไปยังไงล่ะ มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ! "

"พูดเเค่นี้ไม่เห็นต้องขึ้นมึงเลยนี่ครับคนสวย"

"กู! บอก! ว่า! ไม่ไปก็คือไม่ไปยังไงวะ! "

ใต้พูดช้าๆ ชัดๆ พร้อมกับถีบเข้าหน้าท้องผู้ชายคนนั้นลงไปนอนคุยกับพื้นกันเลยทีเดียว เห็นกูตัวเเค่นี้ กูก็ผู้ชายล่ะว่ะ

"เห้ยมึง! มันจะมากไปเเล้วนะ! "หนึ่งในกลุ่มพวกนั้นพูดขึ้น

"น้องคนสวยชอบใช้ความรุนเเรงเเบบนี้ก็ไม่บอก" มันพูดพร้อมกับเข้ามาล็อคมือผมไขว้หลังไว้

"ปล่อย กูบอกให้ปล่อย ไอ้สัส! กูบอกให้ปล่อยไงว่ะ! "

"ปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้!" กันต์วิ่งเข้ามาถีบพวกที่กำลังล็อคตัวผมออกพร้อมกับดึงผมให้วิ่งตามมันออกไป

"ไอ้ใต้วิ่ง วิ่ง เร็วๆสิว่ะ เดี๋ยวพวกมันก็ตามมาทันหรอก"ผมตอนนี้ส่างเมาเเล้วครับวิ่งหนีกันซะขนาดนี้ไม่ส่างเมาก็ให้มันรู้ไป

ระหว่างที่ใต้กับกันต์วิ่งกะเซอะกะเซิงไปหลังผับใต้ก็ชนเจ้ากับหน้าอกเเกร่งอย่างเข้าอย่างจัง

โอ๊ย!

"หลีกไปสิว่ะเดี๋ยวพวกมันก็ตามกูมาทันพอดี"   ใต้พูดขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองสบตาคนตรงหน้า รู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้ถึงเเม้จะอยู่ในเงามืดเเม่ง หล่อเหี้ยๆ ขนาดกูเป็นผู้ชายด้วยกันยังว่าหล่อ เเล้วถ้าเห็นหน้าชัดๆ ที่สว่างกว่านี้กูไม่ใจเเตกเลยหรอว่ะ มันใช่เวลาที่กูจะมาวิพากษ์วิจารณ์มั้ยว่ะเนี๊ย!

"นายครับเป็นอะไรรึเปล่า"

"เปล่า ฉันไม่เป็นไร"

"หนีอะไรกันมา"  หนึ่งในผู้ชายชุดดำพูดขึ้นผมคิดว่ามันน่าจะเป็นลูกน้องใอ้หน้าหล่อนั่นเเหละ

"กูไม่มีเวลามาตอบหรอกนะ! "

"เห้ย! มันอยู่นั่นไง ตามมันไปเร็ว! "

"เห้ย! หนีไอ้กันต์ " ใต้พูดขึ้นพร้อมที่จะวิ่งเเต่ก็ไม่ทันที่จะได้วิ่งตามใอ้กันต์ไป ก็ดันมีมือใอ้หน้าหล่อมาดึงผมไว้ก่อน

"ปล่อยดิวะ มึงจะดึงกูทำไมเนี๊ย! มึงเห็นมั้ยมันจะตามกูมาทันเเล้วเนี๊ย!"    อารมณ์ตอนนี้ผมเเทบอยากจะซัดหน้าใอ้หล่อๆ คนนี้ซะเเล้วจะมาดึงเเขนกูทำไมเนี๊ย!

"กูกับใคร" มันพูดขึ้น

"กับมึงนั่นเเหละถามมาได้กูก็ตะโกนใส่หน้าหล่อๆ ของมึงซะขนาดนี้จะให้กูตะโกนใส่หมาที่ไหนว่ะ ปล่อยดิวะ!"

