ทุกคนคือเรื่องนี้แอดจะทำเป็นแบบนิยายตอนเดียวจบเลยนะคะคือพอดีว่าแอ๊ดอยากลองแต่งนิยายที่แปลกตอนเดียวจบเลยเพราะว่าแอ๊ดรู้สึกว่าแต่งแบบธรรมดามันไม่อินเลยต้องมาแต่งในเรื่องสั้นนะคะส่วนจะดังไหมไม่รู้แต่ก็อ่านกันเยอะๆนะ
อาทาเนเซีย องค์หญิงผู้ถูกลืมเเห่งอาณาจักรโอบีเลิย
ลูคัส จอมเวทย์ประสาทที่ต้องการจะฟื้นฟูพลังเวท
"ลั้น~~~ลา~~~ลั้น~~~ลา" ร่างบางในตาอัญมณีสีฟ้าราวกับท้องทะเลอาทาเนเซีย เธอจับไม้กวาดดอกหญ้าเเละกวาดไปเรื่อยไปในหอคอยของไอ้ลูคัสจอมเวทย์ประสาทที่เมื่อนึกถึงที่ไรก็ทำให้เธอรู้สึกอารมณ์เสีย "ป็อก" ไม้กวาดที่อยู่ในมือของเธอหายไปราวกับเวทมนต์เเละใช่
"เจ้าอย่าลืมว่าตัวเอาอยู่ในฐานะอะไร" "คนใช้หรอนักโทษ" ร่างสูงปรากฏตัวนัยตาสีเเดงฉานราวกันทะเลสีเลือดมองมาที่ร่างบางนัยตาสีครามด้วยความเย็นชาราวกันเค้าจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ
"จ้าๆๆๆๆๆ" รางบางเอ่ยขึ้นด้วยความรำคาญ จริงเเล้วอาทาเนเซียเป็นที่ค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูงพอสมควร เธอเป็นคนที่ค่อนข้างไม่ชอบให้ใครมายุ่งในเรื่องส่วนตัวของเธอ เเต่มันไม่ใช่กับไอ้ประสาทลูคัสเลยซักนิด เค้ามักยุ่งจุ้นจ้านกับเรื่องของเธอเสมอ เนื่องจากในหอคอยมีเเค่เค้ากับเธอเเค่สองคนทำให้เวลาเธอทำอะไร หรอจะไปไหน มักจะเดินสวนทาง หรือไม่ก็บังเอิญเจอกันเธอระหว่างทาง
"นี่เจ้ากล้าย้อนข้าหรอ" รางสูงพูดขึ้นด้วยความโมโหเเละเย็นชาในคราวเดี่ยวกัน เค้ากระชากข้อมือของเธออย่างเเรง เค้าไม่ปรานีหรอคิดว่าคนตรงหน้าจะเจ็บเเม้เเต่น้อย เเต่เค้ากลับรู้สึกว่าไม่อยากฆ่าเธอ เเละไม่สามารถฆ่าเธอได้ เพราะเธอไม่ใช่มนุษย์เเต่เป็นร่างจุติต่อให้เค้าฆ่าเธอซักกี่ครั้งเธอก็คงย้อนเวลากลับไปในอดีตอยู่ดี จริงเเล้วนี้อาทาเนเซียเป็นร่างจุติของเทพเเห่งการเวลา (ลอเชียร์) หรอลอทิลูเชียร์ถึงเเม้คนธรรมดาจะไม่รู้ว่าเธอย้อนเวลาไปกี่ครั้งเเล้วเเต่เค้านั้นกลับจ้มอยู่ห่วงเวลาที่อาทาเนเซียสร้างขึ้นอยางนั่นไปมาไปมามีเพียงวิธีเดียวที่จะหลุดจากห่วงนี้คือจะต้องทำให้เธอคนนี้หรืออาทาเนเซียไม่ตายในตอนอายุ25ปีหรือมีอายุให้ถึง25ปีหลังจากนั้นเธอก็จะมีอายุยืนยาวและใช้ชีวิตเหมือนกับคนปกติที่สามารถได้รับพรแห่งความตายได้
