แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องเรียน ท่ามกลางเสียงจอแจของเพื่อนๆ ที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน “เรน” นั่งอยู่ที่มุมห้อง มองไปยังเพื่อนร่วมห้องที่เขาแอบชอบมานาน “เซฟ” เซฟเป็นผู้ชายที่สดใส เค้ามีรอยยิ้มที่อบอุ่นจนทำให้เรนใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้เห็น
แต่เรนรู้ดีว่าความรู้สึกนี้ไม่ควรเกิดขึ้น…ไม่ควรเลย
เรนกับเซฟสนิทกันพอสมควร พวกเขาเคยทำงานกลุ่มด้วยกันหลายครั้ง เคยช่วยกันทำรายงานจนดึกดื่น เรนมักจะมีความสุขทุกครั้งที่ได้ใช้เวลาใกล้ชิดกับเซฟ แต่เขาก็รู้สึกว่าทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เขายิ่งถลำลึกเข้าไปในความรู้สึกนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
“เราเป็นแค่เพื่อนกัน” เรนพยายามบอกตัวเองซ้ำๆ แต่หัวใจกลับไม่ฟังคำสั่งของสมอง เขารู้ดีว่าเซฟมองเขาเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น
วันหนึ่ง ขณะที่เรนกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ เซฟเดินเข้ามาแล้วนั่งลงข้างๆ “เรน วันนี้ว่างไหม เราอยากให้ช่วยสอนการบ้านหน่อย” เซฟพูดด้วยน้ำเสียงน่ารัก เรนพยักหน้าและตอบกลับไปด้วยความยินดี แต่ในใจเขากลับรู้สึกหน่วงๆ ที่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เซฟ หัวใจก็ยิ่งหวังมากกว่าคำว่าเพื่อน
หลังจากช่วยเซฟทำการบ้านเสร็จ เรนแอบมองเซฟขณะที่เซฟกำลังเก็บของ สีหน้าและรอยยิ้มของเซฟที่แสนอบอุ่นนั้น เขารู้ว่าเขาไม่มีทางได้เป็นคนที่อยู่ในใจของเซฟ เพราะเขาได้ยินจากเพื่อนๆ ว่าเซฟแอบชอบ "สกาย" คนๆ นั้นที่ยื่นข้างเซฟไม่ใช่เขา...แต่เป็นพี่ประธานที่หน้าตาดี กีฬาเด่น เรียนเก่ง และฮอตสุดๆในหมู่สาวๆ
คืนหนึ่ง ขณะที่เรนนอนมองเพดาน เขาคิดว่าควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้ ควรบอกเซฟไหม? หรือควรเก็บมันไว้เป็นความลับตลอดไป? เขารู้ว่าความรักครั้งนี้อาจจะเป็นไปไม่ได้ แต่การที่ได้อยู่ใกล้ชิดเซฟในฐานะเพื่อน ก็เพียงพอที่จะทำให้เขามีความสุขแล้ว
เรื่องนี้สะท้อนถึงบางทีแค่การแอบชอบอยู่ห่างๆ ก็ดีที่สุดสำหรับเราแล้ว ความรักหน่ะแค่แอบมอง ไม่จำเป็นต้องครองครอบก็ได้...
