“เบอร์เกอร์ไก่ เฟรนช์ฟรายส์ชุดใหญ่ แล้วก็โค้กไม่มีน้ำแข็งครับ”
เสียงเขาชัดเจน ลุ่มลึก และราวกับจงใจให้หล่อนสนใจ ฝนไม่ได้เงยหน้าขึ้น เธอแค่พิมพ์ออเดอร์ลงเครื่อง พูดเบาๆ ตามหน้าที่ว่า “รับเพิ่มซอสพริกไหมคะ”
“แค่ยิ้มให้ก็พอ”
มือที่พิมพ์หยุดชะงัก ฝนหันไปมองชายหนุ่มตรงหน้าเป็นครั้งแรก เขาสวมเสื้อเชิ้ตขาวที่ตัดกับกางเกงสแลคเข้ารูป ผมสีน้ำตาลเข้มถูกเซ็ตอย่างเรียบง่าย แต่สิ่งที่ดึงสายตาของฝนคือรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะรู้ว่าโลกทั้งใบหมุนตามเขาได้
ฝนไม่ได้ยิ้มตอบ เธอยื่นใบเสร็จให้ เขายื่นแบงก์พันมา ทั้งๆ ที่ราคาออเดอร์เพิ่งแตะสองร้อย
“ไม่มีเงินย่อยค่ะ”
“ผมก็ไม่มีเหมือนกัน”
วันนั้น เขานั่งกินเบอร์เกอร์อยู่ตรงมุมร้าน และมองเธอทุกครั้งที่เธอหันมา ฝนรู้สึกถึงสายตานั้น เธอพยายามไม่สนใจ พยายามคิดว่าเขาก็แค่ลูกค้าคนหนึ่งที่เดินผ่านเข้ามาในชีวิตเธอเหมือนคนอื่น
แต่วันถัดมาเขาก็มาอีก และวันถัดๆ ไป เขาก็ยังมา “คุณชื่ออะไรครับ”
คำถามที่ไม่มีใครถามเธอจริงจังขนาดนี้ในรอบหลายปี ฝนรู้สึกว่ามันแปลก “สายฝน”
“สมกับชื่อ” เขายิ้ม “ดูสดชื่นเหมือนฝนตกเลย”
“แล้วคุณล่ะคะ ชื่ออะไร”
“บาร์การัตครับ” เขาตอบ รอยยิ้มยังติดอยู่บนใบหน้า “เรียกผมว่า ‘บาร์’ ก็พอ”
ชื่อที่ดูสำคัญสำหรับใครบางคน แต่สำหรับเธอ มันเหมือนชื่อของตัวละครในละครหลังข่าว
สายฝนกับบาร์การัตเจอกันบ่อยขึ้น เขาไม่ได้มาซื้อแค่เบอร์เกอร์ เขามาคุย เขามาถามเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เธอชอบ สิ่งที่เธอฝันถึง และสิ่งที่เธออยากจะหลีกหนี
“คุณเคยคิดจะออกจากที่นี่ไหม” เขาถามระหว่างที่พวกเขานั่งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นหรู
“ฉันไม่ได้คิดว่ามันแย่ขนาดนั้น” ฝนตอบ เธอจ้องมองซูชิราคาแพงตรงหน้า รู้สึกเหมือนสิ่งที่เขามอบให้นั้นยิ่งใหญ่เกินตัวเธอ
“แต่คุณทำอะไรได้มากกว่านี้” เขาพูด “คุณแค่ต้องเปิดใจ”
เธอเคยคิดว่าเขาเหมือนพระเอกนิยายโรแมนติกที่หลุดออกมาจากหนังสือ หรูหรา ใจดี และไม่เหมือนใคร แต่เมื่อเวลาผ่านไป ฝนเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่แตกต่าง
ความรักของเขาคล้ายการลงทุน เขาอยากเห็นเธอเปลี่ยน อยากให้เธอเหมาะสมกับโลกของเขา
คืนหนึ่งที่ฝนยืนอยู่หน้าบ้านของเธอ บาร์การัตมาส่งตามปกติ เขาถือกระเป๋าที่บรรจุของขวัญไว้ข้างใน มันเป็นกระเป๋าถือราคาแพงที่เธอเคยพูดเล่นๆ ว่าอยากได้
“ฉันไม่รับ”
“ทำไมล่ะ” เขาดูตกใจ “มันคือสิ่งที่คุณอยากได้ไม่ใช่เหรอ”
ฝนยิ้มจางๆ “คุณไม่เคยถามเลยว่าฉันอยากได้อะไรจากคุณจริงๆ”
วันสุดท้ายที่พวกเขาเจอกัน ฝนยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์เหมือนทุกวัน บาร์การัตเข้ามาด้วยท่าทีที่ดูเหมือนเดิม แต่เธอรู้ดีว่าไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีก
“เบอร์เกอร์ไก่ เฟรนช์ฟรายส์ชุดใหญ่ แล้วก็โค้กไม่มีน้ำแข็งครับ”
เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มให้เขาเป็นครั้งแรก แต่ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้า
“รับเพิ่มซอสพริกไหมคะ”
บาร์การัตไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่ยิ้มกลับให้เธอ เป็นรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะลาจากมากกว่าจะทักทาย
เขาหยิบถาดอาหาร และเดินออกไปจากร้าน โดยไม่หันกลับมามอง
สายฝนยังคงโปรยปรายในคืนนั้น แต่สำหรับเธอ ชายหนุ่มผู้มาพร้อมสายฝนก็จากไปเหมือนหยดน้ำที่ซึมลงดิน และไม่กลับคืนมาอีก
จบแล้วเด้อจ๊ะ~
