สนามบาสยามบ่ายคลุ้งไปด้วยเหงื่อและเสียงเชียร์
"คิมหันต์" กัปตันทีมคณะบริหาร ยืนเช็ดเหงื่อพลางเหลือบตาไปยัง "ม่อน" กัปตันทีมคณะอักษร — คู่แข่งที่เจอกันทุกแมตช์ และไม่เคยยอมกันแม้แต่วินาทีเดียว
ทุกครั้งที่สายตาสบกัน มันเต็มไปด้วยการท้าทาย
ทุกครั้งที่ปะทะไหล่ แรงกดเหมือนจะสื่อว่า ฉันไม่มีวันแพ้
เกมวันนั้นสูสีจนเสมอกันในวินาทีสุดท้าย กรรมการเป่าเสียงนกหวีดจบการแข่งขัน ทุกคนถอนหายใจโล่ง ยกเว้นสองคนที่ยังยืนมองกันนิ่งเหมือนโลกเงียบลง
"นายก็เก่งดีนี่" ม่อนพูดขึ้นเบา ๆ
คิมหันต์เลิกคิ้ว "ทำไม อยู่ดี ๆ ชมศัตรูเหรอ?"
ม่อนยิ้มมุมปาก "ศัตรูสิ แต่ก็…อดนับถือไม่ได้"
คำพูดนั้นทำให้คิมหันต์เผลอยิ้มบาง ๆ แบบที่เขาเองก็คาดไม่ถึง ความรู้สึกแปลก ๆ อุ่น ๆ วิ่งผ่านหัวใจ เหมือนจากคู่แข่งที่เกลียดขี้หน้ากัน กลายเป็นใครสักคนที่เข้าใจความพยายามของเขามากที่สุด
หลังจบแมตช์ ทั้งคู่กลับกลายเป็นคนที่เจอกันบ่อยขึ้น — เริ่มจากการซ้อมร่วมกันเพื่อพัฒนาฝีมือ จนกลายเป็นการนั่งกินข้าวเย็นด้วยกันอย่างง่าย ๆ
"คิม นายรู้ไหม เวลาลงสนาม ฉันไม่ได้อยากชนะใครมากเท่าอยากชนะนาย"
"เหมือนกัน…แต่ตอนนี้ฉันกลับอยากให้นายอยู่ข้างฉันมากกว่าตรงข้าม"
คืนนั้น เสียงหัวใจดังแข่งกับเสียงลม และในที่สุดจากคู่แข่งที่เคยผลักไส ก็กลายเป็นคนที่โอบกอดกันแน่นที่สุด🫂