"ทำไม่ละ ฆ่าข้าเลยสิ" เธอนั้นอยากตายจริงๆเต็มที่เเล้วไม่ว่าจะก็ครั้งเธอก็จะย้อนกลับมาเเละนี้ก็ครั้งที่ 99 เเล้วเธอใช่ชีวิตอยู่กับความทุกข์เเละเบื่อหน่าย มีเพียงความสุขเดียวคือการเถียงกับไอ้ประสาทลูคัส เธอรู้สึกว่าเค้านั้นมีอะไรหลายๆอย่างที่เธอไม่รู้ ราวกับเค้าที่หน้าคนหาเเต่เค้ากลับ ชอบทำตัวประสาททำให้เธอไม่ชอบ เเละล้มเลิกความคิดนั้นไป
"นี้เจ้าท้าข้าหรอห๊ะ" เขาบีบข้อมือเธอแรงขึ้นและเธอก็ไม่มีท่าทีที่จะตอบโต้เลยราวกับว่าเขานั้นสามารถฆ่าเธอได้ในตอนนี้ราวกับว่าเธอนั้นอยากตายเต็มทีแล้วอยากจะตายมากๆด้วย
"เจ้ารีบฆ่าข้าสิตอนนี้" "ข้าเริ่มรู้สึกอยากตายจริงๆเต็มทีแล้วเอาแบบ" "ไม่ทรมานนะข้าไม่ชอบข้าขอแบบตายสงบศพสีชมพูอ่ะ"เธอเอ่ยขึ้นด้วยสิหน้าที่กวนกวน ถึงแม้คำพูดของเธอจะเหมือนกับคำพูดเด็กเล่น ที่ท้าทายให้คนตรงหน้ารู้สึกโมโห แต่จริงๆแล้วเธอนั้นพูดจริงเธออยากลองตายแบบสงบๆดูบ้าง
"เฮ้อถ้าข้าล่ะหมดคำพูดกับเจ้าจริงๆ" ลูคัสเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่บรรยายไม่ถูกเขาทำสีหน้าเหมือนเบื่อนายยอมแพ้รู้สึกเหมือนถ้ามีพื้นดินอยู่ตรงนี้ก็คนจะเอาตัวเองฝังลงดินไปแล้วใช่เขาขายขี้หน้ามากที่ตัวเองอยู่มาเป็นร้อยปีแต่ไม่สามารถเถียงเด็กสาวที่อายุ 18 ได้
"เถียงไม่ออกเลยสิ" อาทาเนเซียยื้นหน้าเข้าใกล้พร้อมกับทำเสียงกวนๆ ใช่ตอนนี้เธอรู้สึกดีมากๆเพราะเธอสามารถเถียงไอ้ลูคัสประสาทได้เป็นจำนวน 30 ครั้งแล้วแต่ถ้ารวมกับ99 ชาติที่ผ่านมาของเธอก็คงจะเป็นร้อยครั้งพันครั้งหรือนับไม่ถ้วนที่เธอสามารถเถียงกับไอ้ประสาทรู้คัดได้ ใช่เข้าแล้วไม่เคยเถียงเธอชนะเลยสักครั้งคำพูดของเธอมักจะกวนๆแต่ก็มีเหตุผลแต่เธอไม่เคยแสดงสีหน้าที่แท้จริงให้เขาเห็นเลยเธอมักจะทำสีหน้าที่ยิ้มแฉ่งอยู่ตลอดเวลาไม่เคยเผยสีหน้าที่แท้จริงที่เรากับน้ำแข็งที่เยือกเย็นของเธอออกมาเลย ใช่จริงๆแล้วทะเลเซียเป็นคนที่นิสัยเย็นชามาก เคยมีอยู่ครั้งนึงที่เธอมองเขาด้วยสายตาเย็นชา มันทำให้เขารู้สึกแปลกๆเขาไม่อยากให้เธอเย็นชาใส่เขาอย่าให้เธอมองมาที่เขาอย่างไม่รับสายตาอยากให้เธอมองเขาอยู่ตลอดเวลาอย่าให้เธอมองแค่เพียงเขา
จากนักเขียน อะอะอะลูคัส มึงจะชอบลูกกูแล้วล่ะสิ
จากลูคัส อีแอดมึงอย่าเสือกมึงไสหัวไปไกลๆเลย หลังจากนั้นลูคัสก็ถีบแอดไปยันดาวอังคาร
ต่อ
"มากับข้า" หลังจากที่อาทาเนเซียพูดไม่ทันจะจบประโยคด้วยซ้ำลูคัสก็ลากแล้วพาเธอวาร์ปไปที่ไหนสักที่
