ณ หุบเขาร้อยจันทรา ซึ่งเป็นที่อาศัยของเหล่าบรรดาปีศาจน้อยใหญ่หนึ่งในนั้นคือ ปีศาจจิ้งจอกเก้าหางแดงนามว่า หลินเย่วฉี ปีศาจจิ้งจอกน้อยที่เพิ่งมีอายุเพียงแค่ 10,000 ปี เมื่อเทียบกับอายุของเหล่าบรรดาปีศาจอาวุโสระดับ 50,000-100,000 ปี หลินเย่วฉี มีนิสัยร่าเริง รักความสงบและชอบนอนเป็นชีวิตจิตใจ
ชิงซี : "องค์หญิงๆ ตื่นได้แล้ว"
ชิงซีสาวรับใช้ข้างกายของหลินเย่วฉีพยายามปลุกผู้เป็นนายให้ตื่นจากการนอน
ฟุดฟิดๆๆๆๆ หลินเย่วฉีได้กลิ่นของเนื้อย่างที่นางชื่นชอบจึงค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา
หลินเย่วฉี : " เนื้อกวางย่าง "
ชิงจี : " องค์หญิงตื่นแล้วโปรดตามชิงจีกลับไปหาท่านประมุข "
หลินเย่วฉี : " ท่านพ่อเรียกพบข้าอย่างนั้นหรอ "
ชิงจี : ใช่เจ้าคะ ท่านประมุขมีคำสั่งด่วนต้องการให้องค์หญิงเข้าพบตอนนี้ "
หลินเย่วฉี : " เจ้ารู้ไหมว่าเรื่องอะไร "
ชิงจี : " ชิงจีแอบได้ยินผู้อาวุโสคุยกันว่าอีกไม่กี่วันผู้บัญชาการปีศาจจะลงมายังหุบเขาของเรา "
หลินเย่วฉีได้ยินดังนั้นก็เกิดอาการตกใจเพราะตั้งแต่นางเกิดมาก็ไม่เคยมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นนางจึงรู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก
หลินเย่วฉี : " ข้าจะไปพบท่านพ่อ "
ณ ห้องโถงใหญ่ เต็มไปด้วยเหล่าผู้อาวุโสที่กำลังหารือกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
หลินเย่วฉี : " ท่านพ่อ "
หลินเย่วฉีเอามือแนบหน้าอกแล้วย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการแสดงความเคารพต่อผู้เป็นประมุข
หลินซ่างฉี : " ไม่ต้องมากพิธี "
หลินเย่วฉี : " ขอบพระทัยท่านพ่อ "
หลินซ่างฉี : " ที่พ่อเรียกเจ้ามาเจ้าก็คงรู้เรื่องไม่น้อยแล้วใช่หรือไม่ "
หลินเย่วฉี : " เจ้าคะ "
หลินซ่างฉี : " อืม พ่อได้ปรึกษากับเหล่าผู้อาวุโสแล้วว่าในอีกไม่กี่วันข้างหน้าที่ผู้บัญชาการปีศาจจะลงมาที่หุบเขาของเรา พ่อจะให้เจ้าจัดการเรื่องทุกอย่างในวันนั้นแทนพ่อ "
หลินเย่วฉีตกใจเป็นอย่างมากเพราะนางไม่เคยปกครองคนทั้งหุบเขาและนางเองก็มีตบะที่น้อยนักยากที่ผู้คนจะยอมรับในตัวของนาง
หลินเย่วฉี : " ท่านพ่อโปรดไต่ตรองใหม่ด้วยเถิด ลูกยังเด็กนัก เกรงว่าจะทำให้ท่านพ่อและทุกคนต้องผิดหวัง "
หลินซ่างฉี : เย่วฉีลูกพ่อ พ่อรู้ว่าภายในใจของเจ้านั้นคิดเช่นไรแต่นี่คือบททดสอบของเจ้าในฐานะที่เจ้านั้นเป็นถึงองค์หญิงแห่งเผ่าจิ้งจอกแดง พ่อเชื่อว่าเจ้าทำได้ "
หลินเย่วฉีเห็นสายตาที่มุ่งมั่นและแน่วแน่ของผู้เป็นพ่อก็อดรู้สึกหวั่นใจไม่ได้นางไม่มั่นใจว่าตัวนางเองจะทำได้
หลินเย่วฉี : " ลูกจะไม่ทำให้ท่านพ่อผิดหวัง "
หลินซ่างฉี : " ดี ดีมาก พ่อเชื่อมั่นในตัวของเจ้า "
ณ ห้องนอนของหลินเย่วฉี
