ค่ำคืนหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง ท้องฟ้าโปรยปรายด้วยสายหมอกจางๆ ณ เมืองเล็กๆ ริมป่า ลีอา — หญิงสาวผู้รักความสันโดษ — มักออกมาเดินเล่นยามดึกเพื่อหาความสงบใจ จนกระทั่งคืนนั้น เธอได้พบชายแปลกหน้าใต้ต้นวิลโลว์ใหญ่ ผิวของเขาขาวซีดอย่างน่าอัศจรรย์ ดวงตาสีแดงเรืองรองเพียงนิดราวกับต้องแสงจันทร์
"หลงทางหรือ?" ลีอาเอ่ยถามอย่างระแวดระวัง
ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ก่อนส่ายหัว "ข้าแค่...หลบพักจากโลกที่喧嚣เกินไป"
มีบางอย่างในแววตาของเขาทำให้ลีอารู้สึกทั้งกลัวทั้งหลงใหล แต่เธอกลับไม่อาจหันหลังหนีได้ ทั้งสองนั่งคุยกันใต้ต้นไม้นั้น คำพูดของเขาเย็นเฉียบแต่จริงใจ เขาชื่อ ไอแซค และมีบางอย่างในตัวเขาที่ทำให้เธออยากรู้จักมากขึ้น แม้สัญชาตญาณจะร้องเตือนว่าเขาไม่ใช่มนุษย์
วันเวลาผ่านไป ลีอาเริ่มเฝ้ารอการพบเจอทุกค่ำคืน และไอแซคเองก็เริ่มเผยด้านที่แท้จริงให้เธอเห็น—เขาคือแวมไพร์ สิ่งมีชีวิตที่คนในเมืองร่ำลือถึงด้วยความหวาดกลัว
"เจ้าควรกลัวข้า" ไอแซคกล่าวยามหนึ่ง ขณะที่เขาเผยเขี้ยวคมราวกับจงใจข่มขู่ แต่ลีอาเพียงยิ้มเศร้า
"บางครั้ง ความรักมันไม่ฟังเหตุผลหรอก" เธอตอบกลับเบาๆ
แม้รู้ว่าการรักแวมไพร์หมายถึงการเดินเคียงข้างอันตราย ลีอาก็ไม่อาจถอนหัวใจกลับได้อีก ไอแซคเองก็เฝ้าต่อสู้กับความกระหายในตัวเพื่อปกป้องหญิงสาวผู้มีเลือดอันหอมหวานและหัวใจที่กล้าแกร่ง
คืนหนึ่ง ลีอาถามเขาว่า "เจ้ากลัวไหม ที่รักข้า?"
ไอแซคมองเธอเนิ่นนาน ก่อนตอบเสียงเบา "ข้ากลัว...ที่จะทำลายเจ้า แต่ยิ่งกลัวเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งรู้ว่าข้าไม่อาจปล่อยมือจากเจ้าได้"
ใต้แสงจันทร์ที่เต็มไปด้วยความเงียบงัน สองเงา—มนุษย์และแวมไพร์—โอบกอดกันแน่น ชีวิตของพวกเขาจะเต็มไปด้วยบททดสอบและอันตราย แต่ลีอาเชื่อมั่นว่า...
รักแท้ ไม่เคยต้องการให้สิ่งใดสมบูรณ์แบบ ขอแค่หัวใจสองดวง กล้าที่จะจับมือกันไว้ แม้ในความมืดมิด
_________________________
#รักแท้แม้ไม่ใช่มนุษย์
