วันสุดท้ายของชีวิตฉันจบลงพร้อมหนังสือนิยายเล่มเก่า
เล่มที่ฉันอ่านซ้ำจนจำทุกบรรทัดได้ขึ้นใจ
แล้วโลกก็ดับวูบไปเหมือนปิดไฟห้อง
เมื่อฉันลืมตาอีกครั้ง กลิ่นหมึกและกระดาษหายไป
แทนที่ด้วยกลิ่นควันไม้ เสียงฝีเท้า และท้องฟ้าที่ฉันคุ้นเคยเกินไป
ที่นี่ไม่ใช่ฝัน
นี่คือนิยายเรื่องนั้นจริงๆ
ฉันไม่ได้เกิดเป็นพระเอกผู้เก่งกาจ
ไม่ได้เป็นตัวร้ายสุดเท่
แต่เป็น “ตัวประกอบ” ที่จะตายในอีกสามวัน
ฉันรู้ดี เพราะฉันเคยอ่านฉากนี้มาแล้ว
ฉันพยายามเปลี่ยนโชคชะตา
พูดคำที่ไม่ควรพูด
ไปในที่ที่ไม่เคยมีชื่อฉันอยู่ในเนื้อเรื่อง
ทุกการกระทำเล็กๆ ทำให้เรื่องราวเริ่มสั่นคลอน
ตัวละครที่ควรตายกลับรอด
คนที่ควรเป็นศัตรูกลับลังเล
ในตอนสุดท้าย โลกไม่ได้เดินตามตอนจบเดิม
พระเอกไม่ชนะเพราะโชค
ตัวร้ายไม่แพ้เพราะบทบังคับ
และฉัน—คนที่ควรหายไปตั้งแต่ต้นเรื่อง
ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น
ฉันเพิ่งเข้าใจ
นิยายไม่ได้ให้ฉันเกิดใหม่เพื่อแก้ไขเรื่องราว
แต่มันให้ฉันมาเลือกเส้นทางของตัวเอง
และครั้งนี้
ฉันจะไม่ยอมเป็นแค่ตัวอักษรข้างหน้าอีกต่อไป