เสียงของสายฝนที่สาดเทลงมาด้วยความรุนแรงราวกลับว่าเทพเทวากำลังพิโรธเหล่ามนุษย์ทั้งหลาย เคล้าคลอกับเสียงอัสนีบาตที่ฝ่าลงมาเป็นระยะ สำหรับใครหลายๆคนอาจเป็นสิ่งที่อันตรายเกินกว่าจะออกจากที่พักอาศัย หากแต่สำหรับชายหนุ่มที่รูปร่างแลดูผอมบางกว่าคนในวัยเดียวกันมันกลับเป็นเสียงดนตรีที่ไพเราะจนยากเกินจะห้ามใจ ผิวกายที่เคยเปอะเปื้อนไปด้วยเลือดกำลังถูกชะล้างด้วยน้ำฝน หยดเลือดไหลรินผ่านเรียวขาสวยลงสู่สายน้ำเบื้องล่าง แววตาล่องลอยที่เคยสดใสในอดีตทอดมองไปยังทิวทัศน์เบื่องหน้า สะพานข้ามแม่น้ำชื่อดังอันไร้ซึ่งการสัญจรใดๆ
เขาไม่รู้ว่ารัตกาลที่มืดมนนี้จะยังคงดำเนินไปอีกนานเพียงใด หากแต่หยาดพิรุณสีใสกลับไม่ได้ก็มีทีท่าว่าจะหยุดตกเลยแม้แต่น้อย คำถามมากมายที่ไม่อาจะหาคำตอบได้กำลังสร้างความปวดหนึบแก่สมองของเขาเป็นอย่างมาก "กูควรกระโดดลงไปมั้ย" "ถ้ากูโดดลงไปกูจะตายหรือเปล่า" "แต่ถึงไม่โดดก็ไม่เหตุผลที่จะมีชีวิตต่ออยู่ดี"
บรื้น.....
เสียงรถยนตร์ที่จอดอยู่ด้านหลังเรียกสติของเขาให้กลับมาอีกครั้ง
"คุณครับ คุณจะโดดลงไปเหรอ"
ชายหนุ่มรูปร่างสูงลงจากรถยนต์และเดินเข้ามายืนข้างๆพร้อมกับร่มคันใหญ่ที่เผื่อแผ่มาถึงร่างกายของเขา
"มาชมวิว"
ที่ไม่ได้ตอบคำถามเมื่อครู่ของอีกฝ่ายเป็นเพราะเขาเองก็ไม่อาจจะให้คำตอบกับตัวเองได้เหมือนกันว่าจะโดดหรือเปล่า
"ถ้างั้นลงมายืนดูเถอะครับ แบบนี้มันอันตราย คุณจะตกลงไปได้นะครับ"
"เมื่อยขา ก็เลยนั่ง"
"งั้นให้ผมจับคุณไว้นะครับ เผื่อว่าถ้ามีอุบัติเหตุผมจะได้ช่วยทัน"
ร่างสูงมองดูทีท่าของอีกคนอยู่ซักพักเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่ได้ตอบสิ่งใดกลับมาจึงเอื้อมไปจับมือของอีกฝ่ายไว้อย่างถือวิสาสะ หากถามว่าเขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร สิ่งที่เขาให้คำตอบตัวเองก็คือไม่อยากปล่อยผ่านและก็ไม่อยากเป็น
พยายานในการเสียชีวิตของใครซักคน หละมั้ง?
"ถ้าหากว่าคุณชมวิวพอแล้วบอกผมนะครับ"
"....."
