กลิ่นไอดินหลังฝนพรำยังคงคละคลุ้งปะปนกับกลิ่นสาบของใบไม้ที่กำลังเน่าเปื่อย ณ สวนรุกขชาติอันเงียบสงัด ร่างของหญิงสาวในชุดราตรีสีขาวสะอาดตานอนนิ่งอยู่บนพรมหญ้าที่เปียกชื้น ดวงตากลมโตเบิกโพลงจับจ้องไปยังกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ใหญ่ที่ไร้ใบ ร่างกายเธอไร้ซึ่งร่องรอยบาดแผลจากการต่อสู้ มีเพียงดอกกุหลาบมอญสีแดงเข้มที่ยังคงมีหยาดน้ำค้างเกาะพราว วางอยู่บนฝ่ามือที่ซ้อนทับกันอย่างบรรจง
ร.ต.อ. ธาวิน ก้าวข้ามเส้นกั้นที่กั้นไว้ เดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นอย่างช้าๆ พลางใช้สายตาสำรวจรอบกายอย่างถี่ถ้วน พญ. อลิสา คุกเข่าลงข้างศพอย่างระมัดระวัง หยิบดอกกุหลาบดอกนั้นขึ้นมาพิจารณาอย่างตั้งใจ "ดอกกุหลาบนี้ถูกตัดมาอย่างประณีต ไม่มีรอยช้ำเลยค่ะสารวัตร" เสียงของเธอเรียบเฉยแต่แฝงความสงสัย
ธาวินมองไปที่ใบหน้าซีดเผือดของเหยื่ออีกครั้ง
"มีบางอย่างผิดปกติ" ธาวินพูดเสียงขรึม
อลิสาขมวดคิ้ว "เศษกลีบดอกไม้?"
"ใช่... แต่ไม่ใช่กุหลาบ" ธาวินตอบพลางชี้ไปที่กลีบดอกไม้ในมืออลิสา "กุหลาบมอญพวกนี้เป็นแค่ฉากหน้า ของจริงคือสิ่งอื่นที่ทำให้เธอเสียชีวิต"
ทันใดนั้น สายตาของทั้งสองสบกัน พวกเขาตระหนักได้ทันทีว่า "ดอกไม้แดง" ไม่ใช่สัญลักษณ์แห่งความรัก แต่เป็นเบาะแสสำคัญในการคลี่คลายคดีฆาตกรรมที่ถูกวางแผนมาอย่างแยบยล ซึ่งเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