ชิงจี : " องค์หญิงกำลังคิดมากเรื่องวันนี้อยู่หรือเจ้าคะ "
หลินเย่วฉี : " ใช่ ข้ากลัว กลัวตัวข้าเองจะทำให้ผู้อื่นต้องผิดหวัง ข้าเห็นท่านพ่อทุ่มเทเพื่อเหล่าปีศาจทั้งหลายมานานตั้งแต่ข้าจำความได้แต่สุดท้าย ท่านแม่.... "
ย้อนไปเมื่อ 1,000 ปีที่แล้ว
ตอนนั้นหุบเขาร้อยจันทราต่างอยู่กันด้วยความสงบจนกระทั่งปีศาจเผ่าวิหกเพลิงเข้ามาลุกลานและสร้างศึกครั้งใหญ่จนเกิดความเสียหายที่รุนแรงหลินซ่างฉีผู้เป็นประมุขได้ออกไปรบพร้อมเหล่าปีศาจต่างฝ่ายต่างได้รับความเสียหายไม่น้อยไปกว่ากัน ชูเหย่าชายาของหลินซ่างฉีที่ท้องโตใกล้คลอดได้แอบตามไปช่วยเหลือหลินซ่างฉีด้วยความเป็นห่วงนางวิ่งเข้าไปขวางรับคมดาบจากเผ่าวิหกเพลิงจนตัวนางเองได้รับบาดเจ็บสาหัสก่อนจะสิ้นใจนางได้อดทนและคลอดจิ้งจอกแดงน้อยนามว่า หลินเย่วฉี ไว้ก่อนจะจากไปอย่างสงบ นับตั้งแต่นั้นมาหลิวซ่างฉีก็โทษตัวเองเรื่อยมาถึงสาเหตุที่ชูเหย่าต้องตายเป็นเพราะตนเอง
ชิงจี : " ชิงจีเชื่อว่าองค์หญิงทรงทำได้อย่างแน่นอน "
หลินเย่วฉี : " เพราะเหตุใด้เจ้าถึงคิดเช่นนั้น "
ชิงจี : " เพราะชิงจีรู้ว่าองค์หญิงจะปกครองหุบเขาแห่งนี้ด้วยสติปัญญาและความจริงใจ "
หลินเย่วฉี : " ข้าจะลองดู ถ้าท้านแม่อยู่ก็คงดี "
ชิงจี : " ชิงจีขอตัวไปดูความเรียบร้อยข้างนอกก่อนนะเจ้าคะ "
หลินเย่วฉี : ไปเถอะข้าจะนอนพักสักหน่อย "
หลายวันต่อมาก็ถึงวันที่ผู้บัญชาการปีศาจจะลงมายังหุบเขาร้อยจันทราเหล่าปีศาจทั้งหลายต่างก็ออกมายืนรอต้อนรับผู้บัญชาการปีศาจไม่นานนักก็มีแสงสีทองส่องลงมาพร้อมกับผู้บัญชาการปีศาจ 1 คนและเหล่าผู้ติดตามอีก 6-7 คน
หลินซ่างฉี : " คาระวะผู้บัญชาการปีศาจ "
หลินเย่วฉี : " คาระวะผู้บัญชาการปีศาจ "
ป๋อเหวิน : " คาระวะท่านประมุขหลิน คาระวะองค์หญิงเย่วฉี "
ป๋อเหวิน : " ข้าในฐานะผู้บัญชาการปีศาจที่ได้รับคำสั่งจากองค์หญิงซิงอี้ให้มาดูความเรียบร้อยของหุบเขาร้อยจันทราและคัดสรรเหล่าปีศาจเพื่อไปเป็นบริวาลแก่องค์หญิงในครั้งนี้ "
หลินซ่างฉี : " เชิญท่านป๋อเหวินด้านในก่อน "
ป๋อเหวิน : " อือ "
ชิงจี : " ท่าทางของผู้บัญชาการปีศาจป๋อเหวินนี่ดูเคร่งครึมยิ่งนัก ช่างเหมาะกับองค์หญิง "
หลินเย่วฉี : " ชิงจีเจ้าริอาจจับคู่ข้ากับผู้อื่นแล้วรึ "
หลินเย่วฉีใช้มือดึงที่หลังหูของชิงจีอย่างแรง
ชิงจี : โอ๊ยๆๆๆ เจ็บๆๆๆๆๆ ชิงจีขอโทษเพคะ "
ณ ห้องโถวด้านใน
ป๋อเหวิน : " ข้าขอถาม ชานี่หอมและรสขาติหวานละมุนลิ้น ท่านประมุขได้มาจากที่ใด "
หลิวซ่างฉี : " ชานี่เย่วฉีเป็นผู้ทำขึ้นเอง "
ป๋อเหวินมองไปที่หลินเย่วฉีด้วยสายตาที่เรียบเฉย
ป๋อเหวิน : " ข้าขอถามองค์หญิงเย่วฉีชานี้ท่านทำออกมาเช่นไร "
