สวัสดีเราขอไม่บอกชื่อนะเราไม่ได้มาแต่งเรื่องสั้นหรอกเราแค่มาเล่าเรื่องตอนเราเป็นเด็กว่าเคยผ่านอะไรมาบ้างจนมาเป็นตัวเราในทุกวันนี้เราอายุ13น่ะแต่....เราเก็บกดนิดหนึ่งคือ...เราต้องการระบายความในใจเฉยๆไม่มีอะไรหรอกถ้าใครไม่สนใจก็ปัดผ่านไปได้เลยนะ
ตอนเด็กเรามักเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันเสมอบางทีแม่ไปทำงานต่างจังหวัดเราอยู่กับพ่อ เวลาเราร้องไห้เรามักโดนทำร้ายบางครั้ง ครั้งหนึ่งเราล้มพ่ออาบนํ้าให้เรา เราร้องไห้งอแงเพราะแสบแผลแต่เราดันโดนว่าและโดนพ่อจับเรา เอาหัวกดนํ้า ตอนนั้นเราทั้งกลัวตกใจแต่ก็ได้แค่ร้องไห้เพราะตอนนั้นเป็นแค่เด็กที่ยังไม่ค่อยรู้เรื่อง เราเข้าอนุุบาลก็โดนใส่ร้ายโดยเพื่อนคนหนึ่งขอไม่บอกชื่อนะคะ ตอนนั้นเราเข้าแถวอยู่แล้วทำเงินหล่นมีคนเก็บไปให้ครูประจำชั้นของเรา พอเข้าไปในห้องครูก็ถามว่าเงินนี่เป็นของใครเรากำกังจะเดินไปบอกครูว่านั้นเป็นเงินของเราแต่ก็โดนเพื่อนคนนั้นแย่งตัดหน้าไปเราบอกกับครูคนนั้นว่า"ครูคะนั้นเงินของหนู"เราบอกครูหลายรอบมากครูก็ไม่สนใจ ตอนเราขึ้นอนุบาล3 เพื่อนๆเริ่มแกล้งเรา ตอนนั้นเราโดนแกล้งและใส่ร้ายเยอะมาก วันหนึ่งครูสั่งงานไว้แล้วเดินออกไปอีกห้องหนึ่ง เรานั่งอยู่ดีๆเพื่อนคนนั้นมาแกล้งเราแล้วก็เดินไปฟ้องครู ว่าเราไม่ทำงานแล้วครูก็เดินมาตีเราโดยไม่มีหลักฐานว่าความจริงเป็นยังไง
เราก็ได้แค่ร้องไห้เพราะพูดอะไรไปก็ไม่มีใครเชื่อ วันถัดไป
ก็มีแค่ไม่มีใครเล่นด้วยปาของใส่หยิกเราตีเราเมินเราโดนหลอกให้กินกาว ใช้เราให้ไปซื้อขนมให้ตอนฝนตกหนัก
มีครั้งหนึ่งพวกเขาชวนเราเล่นด้วยกันตอนนั้นเราดีใจมากเพราะมีเพื่อนเล่น เพื่อนคนนั้นที่ชอบวงการชีวิตคนอื่น ให้เราเล่นของเล่นอันหนึ่ง มันเป็นที่โหนเหมือนลิงอะแต่มันเป็นราวเหล็กเราไม่กล้าเล่น แต่คนนั้นทำให้ดู แล้วเราก็รู้สึกมีกำลังใจ เราโหนแล้วเราตกหลังกระแทกกับพื้นจักๆตอนนั้นเราเจ็บมากไม่มีใครช่วยเราเลยด้วยสํ้าเราร้องไห้เสียงดัง ครูเดินออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็ตอบว่าเราตกจากเครื่องเล่น แล้วครูก็ด่าว่าทำไมไปเล่นบราๆ เราก็บอกว่าเพื่อนคนนั้นบอกให้เราเล่น ครูก็ไม่ฟังตอนนั้นเป็นเวลาเลิกเรียนพอดีแม่เรามารับ แม่เราก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้นเราก็ตอบว่าเพื่อนคนนั้นยอกให้เล่นอันนั้นแล้วตก แทนที่มันจะเป็นคำปลอบใจมันดันเป็นคำด่า.... ตอนนั้นใจเราแตกสะหลายมันมืดไปหมด
มันเสียใจมากมันพูดไม่ออกด้วยซํ้าทั้งเจ็บจุกเสียใจ เราติดลบมากๆ ตอนป.1 ก็เหมือนเดินอะโดนแกล้งเอาปากกาขีดเขียนหลังเราโยนของใส่ เราเริ่มสู้ เราโยนกลับพวกเขาด่าเราว่า"โยนมาทำไมคนอื่นเค้าเจ็บนะ"เราแต่อยากรู้ว่าที่พูดมาไม่คิดว่าเราก็เจ็บบ้างหรือเจ็บกายไม่เท่าไหร่แต่หัวใจมันทั้ง ซํ้า ทั้ง เจ็บปวด😭 พวกเขายังทำเราเป็นแผลเป็นที่มืออีก ที่บ้านก็......แม่ไปทำงานเรา.....โดนพ่อ....ข่มขืน...🙂💔 ตอนป.2เหมือนโชคดีจะเข้าข่างเราคนใจร้ายคนนั้นย้ายร.รเราดีใจได้ไม่นานเราต้องมา ระแวงพ่อแท้ๆตัวเองอีก เราบอกเรื่องนี้กับแม่แล้วก็ย่าไปแล้วแต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเราโดนแบบนี้ตั้งแต่ป.1-ป.6มันเป็นปมในใจเรามาเสมอ ครอบครัวก็ไม่สามารถช่วยอะไรบอกไปก็เท่านั้นเราเลยเลือกที่จะไม่บอกใครอีกแล้ว.....เราเครียดกังวลว่าจะเกิดขึ้นอีกรึเปล่า....เรากลัว ทุกวันนี้นิสัยเราก็ ชอบอยู่เงียบๆสบงๆ ไม่ชอบที่ ที่มีคนเยอะ ชอบอยู่คนเดียว ชอบคิดมากขี้กังวล
ที่เราเล่าไปเราก็ยังเล่าไม่หมดหรอกเล่าแค่ที่จำได้น่ะ
อ่ยแล้วเล่าไปร้องไป😀
พวกเธอคิดดูนะเราตอนเด็กอะทั้งอ้านทั้งดำ