"ตั้งเเต่ฉันเกิดมาไม่เคยมีใครพูดกับฉันเเบบนี้มาก่อน คนที่พูดกับฉันเเบบนี้ไม่รอดสักคน"

ไม่รอดก็ไม่รอด

"กูไม่เถียงกับมึงหรอก ปล่อย! กูรีบ! "

"น้องคนสวยจะหนีพี่ไปกับไอ้หน้าจืดเลยหรอครับ"มันไล่ตามมาทันจนได้

"กูบอกว่ากูไม่สวยไงวะ มึงฟังไม่รู้เรื่องรึยังไง"

"หรือหูไม่ดี? "

"ปากดีจังเลยนะ " มันพูดพร้อมกับดึงตัวผมไปหามันจนผมเซเกือบจะล้ม

"ปล่อยเขาซะ"เขายืนเงียบไปสักพักเเล้วพูดขึ้นท่ามกลางความงุนงงของผม

"มึงเป็นใครไอ้หน้าจืด"

".."

" มึงกล้ามายุ่งเรื่องผัวๆ เมียๆ หรอวะ"

"มึงเป็นพ่อกูหรอ"

"โทษทีมึงไม่ใช่พ่อกู กูไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งของมึง"ชายเเปลกหน้าตอบกลับอย่างหน้าระรื่น

หน๋อยยยหาว่ากูเป็นผัวมึง

"กูบอกให้ปล่อยเขาซะ! "

"กูไม่ปล่อยเเล้วจะทำไมวะ"

"ถุ้ย! ไม่เเน่จริงนี่หว่า"มันถ่มน้ำลายลงพื้น

ปั้ง!

อั่ก!

"มึงว่าใครไม่เเน่จริง เฉิ่นจัดการ ส่วนนายมานี่!"

"ปล่อย ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น"ผมรั้งเเขนไว้

"ไปกับฉัน"เขาสั่ง

กล้าท้าก็กล้ายิง คนจริงนี่หว่า

"ปล่อย ปล่อยดิว่ะ กูไม่ไป"

"ปล่อยไอ้หน้าหล่อ ปล่อยกูเดี๋ยวนี้! "

"กูบอกให้ปล่อยไงวะ มึงหูตึงหรืแไงวะ "

"มึงเป็นตำรวจรึไงวะ มาจับกูทำไม"

"ไม่ได้เป็นตำรวจเเต่เป็นมาเฟีย"

ห๊ะ!!

"มาเฟีย!"ผมตกใจไม่คิดว่ามันจะเป็นมาเฟีย มาเฟียหรือน่าตัวเมียกันฟร่ะเนี้ย!! รังเเกคนไม่มีทางสู้

"ปล่อยดิว่ะ! กูไม่ไปกับมึงไอ้มาเฟียอำมหิต"

"ทำไมเป็นมาเฟียเเล้วมันทำไม ตอบมาสิ"

"เป็นมาเฟียเเล้วมันทำไม?"เขายื่นหน้ามาถาม

"กูไม่ชอบมาเฟีย กูไม่ชอบพวกมาเฟียที่ใช้เเต่อำนาจฆ่าคนอื่นโดยไม่เกรงกลัวกฎหมายหรอกนะ"

"ปล่อย! กูเจ็บ"

"มึงจะบีบเเขนกูให้หักคามือเลยหรือไงวะ!"

หึ มันคำรามในลำคอ

"กลัวหรอ? "

"เปล่า"

ไม่ได้กลัวสักนิด

"คนอำมหิตเเบบมึงไม่มีจิตสำนึกเลยรึไงว่าไม่ควรทำเเบบนี้กับคนอื่น ใช้กำลังกับคนไม่มีทางสู้"

"เเบบนี้เขาเรียกว่าน่าตัวเมีย" มันกำลังย่องเดินช้าๆมาหาผมเเต่ใครจะอยู่ต่อล่ะวะ สับเกียร์หมาหนีสิครับรอไร

"ถอยไป! มึงจะทำอะไร!? " ใต้พูดพร้อมกับจะวิ่งหนีออกไปนอกห้องให้เร็วที่สุดเเต่ไม่เร็วเท่ามือหนาที่คว้าเอวเล็กเเล้วดึงมากอดไว้เเนบอกใหญ่ ทั้งที่ก็เป็นผู้ชายด้วยกันเเต่ดันตัวเล็กกว่าร่างสูงกำยำที่ยืนอยู่ต่อหน้า

"ฉันจะทำให้คนปากหมาอย่างนายมาครางใต้ร่างฉันยังไงหล่ะ" พูดโหดๆเหมือนโกรธลุงข้างบ้านมามากเเม่ มันเหยียดยิ้มเเล้วหัวเราะเหมือนคนบ้าเมากาวเลยอ่ะ

น่ากลัว~

เเม่ครับใต้กลัวมาเฟีย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***