เสียงคลิกและคำรามของโลหะบดกระทบกันดังก้องในห้องทดลองใต้ดิน มันเป็นเสียงที่อเล็กซ์คุ้นเคยมานานหลายปี เสียงที่เคยให้ความหวังกับเขา แต่ตอนนี้กลับฟังดูว่างเปล่า
อเล็กซ์ยืนอยู่หน้าหุ่นยนต์ตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง มันสูงกว่าสองเมตร รูปร่างเพรียว แต่แข็งแกร่ง ดวงตาสีฟ้าสว่างของมันหรี่ลงเหมือนกำลังรอคำสั่ง
“วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีแล้ว” อเล็กซ์พูดเบาๆ น้ำเสียงแผ่วเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับใคร
“ครบรอบของอะไร?” หุ่นยนต์ถามกลับ น้ำเสียงราบเรียบ แต่มีบางสิ่งในน้ำเสียงนั้นที่ทำให้อเล็กซ์ชะงัก
เขาเงยหน้ามองหุ่นยนต์ ดวงตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “วันที่เธอจากไป”
ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน อเล็กซ์คือวิศวกรหนุ่มผู้หมกมุ่นกับการสร้างสรรค์ เขาใช้ชีวิตในห้องทดลองเป็นส่วนใหญ่ ไม่สนใจผู้คนหรือโลกภายนอก จนกระทั่งเขาได้พบกับเอเลน่า
เธอเป็นนักวิจัยที่เข้ามาร่วมทีมของเขา หญิงสาวที่เปลี่ยนโลกของเขาจากความเงียบเหงาให้เต็มไปด้วยสีสัน เธอทำให้อเล็กซ์หัวเราะ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว
ความรักของพวกเขาเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงเครื่องจักรและการทดลองที่ไม่รู้จบ พวกเขาฝันถึงอนาคตที่ดีกว่า ฝันถึงหุ่นยนต์ที่จะช่วยเหลือมนุษย์ ฝันถึงการใช้ชีวิตร่วมกัน
จนกระทั่งอุบัติเหตุเกิดขึ้น
วันนั้นเป็นวันที่อเล็กซ์ไม่มีวันลืม เครื่องจักรตัวหนึ่งในห้องทดลองเกิดขัดข้อง และมันทำให้เอเลน่าต้องเสียชีวิตต่อหน้าต่อตาเขา
ความเจ็บปวดจากการสูญเสียกลืนกินเขา อเล็กซ์โทษตัวเองสำหรับทุกสิ่ง และเพื่อหลบหนีความจริง เขาทุ่มเททั้งหมดที่เหลืออยู่ไปกับการสร้างหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง
“นายรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงสร้างนายขึ้นมา?” อเล็กซ์ถามพลางก้มหน้า จ้องมือตัวเองที่สั่นเทา
“เพื่อช่วยเหลือมนุษย์?” หุ่นยนต์ตอบ แต่ในน้ำเสียงของมันมีบางอย่างที่เหมือนจะสงสัย
อเล็กซ์หัวเราะแผ่ว “ไม่ใช่... ฉันสร้างนายขึ้นมาเพราะอยากให้เธอกลับมา”
เขาเดินไปแตะที่อกของหุ่นยนต์ โลหะเย็นเฉียบทำให้เขารู้สึกหดหู่มากขึ้น “ฉันใส่ทุกความทรงจำของเธอ ทุกคำพูด ทุกความรู้สึก ลงไปในนาย... แต่ในที่สุด ฉันก็รู้ว่ามันไม่เหมือนเดิม”
หุ่นยนต์เงียบ มันไม่เข้าใจความรู้สึกนั้น ความรัก หรือความสูญเสีย
“เธอไม่เคยกลับมา” อเล็กซ์พูดต่อ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า “และนายก็ไม่ใช่เธอ”
วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่อเล็กซ์เปิดเครื่องหุ่นยนต์ตัวนั้น เขาตัดสินใจปิดมันลง ปล่อยให้มันกลายเป็นเพียงเศษเหล็กในห้องทดลอง
ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องทดลอง เขาหันกลับมามองมันอีกครั้ง แล้วพูดด้วยเสียงเบา “ลาก่อน เอเลน่า”
และในความเงียบ หุ่นยนต์พูดขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย
“ลาก่อน... อเล็กซ์”
โลกหมุนไปข้างหน้า แต่หุ่นยนต์ตัวนั้นยังคงยืนอยู่ที่เดิม รอคอยเจ้าของที่ไม่มีวันกลับมา ดวงตาสีฟ้าของมันหรี่ลงจนมืดสนิท เหลือเพียงเงาสะท้อนของความรัก ความตาย และความทรงจำที่ไม่มีวันหวนคืน
จบอีหลีเด้อ