เวลาผ่านไปร่วมๆหนึ่งชั่วโมง คนที่นั่งเงียบอยู่นานก็บอกเขาว่าพอใจแล้ว เขาจึงพาอีกคนเข้ามาในรถ
"นี่ผ้าเช็ดตัวครับ"
อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับเอามันมาคลุมที่ตัวเขาแทน
"เปียก"
หลังจากพิจารณาคำตอบของอีกฝ่ายซักพักก็คิดว่าเขาเองก็เปียกเหมือนกันอีกฝ่ายจึงเอามาห่มให้ แม้เขาจะพยายามบอกว่าเขาไม่เป็นอะไรแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับผ้าไปห่ม เขาจังตัดปัญหาด้วยการงัดผ้าฝืนใหม่ให้อีกฝ่าย
"เห้ย!!! คุณจะทำอะไร"
เขาร้องทักท้วงพร้อมกับเอามือขึ้นมาปิดตาตัวเองเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายถอดเสื้อผ้าออก ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่เขาก็ไม่อยากล่วงเกินคนที่ยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อด้วยการมองภาพของอีกฝ่ายในยามเปลือยกาย
หลังจากไม่ได้ยินเสียงขยับมาซักพักเขาจึงลองเปิดตาดู ก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายเอาผ้าที่เขาให้มาห่มและเอาเสื้อผ้าที่เปียกของตัวเองใส่ถุงแล้ววางไว้ด้านล่าง เขาตัดสินใจขับรถกลับบ้านเพราะนี่ก็เป็นเวลาเกือบตีสองแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคิดว่าจะทำยังไงต่อ
เขาไม่ได้หลับแต่ดูเหมือนว่าคนตัวสูงจะคิดเองเออเองว่าเขานั้นหลับไปแล้ว เพราะหลังจากมาถึงอีกฝ่ายก็อุ้มเขาแนบอกและเดินขึ้นห้อง คนตัวสูงวางเขาลงอย่างเบามือก่อนจะเดินไปเตรียมของต่างๆจนครบจึงเดินไปปิดไฟห้อง
เมื่อแสงไฟมืดดับลงเขาก็ลืมตาขึ้นสายตาที่ปิดสนิทอยู่นานทำให้เขาชินกับความมืดได้เร็วกว่าอีกฝ่าย เขามอง
ภาพลางๆของคนตัวสูงที่เดินเข้ามาพร้อมกับดึงผ้าขาหนูออกแล้วแทนที่ด้วยผ้าห่มผืนใหญ่ มือหนาแทรกตัวผ่านเนื้อผ้านำเสื้อมาใส่ให้เขาและก็ยืนชั่งใจอยู่นานว่าจะทำยังไงกับส่วนล่างดี เขาไม่แน่ใจว่าคนตัวสูงรู้หรือเปล่าว่าเขาลืมตาอยู่ สุดท้ายอีกฝ่ายก็เลือกที่จะปล่อยมันไว้แบบนั้น
"อ๊า ลืมไปได้ไงเนี่ย"
ร่างสูงเคาะหัวตัวเองเพื่อเป็นการเรียกสติ เขาเตรียมยาไว้แล้วแต่กลับไม่ได้ให้คนตัวเล็กทานมันแต่เมื่อเขาเปิดไฟขึ้นมากลับต้องแปลกใจกับภาพตรงหน้า
"คุณ ไม่ได้หลับเหรอ"
"...."
เขาถามพร้อมกับมองอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นมานั่งมองด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย เมื่อเห็นว่าไม่ได้คำตอบเขาจึงเป็นคนเริ่มพูดอีกครั้ง
"ทานยากันไว้ก่อนด้วยนะครับ คุณตากฝนค่อนข้างนาน ผมเตรียมไว้ให้แล้ว"
"ทำไมถึงช่วย"
"ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันครับ รู้แค่ว่าไม่อยากปล่อยไว้แบบนั้น คงฟังดูแปลกๆใช่มั้ยหละครับ"
"ไม่กลัวเสียใจทีหลัง?"
"ผมเลือกแล้ว ผลจะเป็นยังไงก็คงทำได้แค่ยอมรับนั่นแหละครับ"
"เตียงของคุณ"
"ครับ?"
"ไม่นอน"
คนตัวเล็กบอกออกไปในสิ่งที่ตัวเองคิด เขาไม่ชอบเอาเปรียบใครถึงเขาไม่ได้ขอให้อีกฝ่ายช่วยแต่ทำแบบนี้แล้วเขาไม่ชอบแค่นั้น แค่เพราะไม่ชอบ
"ผมนอนข้างล่างได้ครับคุณนอนที่เตียงเถอะ"
"งั้นไม่นอน แล้วแต่คุณ"
เขาเดินตามคนตัวเล็กลงมาชั้นล่างพอเห็นว่าอีกคนจะออกไปข้างนอกตอนนี้ จึงต้องจำยอมอย่างน้อยให้นอนข้างล่างก็ยังดีกว่านอนข้างนอก เห็นตัวแค่นี้แต่หัวดื้อจริงๆ
10:00 น.
