เสียงเด็กชายวัย 12 ปีดังขึ้นกลางความเงียบของห้องสอบสวน
> “ผมรู้ว่าใครฆ่าพ่อผมครับ… แต่พวกคุณต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่บอกแม่”
วันนั้น ตำรวจได้รับไฟล์เสียงผ่านทางอีเมล ไม่มีชื่อ ไม่มีเบอร์โทร มีแค่ข้อความสั้น ๆ แนบมาว่า
“ฝากช่วยเปิดฟังหน่อยครับ ก่อนที่ผมจะหายไป”
สารวัตรธันวาเปิดไฟล์เสียงนั้น เขาได้ยินเสียงเด็กชายเล่าเรื่องราวอย่างละเอียด — เรื่องที่พ่อเขาเสียชีวิตจาก “อุบัติเหตุรถล้มในบ้าน” ที่ดูเหมือนจะจบแค่ตรงนั้น
แต่ในเสียง มีบางอย่างมากกว่านั้น
> “วันนั้นผมเห็นแม่เดินออกมาจากโรงรถ ก่อนที่เสียงโครมจะดังขึ้น…”
“แม่ไม่รู้ว่าผมซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ ผมเห็นน้ำตาแม่ไหล…แต่เธอยิ้มตอนหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน”
สารวัตรฟังไป…ขนลุกไป
เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ราวกับกำลังอ่านการบ้าน ไม่ใช่คำสารภาพว่าพ่อของเขาอาจ “ถูกฆ่า” โดยแม่แท้ๆ
> “ผมแอบอัดเสียงไว้ตอนแม่โทรหาคนชื่อ ‘ลุงเก่ง’”
(เสียงโทรศัพท์แทรก) “จบแล้ว...ไม่มีใครรู้เรื่องเบรครถ”