"ลูคัสไอ้ประสาทปล่อยข้านะ" อาทาเนเซียจะขัดขืนแต่ก็คงไม่ทันแล้วเพราะไอ้ลูคัสได้ลากและพาเธอวาร์ปไปเรียบร้อยแล้ว สถานที่ตรงหน้านั้นราวกับภาพวาดหรือไม่ก็ความฝันต้นไม้ต้นใหญ่สูงตระหงาลมโชยเยอะเยือกความรู้สึกตรงนั้นรู้สึกเหมือนมีอะไรกำลังปลอบโยนจิตใจเธอ เป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดหรือเขียนออกมาได้ เเต่สถานที่ตรงหน้ากับต้นไม้ต้นนั้นให้ความรู้สึกอบอุ่น สบายใจ เยือกเย็นและรู้สึกหวาดผวาในคราเดียวกัน
"นี่เจ้าราดข้าวมาดูต้นไม้ต้นหนึ่งเนี่ยนะ" หลังจากหลุดออกจากภวัง เธอก็หันไปตวาดคนตรงหน้าทันที เธอไม่เข้าใจว่าเขารักเธอมาที่ต้นไม้ต้นนี้เพื่ออะไร หรือว่าเขายังติดใจกับคำพูดที่เธออยากตาย เลยจะให้เธอแขวนคอตายกับต้นไม้สูงเสียดฟ้าต้นนี้
"ข้าพาเจ้ามาเก็บผลไม้ต่างหากยัยบ๊อง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ และหันไปมองหน้าเธอ ใช่เขาต้องการให้เธอเก็บผลไม้หรือผลแห่งชีวิตจากต้นไม้แห่งชีวิตต้นนี้ และแน่นอนเป็นไปได้อย่างที่เขาคาด
"ฮะไอ้บ้าลูคัสนี่แกเล่นอะไรของแกห๊ะประสาทไปแล้วหรือไง" ร่างบางทักท้วงขึ้น ใช่เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอนั้นเป็นร่างจุติ ไม่เคยรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอเลยว่าเธอเป็นใคร เธอคิดอยู่เพียงอย่างเดียวว่าโชคชะตาคงเล่นตลกกับ เธอทำให้เธอย้อนเวลากลับมา แต่หลังจากนั้นเธอก็แบมือและบอกกับต้นไม้ในใจของเธอ ว่าเอาผลไม้มาเถอะฉันไม่อยากโดนไอ้ลูคัสบ่นแล้ว ฉันรำคาญมันเหลือเกินเอาผมไม้นั้นมาเถอะฉันขอร้อง เธอพูดในใจพร้อมอ้อนวอนว่าต้นไม้จะให้ผลไม้กับเธอจริงๆและใช่ สิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นผลไม้ลูกสีทองมีรูปร่างลักษณะภายนอกคล้ายคลึงกับแอปเปิ้ลแต่ก็รู้สึกได้เลยว่าพลังเวทย์ภายในนั้นเต็มเปี่ยม
"เก่งดีนี่" ลูคัสเอ่ยขึ้นพร้อมเดินมาทางเธอ เขาเอื้อมมือมาลูบหัวเธออย่างเบามือ เขายิ้มอย่างอ่อนโยนสีหน้าของลูคัสตอนนี้ ดูพอใจมากราวกับว่าเขาไปถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 มายังไงอย่างนั้นเลย
