ผมชื่อ"ออนคาร์"ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังคับเกี่ยวกับรักเเบบโรคจิตอย่างนึง ผมไปอ่านเจอในข่าวฆาตกรรมผมเกิดสนใจเลยอยากเล่าให้ฟังคับ..
สวัสดีดีคับผมชื่อ"ไลออน"ผมอายุ20ปีอยู่มหาลัยชื่อดังเเห่งนึง ผมเป็นคนเงียบๆมักถูกเเกล้งอยู่บ่อยครั้ง เเต่ก็มีรุ่นพี่คนนึงที่คอยปกป้องผมอยู่เสมอ พี่เขามีชื่อว่า"ไคน์"อายุเราห่างกัน4ปี พี่ไคน์เป็นคนเฟรนลี่เรียกได้ว่าเป็นคนดังคนนึงเลยเเหละ พี่ไคน์มักเข้ามาชวนผมคุยเเละคอยปกป้องผมจากพวกนิสัยไม่ดี
พอเวลาผ่านไปพวกเราก็สนิทกันมากขึ้น พี่ไคน์เป็นคนใจดีมากมักคอยให้คำปรึกษาเเละช่วยเหลือผมอยู่เสมอ จนผมเริ่มรู้สึกดีกับพี่ไคน์มากขึ้นเลื่อยๆจนไม่สามารถมองพี่ไคน์เป็นเเค่เพื่อนคนนึงได้ ก่อนพี่ไคน์จะจบออกไป ผมตัดสินใจจะสารภาพรักกับพี่เขา เเต่...พี่เขาดันมาบอกเรื่องสำคัญก่อน...
"ไลออนนายรู้ใช่ไมอาทิตย์หน้าฉันจะจบเเล้ว"
"รู้คับ.."
"ก่อนที่ฉันจะจบ..ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกนาย"
"ผมก็มีเรื่องที่จะบอกพี่ไคน์เหมือนกันคับ!"
"งั้นนายพูดก่อนเลย"
"ไม่เป็นไรคับพี่พูดก่อนเลย"
"งั้นก็ได้..ฉันมีเรื่องน่ายินดีจะบอกนายฉันมีเเฟนเเล้วนะเเล้วเรากำลังจะเเต่งงานกันเเล้วด้วย"
วินาทีที่ผมได้ยินอย่างนั้นหัวใจผมเเตกสลายเป็นไปได้ยังไงใครมันกล้าเเย่งพี่ไคน์ไปจากผม
"..."
"ทำไมนายเงียบละ..ไม่ยินดีกับฉันหน่อยหรอ"
"เอ่อ..ยินดีด้วยนะคับ..ว่าเเต่เเฟนของพี่คือใครงั้นเหรอ"
"อ๋อ..พี่ธีเลียนะเราคบกันมาประมาณ2ปีกว่าเเล้ว ขอโทษที่พึ่งมาบอกนะ ช่วงนี้เห็นนายดูยุ่งๆกับงานที่อาจารย์สั่งน่ะนายอย่าลืมมางานเเต่งฉันละ"
"คับขอบคุณที่ยังมาบอกกันนะครับโชคดีกับงานเเต่งนะคับ"
ผมฝืนยิ้มเล็กน้อยก่อนพี่ไคร์จะเดินออกไป"พี่ไคน์พี่กล้าดียังไงถึงนอกใจผม"ผมกำมือเเน่โดยความโกดที่ไม่สามารถควบคุมได้
ก่อนวันจบเพียงหนึ่งวันผมได้เข้าไปห้องนึงที่เต็มไปด้วยซองจดหมายตอบรับงานเเต่งงาน ผมหงอยหน้ามองที่เตียง ผมเห็นคู่รักข้าวใหม่ปลามันกำลังกอดกันอย่างแนบชิตอย่างอบอุ่น พอผมเห็นอย่างนั้นความโกดที่สะสมมาก็ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไปผมยกท่อนไม้ขึ้นมา..
โค่ง!!!!!
"! ธีเลีย!!เธอเป็นอะไรไป!!ละเลือด!!!ไลออนนั้นนายเหรอ!"
"....."
"นี่นายทำอย่างนี้ไปทำไม!!..ธีเลียฟื้นสิ!ฮือ....!!!"
ตายเเล้วนังปลิงที่มาเเจ้งพี่ไคน์จากผมตายเเล้วฮ่าๆผมหัวเราะด้วยความดีใจก่อนที่จะหันไปมองที่พี่ไคน์ ที่ตอนนี้สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสนเเละหวาดกลัว ไม่เป็นไรผมเข้าใจ ผมรู้ว่าเขาเเค่กำลังสับสนกับความรักที่ผมมอบให้อยู่คงต้องใช้เวลา ผมได้พยามเข้าไปใกล้เพื่อจะปลอบโยนเขา
"ออกไปนะเจ้าปีศาจ!อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!!"ไคน์พูดด้วยสีหน้าที่หวาดกลัวขั้นสุด "อย่าพูดกับผมอย่างนี้สิคับเรากำลังจะเเต่งงานกันนะ"
"เเต่งงานอะไรของเเกนี่ไลออนนายเสียสติไปเเล้วรึไง!!"
"ใช่ผมอาจเสียสติไปเเล้วเเต่ที่เพราะทำก็เพราะรักพี่นะคับ"
"รักอะไรของนายฉันไม่เห็นเข้าใจเลย!"
"หื้ม..ใช่สิวันนั้นผมลืมบอกเลย"
"...."
"ผมรักพี่นะคับผมจะสารภาพรักกับพี่เเล้ว..เเต่มันดันมันนังนั่นมาขัดความรักของเราไปก่อน!!!"
พี่ไคน์ชะงักไปซักครู่เพราะสิ่งที่ได้ยินมันหน้าเหลือเชื่อมากเกินกว่าจะทำความเข้าใจได้ ผมจับมือพี่ไคน์เเน่น
"เเต่ตอนนี้ไม่มีนังนั้นเเล้วตอนนี้พี่เป็นของผม!!ของผมคนเดียว"
ผมเเสยะยิ้มออกมาด้วยความดีใจพร้อมบอกรักพี่ไคน์ซ้ำไปซ้ำมา
โค่ง!!!
"อย่าเข้ามาใกล้ฉันนายมันเกินเยียวยาเเล้ว"
"นี่พี่ตีหัวผมหรอ..//มองมือที่เลือด"
" ...."
"ไม่เป็นไร..ฮ่าๆไม่เป็นไรเพราะตอนนี้พี่เป็นของผมเเล้ว!"
ผมจะหยิบยาสลบที่พกมาฉีดเข้าที่พี่ไคน์จนเขาสลบไป ผมได้พาพี่ไคน์ไปอยู่ที่เราสองคนอยู่ด้วยกันได้โดยไม่มีใครมารบกวน ผมได้ตัดขาเเละเเขนของเขาออกไปเพื่อที่เขาจะได้ไม่หนีไปจากผม วันเเรกพี่เขานั้นยังไม่ชินกับชีวิตใหม่เท่าไหร่เเต่ตอนนี้เขา..เริ่มเชื่องขึ้นเเล้วละ..
เท่านี้ละคับเรื่องเล่าของผมยังไงก็ถ้าชอบฝากกดใจด้วยนะคับหากมีตรงไหนผิดพลาดช่วยบอกผมด้วยนะคับ
โค่ม!!
"เเย่เเล้วสิ..สามีของผมนี้ซุ่มซ่ามจริงๆเลย..ผมไปอุ้มเขามาป้อนข้าวก่อนนะ"
