ฤดูหนาวในกรุงเทพฯไม่เคยหนาวเท่าหัวใจของฉันในช่วงเวลานี้ ฉันยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่บนสะพานลอยหน้าแยกราชประสงค์ สายลมเย็นปะทะใบหน้าจนรู้สึกชา แต่กลับไม่สามารถดับไฟแห่งความว่างเปล่าที่แผดเผาอยู่ในใจได้
สองปีแล้วที่เขาจากฉันไป...
สองปีที่ความทรงจำกับรอยยิ้มของใครคนนั้นยังติดอยู่ในหัว
สองปีที่ฉันรอคอยการกลับมาของใครสักคน แม้จะรู้ดีว่าความหวังนั้นริบหรี่
แต่วันนี้ ฉันกลับรู้สึกแปลกๆ เหมือนหัวใจที่เคยด้านชามีอะไรบางอย่างมากระตุ้นให้เต้นแรงอีกครั้ง
เสียงดนตรีเบาๆ ดังมาจากร้านคาเฟ่ข้างทาง กลิ่นกาแฟลอยอบอวลไปในอากาศ ฉันพยายามปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับบรรยากาศตรงหน้า แต่แล้วสายตาก็พลันสะดุดกับบางสิ่งที่ทำให้ฉันหยุดนิ่ง
เธอ...
คนที่ฉันรอคอยมาตลอดสองปี
เธอเดินมาท่ามกลางฝูงชน สวมเสื้อกันหนาวสีครีม ผมยาวปลิวไสวตามแรงลม ใบหน้าที่ฉันจำได้ดีนั้นยังคงสวยงามเหมือนเดิม
หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก
ฉันลังเลอยู่ชั่ววินาทีว่าจะเดินเข้าไปหาเธอดีไหม ความทรงจำเก่าๆ ถาโถมเข้ามาในหัว ทั้งความสุขและความเจ็บปวดที่ฉันเคยเผชิญ
แต่แล้วเธอก็หันมาทางฉัน
ดวงตาคู่นั้นสบกับฉันโดยไม่คาดคิด
เวลาราวกับหยุดนิ่ง
“นนท์...” เสียงของเธอแผ่วเบาแต่ชัดเจน
ฉันยิ้มทั้งที่หัวใจสั่นไหว
“ฝ้าย...”
เธอคือคนที่ฉันรอมาตลอด — และวันนี้เธอกลับมายืนตรงหน้าฉันอีกครั้ง
"ขอโทษที่ทำให้รอนานนะ" ฝ้ายพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
"แค่กลับมาก็ดีแล้ว" ฉันเอ่ยเบาๆ
บางทีความรักก็เหมือนสายลม แม้มันจะพัดหายไป แต่ถ้าเราเชื่อมั่น วันหนึ่งมันจะพัดกลับมา... เช่นเดียวกับฝ้ายที่กลับมาในชีวิตของฉัน