"ข้าเก่งใช่ไหมล่ะ แน่นอนว่าคนสวยๆเปี่ยมความสามารถอย่างข้าก็ต้องเก่งอยู่แล้วล่ะ" อาทานีเซียเอ่ยขึ้นพร้อมยกยอตัวเอง เธอทำสีหน้าพึงพอใจอย่างมากแต่เมื่อเห็นสีหน้าของคนตรงหน้าแล้วกับทำให้เธอรู้สึกช็อก ใน 99 ชาติที่ผ่านมาเขาไม่เคยยิ้มให้กับเธอมาก่อน เขามักจะทำสีหน้าเย็นชา หรือไม่ก็โกรธใส่เธอแต่ตอนนี้ เขากับยิ้มอย่างอ่อนโยนและลูบหัวเธอเรากับเธอเป็นลูกหมา เธอรีบสลัดหัวของเธอออกทันที ถึงแม้ว่าคนตรงหน้าจะหล่อขนาดไหนแต่เธอก็ไม่ควรตกอยู่ในพลังความหล่อของเขาเด็ดขาด ใช่เวลารู้คัดยิ้มนั้นเขาหล่อมากๆ แต่นิสัยของเขากับตัวเงินตัวทองอย่างมากๆแบบ ก ไก่ล้านตัว จริงๆแล้วสเปคของเธอนั้นภายนอกตรงกับลูคัสทุกๆอย่าง แต่นิสัยกับตากับสเปคของเธอราวฟ้ากับเหวแบบ ว แหวนล้านตัว จริงๆแล้วเธอนั้นชอบผู้ชายที่มีนิสัยอบอุ่นและอยากจะปกป้องเธอจริงใจกับเธออย่างถึงที่สุด แต่มันไม่ใช่กะไอ้บักปอบลูคัสเลย เขานั้นถึงภายนอกจะเป็นสเปคเธอก็จริงแต่เย็นชามาก เขานั้นมักทำสีหน้าเย็นชากับเธอตลอด แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่า ระหว่างเธอกำลังเหม่อไปกับความคิดเกี่ยวกับรอยยิ้มของเจ้าบักปอบลูคัส
"ทำไมเจ้าตกหลุมรักข้างั้นหรอ" เขาเอ่ยขึ้นแบบกวนๆพร้อมยกยิ้มเหมือนกำลังพึงพอใจอะไรสักอย่าง ลูคัสคิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้านั้นกำลังเหม่อมองรอยยิ้มของเขาราวกับว่าเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์หรือเขากำลังสะกดจิตเธอกันแน่ จริงๆแล้วลูคัสนั้นไม่ใช่คนยิ้มยากเลยแต่เขาแค่ไม่อยากให้ใครเห็นรอยยิ้มมันหล่อแล้วของเขาเท่านั้นเอง เดี๋ยวๆมึงหลงตัวเองแล้วไ******* เอาใหม่เอาใหม่เดี๋ยวแอ๊ดจะทำใหม่แป๊บนึง
จริงๆแล้วลูคัสไม่ใช่คนยิ้มยากเลยเขาแค่ไม่ชอบยิ้มเพราะรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขานั้นมีค่าและเหมาะสำหรับคนที่ควรจะให้เห็นค่าเท่านั้น
ใครชอบเจ้าหลงตัวเองไปเอาความมั่นหน้ามั่นโหน่งมาจากไหนยะ หลังจากที่อาจารย์เอเซียหลุดออกจากภวังค์ความหล่อของลูคัส เธอก็เอ่ยขึ้นในสิ่งที่ไม่เป็นความจริงใช่เธอนั้นตกอยู่ในพลังความหล่อของเขาไปแล้ว เธอคิดว่าเขาน่าจะยิ้มเยอะๆ หลังจากนั้นเวลาก็ค่อยๆผ่านไปตอนนี้ก็เป็นเวลา 1 เดือนแล้วที่เธอกลับมาจากเก็บผลไม้เเห่งชีวิต ใช่หลังจากนั้นเค้าก็ไม่ยิ้มอีกเลย
ทุกคนคือเเอดเเต่งมาเจ็ดพันสองร้อยกว่าคำเเล้วน่ะเเค่คือเเอดขี้เกียจเเล้วงั้นเดี่ยวเเอดจะมาต่อตอนมีสองนะค่ะบ้ายบาบ
