------
ชิบุ ชายหนุ่มวัย 27 ปี เขาเป็นชายที่ดูอบอุ่น อ่อนโยน และรักแฟนสาวของเขาอย่างสุดหัวใจ แฟนสาวของเขาชื่อ นามิ หญิงสาววัย 25 ปีที่เต็มไปด้วยความฝันและจินตนาการ เธอหลงใหลในดวงดาว ชอบนอนดูท้องฟ้ายามค่ำคืน และเคยพูดกับเขาเสมอว่า "อยากไปเห็นอวกาศจัง... อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง"
ทั้งคู่รักกันมาก พวกเขาใช้เวลาสองปีแห่งความสุขร่วมกัน ทุกคืนวันเสาร์ พวกเขาจะออกไปนั่งดูดาวที่เนินเขานอกเมือง ชิบุมักจะลูบผมเธอเบา ๆ แล้วพูดว่า
"สักวันหนึ่ง เธอจะได้ไปเห็นอวกาศแน่นอน เชื่อฉันสิ"
นามิรับคำพูดของเขาเสมอ โดยไม่รู้เลยว่าวันหนึ่ง คำพูดนั้นจะกลายเป็นจริง... ในทางที่เธอไม่คาดคิด
ชิบุเป็นคนเงียบขรึม เขาไม่ใช่คนพูดมาก แต่ทุกครั้งที่เขาพูด เขาจะพูดอย่างจริงจังและมีน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจ เขาไม่เคยโกหกนามิ และไม่เคยทำให้เธอเสียใจ นามิเองก็รักเขาอย่างหมดหัวใจ เธอชอบเอาคางมาวางบนไหล่ของเขา ชอบฟังเสียงหัวใจของเขาเต้น เธอรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ข้าง ๆ เขา
แต่แล้ว... ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
คืนหนึ่ง นามิหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีใครพบเห็น ไม่มีหลักฐานว่าเธอจากไปทางไหน ตำรวจสืบสวนแต่ไม่พบเบาะแสใด ๆ ครอบครัวและเพื่อน ๆ ต่างเสียใจ แต่ไม่มีใครเสียใจเท่าชิบุ
เขารู้ดีว่าเธออยู่ที่ไหน...
เพราะเขาเป็นคนฆ่/เธอ
-----
คืนนั้น ฝนตกหนัก นามินั่งมองท้องฟ้าจากหน้าต่างห้องของเธออย่างเหม่อลอย ชิบุยืนอยู่ข้างหลัง มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหมกมุ่น
"ที่รัก เธออยากเห็นอวกาศจริง ๆ ใช่ไหม?" เขาถามเสียงแผ่ว
เธอหันมามองเขา ยิ้มบาง ๆ "แน่นอนสิ ชิบุ เธอรู้ว่าฉันชอบดวงดาวมากแค่ไหน... ทำไมจู่ ๆ ถึงถามแบบนี้ล่ะ?"
ชิบุยิ้มกลับ มือของเขาสั่นน้อย ๆ ขณะที่เขาหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋า มันเป็นมีดเล่มเล็ก คมกริบ และเย็นเฉียบ
"ฉันจะพาเธอไปเอง นามิ... ไปสู่อวกาศที่เธอฝันถึง"
ผลัวะ!!
เธอไม่มีโอกาสกรีดร้อง ชิบุปักมีดลงกลางอกของเธอ แรงกระแทกทำให้เธอล้มลง เลือดสีแดงฉานไหลอาบมือของเขา นามิมองเขาด้วยสายตาตกใจและไม่อยากเชื่อ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยคำถามว่าทำไม...
เธอพยายามเอื้อมมือไปหาชิบุ แต่แรงของเธอค่อย ๆ หมดลง ดวงตาคู่นั้นที่เคยเปล่งประกาย... ค่อย ๆ ดับลง..
ชิบุมอองร่างไร้วิญญาณของเธออย่างเงียบงัน หัวใจเขาเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นปะปนกับความหวาดกลัว แต่เขาไม่เสียใจ
เขาอุ้มร่างของเธอออกจากห้อง ลมหนาวพัดผ่านร่างของเขา ขณะที่ฝนยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย เขาขับรถออกไปไกล นอกเมือง... สู่ป่าลึกที่ไม่มีใครสัญจรผ่าน
กลางดึกคืนนั้น ชิบุยืนอยู่บนหน้าผาสูง ชายตามองท้องฟ้าที่มืดมิด ดวงดาวที่นามิเคยหลงใหลส่องแสงระยิบระยับอยู่เบื้องบน ร่างของนามิอยู่ในอ้อมแขนของเขา
"เธออยากไปเห็นอวกาศไม่ใช่เหรอ... ตอนนี้เธอได้ไปแล้วนะ นามิ" เขาพึมพำเบา ๆ
แล้วเขาก็ปล่อยร่างของเธอลงจากหน้าผา ล่องลอยลงสู่ความมืดมิดเบื้องล่าง เสียงกระแทกดังสะท้อนกลับมาเพียงแผ่วเบา ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบงัน..
----
ชิบุนอยู่ตรงนั้นอีกครู่ใหญ่ ปล่อยให้สายฝนชะล้างเลือดที่เปรอะเปื้อนมือของเขา ท้องฟ้ายังคงมืดสนิท แต่ดวงดาวยังส่องแสง
เขาเงยหน้าขึ้นมองมัน ดวงตาของเขาว่างเปล่า ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลง
"เธอไปถึงอวกาศแล้วใช่ไหม นามิ... รอฉันด้วยนะ"ถ
ชิบุอยหลังไปอีกก้าว ก่อนจะกระโดดตามลงไป
ร่างของเขาล่วงหล่นสู่ความมืดมิดเช่นเดียวกับนามิ ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปที่ไหน ไม่มีใครตามหา และไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่เขาทำ
------
แต่ในค่ำคืนที่เงียบสงัดนั้น... ชิบุเชื่อว่าเขาได้ไปอยู่กับนามิแล้ว ได้อยู่ใต้ท้องฟ้าที่ไร้ขอบเขตตลอดกาลและจะมีแค่เขาและเธอ...เท่านั้น...เท่านั้น..
----------------------
--------------
