ในโรงเรียนเล็กริมแม่น้ำ มีเด็กผู้หญิงสองคน—
“ขวัญ” เดินเงียบเหมือนเงาไม้ยามบ่าย
“เมษา” หัวเราะดังเหมือนลมที่ไม่ขออนุญาตใคร
ทั้งคู่ไม่ได้นั่งใกล้กัน
ไม่เคยจับมือ
ไม่เคยพูดคำที่ใครเรียกว่า รัก
แต่ทุกเช้า ขวัญจะเงยหน้ามองสนามบาส
เพราะรู้ว่าเมษาจะยืนอยู่ตรงนั้น
และทุกเย็น เมษาจะเดินช้าลงตรงทางกลับบ้าน
เพราะรู้ว่าขวัญเดินอยู่ข้างหลัง
วันหนึ่ง มีคนถามเมษาว่า
“ชอบผู้ชายแบบไหน”
เมษานิ่งไป ก่อนตอบเบา ๆ ว่า
“ไม่รู้สิ… รู้แค่ว่ามีบางคน
ที่แค่ยืนอยู่เฉย ๆ โลกก็ดูไม่เอียง”
คำพูดนั้นลอยไปถึงขวัญ
เหมือนดอกไม้ที่ไม่ตั้งใจผลิบาน
แต่ก็ผลิบานอยู่ดี
วันสุดท้ายก่อนจบการศึกษา
ทั้งสองนั่งใต้ต้นหูกวางต้นเดิม
ไม่มีคำสารภาพ
ไม่มีสัญญา
มีแค่ขวัญที่พูดว่า
“ถ้าวันไหนเราไม่เหมือนคนอื่น… มันผิดไหม”
เมษาส่ายหน้า
แล้วยิ้มแบบที่ไม่ต้องการคำอธิบาย
“ดอกไม้ไม่ได้ผิด
แค่หันหาแสงคนละทิศ”
หลายปีผ่านไป
ทั้งคู่เติบโต แยกย้าย
มีชีวิตของตัวเอง
แต่ในความทรงจำ
ยังมีเด็กผู้หญิงสองคน
ที่เคยหันหาแสงเดียวกัน
โดยไม่ต้องเรียกมันว่าอะไรเลย