บทที่ 1: บ้านเก่าริมผา
ในหุบเขาแห่งนี้มีหมู่บ้านที่ถูกลืมไปนานแล้ว บ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่โดดเดี่ยวริมผา บ้านที่มีผนังไม้ที่เก่าและมืดทึบจนดูเหมือนว่าจะยุบลงได้ทุกเมื่อ พื้นบ้านที่แตกร้าวและเพดานที่เป็นรูระบายลมเปล่าๆ บ้านนี้ไม่มีไฟส่องสว่าง และหิมะที่ตกลงมาปกคลุมทุกสิ่งจนกระทั่งไม่มีใครสามารถเข้ามาได้
มาร์ตา หญิงสาววัยกลางคนและลูกสาวคนเดียวชื่ออลิซา อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ท่ามกลางความเงียบสงัด ไม่มีใครกล้ามาเยี่ยมเยียนบ้านของพวกเธอ เพราะมีข่าวลือเกี่ยวกับการหายไปของคนในหมู่บ้านเก่าเมื่อหลายปีก่อน ทุกคนบอกว่าไม่มีใครรอดจากบ้านของมาร์ตาไปได้
บ้านนี้มีเสียงแปลกๆ เสมอ เสียงฝีเท้าที่เดินวนอยู่ในมุมมืด ไม่มีใครเห็นว่าเป็นใคร หรืออะไรกันแน่ มาร์ตาไม่เคยพูดถึงสิ่งเหล่านั้น แต่อลิซาก็เริ่มสงสัยว่าแม่ของเธอกำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้ในบ้านหลังนี้
บทที่ 2: ความลับที่หลบซ่อน
ในคืนหนึ่ง ขณะที่อลิซากำลังหลับอยู่ในห้องของเธอ เธอได้ยินเสียงแปลกๆ ในบ้าน เสียงหอบหายใจของใครบางคน ที่ดังมาจากใต้พื้นไม้ เสียงนี้ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น จนเธอเริ่มได้ยินเสียงกรอบแกรบเหมือนกับอะไรหนักๆ ที่ลากไปบนพื้น
อลิซาตัดสินใจที่จะลุกขึ้นไปดู แต่เมื่อเปิดประตูห้องไป สิ่งที่เธอเห็นคือมาร์ตากำลังยืนอยู่ที่ปลายทางเดินและจ้องมองมาที่เธอด้วยดวงตาที่ไร้แสง "ลูกสาวของแม่ต้องเข้าใจสิ่งที่แม่ต้องทำ" มาร์ตากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา เธอพูดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาเหมือนกับรำพึงในสภาวะสติแตก
อลิซารู้สึกขนลุกอย่างสุดขีด แต่นั่นยังไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกตกใจที่สุด เมื่อมาร์ตายิ้มให้กับเธอ ดวงตาของแม่ดูเหมือนจะว่างเปล่า และในรอยยิ้มกลับเต็มไปด้วยความโหดร้ายที่แฝงอยู่ภายใน
"ลูกสาว... คืนนี้เจ้าจะเข้าใจ" มาร์ตาพูดพร้อมกับทำท่าจะเดินไปยังห้องใต้ดิน
บทที่ 3: ห้องใต้ดินที่ไม่ควรเปิด
อลิซาพยายามขัดขืนและดึงตัวเองออกจากการควบคุมของมาร์ตา แต่เท้าของเธอกลับขยับไปตามแรงดึงอย่างบังคับ เธอถูกพาไปยังห้องใต้ดินที่ไม่เคยเปิดมาก่อน หน้าประตูห้องเต็มไปด้วยรอยเก่าๆ และกลิ่นเหม็นเน่า
