คืนที่ไม่พูดถึง
ฝนตกตั้งแต่ห้าโมงเย็น ลากยาวมาจนดึก
อิงดาวอยู่ในห้องเขา — ครั้งแรก
เธอไม่ได้ตั้งใจจะค้าง แต่ทุกอย่างพัดพาไปช้าๆ เหมือนเม็ดฝนที่เกาะกระจก
พวกเขานั่งคุยกันจนเที่ยงคืน
พูดถึงอดีต ความกลัว ความฝัน และ…ความรู้สึก
มือเขาแตะหลังมือเธอ
และเธอไม่ดึงกลับ
เมื่อสายตาสบกัน มันมีบางอย่างชัดเจน
ความเงียบไม่ได้น่ากลัว แต่น่าค้นหา
มันเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ
"แน่ใจนะ?" เขาถามเสียงเบา
เธอพยักหน้า
แสงไฟถูกปิด
ผ้าม่านถูกรูดลง
เสียงฝนยังคงตก
และประตูห้องไม่ได้ถูกล็อกจากข้างใน…เพราะคืนนี้ไม่มีอะไรต้องซ่อน
⎯⎯⎯⎯
เช้าวันรุ่งขึ้น แดดแรกลอดผ่านม่านบางๆ
อิงดาวตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงลมหายใจของเขา ที่ยังคงนิ่งสงบข้างๆ
เสื้อของเธอถูกวางอย่างเรียบร้อยที่เก้าอี้ปลายเตียง
ผ้าห่มถูกดึงขึ้นถึงคอ
และบนต้นคอเธอมีรอยจางๆ ที่ไม่ใช่แค่จากการนอนผิดท่า
เธอยิ้มเล็กๆ
ไม่ได้ยิ้มเพราะเมื่อคืนดีหรือแย่
แต่ยิ้มเพราะมันเกิดขึ้นในจังหวะที่เธอ “ยินยอม” อย่างแท้จริง
ไม่ใช่ด้วยแรงปรารถนา
แต่ด้วยความเชื่อใจ
เขายังไม่ตื่น
และเธอก็ยังไม่อยากลุก
เพราะบางครั้ง…
การหลับในอ้อมแขนใครสักคนหลังจากคืนที่เปลี่ยนทุกอย่าง
มันคือคำตอบที่ชัดเจนกว่าการพูดอะไรออกมาเลย
-จบ-
