เสียงลมเย็นจากหน้าต่างกระทบม่านบางเบาในยามค่ำคืน ดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวลอยเด่นเหนือท้องฟ้า บ้านไม้หลังเล็กที่ตั้งอยู่ชายป่าดูเงียบสงบ ราวกับเป็นสถานที่ที่โลกหลงลืม
ในห้องครัว แสงจากเทียนเล่มเล็กกลางโต๊ะกระพริบไหวอ่อน ๆ ส่องสว่างพอให้เห็นสองแม่ลูกกำลังนั่งตรงข้ามกัน
“สุขสันต์วันเกิดนะลูก” แซลินาเอ่ยด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ขณะที่วางเค้กชิ้นเล็ก ๆ ตรงหน้าบลาซิเรีย
เด็กสาววัยสิบห้าปีที่มีดวงตาเป็นประกายเหมือนแสงดาว เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มตอบ แม้ในใจจะรู้สึกว่าวันเกิดของเธอช่างเงียบเหงาเหลือเกิน“ขอบคุณค่ะแม่... แต่แม่ไม่เคยจัดอะไรใหญ่ ๆ เลย ทุกปีเลยด้วย”
เสียงของเธออ่อนลงเล็กน้อย ขณะใช้ส้อมจิ้มครีมที่หน้าขนม
แซลินานิ่งไปเล็กน้อย ดวงตาที่เคยสดใสคล้ายหม่นลงด้วยเงาแห่งความหลัง
“ก็แค่อยากให้มันเป็นวันธรรมดา... วันธรรมดาที่ปลอดภัย”
บลาซิเรียขมวดคิ้ว
“แม่พูดเหมือนวันเกิดมันจะเกิดเรื่องร้ายยังไงยังงั้นน่ะ...”
ก่อนที่แซลินาจะตอบ เสียงเคาะประตูเบา ๆ ก็ดังขึ้น
ทั้งสองสะดุ้งเล็กน้อย เพราะบ้านหลังนี้ไม่ค่อยมีแขกมาเยือน โดยเฉพาะในเวลากลางคืนเช่นนี้
บลาซิเรียลุกขึ้นก่อนและเดินไปเปิดประตู
เบื้องหน้าคือชายแปลกหน้าสวมเสื้อคลุมยาว สีเข้มจนแทบกลืนไปกับความมืด เขาถือกล่องเล็ก ๆ ไว้ในมือ รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้า
“สุขสันต์วันเกิด... บลาซิเรีย”
เธอขมวดคิ้ว “...คุณเป็นใคร?”ชายคนนั้นไม่ตอบทันที แต่ยื่นกล่องมาให้
“ฉันชื่อมอร์เดน เพื่อนเก่าของพ่อเธอ”
เงียบ...
เสียงลมหายใจของแซลินาที่เดินตามมา เงียบสนิทไปชั่วขณะ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงเยือกเย็น
“คุณ... ยังกล้ากลับมาอีกเหรอ”
มอร์เดนหันไปมองเธอช้า ๆ ดวงตาเศร้าลึก
“เพราะมันถึงเวลาแล้ว... ถึงเวลาให้ลูกสาวของซาเรล รู้ความจริงทั้งหมด”
บรรยากาศภายในบ้านแน่นิ่ง ราวกับเวลาหยุดเคลื่อนไหว
มอร์เดนยังยืนอยู่หน้าประตู มือของเขายื่นกล่องเล็ก ๆ ที่ดูธรรมดา แต่กลับมีกลิ่นอายแปลกประหลาดบางอย่างคล้ายกลิ่นควันไฟและแสงจันทร์เจือจาง
บลาซิเรียรับกล่องมาอย่างลังเล
กล่องนั้นทำจากไม้สีดำอมเทา สลักลวดลายคล้ายหมู่ดาวที่ไม่เคยเห็นบนท้องฟ้าใดมาก่อน
“นี่คือ...?” เธอถามพลางเหลือบมองแม่
แซลินาไม่ตอบ ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความกังวล เธอก้าวไปใกล้ลูกสาว
“อย่าเปิดมัน” เสียงเธอแทบกระซิบ
“มันจะพาเธอเข้าสู่สิ่งที่แม่พยายามปกป้องมาตลอดเก้าปี…”มอร์เดนถอนหายใจช้า ๆ
“แซลินา... ความลับยิ่งเก็บไว้นาน มันยิ่งกลายเป็นคำสาป”
บลาซิเรียกลืนน้ำลาย มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะเปิดฝากล่อง
ภายในกล่อง ไม่มีอะไรยกเว้นกระดาษแผ่นหนึ่ง
มันเก่าจนเกือบเปื่อย แต่ตัวอักษรยังคงเรืองแสงสลัว สีเงินเหมือนแสงดาว
เมื่อเธอหยิบมันขึ้นมา ตัวอักษรค่อย ๆ เปล่งแสงออกมาเป็นคำ...“ถึงลูกของข้า
หากเจ้าได้อ่านสิ่งนี้ แสดงว่าเจ้าเติบโตพอจะรู้ว่าเลือดในตัวเจ้า... ไม่ได้ธรรมดา
เจ้าอาจไม่รู้ว่าข้าเคยเป็นใคร แต่ข้าคือคนที่เคยยืนหยัดต่อหน้าความมืด
และตอนนี้ เจ้า... คือแสงที่เหลืออยู่
อย่ากลัวในสิ่งที่เจ้าเป็น เพราะดาวจะนำทาง
ถึงเวลาของเจ้าที่จะลุกขึ้น”จดหมายนั้นลงชื่อไว้ด้วยลายเซ็นที่บลาซิเรียไม่เคยเห็น
แต่เธอกลับรู้ทันทีในหัวใจว่า... มันคือของพ่อ“เขาเขียนไว้ก่อนตาย” มอร์เดนเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“ก่อนที่คนที่เขาไว้ใจจะทรยศ... และพรากทุกอย่างไป”
แซลินาเบือนหน้าหนี ราวกับไม่อยากฟังสิ่งใดอีก
มอร์เดนมองตรงไปยังบลาซิเรีย “ยังมีอีกหลายสิ่งที่เจ้าต้องรู้ และเวลา... กำลังจะหมดลง”
“อีกสามวัน ฉันจะมารับเธอไปยัง ถนนอาเทลิออน เตรียมตัวให้พร้อม”บลาซิเรียมองกล่องในมือ ดวงตาสั่นไหวระหว่างความกลัว... และความกล้า
เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่รออยู่คืออะไร
แต่เธอรู้เพียงอย่างเดียว
> ดวงดาว... กำลังเรียกหาเธอ
ขออภัยถ้าผิดตรงไหน มือใหม่ค่ะ แนะนำกันได้นะขอบคุณค่ะ
