ลิลิตยืนเงียบอยู่ริมบึงในค่ำคืนที่ไร้ผู้คน
ดวงดาวพร่างพราวบนฟากฟ้าเหมือนถูกโรยด้วยเกล็ดแก้ว
ลมเย็นพัดผ่านกลีบผมสีดำยาวของเธอ แต่หัวใจกลับหนักอึ้งจากเรื่องราวในวันนี้—
เพื่อนสนิทที่เธอรักเหมือนพี่ชาย “เรน” เพิ่งเอ่ยคำสารภาพ…
“ฉันชอบเธอ”
เธอยิ้มตอบทั้งที่ดวงตารื้นน้ำตา เพราะคำตอบของหัวใจเธอคือ “ไม่ได้”
เธอจึงเลือกหลบออกมาอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืด
พยายามกลบเสียงหัวใจที่สับสน แต่แล้ว...
เสียง “ครืน” ดังขึ้นด้านในป่าลึก
เหมือนบางสิ่งตกลงมาจากท้องฟ้า
ลิลิตสะดุ้ง เธอหันไปตามเสียง และก้าวเข้าไปอย่างไม่ทันคิด
กลิ่นโลหะและควันอ่อนๆ ลอยมาแตะจมูก ก่อนสายตาจะพบกับบางสิ่ง—
ชายหนุ่มนอนสลบอยู่บนพื้น
ร่างสูงใหญ่ สวมชุดประหลาดที่ไม่ใช่เครื่องแต่งกายแบบใดที่เธอเคยเห็น
แสงดาวเหนือศีรษะเขาส่องประกายผิดธรรมชาติ ราวกับมัน “ไหลรวม” เข้ามาที่ตัวเขา
“นี่... คุณเป็นใครกัน?”
มือของลิลิตสั่นเล็กน้อย แต่กลับเอื้อมไปแตะชายหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว
ทันใดนั้น... ดวงตาของเขาก็ลืมขึ้น
สีตาคือประกายเงินที่สะท้อนแสงดาว ราวกับไม่ได้เป็นของมนุษย์
และเสียงทุ้มต่ำของเขาก็เอ่ยคำแรกออกมาอย่างแผ่วเบา—
“ขอบคุณ... ที่เจอฉัน ก่อนความมืดจะกลืนทุกสิ่ง”