หลินเย่วฉี : " เรียนตามตรงชานี้มีชื่อว่า ชาบุปผาข้าได้นำเกสรของดอกเหมยฮวาและน้ำผึ้งของผึ้ง 500 ปีมาทำ "
ป๋อเหวิน : " เป็นเช่นนี้นี่เอง ชาของหุบเขาร้อยจันทราถือเป็นหนึ่งในชาที่ข้าชอบ "
หลินเย่วฉีหน้าขึ้นแดงในคำเอ่ยชมที่ผู้บัญชาการปีศาจป๋อเหวินได้กล่าวออกมานางมิเคยได้คำชมจากผู้ใดเลยนอกเสียจากท่านพ่อและชิงจี
หลินซ่างฉี : " ข้าได้ได้คนจัดเตรียมห้องไว้ให้แก่ท่านป๋อเหวินเรียบร้อยแล้วเชิญท่านป๋อเหวินพักให้สบายเถิด "
ป๋อเหวิน : " เชิญนั้นข้าขอตัวก่อน "
หลิวซ่างฉี : " เจ้าก็ควรจะกลับไปพักเช่นกัน ในวันนี้เจ้าทำดีมาก "
หลินเย่วฉี : " เจ้าคะท่านพ่อ "
หลินเย่วฉีและชิงจีเดินออกจากห้องโถงเพื่อกลับไปพักผ่อน
ชิงจี : " องค์หญิงจะไปไหนเจ้าคะ "
หลินเย่วฉี : " ข้าจะไปเดินเล่นเสียหน่อยเจ้าไม่ต้องตามมาหรอกข้าอยากเดินเล่นเพียงลำพัง "
ชิงจี : " เพคะ "
ณ ดินแดนดอกไม้หลังหุบเขา
หลินเย่วฉีชอบมาเดินเล่นที่นี่เพราะสวนดอกไม้นี่ท่านแม่ของนางเป็นคนปลูกไว้ตอนยังมีชีวิตอยู่
หลินเย่วฉี : " ท่านแม่ เย่วฉีคิดถึงท่านเหลือเกิน "
หลินเย่วฉีใช้มือปาดน้ำตาที่กำลังไหลออกมาอาบทั้งสองแก้มเพราะรับรู้ได้ถึงการมาของใครบางคน
หลินเย่วฉี : " ผู้บัญชาการปีศาจ!!!! "
ป๋อเหวิน : " ข้า ขอโทษที่ทำให้องค์หญิงตกใจ "
หลินเย่วฉี : " ท่านมาอยู่ที่นี่ได้เช่นไร "
ป๋อเหวิน : " ข้าออกมาเดินเล่นและบังเอิญได้กลิ่นหอมลอยมาจากทางด้านนี้ก็เลยมาดู และก็เห็นองค์หญิงเหมือนกำลังเศร้าโศก องค์หญิงเป็นอะไรหรือไม่"
หลินเย่วฉี : " ข้ามิได้เป็นอันใด ขอบคุณที่ผู้บัญชาการปีศาจทรงเป็นห่วง "
ป๋อเหวิน : " ข้ามิเคยรู้มาก่อนว่าหลังหุบเขามีสถานที่งดงามเช่นนี้ด้วย "
หลินเย่วฉี : " นี่เป็นสวนดอกไม้ที่ท่านแม่เป็นผู้ปลูกไว้ ข้าชอบมาที่นี่เวลาคิดถึงท่านแม่ "
ป๋อเหวิน : " ข้าเคยได้ยินเรื่องของท่านหญิงชูเหย่ามาบ้าง ท่านหญิงชูเหย่าทรงเป็นสตรีที่เก่งกาจและกล้าหาญยิ่งนัก ข้าหวังว่าองค์หญิงจะเป็นเช่นท่านหญิงชูเหย่าเช่นกัน "
หลินเย่วฉี : " ท่านหวังมากเกินไปแล้วล่ะ ตัวข้าเองนั้นคงจะเป็นดังเช่นท่านแม่มิได้หรอก ข้าเกิดมาด้วยตบะอันน้อยนิดพลังชีวิตก็ไม่ได้มากเพียงใด ผู้อาวุโสทั้งหลายต่างก็มิเห็นด้วยที่ท่านพ่อจะให้ข้าปกครองเผ่า "
ป๋อเหวิน : " ท่านคิดมากเรื่องนี้หรือ "
หลินเย่วฉี : " ข้ารู้ตนเองดีว่าไม่อาจแบกรับภาระอันยิ่งใหญ่นี้ไว้ได้ "
ป๋อเหวิน : " ท่านเป็นถึงองค์หญิงแห่งเผ่าจิ้งจอกเก้าหางแดงภาระหน้าที่นี้เกิดม่พร้อมกับท่าน มิสู้ท่านลองสู้กับมันสักครั้งเหล่า จักได้รู้ว่าท่านทำได้หรือไม่ ข้าว่าสิ่งที่ท่านต้องสู้ให้ได้คือใจท่านเองเสียมากกว่า "
หลินเย่วฉีแววตาไหววูบเพราะคำพูดของป๋อเหวินนางตัดสินใจที่จะลองสู้กับปัญหาดูสักครั้งอย่างน้อยนางก็ได้ทำมันอย่างเต็มที่....
