ผมชื่อ พีท—เด็กธรรมดาคนหนึ่งที่บ้าการอ่านนิยายออนไลน์ ก่อนนอนวันนั้น ผมเพิ่งอ่านนิยายวายชื่อดัง "วังวนดวงใจ" ที่เล่าเรื่องรักโรแมนติกของ เซียวจวิ้น พระเอกผู้เย็นชา กับนายเอกผู้บริสุทธิ์และอ่อนโยน
…แต่บอกตรง ๆ ผมโคตรเกลียดพระเอกเลย
เขาเย็นชา หยิ่ง ทารุณหัวใจนายเอกตั้งหลายร้อยตอน ก่อนจะมาสำนึกตอนจบ
ผมปิดมือถือก่อนหลับตาพึมพำว่า
"ถ้าเกิดใหม่เป็นใครในเรื่องนี้ก็ได้…ขออย่างเดียว อย่าให้เป็นคู่พระเอกเลยนะ"
แต่พอตื่นมา—
ผมกลับกลายเป็น "อี้เหริน" ตัวร้ายอันดับหนึ่งของเรื่อง!
ใช่ครับ…ตัวร้ายที่คอยหาเรื่องนายเอกตลอดเวลา และสุดท้ายตายอนาถด้วยน้ำมือพระเอก
"ไม่ตลกนะเว้ย!!!" ผมกรีดร้องในใจ
วันแรกที่ผมพบพระเอก เซียวจวิ้น เขามองมาด้วยสายตาเย็นเยียบ
"เจ้ามาทำไม อี้เหริน"
หัวใจผมเต้นแรง…ไม่ใช่เพราะตกใจกลัว แต่เพราะ ตัวจริงแม่งโคตรหล่อกว่านิยายบรรยายหลายเท่า!
โอเค ถึงผมจะเกลียดพฤติกรรมเขา แต่หน้าตานี่มันเกินห้ามใจจริง ๆ
ผมรีบหันหน้าหนี
"ข้า…ข้ามาเอาหนังสือที่หอสมุด!"
จริง ๆ คือจะหนีไม่ให้ตัวเองโดนลากเข้าพล็อตเดิม แต่ดันโชคร้ายที่ทุกอย่างในนิยายเหมือนมีแรงดึงดูดให้ผมเข้าไปยุ่งกับพระเอกตลอด
วันหนึ่งเขาบาดเจ็บจากการฝึกกระบี่ ล้มลงต่อหน้าผม
ตามเนื้อเรื่อง ผมควรหัวเราะเยาะแล้วเหยียบซ้ำ…
แต่ผมกลับเผลอเข้าไปประคองเขาแทน
"บ้าเอ๊ย เลือดออกเต็มเลย เดี๋ยวช่วยทำแผลให้" ผมพูดไปอย่างไม่คิด
ดวงตาคมคู่นั้นหันมามอง…เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
"เจ้ากำลัง…ห่วงข้า?"
หัวใจผมเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา
"ก็—ก็แค่ไม่อยากให้คนเจ็บมาตายแถวนี้ต่างหาก!"
แต่ตั้งแต่วันนั้น เซียวจวิ้นเริ่มเปลี่ยนไป
เขาเฝ้ามองผมมากขึ้น สนใจทุกการกระทำของผม และที่น่าตกใจคือ…เขา ยิ้มให้ผม
พล็อตนิยายเริ่มบิดเบี้ยวไปเรื่อย ๆ นายเอกตัวจริงแทบไม่ได้บท เพราะพระเอกหันมาวนเวียนอยู่รอบ ๆ ผมแทน
จนวันหนึ่งเขาพูดประโยคที่ทำให้ผมช็อก
"บางที ข้าอาจเข้าใจผิดมาตลอด…คนที่ข้าตามหามิใช่นายเอกผู้แสนดีอะไรนั่นหรอก แต่เป็นเจ้า…อี้เหริน"
ผมอ้าปากค้าง
นี่มันอะไรกันวะ? จากตัวร้ายที่ควรตายอนาถ กลายเป็น…พระเอกมาสารภาพรักใส่ตรง ๆ?
ใจผมสั่นวูบ
หรือว่าการที่ผมเกิดใหม่เข้ามา…
ก็เพื่อเปลี่ยนตอนจบให้เป็นของผมกับเขาแทน?