หลังจากทำธุระทุกอย่างเสร็จแล้วร่างสูงก็เดินลงมาชั้นล่างแต่ก็ต้องตกใจกับสิ่งที่พบ สิ่งที่ถูกฉายบนจอโทรทัศน์คือภาพของคนตัวเล็กที่เขาช่วยไว้เมื่อวานกำลังทำการทรมานบุคคลสามคน ที่เขาเดาจากคำพูดแล้วน่าจะเป็นพ่อแม่และพี่สาวของอีกฝ่าย การทรมานที่สุดแสนจะเลือดเย็นยังคงดำเนินต่อไปในขณะที่ร่างกายของเขาแข็งทื่อไม่สามารถขับไปไหนได้ จนเวลาล่วงเลยไปนาทีแล้วนาทีเล่าที่คล้ายกับว่าวิญญาณได้ออกไปจากร่างของเขา ความยาวของวิดีโอทั้งหมดนั้นเขาไม่แน่ใจแม้ว่าร่างเล็กจะกดเลื่อนเวลาและกดข้ามหลายๆฉากไปจากที่ไหนซักแห่ง แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเวลาผ่านไปราวๆหนึ่งถึงสองชั่วโมงแล้ว
"มีสองทางเลือก"
เสียงที่ดังมาจากด้านหลังทำให้หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นลงเดี๋ยวนั้น เสียงเย็นยะเยือกที่ทุ้มต่ำถูกเค้นออกมาจากลำคอสวยเป็นน้ำเสียงเฉกเช่นเดียวกับที่ปรากฏในคลิปวิดิโอที่ยังเล่นอยู่ในเวลาเดียวกัน คนตัวเล็กค่อยๆเดินมาข้างหน้าเขา พร้อมกับมีดในมือ สายตาของเราทั้งสองคนสอดประสานกัน ถึงตอนนี้ความกลัวได้ทำลายการคิดวิเคราะห์ของเขาไปเกือบจะทั้งหมดแล้ว แต่ไม่รู้ว่าสิ่งใดที่ทำให้เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าจะไม่ทำร้ายเขาแน่นอน บางทีอาจจะเป็นแค่เขาเองที่กลัวมากจนเพี้ยนไปแล้ว
เสียงมีดและกุญแจรถที่ถูกโยนลงพื้นเรียกสติของเขาให้กลับคืนมาแม้ว่าจะได้สติและมองมันอีกกี่ครั้งสายตาของอีกคนก็ยังคงบอกว่าไม่ฆ่าเขา เขาเห็นแต่เพียงเด็กน้อยที่ทำเป็นโหดเหี้ยมทั้งที่แท้จริงนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนแอ
"หนีหรือสู้"
"ผมไม่เลือกได้มั้ยครับ"
"บอกให้เลือกไง!!!"
"ไม่เลือกครับ"
"ฉันน่ะไม่ควรมีใครมาทำดีด้วย เพราะงั้นเลือกซะ!! ไม่งั้นคุณตาย!!!"
เขาใช้มีดอีกเล่มในมือจ่อเข้าที่คอของอีกฝ่ายหากแต่ก็ไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆทั้งสิ้นมีเพียงรอยยิ้มจางๆที่ส่งมาเท่านั้น เขาเกลียดคนแบบนี้ เกลียดที่ทำเหมือนกับว่าเขาน่าสงสาร เกลียดจนน้ำตามันเริ่มไหลคลอลงมา
"ฉันบอกให้เลือกไง!! ฉันไม่ต้องการให้ให้ใครมาสงสารทั้งนั้น!!!"
ถึงแม้คำพูดจะทำเป็นเข้มแข็งเพียงใดแต่มือที่สั่นเทาและน้ำใสๆที่ไหลอาบแก้มนั้นคือเครื่องยืนยันว่าคนตัวเล็กกำลังกลัว
"คุณไม่ทำหรอกครับ"
เขาปัดมีดในมือของคนตรงหน้าออกพร้อมกับสวมกอดร่างกายที่สั่นไปทั้งตัวคล้ายกับลูกนกที่กำลังหนาวสั่นจากการเปียกฝน เขาไม่เข้าใจในการกระทำของตัวเอง ไม่มีเหตุผลใดๆมารองรับ สิ่งที่ทำไปทั้งหมดตอนนี้เพียงเพราะว่าเขาอยากทำมันเพียงเท่านั้น
"หยุดเถอะ...อึก..ฉ..ฉันขอร้อง ได้โปรดอย่าทำแบบนี้"
"ครับ"
ถึงแม้ปากจะตอบรับแต่อีกฝ่ายกลับยิ่งกระชับกอดเขาแน่นยิ่งกว่าเดิม ความเหน็บหนาวความโดดเดี่ยวที่ต้องเผชิญมาตลอดกำลังถูกเติมเต็มด้วยสัมผัสอบอุ่นที่มาจากฝ่ามือของเขาคนนี้มันกำลังทำให้เขาพ่ายแพ้
"ฉันยอมแพ้แล้ว หยุดทีเถอะ"
"ครับ"
คนแปลกหน้าที่พึ่งได้เจอกันเพียงไม่กี่ชั่วโมงกำลังบั่นทอนความรู้สึกของเขา ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองนั้นเปราะบางเพียงใดแต่เขาก็ไม่สามารถจะหักห้ามร่างกายที่กำลังตอบรับอ้อมกอดนี้ บางทีเขาอาจจะแค่ต้องการสิ่งนี้ อาจจะแค่ต้องการใครซักคนที่จะยืนอยู่เคียงข้างและสวมกอดเขาในวันที่มันแย่
มันดีเกินไป ดีจนเขาไม่อาจทำใจให้เชื่อได้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องจริง แต่ถ้าหากนี่เป็นความฝัน ขอได้มั้ยให้เขาไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก ขอได้มั้ยให้เขาได้หลับฝันตลอดไป
ตี๊ด......ติ๊ด.....ติ๊ด.......
The end.
