Chapter 4

ห้องนอนของผู้เป็นพี่เงียบสงบ ร่างเล็กที่นั่งหน้่เเดงระเรื่ออยู่บนเตียง กุมบริเวณอกตัวเองที่ได้ยินเสียงหัวใจและเต้นแรง

แต่ด้วยความคิดที่ว่าน้องชายของตนไร้เดียงสาอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าพูดและกระทำอะไรออกมา จะถือโทษโกรธก็ไม่ได้เพราะน้องชายเป็นคนน่ากลัวเกินไปในบางที และไม่ชอบเสียงดังโดยเฉพาะการโดนตะคอก

...[กลางดึก]...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

มือเรียวเคาะประตูห้องนอนของน้องชายอีกมือนึงก็มีแก้วนมอุ่น ที่นำมาให้เป็นการขอโทษ ถึงจะไม่รู้ว่าน้องชายนั้นจะชอบรึเปล่าแต่ตอนเด็กก็เห็นกินได้กินดีไม่มีท่าทีว่าจะไม่ชอบ

แอ๊ดดด

น้องชายเปิดประตูให้พี่ชายของตน แต่ทิศเหนือกลับยืนนิ่งและชะงักกับภาพตรงหน้า ร่างสูงที่เปลือยท่อนบนเผยให้เห็นซิกแพค และกล้ามแขนเป็นมัดๆ

ใครจะรู้ว่าคนที่หมกตัวอยู่แต่ในห้องและไม่ชอบพบปะผู้คนจะหุ่นดีขนาดนี้ แต่ก็ต้องดึงสติกลับมาเมื่อผู้เป็นน้องเอ่ยถาม

"มาทำไมครับ"

น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยขึ้นทำให้อุณหภูมิตรงนั้นลงลงเหลือองศาติดลบเลยก็ว่าได้

"เอ่อ...คือว่า...พี่ขอโทษนะเมื่อตอนนั้น...พี่ไม่ได้ตั้งใจ"

ทิศเหนือเอ่ยปากบอกขอโทษน้องชายสุดที่รัก(?)อย่างตะกุกตะกัก เพราะกลัวและทำตัวไม่ถูก

"ผมจะยกโทษให้...แต่พี่ต้องมานอนกับผมคืนนี้"

ทิศใต้ยื่นข้อเสนอให้พี่ชาย เจ้าตัวเองก็รู้อยู่แล้วว่าพี่ชายเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครโกรธ ถ้ามีคนโกรธก็จะง้อทันที

"...ถ้าเราหายโกรธพี่พี่นอนด้วยก็ได้"

เห็นมั้ยหล่ะ?ตามที่คิดไว้เลย

"งั้นมานอนกันเถอะครับ"