เช้าตรู่ของวันใหม่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นจังหวะ ผมที่กำลังรุ้สึกเย็นไปทั่วร่างกายก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง
" ครับ แม่ มีอะไรหรือเปล่าครับ "
" สายป่านนี้แล้ว ทำไมยังไม่ลุกอีกล่ะซางมิน "
ผมไม่ตอบอะไรนอกจากลุกไปเปิดประตูให้แม่เข้ามา วันนี้รู้สึกแปลกกว่าทุกวัน ร่างกายเหมือนไม่มีเลือดไหลเวียน มือและสีผิวทั้งขาวซีด และเย็นเหมือนโดนแช่แข็งไว้
" เป็นอะไรไปซางมิน แล้วทำไมห้องมืดแบบนี้ "
แม่บ่นผมพร้อมเดินตรงไปเปิดผ้าม่านออก แสงสว่างจากพระอาทิตย์ยามเช้าทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
" แม่ครับ รีบปิดม่านผมอยากอยู่ที่มืดๆ "
"ซางมิน เป็นอะไรไปห๊ะ "
" ผมไม่รู้... ผมแค่ไม่อยากโดนแสงและผมก็อยากอยู่คนเดียว แม่ออกไปเถอะครับ "
"ซางมิน... "
" ออกไปครับ ออกไปผมขอร้อง.... "
แววตาของผมตอนนี้เริ่มกลายเป็นสีแดงพร้อมรู้สึกอยากจะกินเลือดสดๆ เป็นอย่างมากแม่เห็นว่าผมกำลังแย่จึงพยายามโทรตาม ฮานะ แต่ผมก็ร้องห้ามไว้ ขืนโทรให้ยัยนั่นมามีหวังผมได้ฆ่ายัยนั้นแน่!
" แม่ห้ามโทรตามยัยนั้นนะครับ ผมไม่อยากฆ่าเธอ ผมควบคุมตัวเองได้ "
แม้ว่าตอนนี้ผมจะทรมานแต่เพื่อความปลอดภัยของทุกคนผมตัดสินใจขังตัวเองไว้ในห้อง
"ทรมานจัง เกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่!!"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" ซางมินค่ะ โรซี่เองนะคะ ขอเข้าไปได้ไหม "
" อย่าเข้ามา ผมไม่อยากทำร้ายคุณ "
" โรซี่มาเพื่อช่วยนะคะ ขอแค่ให้เข้าไปทุกอย่างจะเรียบร้อย "
ผมได้ยินแบบนั้นก็ใจอ่อนทันที เพราะตัวผมเองก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันแน่
" ซางมินค่ะ คุณไม่ต้องกลัวไปนะ ทุกอย่างจะเรียบร้อย "
เธอปลอบผมพร้อมกับหันคอขาวๆ ของเธอให้ผมได้ลองสัมผัสเลือดสดๆ ผมรู้สึกคลั่งจนไม่อยากหยุดมัน แต่ก็คงไม่ได้เพราะยัยตัวแสบโผล่มาขัดจังหวะจนได้
" อี๋!!! ถ้ารู้ว่ามีของหวานมาเสิร์ฟถึงห้องแบบนี้ ฉันไม่มาให้เสียเเวลาหรอก! "
ยัยนั้นพูดจบก็รีบเดินออกไปทันที ผมได้แต่มองหน้าโรซี่ก่อนจะไล่เธอกลับไป
" กลับไปก่อนนะ ผมรู้สึกดีขึ้นแล้ว "
" ซางมิน คนกับแวมไพร์รักกันไม่ได้นะคะ นักล่าแบบพวกเราจะหลงรักเหยื่อไม่ได้ "
" กลับไป โรซี่! " น้ำเสียงที่แข็งกร้าวของผมบ่งบอกให้เธอรู้เขาไม่พอใจที่เธอยังอยู่ตรงนี้
" ค่ะ! กลับก็ได้ " หญิงสาวเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ จะให้ผมทำไงได้ล่ะ ยัยแสบเห็นแบบนั้นก็ต้องคิดไปไกลแล้วแหละ
" อ้าว ดูดกันเสร็จแล้วหรอคะ ไวจัง "
"ก็ถ้าแกไม่มาขวาง อาจจะได้มากกว่าดูดก็ได้ "
" พึ่งรู้ว่าซางมิน ชอบของง่ายๆ ทานเล่นแก้หิว "
" แก-... "
" ฮานะ! เข้ามานี่หน่อย "
" ไปก่อนนะคะ คุณ.... ของว่าง "
" ไปพูดแบบนั้นกับโรซี่ได้ไง "
" นินาย ฉันพูดผิดตรงไหน สรุปป่วยหรือยังไง แม่นายโทรให้ฉันมาเฝ้านายแทนเนี่ย"
" แม่นะแม่ บอกว่าอย่าโทรก็ไม่ฟัง "
" เข้ามาก่อนสิ ฉันไม่ชอบบรรยากาศข้างนอก "
ผมรีบชักชวนเธอเข้ามา เพราะตอนนี้รู้สึกถึงความหอมหวานที่ออกมาจากร่างกายของฮานะ
" สรุปคือป่วยใช่ป่ะ "
" ฮานะ... "
" ว่าไง? "
ผมไม่รีรอ รีบกระชากร่างเล็กของอีกคนนอนลงบนโซฟาทันที
" อีซางมิน นี่นายจะทำอะไร มือเย็นเป็นศพเลย "
ทุกอย่างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ คนร่างเล็กตัวแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้างพร้อมความเจ็บเหมือนโดนเข็มแท่งบริเวณลำคอของเธอ
" จะ...เจ็บ ปล่อยนะ!!... "
" อย่าดิ้นสิ! ไม่รู้หรอยิ่งดิ้นมันยิ่งเจ็บ "
ผมสลับกัดคออีกข้างของเธอ ถึงรู้ว่าเธอเจ็บแต่ผมก็หักห้ามใจไม่อยู่ รสชาติเลือดของยัยนี่หวานจนผมเองไม่อยากให้ใครมาแตะตัวเธอ รสชาติดีกว่าของโรซี่เป็นล้านเท่า
" ปล่อยนะฉันเจ็บ... "
" เจ็บมากไหม อดทนหน่อยนะ อีกนิดเดียวเอง "
" ไม่ไหวแล้ว มันเจ็บ + รู้สึกเพลีย... "
ผมไม่ได้ว่าอะไรนอกจากเปลี่ยนจากกัดมาเป็นจูบที่ริมฝีปากให้รู้สึกคลายความเจ็บลง ถึงแม้ว่าเธอจะขัดขืนผมก็ยังคงบรรจงจุมพิตอย่างอ่อนโยนให้เธอ ก่อนจะอุ้มร่างเล็กไปนอนพักฟื้น ไว้เธอหายดีแล้วค่อยจัดชุดใหญ่เอ้ย! ลิ้มรสชาติความหวานของเธอใหม่ และถ้าว่างๆ ผมจะกลับมารายงานว่าทุกอย่างโอเคดีไหม ถึงผมจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมก็ตาม.... 🖤💔 @
