“ซัน” และ “หมิง” เป็นเพื่อนสนิทที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่ประถม จนกระทั่งเมื่อขึ้นมัธยมปลาย ทั้งคู่เริ่มรู้ตัวว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา แต่เป็นความรักที่ลึกซึ้งและบริสุทธิ์
ในห้องเรียนห้องเดิมบนชั้นสาม พวกเขามักนั่งคู่กันที่ริมหน้าต่าง ซันชอบวาดรูปขณะฟังหมิงเล่าเรื่องตลก ทุกๆ เย็นพวกเขาจะอยู่ช่วยกันทำความสะอาดห้องจนดึก ทั้งคู่สัญญาว่าจะจบม.ปลายไปพร้อมกัน และวางแผนที่จะเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน
แต่ในคืนฝนตกหลังจากงานวันเกิดของซัน หมิงถูกรถชนเสียชีวิตระหว่างทางกลับบ้าน ข่าวนี้ทำให้ซันใจแทบพังทลาย เขาไม่อาจทนมองโต๊ะที่หมิงเคยนั่ง หรือฟังเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ในห้องได้อีก ทุกสิ่งรอบตัวกลายเป็นความเจ็บปวด
หลายสัปดาห์ผ่านไป ซันเริ่มสังเกตเห็นสิ่งแปลกๆ เขาได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ ระหว่างเรียน เหมือนมีใครเรียกชื่อเขาในตอนกลางคืน บางครั้งลมจากหน้าต่างจะพัดกระดาษในสมุดของเขาไปหน้าที่มีข้อความที่เขาไม่เคยเขียน
วันหนึ่ง ซันตัดสินใจอยู่ในห้องเรียนจนค่ำเพื่อหาคำตอบ เมื่อทุกคนกลับบ้านหมดแล้ว ซันได้ยินเสียงหัวเราะที่คุ้นเคยดังมาจากมุมห้อง เขาหันไปเห็นเงาของหมิงยืนอยู่ตรงโต๊ะที่เคยเป็นของเขา หมิงไม่ได้พูดอะไร แต่กลับยิ้มและชี้ไปที่กล่องดินสอของซันที่ยังวางอยู่บนโต๊ะ
ซันเดินไปเปิดกล่องดินสอนั้น และพบกระดาษแผ่นหนึ่งที่
หมิงเคยเขียนไว้ ข้อความบนกระดาษบอกว่า “อย่าเสียใจเลย เราจะอยู่ด้วยกันเสมอ ตราบใดที่ซันยังจำเราได้”
หลังจากคืนนั้น ซันเริ่มยิ้มได้อีกครั้ง เขากลับมานั่งที่โต๊ะเดิมและวาดภาพเหมือนที่ซันชอบทำ เขารู้ว่าถึงแม้หมิงจะจากไป แต่ความทรงจำของเขาจะอยู่ในห้องเรียนนี้เสมอ
---
เรื่องนี้สะท้อนถึงการเรียนรู้ที่จะก้าวผ่านความสูญเสีย โดยใช้ความทรงจำอันงดงามเป็นแรงผลักดันในการเดินหน้าต่อในชีวิต
