“รัฐ ไม่นะ... ได้ยินฉันไหม!?”
เสียงโหยหวนของเพื่อนร่วมทีมคือสิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนทุกอย่างดับวูบไป ความมืดเข้าครอบคลุมทุกสิ่ง และเมื่อเขาตื่นขึ้นอีกครั้ง รัฐพบว่าชีวิตของเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
"มันหมายความว่ายังไง หมอ?"
คำตอบที่ได้รับนั้นชัดเจนเกินไปที่จะหลีกเลี่ยง "คุณรัฐจะไม่สามารถเดินได้อีกต่อไป"
ประโยคนี้ทำลายทุกอย่างในตัวเขา ความฝันในการเป็นนักฟุตบอล ความสุขจากการวิ่งในสนาม ความฝันที่จะได้ยินเสียงเชียร์ในสนามแข่งจริง ทุกสิ่งพังทลายลงพร้อมกับข่าวร้ายนี้
เวลาผ่านไปหลายเดือน รัฐกลายเป็นเงาของตัวเองในอดีต เขาแทบไม่อยากมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่อยากเห็นโลกที่ยังคงหมุนไปโดยไม่มีเขา แม้กระทั่งอาหารจานโปรดก็ไม่มีรสชาติอีกต่อไป
จนกระทั่งวันหนึ่งในโรงพยาบาลที่เดิมที่เขาไปทำกายภาพบำบัด รัฐได้พบกับพยาบาลสาวคนหนึ่ง หล่อนเป็นเหมือนสายลมอ่อนโยนที่พัดผ่านกลางทะเลทราย
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณรัฐ” หล่อนพูดพร้อมรอยยิ้ม
“เรียกผมว่ารัฐเฉยๆ ก็ได้” เขาตอบเสียงเบา
“ได้สิ รัฐ” เธอพูดชัดเจนและเป็นธรรมชาติ ราวกับชื่อเขามีความหมายพิเศษสำหรับเธอ
มุทิตาเป็นชื่อของเธอ หล่อนมีบางอย่างที่แตกต่างจากคนอื่น ความอบอุ่นในคำพูดของเธอทำให้รัฐรู้สึกเหมือนมีที่พึ่ง หล่อนช่วยเขาในทุกๆ สิ่ง ตั้งแต่ยกเขาขึ้นจากรถเข็นจนถึงคอยพูดคุยให้กำลังใจ
“อยากกลับไปเล่นฟุตบอลไหม?” มุทิตาถามในวันหนึ่ง ขณะที่พวกเขานั่งอยู่ในสวนข้างโรงพยาบาล
“ไม่รู้สิ” รัฐตอบ เขามองมือที่ขยับไม่ได้ของตัวเอง “ผมคงไม่ทำได้อีกแล้ว”
“แต่คุณยังมีชีวิตอยู่นะ รัฐ” หล่อนยิ้ม “ตราบใดที่คุณยังมีลมหายใจ คุณก็ยังมีความหวัง”
คำพูดของมุทิตาเริ่มเปลี่ยนเขา จากคนที่หมดหวัง รัฐเริ่มออกจากบ้านมากขึ้น กลับมาทำกายภาพบำบัดอย่างสม่ำเสมอ และเริ่มเรียนรู้ที่จะยอมรับชีวิตใหม่ของเขา
มุทิตาอยู่ข้างเขาเสมอ หล่อนเหมือนแสงไฟในความมืด สอนเขาว่าความสุขไม่ได้ขึ้นอยู่กับการเดินหรือวิ่ง แต่มันอยู่ที่ใจที่ยอมรับและก้าวต่อไป
วันหนึ่ง รัฐตัดสินใจกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อมอบดอกไม้ให้มุทิตา เขาอยากจะขอบคุณหล่อนสำหรับทุกอย่าง
แต่เมื่อเขาถามถึงหล่อน เจ้าหน้าที่กลับมองเขาด้วยสายตาสงสัย
“มุทิตา? ที่นี่ไม่มีพยาบาลชื่อนั้นค่ะ”
“ไม่จริง... ผมพบเธอทุกวัน เธอช่วยผมทำกายภาพบำบัด เธอ...” รัฐหยุดพูด น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ
เจ้าหน้าที่เปิดไฟล์ของโรงพยาบาลให้ดู และทุกอย่างว่างเปล่า ไม่มีชื่อ ไม่มีประวัติ ไม่มีอะไรเลย
รัฐรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ความจริงที่เขาพยายามหนีมาตลอดคือเขายังติดอยู่ในความทุกข์ของตัวเอง ความหวังทั้งหมดที่มุทิตามอบให้กลับเป็นเพียงจินตนาการที่สมองของเขาสร้างขึ้นมาเพื่อช่วยให้เขาผ่านวันคืนอันโหดร้าย
เขานั่งนิ่งอยู่ในรถเข็น จ้องมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลง แสงจันทร์ทอประกายอยู่บนผิวโลก รัฐยิ้มออกมาเล็กน้อย
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยมีตัวตนจริงๆ แต่ในใจของรัฐ มุทิตาก็ยังคงอยู่ เป็นความหวังที่เขาจะไม่มีวันลืม
จบแล้วเด้อจ๊ะ~
