ศาลเก่าในหมู่บ้านท่าขวัญมีคำเตือนจารึกไว้ว่า "อย่าแตะกระดิ่งทองคำ มิฉะนั้นจะไม่มีวันได้กลับบ้าน"
คืนนั้น ก้องและโจ้ท้าทายกัน เขย่ากระดิ่งดังกริ๊ง ก้องหัวเราะ “ไม่มีอะไรหรอก!” แต่ทันใดนั้น เสียงกระดิ่งกลับดังก้องต่อเอง โดยไม่มีใครแตะต้อง
ลมหนาววูบหนึ่งพัดผ่าน กลิ่นธูปโชยมาจากไหนไม่รู้ เสียงหัวเราะเบาๆ ดังแว่วอยู่ใกล้หู “เรียกข้าเอง อย่าคิดหนี...”
โจ้หันไปมองก้อง แต่สิ่งที่เห็นกลับไม่ใช่เพื่อนของเขาอีกต่อไป ใบหน้าของก้องแปรเปลี่ยน บิดเบี้ยวเป็นใบหน้าของหญิงสาวในชุดไทย ดวงตาดำสนิทจ้องมองเขา โจ้กรีดร้อง แต่เสียงของเขาไม่ได้ยินไปถึงใคร
เช้ารุ่งขึ้น ชาวบ้านพบเพียงกระดิ่งตกอยู่กลางศาล กับรอยเท้าสองคู่ที่หายไปในป่าลึก...