เมื่อประตูถูกเปิดออก อลิซาก็ได้เห็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในห้องนั้นคือลำแสงที่แดงฉานและกระจายตัวไปทั่วพื้นห้อง เครื่องหมายประหลาดถูกวาดไว้ด้วยเลือดสดๆ บนพื้นไม้เก่า บนโต๊ะที่ตั้งอยู่กลางห้องมีกระดาษสีเหลืองเก่าที่มีลายมือเขียนข้อความโบราณ
มาร์ตายืนอยู่ข้างๆ โต๊ะ เธอหันมามองอลิซาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าและเจ็บปวด "ทุกปีจะต้องมีการสังเวย..." เสียงของมาร์ตาดังขึ้นในความมืด "แม่ไม่ได้อยากทำ แต่แม่ไม่มีทางเลือก"
อลิซามองไปที่แม่อย่างไม่เชื่อ ในขณะที่ความกลัวท่วมท้นใจ เธอรู้ทันทีว่ามันคือพิธีกรรมที่ต้องสังเวยชีวิตเพื่อล้างคำสาปโบราณที่สืบทอดมายาวนาน พิธีที่ไม่มีใครสามารถหลบหนีได้
บทที่ 4: การเสียสละที่หลอกลวง
มาร์ตาพูดต่อไปด้วยเสียงที่แหบแห้ง "เจ้าคือการเสียสละที่จะทำให้เรามีชีวิตอยู่ต่อไป... ถ้าไม่ทำตามนี้ เราจะต้องกลายเป็นส่วนหนึ่งของเงามืดที่แฝงอยู่ในนี้... และไม่มีใครจะรอด"
อลิซาพยายามร้องขอความช่วยเหลือ แต่คำพูดของแม่ที่ดูเหมือนจะมาจากโลกอื่นทำให้เธอไม่สามารถหายใจได้ แสงที่มาจากโต๊ะค่อยๆ กลายเป็นแสงที่เจ็บแสบเหมือนกับไฟที่กำลังไหม้ร่างของเธอ
มาร์ตาเริ่มยกมีดที่เย็นเฉียบขึ้นไปข้างบน ร่างของอลิซาสั่นสะท้านขณะมองไปที่แม่ของเธอ แต่ในขณะนั้นเองที่อลิซาได้เห็นสิ่งที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน — ใบหน้าของมาร์ตาที่แท้จริง
มาร์ตาไม่ได้เป็นมนุษย์ธรรมดา สิ่งที่อยู่ในร่างของมาร์ตาคือปีศาจที่สิงสู่ร่างของแม่เธอมาเป็นเวลานาน มันไม่ใช่แม่ที่เธอเคยรัก
และในวินาทีนั้นเอง การทำพิธีกรรมเริ่มต้นขึ้น ขณะที่มีดเล่มนั้นกรีดลงบนร่างของอลิซา ร่างของเธอกระตุกและทุกอย่างรอบตัวเธอเริ่มหลุดจากความจริง ร่างของอลิซากลายเป็นเงาหม่นๆ ที่ลอยอยู่ในห้องใต้ดิน
บทที่ 5: การคืนชีพจากเงามืด
มาร์ตายืนอยู่บนร่างของลูกสาว เธอสูดหายใจเข้าและยิ้ม "เสร็จแล้ว" เธอกล่าวเบาๆ พร้อมกับทิ้งมีดลงบนพื้น
แต่สิ่งที่มาร์ตาไม่รู้ก็คือการสังเวยในครั้งนี้ไม่ได้เป็นการทำให้คำสาปสิ้นสุด มันกลับตื่นขึ้นมาอีกครั้ง และร่างของอลิซาที่ตายไปแล้ว ก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
ในขณะนั้นเอง เสียงดังขึ้นจากมุมมืดในห้องใต้ดิน เสียงกรอบแกรบของใครบางคนที่เดินมาหาเธอ เสียงนั้นค่อยๆ เข้าใกล้ และอลิซาก็ปรากฏตัวขึ้นจากเงามืด พร้อมกับดวงตาที่แผดเผาด้วยไฟแห่งการแก้แค้น
"แม่... ตอนนี้ถึงเวลาของฉันแล้ว..."
