แสงแดดยามเย็นทอดตัวลงสู่พื้นสนามบาส โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง นักเรียนหลายคนกำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่ “พีท” ไม่ได้สนใจเกมตรงหน้าเท่าไหร่ สายตาของเขาจับจ้องไปที่คนคนหนึ่งตลอดเวลา คนคนนั้นคือ “นนท์” เพื่อนร่วมห้องที่กำลังเล่นบาสกับเพื่อนๆ ของเขา
นนท์เป็นคนร่าเริง ยิ้มง่าย และเป็นที่รักของทุกคน เขามักจะเล่นบาสเก่งจนเพื่อนๆ ชื่นชม ในสายตาของพีท นนท์ดูเหมือนคนที่สมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่าง แต่สำหรับพีท การที่เขาแอบมองนนท์แบบนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองยืนอยู่ในเงามืด ไม่กล้าเผยความรู้สึกจริงออกมา
“ทำไมต้องเป็นเขาด้วยนะ…” พีทถามตัวเองบ่อยครั้ง เขารู้สึกสับสน ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่? ความเป็นเพื่อนของพวกเขาดูเรียบง่ายเสมอ นนท์เป็นคนนิสัยดี คอยช่วยเหลือพีทในเรื่องต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการบ้าน หรือแค่ชวนไปนั่งกินข้าวกลางวันด้วยกัน
แต่พีทรู้สึกว่าทุกครั้งที่อยู่ใกล้นนท์ หัวใจของเขามันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เขาไม่กล้าที่จะมองตรงๆ ไม่กล้าที่จะพูดอะไรเกินไปจากความเป็นเพื่อน เพราะเขารู้ดีว่าในสังคมนี้ การที่เขารู้สึกชอบใครสักคนแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพูดออกมา
วันหนึ่ง ขณะที่พีทนั่งทบทวนการบ้านในห้องสมุด นนท์ก็เข้ามานั่งข้างๆ โดยไม่พูดอะไร พีทแอบชำเลืองมองนนท์ผ่านหนังสือ นนท์ยิ้มและยื่นกระดาษให้พีท “นี่โจทย์ที่นายบอกว่าทำไม่ได้เมื่อวาน ลองดูไหม ฉันช่วยได้นะ”
หัวใจของพีทกระตุกขึ้น เขารับกระดาษมาและยิ้มเล็กๆ “ขอบใจนะ แต่ก็…ไม่อยากรบกวนนายตลอดหรอก”
“ไม่เป็นไรเลย เราเป็นเพื่อนกันนี่” นนท์ตอบด้วยเสียงอบอุ่น ทำให้พีทรู้สึกทั้งดีใจและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน
คำว่า “เพื่อน” นั้นชัดเจนในความคิดของนนท์ แต่สำหรับพีท มันกลับเป็นกำแพงที่ไม่สามารถข้ามไปได้ ทุกครั้งที่นนท์พูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับคนอื่นๆ พีทรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ในจุดที่ไกลจากความรู้สึกนั้นมากขึ้นทุกที
แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อเวลาผ่านไป นนท์ก็มาบอกข่าวที่ทำให้พีทต้องสะอึก “พีท…ฉันกำลังจะย้ายโรงเรียนสิ้นปีนี้แล้ว” นนท์บอกด้วยรอยยิ้มที่เจือด้วยความเศร้า
พีทเงียบไป เขาไม่รู้จะตอบอย่างไร หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น ทั้งกลัวและไม่อยากให้นนท์จากไป
เวลานั้น พีทรู้ตัวว่าถึงเวลาที่เขาควรพูดความในใจออกมา แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังลังเล เขาจะพูดดีไหม? หรือควรเก็บมันไว้ในใจเช่นเดิม? และสุดท้าย…ความเงียบก็ยังคงเป็นเพื่อนสนิทของเขาเหมือนเดิม
เมื่อเวลาผ่านไป วันสุดท้ายของนนท์ที่โรงเรียนก็มาถึง พวกเขาเดินกลับบ้านด้วยกัน พีทอยากจะบอกอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ได้เพียงแค่ยิ้ม “โชคดีนะ นนท์” พีทพูดออกไปเบาๆ
นนท์หันมายิ้มตอบ “ขอบใจนะพีท ถ้าคิดถึงฉัน ก็ส่งข้อความมาหาได้เสมอนะ”
แล้วนนท์ก็เดินจากไป เหลือเพียงพีทที่ยืนมองเขาอยู่ในระยะไกล ความรู้สึกนั้นยังคงอยู่…แต่คำสารภาพคงไม่มีวันได้พูดออกไป
