คืนเดือนดับ กลิ่นฝนผสมกลิ่นเลือดลอยคลุ้งในอากาศ
"อ๊ะส์ อ๊าส์ อ๊ะส์ๆๆ ซี้ดด"!!!🥵
"เสียว"!!
ร่างของเด็กหนุ่มในเสื้อคลุมดำยืนอยู่ใต้เงาไม้ใหญ่ เขาถือหน้าไม้ที่มีลูกดอกเงิน พร้อมยันต์เลือดผนึกคำสาปแวมไพร์ ทุกอย่างเงียบงัน จนกระทั่งเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากหลังโบสถ์ร้าง
“ออกมาเถอะ ลูซิอัส” เสียงของเขาแฝงความเยือกเย็นและอาฆาต
จากความมืด แวมไพร์รูปร่างสูงสง่าก้าวออกมา ดวงตาสีแดงหม่นวาววับภายใต้ผมยาวสลวยสีดำสนิท เขาไม่ได้สวมเกราะหรือถืออาวุธใด นอกจากแววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าและความผิด
“ในที่สุด... เอลิออท เจ้าก็โตพอจะจำได้สินะ” ลูซิอัสพูดเบา ๆ น้ำเสียงปนเศร้า “แต่เจ้าคงไม่รู้ทุกอย่าง...”
“ข้าจำได้ทุกอย่าง!” เอลิออทตะโกน ใบหน้าแดงก่ำด้วยความแค้น “เจ้าฆ่าพ่อแม่ข้า! ข้าเห็นกับตาว่าเจ้า... ดื่มเลือดพวกเขาในคืนวันนั้น!”
เงียบ...
เพียงเสียงลมพัดและสายฝนเริ่มโปรยปราย
ลูซิอัสหลับตา แล้วเอ่ยเบา ๆ “พ่อแม่เจ้าถูกสภาแวมไพร์สั่งฆ่า... เพราะพวกเขาแอบช่วยมนุษย์ ข้า... ข้าไม่ได้ฆ่าพวกเขา ข้ามาช้าไป ข้าพยายามจะช่วยพวกเขา…”
เอลิออทชะงัก แต่ความโกรธทำให้เขาไม่อาจเชื่อ
“โกหก!”
เสียงหน้าไม้ถูกเหนี่ยว ลูกดอกเงินพุ่งแหวกอากาศ
แต่ลูซิอัสไม่ได้หลบ เขายกมือขึ้นรับไว้ เลือดสีดำไหลจากฝ่ามือของเขา “ถ้าเจ้าต้องการจบทุกอย่างด้วยความแค้น... ก็ยิงมาอีก”
เอลิออทยกหน้าไม้ขึ้นอีกครั้ง แต่มือเขาสั่น ความทรงจำในวัยเด็กเริ่มหลั่งไหลกลับมา… ชายคนหนึ่ง抱เขาไว้ในอ้อมแขนกลางไฟที่ลุกโชน ชายที่ปกป้องเขาจากแวมไพร์อีกกลุ่ม...
“ข้า…ข้า…”
“เอลิออท เจ้าเคยเรียกข้าว่า ‘ลูซ’...” ลูซิอัสยิ้มบาง ๆ “เจ้าคือเด็กคนเดียวที่ข้าเคยปกป้อง… เพราะข้าเคยสาบานว่าจะไม่ปล่อยให้มนุษย์ต้องตายเพราะเลือดเราอีก”
เด็กหนุ่มปล่อยหน้าไม้ตกสู่พื้น เสียงมันกระทบหินดังก้องในโบสถ์ร้าง
น้ำตาหยดหนึ่งร่วงจากดวงตาของเอลิออท
“แล้ว... ข้าควรทำอย่างไร?”
“ถ้าเจ้าจะล่าข้า... ข้าจะไม่หนี” ลูซิอัสเดินเข้ามาช้า ๆ “แต่หากเจ้าเลือกจะรู้ความจริงทั้งหมด... ข้าจะพาเจ้าไปเผชิญหน้ากับสภา”
ความเงียบแผ่ปกคลุมอีกครั้ง
เอลิออทหลับตา สูดลมหายใจลึก
“…พาข้าไป ข้าอยากรู้ทุกอย่าง ก่อนจะเลือกว่าใครควรตาย”
