บัวชมพูไม่ใช่คนสวย เธอไม่ได้หน้าตาดีแบบที่ผู้คนจะเหลียวมอง ไม่มีผิวพรรณขาวกระจ่างใสหรือรูปร่างบอบบางแบบที่ใครๆ ใฝ่ฝัน แต่เธอมีความฝันที่ยิ่งใหญ่เกินตัว
"ฉันต้องการผู้ชายที่สูง นิสัยดี หล่อ และรวย!" บัวชมพูพูดกับเพื่อนในกลุ่มสาวโสดผู้สิ้นหวัง
"แกจะเอาหมดนี่เลยเหรอ?" หนึ่งในเพื่อนพูดแซว "เหมือนจะเรียกร้องเยอะไปหน่อยนะ!"
"ทำไมฉันจะไม่ได้ล่ะ? ผู้หญิงทุกคนมีสิทธิ์ฝัน และฉันก็ไม่ใช่คนแย่ขนาดนั้น!" เธอเถียง ใบหน้าเปื้อนความมั่นใจ
ทุกคืนก่อนนอน บัวชมพูมักนอนจ้องเพดาน จินตนาการถึงชายในฝัน ผู้ชายคนนั้นต้องดูเหมือนเจ้าชายในนิทาน สูงสง่าในสูทสุดหรู รอยยิ้มอบอุ่น และพร้อมจะเปิดประตูรถให้เธอขึ้นเสมอ
แต่ในความจริง บัวชมพูทำงานเป็นแคชเชียร์ในมินิมาร์ทเล็กๆ ย่านชานเมือง เงินเดือนน้อยนิดจนแทบไม่พอใช้ เธอเบื่อชีวิตซ้ำซาก เบื่อผู้ชายธรรมดาๆ รอบตัวที่เดินเข้ามาจีบ
"ฉันไม่เอาหรอกคนพวกนี้" เธอบอกตัวเอง "ถ้ารักต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด!"
แล้ววันหนึ่ง ความฝันของเธอก็เหมือนจะเป็นจริง เมื่อชายหนุ่มชื่อ กวินท์ ก้าวเข้ามาในชีวิต เขาเป็นคนที่ตรงกับทุกข้อที่เธอเคยจินตนาการ: สูงถึง 190 เซนติเมตร หล่อแบบนายแบบในโฆษณา และนิสัยสุภาพจนเธอเขินแทบมุดดิน
เขามาที่ร้านมินิมาร์ทเพื่อซื้อกาแฟเย็น และไม่ว่าเธอจะดูเชยแค่ไหน เขาก็ยิ้มให้เธอทุกครั้ง
"ผมว่าคุณบัวชมพูดูน่ารักดีนะครับ" กวินท์พูดในวันหนึ่ง
หัวใจเธอเต้นแรง ความฝันในวัยเด็กกำลังกลายเป็นจริง ผู้ชายคนนี้อาจเป็นเจ้าชายในนิทานของเธอก็ได้!
กวินท์เริ่มชวนเธอออกไปทานข้าว ไปดูหนัง และแม้กระทั่งไปร่วมงานเลี้ยงสุดหรูในโรงแรมห้าดาว
เพื่อนๆ ของเธอต่างพากันอิจฉา "แกทำได้ยังไงเนี่ย? คนอย่างกวินท์ดูไม่เหมาะกับแกเลย!"
"ฉันก็แค่เป็นตัวของตัวเอง" บัวชมพูตอบ พร้อมยิ้มอย่างมีชัย
แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือ ทุกครั้งที่กวินท์มองมาที่เธอ เขามีสายตาบางอย่างที่ซ่อนเร้นไว้
"คุณเคยคิดบ้างไหม ว่าความฝันบางอย่างอาจไม่ใช่ของเรา?" กวินท์ถามในเย็นวันหนึ่ง
บัวชมพูหัวเราะ "ความฝันของฉันคือคุณไง!"
หลายเดือนผ่านไป บัวชมพูเริ่มรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจเกี่ยวกับกวินท์ เขาหายไปเป็นช่วงๆ ไม่ยอมบอกเหตุผล และทุกครั้งที่เธอถาม เขาจะยิ้มและเปลี่ยนเรื่อง
จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอตัดสินใจแอบตามเขาไป
เธอพบกวินท์ยืนอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ พร้อมกับหญิงสาวอีกคนที่อุ้มลูกชายวัย 3 ขวบในอ้อมแขน
"นี่มันอะไรกัน!?" บัวชมพูตะโกน
กวินท์หันมามองด้วยสายตาเยือกเย็น "ผมแต่งงานแล้วครับ คุณบัวชมพู"
เธอเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางใจ
"แต่... คุณบอกว่าคุณชอบฉัน คุณบอกว่าเราเหมาะสมกัน!"
กวินท์หัวเราะเบาๆ "ผมแค่ตามใจคุณ คุณอยากได้เจ้าชายในฝัน ผมก็แสดงให้ดู แต่คุณไม่เคยสนใจเลยว่าผมเป็นใครหรือมาจากไหน คุณสนแค่สิ่งที่คุณต้องการเท่านั้น"
บัวชมพูยืนอึ้งอยู่กลางถนน ขณะที่กวินท์เดินกลับเข้าไปในบ้าน ชีวิตของเธอพังทลายลงต่อหน้าต่อตา
เธอจ้องมองเงาสะท้อนในกระจกหน้าต่างร้านกาแฟข้างถนน เห็นใบหน้าของตัวเองที่เต็มไปด้วยความหวังลมๆ แล้งๆ
บางที... ความฝันของเธอก็เป็นเพียงภาพลวงตาที่เธอสร้างขึ้นมาเอง และไม่มีวันกลายเป็นจริง
อ้าาาาจบแล้วเด้อ
