คือเมืื่อวานไปสอบเข้ารร.นึงมา เขาเริ่มสอบประมาณ 08:30 น. อากาศหนาวมาก แต่ชั้นต้องถอดเสื้อแขนยาวเข้าห้องสอบเพราะเขาบังคับถอด เขาบอกว่าต้องมีความเป็นระเบียบ เวลาถ่ายรูปมันจะไม่สวย(ต่อให้สอบติดก็ไม่ไปละค่ะ อ่ะหยอก) ทีนี้เราได้สอบห้อง 1 ชั้นได้นั่งอยู่หลังห้องเลย นั่งหน้าประตูทางเข้าด้วย อยู่ชั้น 3 อ่ะ ลมพัดมาเป็นครั้งๆ เย็นมาก แล้วข้างๆชั้น เป็นชายคนนึง หน้าตาดูน่าสงสารมาก ตาดูเศร้าๆ บุคลิกภาพหลังค่อมๆอ่ะ(ขอตั้งชื่อว่านอทละกัน) เข้าเรื่องเลยนะ ตอนเช้าๆแบบกำลังเข้าห้องสอบอ่ะคือครูที่คุมสอบ เขาถามว่าหายใจโล่งกันมั้ยลูก เปิดพัดลมมั้ย ก็ไม่มีใครตอบ แต่ครูก็เดินไปเปิดพัดลม พอเปิดปุ๊บพัดลมตัวแรกเสียงดัง ครูก็ปิดตัวแรก ตัวที่ใช้งานได้ ตัวที่สามใช้งานได้ แต่ตัวที่สี่คือแบบ ชั้นเห็นตั้งแต่ตอนครูเปิดพัดลมอ่ะ เพราะชั้นกำลังมองคนในห้องไปทั่วอยู่ คือพัดลมมันไม่หมุนไปทางอื่นมันไปอยู่ที่เดียวคือมันพัดลงมาหา นอทคนที่นั่งข้างชั้น ตอนแรกนอทสะดุ้งเว้ยแต่เราแบบฮึบ ฮึบไว้ ห้ามขำ สักพักนึง นอทมันหนาวก็เห็นแบบสั่นๆนิดนึงแต่แอคไงทำทรงทน เห็นท่าทีแล้วแบบชั้นหลุดเลย ขำแบบไม่มีเสียงแต่ตัวโยกฉ่ำ ครูเขาก็หันมามองทางนี้พอดี เขาก็มองหน้าชั้น ชั้นก็เลยแอบชี้ไปหานอท ครูเขาหันตามนะ หัวเราะตามด้วย แล้วเขาก็ถามว่าหนาวมั้ยลูก ปิดพัดลมมั้ย นอทก็ไม่ได้ตอบนะ ทั้งห้องหันมามองนอทหมดเลย มีแว๊บมาดูชั้นปิดปากตัวเองกลั้นขำด้วย คิดว่าตัวเองไม่ไหวเลยขออนุญาตครูเขาไปเข้าห้องน้ำ พอกลับมา พัดลมยังไม่ปิด ชั้นไปนั่งที่เดิมไง กลั้นขำไปครึ่งเช้าเลยสิ จริงๆก็ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่พอมีลมข้างนอกพัดมาหาชั้นอ่ะ มันทำให้นึกถึงนอท เพราะมันหนาวมากแบบชั้นขนลุกเลยอ่ะ ละมันมีตอนที่ครูเขามาถามนอทว่าไม่มีดินสอหรอคะ นอทก็พยักหน้านะ ครูเขาเบยถามว่าแล้วหนูจะเอายังไง นอทก็บอกไปว่า ผมลืมไว้ที่แม่ครับ ไปเอาได้มั้ย(เสียงเขาเหมือนคนโกรธอ่ะ) แต่ครูเขาหันมามองถุงปากกาชั้นแล้วถามว่าให้เพื่อนยืมดินสอมั้ยลูก เราก็เลยตอบว่าได้ค่ะ เขาก็บอกว่าขอบคุณ(น้ำเสียงก็เหมือนเดิม) มีช็อตนึงแก เขาให้ลงชื่อว่าคุณมาสอบ ชั้นยื่นกระดาษไปให้นอทเซ็นต์ เขามองหน้าขั้นแบบสิ้นหวังมากอ่ะ กลั้นขำแทบไม่อยู่ พอตอนเที่ยง พ่อแม่ชั้นดันไปนั่งทานข้าวข้างๆพ่อแม่นอท ซวยสิ กินข้าวไม่อร่อยเลยรีบเล่าให้แม่ฟังก็ไม่ได้ นอทมองหน้าชั้นไม่พักเลย มันรู้สึกกดดันมากอ่ะ พอตอนบ่ายเข้าสอบอีกหนึ่งชั่วโมง ครูเอาอีกละเปิดพัดลมแบบไม่สนใจนอทแต่รอบนี้เรากลั้นขำได้ แต่ชั้นก็สังเกตได้นะว่านอทหันมามองชั้นบ่อยมาก ชั้นเลยรู้สึกผิดมาก ตอนเย็นๆสอบเสร็จเขาเอาดินสอมาคืนชั้น ชั้นเลยขอบคุณ แล้วรีบขอโทษเขาไปเลย เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร ไม่ได้โกรธ จะขำก็ไม่แปลก ตอนนั้นเราเลยโล่งแต่มันตลกจริงนะว่าไม่ได้ แต่พ่อแม่เขาก็เดินมาเห็นแล้วก็ยิ้มให้ เราเลยยิ้มตอบ เขาบอกพ่อแม่ว่าผมอยากกลับบ้านแล้ว ผมเหนื่อย(ถึงได้เขา้ใจว่าอ๋อ นี่คือเสียงธรรมดาของเขา เขาไม่ได้โกรธแต่วิธีการพูดของเขามันทำให้เป็นแบบนั้น) ชั้นเลยรีบเดินไปที่รถ ดีหน่อยพ่อแม่นั่งอยู่ม้าหินอ่อน ตอนเย็นขับรถกลับบ้านชั้นเลยเล่าให้แม่ฟังแค่นั้นแหละ
